CroALa, 2024-05-22+02:00. Nodus STROZZI.bors-02.xml in collectione pdill0.
Functio nominatur: /documentum/pdill0/STROZZI.bors-02.xml.
Est locus, Aegaeis ubi fluctibus ardua rupes Imminet ac longo prorumpit in aequora tractu Dorsum ingens Chromyon veteres dixere coloni Belus ubi templum, Cypri dum regna teneret, Idaliae fertur Veneri posuisse ministrosque Ac vigilem sacrasse ignem solemnibus aris Luciferasque faces statuisse in culmine templi, Deprensi tenebris et tempestatibus acti Quo dubios nautae scirent intendere cursus; Huncque diu morem perhibent servasse nepotes. Huc se demittit Maia satus et procul omnem Colle sedens tacito regionem lumine lustrat. Inde pharetrati genitricem vidit Amoris Ire coronato per florea compita curru. Quattuor ante rotas miri candoris olores Mulcebant cantu dominam pariterque volabant Candida purpureis frenati colla capistris; Turba columbarum modo praevolat et modo ludit Commiscens rauco pugnantia murmure rostra. Illius auratos praecingit myrtea crines Intertexta rosis et citri flore corona; Gratia dulcis inest oculis et amabilis ardor. Ipsa vagos triviis populos sua sacra canentes Prosequitur placide nimbo velata nec ulli Cernitur; alta sonant to clamore Cythera Et nemus Idalium et genialis littora Cypri. Filius ad laevam sublimi insederat axi Floribus ornato variis myrtoque virenti, Cornigerumque tenens arcum pictamque pharetram Nobilium auratis figebat pectora telis. Pone sequebantur magno simul agmine Amores Plebeia de stirpe sati furtivaque caeco Vulnere in ignotum torquebant spicula vulgus. Mollibus in rhedis Charitesque et blanda Voluptas Ibant et Psyche iam conciliata Dione; Et Decor et cupidae titubans Fiducia mentis, Fraude capi metuens, Maciesque et Pallor et Error Iraque et Insidiae et Livor sinceraque raro Gaudia quaeque suis alitur Spes credula votis Composita ex ebore et ebeno venere quadriga. Ast Odium certaque carens ratione Voluntas Et queruli Gemitus Lachrymaeque et cordis Amaror His quoque se iungunt dominamque sequuntur euntem. Huc se continuo celsis de collibus Arcas Contulit et, postquam aeterni mandata parentis Egit, ad Hesperium volitans iter arripit orbem Atque tuos cursu properante, Bononia, muros Nocte subit media Stellaeque ad limina tendit. Nescia fatorum nullaque exercita cura Carpebat virgo placidam Tolomea quietem. Extemplo ingreditur thalamum, dehinc talia fatur: "Stella, decus terrae, magnorum cura deorum, Iupiter haec tibi me celeri deferre volatu Imperat; sic divum interpres tibi nuntius adsto. Hac servasse tenus leges vitamque Dianae Et nescisse virum satis est. Iam pectore amorem Accipe et Estensis tandem ne despice vota! Rex superum egregiam sobolem tibi, candida virgo, Promittit caelumque dabit, natisque duobus Aethereas olim sedes veneranda tenebis. Horum primus avos meritis Leonellus et alta Ingenii ratione suos post terga relinquet; Alter ad imperium populis mirantibus ultro Virtutem accitus longe mortalia facta Atque hominum mortalis adhuc anteibit honores, Et mansura diu terris fama inclyta Borsi Solis ad occasum solis referetur ab ortu. Maximus hac etiam veniet de gente sacerdos, Aeneas primum Aeneae de nomine magni, Inde Pius tendens maiora ad munera dictus; Cognato Stellam contingere proderit illi Sanguine et ex hisdem traxisse parentibus ortum. Quare, age, ne dubita duram deflectere mentem Neve Iovis magni iussis parere recusa, Tantum et tale decus terris caeloque datura!" Dixit et alta Notis spirantibus astra petivit. Iamque illic aderat peragens mandata Cupido Formosaque