CroALa, 2024-05-14+02:00. Nodus SPORENI.carm-03.xml in collectione pdill0.
Functio nominatur: /documentum/pdill0/SPORENI.carm-03.xml.
30. eroticon Lux mea, lux quae mi duras innectere curas Saepe venis, salve lux iterumque vale Et qualem nocturna quies te ostenderat in re Formosae Veneris, lux mea, saepe veni. Gaudia quae lasciva tuli, nox aurea, dum me Complexum dominae pectora somnus habet! Invida nox, quae damna tuli dum mi procul omnem Somnum aufers, somnus gaudia vitae adimit! Si pensare licet factum hoc ratione, magis mi Atra dies fuerit quam sopor et tenebrae Dant lucem tenebrae, tenebras lux impia densat; Nox dominam dat mi, lux inimica rapit. 31. ad Manfredum Caprileum iureconsultum Dum vagor ante fores dominae crudelior est quae Hyrcana tigri, durior et chalybe Illa mihi, ut saepe emoriar deperditus imo Paulatim tabescam et decuplo peream. Ostendit nunc se, nunc se mihi surripit ut sic Et vivam et moriar et decuplo peream. Dat vitam facies, mortem fuga, saepius at Mors Eripit avulsam corde ab anhelo animam. Sic animum versat nobis sors, vita sit ut mi Fatum eadem quae mi vitam obitumque adimit. 32. amicae Nigrior es corvo, aut si quiquam ave nigrius hac est Et pote mi toto evellere corde animam, Imo operari, ut ego vescar coelestibus auris Corde evulso et naturae iter efficiam? Dii magni, portentum oculis avertite: corvus Naturae sanctum iusque fidemque adimit Ut sine corde homines, in quo vitae occulitur vis Humanae, vivant vitam animamque habeant.
33. malum Persicum Exteriore licet videas hoc cortice pomum, Cor tamen intus hebet, Lucia dura, meum. Accipe cor pomumque; duplex hoc insita vis est Munere: pomum alget, cor premit ignis edax. Sic ego discrucior miser, ut me cum vapor ingens Obruit, algorem tu, malesana, feras. Scilicet hoc gratos pacto exercemus amores, Tu liquidus Tanais, Vesvius ignis ego. 34. Somno votum Has violas, haec, Somne, tibi dat Abantius Idmon Lilia et haec puro cymbia plena mero, Nocte quod hesterna formosa Sycnidis ora Feceris has inter accubuisse manus. Ista meo rursus dederit si gaudia lecto, A! geminet cursum nox taciturna suum. Pro violis tunc sacra dabo nigrantibus aris Et cadet ante focos victima nigra tuos. 35. Calderino Dispeream nisi Tartareis malim hoc caput umbris Mergere, Calderine, hancque animam exuere Quam dominam ille habeat, dominam praedo ille meam, qui Olim deserta uxore iter arripuit Et turpi exegit vitam cum pellice vix quae Digna foret crepidas lingere carpatinas, Si licet hic docti carmen posuisse Catulli Scribendo grave sutoris adulterium. Ibo igitur gladiumque inimico in pectore figam: Mors hominis dominae praeda futura mihi est. 36. in Aemiliam Valvasonam Ibat Amor Paphia velatus arundine crines Per vitreas Turri praetereuntis aquas; Cum scintillantes oculos et pectora divae Aspicit Aemiliae virgineumque iubar Exclamat subito: "Vale, mater et aurea coniux!". Haec mihi vel Psyche, vel Zephyritis erit. 37. in Ocyrhoen puellam Colligit Ocyrhoe faciles dum pectine crines Et ligat aurato mite caput strophio, Glaucus arundinei spatiatus ad aequora Turri Creditur ignem avidis corripuisse oculis. Vos, iuvenes, procul ite, solet quia perfida virgo Figere voce deos, figere visu homines. 38. ad Turrum fluvium Turre pater, nam vestra pii praecordia vates Dixere Idalia sollicitata manu, An lasciva meae tractas commercia vitae Et premis auratas sub tua iura manus? Haec si forte tuis, genitor, flamma ossibus haeret, A! potius sensus perdere quaere meos Quam me tam duris miserum corrumpere curis: Una Antea meo serviat una toro. 39. Amoris natatus Nudus Amor vitrei ludebat in aequore Turri Non potis aestivi sidera ferre Canis, At magis effuso fervebant gurgite flammae Lymphaque maioris causa vaporis erat. Obstupuit deus, at Turrus pater excipit olli: "Quaere alios latices, imperiose puer! Nam si Antea mihi totos iaculabitur ignes Ardebis magnae ceu Babylonis ager". 40. Fons Epiri Anapauomenos Fons Iovis, Ambraciae qui littore fluctuat orae, Ardores adimit, Lemnia flamma, tuos, Mox etiam gelidis sopitos fluctibus ignes Suscitat extinctas restituitque faces. Alternat similes nostro sub pectore motus Aurea caeruleo nata puella mari; Largior e lacrimis quoniam mihi nascitur aestus, Crescit et a gelido Lemnius amne vapor, Rursus et ex ipsis fluidus cadit ignibus humor: Sic miscent vires ignis et unda suas. Hoc Amor inspirat mage sub praecordia virus Cernere cum dominae contigit ora meae.
