CroALa, 2024-05-21+02:00. Nodus ZUPPARDO.alfo-02.xml in collectione pdill0.
Functio nominatur: /documentum/pdill0/ZUPPARDO.alfo-02.xml.
Annuit Alfonsus fortique a pectore curas Diripiens omnes, agit hanc, accensus amore Ingenti exitium propter miserabile gentis Argolice et labem mundi totius, et omni Accelerans studio surgensque, ut magna leonis Ira solet contra qui se et sua provocat arma, Accipit in Teucros bellum pergitque videri Regibus exemplum ducibusque insigne; sepulcrum Contextum stellis caelo et meliore futurum Ostendit, si fata mori qua sorte iuberent, Dom Christum aspiciens offensum vendicat et dat Tam sancte sua vota rei, mentisque volutat Huc illucque oculos, legesque et federa querit, Quo firmam Italie possit componere pacem Et magnos firmare duces, populosque patresque Iungere, ut accepti sint omnia prospera belli Nullaque succedant contraria. Totus in illo Consistens animo, fervet requiemque recusat, Ut sua barbarico possit dare prelia regi Et tantum in christos congestum extinguere crimen Et nomen reparare suum, qui tempore tanto Impia distulerit Teucrorum corda sub armis Et bellis domitare suis aut vincere castris. Dumque animo pergit, noctes vigilatque diesque, Omnia letus agit, quamvis mens estuat intus Nullaque continuis adventent ocia curis. Non tam Roma sui vindictam Cesaris olim, Accelerans armis bellum et manifesta doloris Undique signa gerens, animo quesivit et omni Castrorum studio contra impia corda trucesque Artifices scelerum, Crassum et sine pectore Brutum, Quam pater Alfonsus, cedes dum respicit, ardet In Teucros animum et vindicte ostendere vires. Cum sua dux Ligurum temptasset federa dudum Optima Aragoneis connectere et inclitus illa Distulerit princeps sub longa indagine rerum, Nunc illis oculos aperit mentemque animumque Vertit ut ausonia resecentur proelia terra Et pax perpetuo servetur publica cultu. Dumque hec sollicito volvuntur pectore magni Principis, ipse Deum votis et munere placat Et ceptis dat sacra suis, primumque potentes Secum prelatos et relligione fideque Insignem cetum accipiens proceresque patresque Cumque suis ducibus comites, ipsum ordine longo Hinc illincque equitum regem stipante corona Ingentisque sui populi subeunte caterva, Tot letam auspiciis et festam circuit urbem Parthenopen, siciens pro Christi nomine Teucrum, Postque Dei delubra petit, sollemnia queque, Queque exercentur sacro sanctissima templo. Cum satis intento cultu sunt pulpita magnis Inque Dei verbo claris ornata magistris, Qui regem et populum tormenta per aspera terrent Et dulci sermone monent; sollennia prima Prima dies tribuit, Christi o sanctissima mater Virgo, tibi, meritoque suo dignissima post hec Iura secunda tulit votisque ardentia thura Qui magnam in celis sacro colit ordine sedem Atque animas manibus trutinat, dehinc tertia demum, Militie princeps, regum pia cura ducumque, Qui proceres acque arma fovet, sua thura recepit. Sed quanto hec magnus sub relligionis honore Gesserit Alfonsus, quantoque insignia cultu Duxerit, et populum sub quo commoverit omnem Exemplo, dederitque animis quas denique vires, Difficile est calamis describere: totus in uno Fixa Deo retinet devotus lumina sicque Cetera magnus agit, sanctam ut cognoscere mentem Principis et possis cordis secreta videre. Hec ita magnanimus dum rex gessisset et omnes Ferverent animo in Teucros et bella cierent, Vota suis ducibus dudum manifesta videri Publica constituit, populis vult illa propinquis Et fieri patefacta suis, quo dicta manerent Firma magis, totique forent notissima mundo. Ut primum Ausoniis Phoebus concedere lucem Incipit acque altos radiis ascendere montes, Tunc in equis totidem pulcro sex ordine vecti Armorum surgunt reges, totamque per urbem Officio insignes magno clangore tubarum Incedunt, hominum magna comitante caterva; Postque iter in castrum, princeps ubi maximus ipse Presidet Alfonsus, populo nova signa sequente, Perficiunt subeuntque locum. Stat quisque videre Anxius hec quid gesta velint, quid plebsque tubeque Expediant; tantaque omnis novitate movetur Parthenope et votis sua prebet lumina et aures. Ut ventum ad sedes et tecta ingentia tandem Principis invicti