manu peracutae cuspidis acer Deligit auratam pharetra pendente sagittam; Tum fortem incurvans deductis cornibus arcum Virginis ignoto praecordia vulnere fixit Ac dulces furtim inspirans afflavit amores. Quae postquam arcitenens egit deus, illicet omnem Discedens magno thalamum fulgore replevit. Talibus excutitur somno conterrita visis Atque deum formas et iussa ingentia virgo Miratur tacitaque volutat singula mente. Et modo falsa putat vanos ea fingere somnos Et modo vera deum credit se numina coram Conspexisse, suoque haec secum pectore versat: "Stella, quid hoc dices? Errantia somnia num te Decipiunt umbraeque leves et inanis imago? An tibi non fictae steterint ante ora videnti Effigies vocisque tuas sonus attigit aures? Sic reor, atque oculis lux illa effusa per umbram, Quae placidum obrupit subita novitate soporem, Est aliquid; neque me securam haec somnia linquunt, Et vereor tanto ne quis dolus adsit honori. Quicquid id est, serva castamque tibique dicatam, Cynthia, virgineasque preces ne despice virgo!" Audiit ac Stellae frustra Latoia sortem Indoluit gemitumque dedit sententia perstat Immutata Iovis, nec contra tendere fas est. Illam multa suo suspensam corde moventem Atque alto huc illuc insomnem membra cubili Versantem his nutrix affatur Olympia dictis: "Quis novus insolitis casus te, dulcis alumna, Implicuit curis interrupitque soporem? Sensi ego iam dudum vigilans te ducere noctem. In longum expertem somni placidaeque quietis. Fare, precor, si quid mentem contristat et angit! Ne dubita arcanos fidei committere sensus. Nata, meae! Scis, te quanto complector amore. Tu requies, tu vita mihi, tu sola senectae Spes et dulcis honos, in te mea vota residunt. Nec mea te propter tentare industria quicquam Nam nihil ipsa cupis nisi recta et honesta recusat". Stella refert: "O cara mihi super omnia nutrix, Nulla tibi rerum, quaecumque erit illa, mearum, Dum vita fungar, series ignota manebit, Atque mihi tecum nil non commune putabo. Namque ubi me genitrix vitales fudit ad auras, In manibus vagisse tuis tuaque ubera primum Admotis traxisse feror lactantia labris, Infantemque pio fovisti sedula cultu. At postquam erepta est mater carissima fatis Ipsa puellares ingenti protinus annos Rexisti affectu, et solum matris tibi nomen Defuit atque vices egit tua cura parentis. Quare animum dictis adverte, atque omnia pandam". Sic ait ac memorat, quae mentem insomnia nuper Turbarint, faciesque refert habitusque deorum Et mandata Iovis promissaque et aurea narrat Spicula et immenso thalamum fulsisse nitore. Omnia quae postquam didicit fidissima custos, Conticuit paulum atque animum per singula duxit. Tunc sic orsa loqui: "Nihil est, o filia, quod te Sollicitet; neque enim fallacis imagine somni Esse potest quicquam levius, cui credere vanum est. Ut reor, Estensi nihil Itala dignius usquam Principe terra tulit. Vidi semel ipsa Philippum Insubrem, vidi insignem Guidacion armis Et Malatestigenas fratres iuvenemque superbum, Inclyta fatidicae parent cui moenia Mantus, Compluresque alios, quorum mihi nomina longum Dicere, sed cunctis certe praestantior ille Nicoleos; qui, seu belli seu pacis ad artes Respicias, hinc egregie respondet et illinc. Adde, etiam ipse tuo iam pridem captus amore Ardet et ante alias Stellam desiderat omnes. Praeterea nulli hunc tam longo tempore casus Vertere ab incepto, nulli potuere labores Frangere, dura licet te propter plurima constans Regali posito fastu sit passus amando. Non humili de plebe satus, sed origine clara Maiorum illustris nec cuiquam