41. aves Carystiae Vivit in Euboicis ales Titania flammis Nec rapido potis est a Phaetonte premi; Degit in extructos taedis ardentibus ignes Nec flamma pennas excutiente perit. Sic me, cui Steropes ingentem fervidus Aetnam Cyaneasque faces trux iaculatur Amor Undique perpetuus Zephyritidis obruit ignis: Non tamen ex ulla parte perustus eo. Vos igitur, mystae Veneris quibus ardor amandi est, Discite non undas, non timuisse faces. 42. Lycon pastor in lupum Flava Nape flavos hederis collecta capillos Hirsutas ibat figere certa feras, Cum Lycus, umbrosae recubans sub frondibus orni Qua vomit epotas rupe Timavus aquas Palluit et totos accepit virginis ignes Et gemuit Paphio saucius ora deo. At virgo certis Hecates addicta pharetris Sprevit amatoris turpia vota sui: Tabuit hic saevoque iecur deperditus igne Fit lupus et nomen triste Lyconis habet. 43. Io in iuvencam mutata Flexa vides quam nunc torvi dare cornua tauri Rege Phoroneo nata puella fui. Saevit adhuc Iuno; sed ne mea pectora ledat, Pectoribus, senior, me tutare tuis. 44. Ursae et Anteae comparatio | ad Frangipanem Ursa genis, Antea oculis iaculantur amores, Turri haec nympha decens, illa, Timave, tua est. Clarus uterque latex, illi dant flumina Musae Nec repulit pulcher Cyllarus aMne sitim; At sonipes quanto minor est Aganippide Musa, Tanto Antea genis pulchrior, Ursa, tuis. 45. Abstemio Vix bene Iapidiae fons perluit arva Timavus, Evomit, Abstemi, flumine Turrus aquas: Hunc Antea colit, fontem colit Ursa Timavi, Utraque pulchra oculis, utraque pulchra genis. At flumen quanto latum magis eminet Ursae, Tanto Antea nigris pulchrior est oculis. 46. Abstemio Inferior quanto coeli regionibus aureis Orcus et inferni regia caeca dei, Sole minor quanto iunctas vehit aemula bigas Cynthia cum magicis pallet imaginibus, Anteae tanto est oculis deformior Ursa, Ursa Lycaonio grata puella Iovi. 47. Frangipani Stella nitens Ursa est, Antea nitentius astrum: Illa feram praefert, ista corona poli est; Altera sidus habet quod Gnosia nupta Lyaeo, Altera quod pellex, maxima Iuno, tua est. Si factum inspicias utriusque, obscurius astrum, Frangipanis, erit quod movet Ursa tibi. 48. Cupidini Ursam nescio quis malus poeta (Heu tantum pateris nefas, Cupido?) Imo pessimus omnium poeta, Egens iudicio venustioris Formae ac lucidulis carens ocellis, Versu dicitur a! procaciori Anteae niveis meae papillis Et sinu tenero et nigris ocellis Praeferre ac lepidum caput vocare. Illa saevius indecentiusque Nil, duris etenim iugis vagatur Et rupis colit horridos recessus; Hac nil blandius elegantiusve, Dione facili manu expolivit Unde astris posuit decens cubile. Quare desinat hic malus poeta, Imo pessimus omnium poeta, Egens iudicio venustioris Formae ac lucidulis carens ocellis, Meae inurere sic notam puellae. 49. ad Rampillam de eius forma elegia I Si qua verecundo placuit candore puella Casta tibi Pallas, casta Diana tibi, Haec erit antiquis etiam anteferenda Napaeis Quam memorat tenui nostra Thalia chely. Unde tuae capiam, Rampilla, exordia formae? Qua potero nomen voce referre tuum? Nam seu formosae fueris collata Dione, Forma victa tua mater Amoris erit; Seu tua cum docta certabunt ora Minerva, Cedet virgineis culta Minerva focis. Adde quod hoc vinci moereret Iuno colore Si foret aspectus gratia nota tui Lascivique magis Iovis indefessa timeret Furta suis ne te falleret insidiis: Qualis Amyclaeae