geminisque intratur apertis Certatim a populo, ceu parva per hostia, portis, Tunc omnes sciluere tube, quisque ora sequentum Clausit, et in plano populi fit maximus orbis. Tunc sic incipiens armorum e regibus unus Fortiter hanc celo mictit de pectore vocem: "Audite, o populi, que vestris optima princeps Cognita pectoribus fore vult: cum candida primum Prima dies Domini nobis illuxerit et se Prebuerit mundo, felix, venerabilis, alma, In sacrum Alfonsus templum properabit et ardens In Teucros armis et toto pectore sancte Vexillum crucis accipiet, pro relligione, Proque Dei obsequio, pro Virgine, proque levandis Luctubus argolicis, pro nostris denique, pro tot Numinibus lesis et Summi Patris honore. Plaudite et in tantis Dominum benedicite ceptis Et vestros santis animos ostendite rebus!". Dixerat et pressa requiescunt viscera voce. Tunc iterum sonuere tube, populusque patresque Letitia exultant: animis sunt gaudia, suntque Luminibus, leto procedunt omnia plausu. Iamque dies aderat Domini celeberrima, cum se Conterit Alfonsus magnasque in pectore curas Colligit et rapido circum mens ducitur estu; Ipsa Patris Summi decreta obscura parumper Et votis non scripta suis tenuere piaclum Principis et rebus spacium tribuere paratis. Non tamen hec propter sanctis desistere ceptis Optimus instituit princeps, sed magnus utrumque Curat et exemplo poscit meliore remicti Alma Patris rescripta pii, templumque caterva Ingenti repetit populi comitumque ducumque Et patrum quoque turba ruit; tunc sacra parantur Et cum conspicuo templi solemnia cultu. Hic inter magnos magnus, memorande, magistros In sacris tu sacra, Soler, das verba, Iohannes, Et populo dignas digno sub nomine laudes Principis exponis mentemque animumque benignum Composita sub voce refers regemque paratum Seque suis subito ceptis votisque futurum. Completis tandem sacris convivia magnis Preparat Alfonsus datque optimus omnibus altam Spemque, fidem firmumque animum, sua corda suorum Mulcet et inceptis ostendit gaudia rebus. Legatum interea rex prestantissimus armis Et Troum impaciens effusi ac sanguinis ultor Pontifici magno dimictit et inclitus orat Quo rescripta sibi concedat plenius et det Conveniens rebus spacium detque, optimus, illa, Cum quibus in Teucros animum et certamina tandem Expediat, Christique magis sanctissima terris Numina sint digne merito sub honore recepta. Ergo Soler postquam legatus regia cepit Scripta, iterum magne sua dat vestigia Rome Et verbis contexit opus quod pectore primum Duxit et hec pariter nexu coniunxit amico. Dulcis amicitia est et dulcia federa semper, Optima cum docte iuncta est sapientia lingue: Hec duo plus aliis felix orator habebat Pectoribus connexa suis et in arte nitebat, Qua Natura suum texit pulcherrima corpus. Postquam oratori concessa licentia fandi, Hic positis terra genibus: "Sanctissime", dixit, "Totius o mundi pastor, pater optime regum, Cui tanta in terris hodie est collata potestas Quanta olim a magno Petro est concessa Magistro, Fillus Alfonsus, rex relligionis amator, Ad tua me mictens devotus numina, totum Se tibi dat, flectitque humilis, qui pectore fervens Estuat in Teucrum pergitque resistere contra Consiliis armisque suis populisque paratis. Ipse potest scevas solus terrere falanges Barbaricumque hostem qui, relligione subacta Argolica, in nostram facinus crudele minatur. Non agit hec, ardens, verbis, sed classe parata Quamprimum in populos pergit sua castra latinos Ponere et argivo nostrum cumulare cruorem. Quare, age, per Christum, per tot sua numina, perque Argolicas cedes, per totque pericula et urbem Imperio extinctam, per non peritura tuorum Regna Latinorum, mundique per omnia tandem Nostra tuo tantum sperantia vivere dono, Quod pius Alfonsus pro relligione precatur, Proque tot indigne illatis sub Marte levandis, Concede et bellis prestes tua vota futuris, Scribe suo arbitrio fera bella gerenda diemque Iudicio commicte suo! Brevis hora falanges Expediet. Fractis, pater optime, consule rebus! Fortis aragoneis troyana potentia bellis Acque armis domitanda suis sub tempore parvo Decidet et nostris ibit peritura triumphis. Que nunquam veteres, nunquam potuere minores, Arma