laude secundus; Qui genus omne hominum donis et honore benignus Prosequitur, ceu fama refert, pulcherrima cuius Auspiciis placida gaudet Ferraria pace. Huic te si vinclo sociarent fata iugali, Credo equidem, haud Latias te fortunatior inter Nuberet ulla nurus. Id nobis saepius ipse Pollicitus. Sed enim non omnia credere tutum est; Et te virginei famam servare pudoris, Legitimis tibi se thalamis nisi iunxerit, hortor. Quod procul a recto est, quamvis prodesse putatur, Stella, fuge! Aequatas ubi iusti examine lances Videris atque suos fines tutatur honestum, Conandum est, ut, dum licet, amplectaris utrumque. Quodsi forte parant aliquid praedicere divi Et pater omnipotens tibi magna interprete misso Pollicitus parere iubet, nihil ipsa repugno. Quis namque auspicibus superis quaecumque geruntur Improbet aut illis demens se opponere tentet? Interea tamen hanc ipsis permittere curam Esse reor satius; tum res tempusque monebunt, Quid deceat, quid sit nobis optare necesse, Invenientque viam superi, quam, Stella, sequamur". Haec ubi dixit anus, rursum vigilantia dulci, Dum redit alma dies, monuit dare lumina somno. Nec vero, quamvis cuperet, Tolomeia virgo Comprimere insolitos motus et pectoris aestum Aut curas arcere valet frustraque laborat Optatam invitis oculis captare quietem. Instat Amor furtim rapidosque sub ossibus ignes Improbus accendens aegram quatit undique mentem. Tum superum oblatas facies summique Tonantis Imperia ipsa sibi proponit et undique magnis Concutitur stimulis; ferus hinc Amor urget et illinc. Non tamen implicitam mentem ulla obscoena cupido Polluit, insano castus nec terga furori Dat pudor, et nulla maculantur pectora tabe. Impositam Ligurum velut altis montibus arcem Cum simul hostiles circumsedere catervae, Hi scalas ignemque ferunt, hi proelia aperto Marte gerunt, alii caecos tellure sub ima Occulti infodiunt aditus, pars illa per altas Quaerit iter cautes et scandere moenia tentat; Viribus at pubes validis inclusa resistit Tutaturque domos atque hostem submovet armis. Haud aliter varia curarum mole fatigat Stellam durus Amor, magni sed plena vigoris Stat ratio atque animi candor manet ille pudici. Atque ea dum caelo pariter terraque geruntur Consilio nutuque Iovis, Tolomeia virgo Saucia dum primos sentire Cupidinis ictus Incipit atque animo serpentem admittere curam, Non minus absentis torquetur imagine formae Nicoleos totisque exaestuat ossibus ardor. Non illum, roseo vel cum procedit ab ortu, Occiduo vel cum submergitur aequore, Titan Invenit exutum curis animove quietum; Quaque potest dictis factisque inservit Amori. Et modo mutatis optatam cultibus urbem Nescius ingreditur, caros visurus amores, Et modo regali celebrat convivia sumptu Largus et indulget festis sine fine choreis, Interdumque novos lusus meditatur in armis Certantum iuvenum et simulati proelia Martis Acer init validisque impingit viribus hostes Et palmam egregia victor cum laude reportat. Rorifero medium conscenderat humida curru Luna polum et tacitis nocturna silentia terris Sparserat, et dulci furtim volucresque ferasque Amplexu sopor atque hominum genus omne fovebat. Sollicito interea iuvenis sub pectore caecum. Vulnus alens nullam aut oculis aut mente quietem Accipit, atque animo Cura immortalis oberrat. Sensibus attonitis velut praesentia carae Virginis ora videt, quamvis procul absit, et illam Anxius alloquitur veluti responsa daturam Multaque per noctem studio meditatus inani Ingemit et lachrymis humentia lumina tollens Sic ait: "Heu miseros et iniquae sortis amantes, Quantum durus Amor gravibus sine fine dolentem Suppliciis vitam exercet nec respicit aequis Luminibus tristique sinit tabescere morbo! Tertius hic agitur revolubilis mensibus annus, Ex quo formosam nostri Tolomeida primum Conspexere oculi subitoque exarsimus igne, Seu deus hanc seu quis sortem milii casus iniquam Obtulit, in saevis ut vita laboribus acta Ante diem fugiens viridi me linquat in aevo. Hoc si Stella cupit, nostro si funere gaudet, Nil renuo, nil fata moror; finemque supremum Nunc, precor, imponat florentibus Atropos annis. Sed tamen haud quemquam infelix hominumve deumve Usque adeo laesi, tales ut solvere poenas Debuerim. Potui multis prodesse meisque Dedecori non esse, modo diuturnior essem, Nec mea nunc mallent abrumpi stamina Parcae. Nil ego non egi, quo mentem agnoscere posset Stella meam gemitusque graves votumque fidemque. Illam ego per terras, illam sine fine per undas, Rupibus Haemoniis veluti Peneida Phoebus, Dum sequor ac mira latitantem indagine quaero Anxius, haud timui gravibus me sponte periclis Obiicere atque animo invicto cuncta aspera ferre. Praeterea, seu me placido genialia rura Secessu villaeque tenent, Ferraria seu me Accipit ac laetis redeuntem civibus offert, Sive iuvat regni latos invisere fines, Quos mare Tyrrhenum supra quosque alluit infra, Cui mea mansurum nomen dedit Adria, pontus, Seu procul externas hospes divortor ad oras, Sive ego militiam sequor atque horrentia duri Martis in arma vocor laudumque animosa cupido Audaci ingentes stimulos sub pectore figit, Seu quid ago, seu quid meditor, noctesque diesque Ad Stellam mens aegra redit; namque omnibus illa Posthabitis, ingrata licet, me possidet una. Sic nec saevus Amor nec me impia mater Amoris Respiciunt et opem misero mihi ferre recusant; Nec precibus surdas crudelis porrigit aures Stella meis. Quid restat adhuc tandemque malorum Tantorum quae finis erit, nisi ponere vitam Ingratam, ut video, superis et forsitan illi, Quam propter fuerat mihi dulce in luce morari? Iupiter, avectae fraterna per aequora si non Immemor Europae Inachios reminisceris ignes, Dissimulare deum, varias adsumere formas Saepius ac caelo terras praeponere si non, Rex hominumque divumque potens, tibi turpe putasti, Nunc adsis, precor, atque horum miserere laborum Et bonus afflictis aliquam spem porrige rebus! Nulla dies tanti me muneris arguet umquam Immemorem nec parva tuis altaribus ipse Dona feram statuamque tibi solemnia templa. Tu quoque, curarum requies, placidissime Somne, Tandem oculis dignare meis obrepere et illam Candida fac saltem referant insomnia amanti Et miserum falsa sub imagine lude furorem, Si nequeo veros aliter nunc cernere vultus!" Dixerat atque imo suspiria mille trahentem Corde Sopor Iovis imperio demissus ab astris Occupat et placide resolutos dulcis in artus Serpit et auguriis animum felicibus implet. Namque videbatur niveam cum cornibus aureis Cernere pascentem florentia gramina cervam. Illius egregios pulchrae admiratus honores Frontis et aspectum, qualem, quicumque videret, Iuraret non esse ferae, simul omnia laudat Et simul exoptat studio flagrante potiri. Non tamen aut saevo conspectam laedere ferro Sustinet aut rabidas animare in vulnera curat Dira canes, praedae quamvis accenderet ardor. Sed quacumque fugam mox tentatura videtur, Parte illa subito laqueos ac retia tendit Praecluditque omnes aditus, ne evadere possit. Hinc atque hinc celerique premit vestigia gressu Atque ita in insidias trepidam compellere tentat. Illa ubi Nicoleon longe per gramina euntem