dat Alfonsus; que, si modo vera fateri Et liceat manifesta loqui, ferus una timescit Barbarus et nostris trepidant sua proelia castris". Hactenus et tacuit; mundi sanctissimus olli Respondit paucis Pater haec quam maxima verbis: "Disseris, orator: vera hec sunt omnia suntque Digna piis meritis mentisque in sede locari. Ergo dies et quae regum fortissimus ipse Postulat Alfonsus, Christi fideique minister, Pro votis sint scripta suis; felicia queque, Queque sue subito succedant prospera genti, Sintque adeunda nothis sua demum optata secundis. Ut bonus est animus, sic optima proelia, felix Sintque aditus reditusque suus per tempora, postquam Vixerit in terris, tandem Deus optimus illum Perpetua in celo faciat requiescere pace". Non secus in magnas leti rediere Micenas Atride gemini, flammis superantibus urbem Et Priami imperium et vieta per proelia preda, Quam bonus orator, capiens decreta, retorsit Ad regem invictum motos per gaudia gressus. His equidem telis Phebi si celsa manerent, Rursus in antiquas irent quoque Pergama flammas. Ut ventum ad regem regisque palatia tandem, Incipit orator: "Rex o fortissime gentis Ausonie viridisque tue defensor et ultor Sanguinis argolici, Patris rescripta benigni Accipe et ad votum contra da proelia regem Barbaricum exultans, proceres compelle ducesque Impiger, in Teucros ferroque animoque resiste Et manibus da bella tuis! Tua fama per orbem Currit et in magno parta est tibi gloria celo". Postquam igitur placido cepit sua gaudia vultu Maximus Alfonsus decretaque lecta fuere, Armorum reges iterum populusque tubeque Surgunt et magno incedunt clangore per urbem, Postque iterum celsi properant ad limina castri; Huc ubi conveniunt, rursus de regibus unus Incipit et fesso rumpit de pectore votum Principis exclamans iterum sub voce canora: "Dicta dies, qua rex pro Christi nomine sancte Vexillum crucis et regum memorabile donum anxius accipiet"; letis clamoribus ether Et vario impletur strepitu sonituque tubarum. Leta dies postquam populis optata sicanis Emicuit, sacrum ad templum comitatus honore It pater Alfonsus procerumque equitumque ducumque Et populi maiore sui; postquam ardua templi Limina conscendit, geminis sub marmore flexis Contra aram genibus tensisque sub ethere palmis, Orat ut incepto celi pater optimus adsit Christus et adversas faciat succumbere turmas Officioque suo felix Fortuna ministret Et bene conducte sint omnia prospera genti. Hinc, prece finita, princeps fortissimus ipse Se levat et posite sua fert vestigia sedi. Plebs ruit ad templum, populo currente, fuitque Turba ingens hominum multum numerosa nec olim Audita; haud olim poterit tam magna videri. Postquam ipsa ingentis completa est concava templi Planities, pars magna foris congesta sub amplis Porticibus residet, pars altera limine perstat; Ara procul prima posita est sanctissima porta, Veste nitens nivea gemmisque insignis et auro Letus ubi, aspiciens urbis pia gaudia, presul Presidet innumera, circum cruce septus et alto Officio intentus, sancta hec insignia donat. Ad quem completis postquam sollennibus almus Se tulit Alfonsus, sanctum et venerabile signum Pectore proclivus leta cum mente recepit. O sanctum lepidumque diem et venerabile terris Sidus et Ausoniis Graiisque ut numen habendum! Tunc nostra est inventa salus, tunc relligioni Tuta fides requiesque omni comperta labori, Tunc leta afflictis pax est concessa Latinis, Imperioque ingens porta est patefacta sepulto Et populo manifesta sua felicia queque Prestitit Alfonsus, pacem requiemque fidemque, Vitam, agros, cererem, famam patriamque, colonos Armaque, quae populis ibunt servata futuris. Turba equitum procerumque ruit, ruit omnis in unum Auxilium hoc populus, crucis et venerabile nomen Certatim accipiunt. Leto sudore reditur Haud facile ad portam, turba prohibente, fuitque Consumpta officio celebris pars ampla diei; Milia sex hominum gemini totidemque sub illa Prima omnes micuere die sacroque fuere Ordine signati. Post hec pater optimus urbem Circuit Alfonsus, procerum comitatus acervo Et populi maiore sui; leta omnia postquam Vidit in aspectu, flectit vestigia castri Regalique sua tandem se suscipit aula.