Vidit, cuncta pavens incertis cursibus errat. Nunc cupit ad sylvas et ad invia tendere lustra, Nunc peragrare fuga saltus meditabat apertos; Interdumque latet sylvestribus abdita dumis, Interdumque metu posito per frondea tecta Fert secura pedem et virides depascitur herbas. Ille autem multa latitantem sedulus arte Eruit e latebris magnoque labore secutus Perductam in laqueos victor sic denique cepit Firmaque luctanti connectens vincula collo Protinus abduxit. Iuveni sua gaudia somnos Abripiunt; tacitam mox visa ad somnia mentem Ipse refert et fausta suis cupit omina rebus Ac meliora sibi sperat promittere divos. Dulcis enim rursus visis grataque tenebat Illectum novitate Sopor placideque fovebat. Maximus ecce virum miseratus ab aethere iamque Prospiciens populis et nostro Iupiter orbi Iunonem Veneremque vocat, dehinc talia mandat: "Ite simul celeres et Felsina moenia, divae, Labentes caelo simul et Tolomeia tecta, Candida virgineos ubi somno molliter artus Stella fovet, petite! Hinc thalamos intrate pudicos Virginis et tacite nocturnas ferte sub umbras Sopitam, ne qua nostris contraria coeptis Obstet! Iter vestrum post haec Ferraria sistet, Urbs praeclara virum sobole et felicibus arvis Atque eadem Estensis regni caput. Optimus illic Nicoleos longo Stellae correptus amore Carpitur. Huic illam socialis foedere lecti Iungite! Cur sedeat menti haec sententia nostra Iam satis edocui". Sic fatus ad oscula divas Excipit et sacri indicium largitur amoris. Ast illae veterum, quibus exarsere tot annos, Irarum oblitae parent Stellamque ferentes In iussum posuere thorum, dum somnus amantem Ignarum aetherei monitu Iovis altus haberet. Atque hic ter liquido tonitrus cum luce corusca Insonuere polo et Charites felicia signa Adventus tribuere sui magnumque repente Fulgorem emisit Phoebea mirantibus astris. Ipsa quoque adsensu claro Saturnia favit Ominibus Paphieque suos ibi fudit amores. Nec mora, sublimes his actis curribus ambae Ad caelum rediere suis. Pavonibus illa Ducitur, haec cygnis; illos sua crista superbos Reddit et artificum studio praestantior omni Colla per haud unus color et per pectora ludit, Dumque volant, pictae panduntur sydera caudae; Hi candore suo gaudent et dulce sonoro Gutture certatim nullis imitabile carmen Vocibus ad numerum modulantur et aera pennis Pulsant. Nec celeres tenuere utrique volatus, Stellantis donec statuere in culmine Olympi Ante Iovis solium dominas responsa ferentes. Mollibus inde iugis resoluti colla, virentis Elysii lucos fontesque et nota pererrant Pabula et ambrosiae saturantur corpora succo. Expulerat tenebras et opacae tempora noctis Finierat Titan lucemque reduxerat almam. Tandem Nicoleos votis et amore potitus Dis meritas grates pro tanto laetus agebat Munere, blanda ferens trepidae solatia nymphae. Et iam foecundo fortunatissima partu Ingentem aethereas Leonellum Stella sub auras Fuderat atque brevi pulcherrimus intervallo Borsius ortus erat, Latio decus additus orbi. Illum prima suis manibus Lucina creatum Sustulit ac primis roravit fontibus artus, Oscula prima dedit, primos involvit amictus, Prima ter, ut perhibent, solemnia murmure parvo Verba susurravit teneras infantis ad aures Successusque bonos portendit atque omina fausta Praedixit puero, venturi haud inscia fati. Nec minus exceptum gremio Tritonia fovit Laetaque ridenti allusit neque amoris in illum Signa minora dedit. Tum cunis molliter aureis Compositum liquere ambae simul astra petentes. At Iovis imperio pueri fidissima custos Excubat ante torum noctes Astraea diesque Nec sera quamvis provectum aetate reliquit. Sed rapitur cursu properante volubile tempus Et nihil esse diu patitur mortalibus ordo, Quem statuit certa divina potentia lege. Namque modo geniti, Leonellus et altera proles Borsius, exactis ambo puerilibus annis Iam pulchrae attigerant confinia prima iuventae. Libera iam curis genitrix mortalibus inter sydera Noctivagae lucebat proxima Phoebae. Nec minus Herculeo puerum de nomine dictum Sismundumque viro coniux Rigarda crearat, Ambo animis, ambo insignes pietate futuros. Quin etiam Insubrum genitor longaevus ad oras Et Belriguardi tectis Leonellus in altis Mortalem exuerant resoluto corpore vitam. Multum bis ereptis decoris Ferrara, multum Praesidii amisit; turbataque protinus omnis Maeret Atestino tellus quae subdita regno, Quippe animos hominum terrebant omnia late Armorum furiis saevoque frementia bello. Ecce duos meritis celebranda modestia fratres Laudibus egregio pulchri in certamine facti Discordes agit et grato pia pectora motu Sollicitat variisque replet sermonibus urbem. Estenses fratres regali magnus in aula Parthenopem a genero missos Alphonsus alebat; His procul a patria positis Leonellia proles, Nicoleos, tunc paene infans, succedere curis Imperii minus aptus erat; regnisque paternis Hic status urbis erat, cum Borsi digna relatu Ac Meliaducis discordia protinus orta est, Consulere alterius dum nititur alter honori. Carus erat populo imprimis alacrique favore Borsius et magno consensu ad regia primus Sceptra vocabatur tantaeque ad pondera molis. Hic aetate minor, pietate inductus et aequo, Nutanti fratrem imperio patriaeque saluti Prospicere hortatur vacuasque capessere sedes, Ne quicquam inter tot rerum discrimina possit Incidere adversi et populos turbare quietos. "Gentis", ait, "nostrae soboles tu prima, neque adsunt Rigarda genitrice sati, et stirps unica fratris Nicoleos nondum pueriles attigit annos, Defendi auxilio nec se Ferraria tali Posse putat, si quis ferat ulla pericula casus, Quae non pauca vides ardentibus undique bellis Ingruere. Et tibi quod praesens fortuna merenti Obtulit, et tua quod virtus clarissima poscit, Aggredere et, si quid pro te mea gratia, si quid Hic animus viresque valent monitusque fideles, Utere et eventus promptum experieris in omnes!" Sic ait atque ultro dextram dedit ipse fidemque. Alter ubi indicium tanti prospexit amoris, Obstupuit tacite admirans et lumina fixit Terrae immota diu mentemque per omnia duxit. Tum meritas fratri grates laetissimus egit Caraque fraternis amplexibus oscula iunxit Laudavitque simul lachrymans; dehinc talia dictis Reddidit: "Haud animum certe spemque ista voluntas Iam pridem frustrata meam, carissime Borsi; Non tamen ingrato te offers, nec muneris huius Immemor inveniar, vel dum sinet Atropos alma Luce frui vel cum hos vita spoliaverit artus. Tu vero, qui sponte tua nunc spernere tantas Ausus opes tali officio mecum, optime, certas, Dignus es imperio, cuius me sumere curam Non sinit hic habitus et vita obnoxia sacris. Praeterea vates hac tempestate futurum Nostra aliquem de stirpe ferunt, mortalia facta Qui mortalis adhuc superet, deus ipse futurus. Illum ego te reor atque opto, di vota secundent". Talibus inter se studiis certamen alebant Haec alternantes suspensaque corda tenebant Mussantis passim populi regemque petentis, Cum subito aetherea res finem invenit ab arce. Vos, quibus Aoniis de collibus abdita divum Consilia et sacras fas est cognoscere mentes, Vos mihi, Pierides, ingentis pandite facti Occultam seriem mortalibus et date famam Carminibus, ne rem ventura hanc nesciat aetas Neu lateat, ductus fatis cum Borsius urbem Rexerit atque suae dederit nova nomina genti! Nota quidem vobis ea sunt atque omnia vestros Saepe choros inter Phoebum cecinisse, puellae, Credibile est; vos illa decet nunc prodere vati. Eversas Iuno Tyriae Carthaginis arces Dilectumque solum ac veteres visura ruinas, Nondum oblita loci, Samia veniebat ab urbe Et caelum alitibus pictis invecta secabat. Dum super Illyrici virides volat aequoris undas, Prospicit Italiam longe flatuque sonoro Ventorum ac gelidis pulsatas imbribus Alpes. Tum, pater in fluctus ubi porrigit alta marinos Ora Padus, variis distincta coloribus illuc Diva citatarum convertit colla volucrum Lora manu flectens in dextri littoris oram. Protinus Adriacas prospexit ab aethere terras. Hinc progressa pios fratres totamque iacentem Ferrariam in lachrymis et acerbo funere moestam Vidit et immensum populi miserata dolorem est. Inde viam accelerans tali Thaumantida voce Alloquitur divamque iubet descendere caelo Erectura novo afflictas solamine mentes: "Vade", ait, "o nostri fidissima pectoris index, Atque illam, Eridani gemino quam flumine cinctam Hinc atque hinc urbem turritaque moenia cernas, Iri, pete atque viris, quorum illic cuncta geruntur Consiliis, ut non ignoras, nomine nostro Talia iussa dabis, quae nemo obiisse recuset! 'Luctibus imponi vestris Saturnia finem Imperat. Haec facite, in populum atque in regna vocetur Borsius! Eius enim auspiciis Rugeria magnum Nomen adepta caput stirps efferet, et vaga late Huius fama viri terra caeloque volabit'. Coniugis omnino certa haec sententia nostri est". Dixerat; illa fugit ventis festina vocatis Ac dominae mandata ferens descendit ab alto Ad terras delapsa polo, haud ignara locorum. Mox Augustino se offert, dum forte remotus Secreta senior tectorum in parte sederet Multa super populo meditans rebusque futuris. Huic Villaea dabat stirps non ignobile nomen; Sed meritis superarat avos princepsque senatus Carus erat patriae. Quem sic Iunonia virgo Alloquitur demitque graves de pectore curas: "Augustine, piis quem publica iura tenentem Consiliis populus merito veneratur honore, Me tibi magna Iovis demittit ab aethere coniux. Iam lachrymis saevoque datum satis esse dolori Asserit imponique modum vult fletibus istis Et promissa iubet fatis in regna vocetur Borsius. Hic fama terras cum impleverit omnes, Tollet Atestinam factis ad sydera gentem. Haec animo sedit Iovis immutata voluntas. Hanc sequere! Imbriferens ego sum, quam pellere nubes Ac sudo apparere iubet Saturnia caelo, Non imitabilibus variata coloribus Iris". Haec ait et volucri repetit levis astra volatu Ocyor ipsa Notis et magno cingitur arcu. Territus obstupuit primum Villaius heros Admonitu tanto et praesentis imagine divae; Mox animo gavisus ait: "Quaecumque dearum Voce tua iussisque hilaras caelestibus urbem, Nuncia reginae ingentis sanctissima, salve! Te sequimur. Tu nostra tuo, dea, coepta favore Prosequere!" Ad caelum palmas haec fatus utrasque Tollit et aetherei numen genitoris adorat. Inde forum subito petit et reserata vocatis Curia completur patribus; simul undique cives Atque magistratus coeunt, quibus ordine cuncta Pandit, et imperio properant parere deorum. Nec mora, qui patriae portent mandata, leguntur Nicoleos ac Paulus avis insignibus orti, Stroccius ille, alter Constabilis, aptus uterque Magnarum rerum studio exercere fideli Munia; seu populi, seu regum commoda poscant, Seu privata gerant, permansit notus uterque.