corrupit pectora Ledae Fultus olorina membra superba coma, Qualis et Argivae penetravit tecta puellae Aurato ardentes abditus imbre genas, Nec minus Herculeae thalamum male sanus alumnae Unde tuum columen, Graecia magna, nitet. Non tamen illarum plus furta invisa timeret, Non inconcessi concubitus thalami Sperneret Asteries, nec Agenorei bovis astus Curaret, pulchram sperneret Antiopen, Antiopem cuius Satyri sub imagine ventrem Semine complevit Iuppiter ipse suo. Illa nec ardentes Asopidis ora favillas Compressamque suo coniuge Memnosinen, Nec formidaret simulati membra draconis, Fulcra Canopeae vel temerata deae: Verteret in te omneis Saturnia Iuno timores Plenaque tu invisa suspicione fores. Quin age, te pastor nemorosae in montibus Idae Dardanus Idaliae praeposuisset Herae, Si forte ille tuos si conspexisset ocellos Membraque nudatis candida pectoribus; Et tibi cessisset rapido Venus edita Ponto Et dea supremi vertice nata Iovis. Et quae nimbosa potitur Thaumantide Iuno Haesisset vultu pallida facta tuo Nec sese ulterius palmam extendisset honoram Promissis frustra quaerere muneribus. Ille Therapnaei quoque dissociator Amoris Oebalias numquam puppe secasset aquas Ut thalamum, Menelae, tuum corrumperet et te Cum Danais campos ferret ad Iliacos, Hanc si Raeteis amens vidisset in arvis Dum blande incautum sollicitaret opus. Sed quid ego imprudens terrena exempla pererro? Accedant magnis ora probata deis: Hanc tu contempta malles, Neptune, Medusa Quam vel Amymonem Sicaniamque deam, Optaret magis hanc quam pulchram Delius Issem, Alcides Heben, ignigena Erigonem. Turbidus Ischomachen pro te, Rampilla, fugasset Eurytus et foedum deseruisset opus; Liquisset Venerem Ismariae Mars incola rupis, Blandus Amor Psychen, Mercurius Chionen. Nam seu purpureo velata incedis amictu, Candida seu Coa pectora veste premis, Seu niveo albentes humeros bombyce fatigas, Seu subcincta comas serica texta geris, Nil equidem in toto fuerit spectatius orbe. Hoc verum est, quamvis Iuno severa neget: Non haec Antigone, non haec Cepheia, Iuno, est: Iudice te numquam pulchrior ulla fuit. Aspice flammato certantia lumina Phoebo, Cerne pedes, crinen, pectora, colla, genas; Imprimis tamen undantes mirare papillas Et leves digitos marmoreasque manus Quis vel Maeoniae superaret texta puellae Vel doctos castae Palladis articulos, Seu lubet aurato sub tegmine ducere filo, Seu facili quaevis stamina pingere acu. Non talem vidit Briseida fortis Achilles Ut primum est laeto tradita praeda sibi. Non umquam talis tibi Cynthia visa, Properti, Non talis visa est, Naso, Corinna tibi: Quod si tam insignes dominas Cytherea dedisset, Vicisset clarios vestra Thalia choros. Pulchrior hac multo tamen est mea Silvia, cuius Forma decens nostris haeret imaginibus. Virgo, parce, precor, neque enim nisi vera fatemur: Silvia pulchra mea est, tu quoque forma decens. Huc tende, umbriferis redimite, Lyaee, corymbis; Huc, Phoebe, arguta conspiciende lyra; Vos quoque, qui facili vincitis fronde capillum, Intonso vates maxima cura deo, Certatim alterno deducite carmina cantu Qualia marmoreis Cynthius articulis Non numquam aprici modulatur per iuga Cynthi Aut propter gratae nobile flumen aquae, Sive Aganippeae gavisus gramine ripae, Sive tuis, Helicon, captus ab arboribus, Dulcis ubi resonat variarum turba volucrum Ut primum alma dies noctis abegit equos, Liquit et invitis thalamum Tithonia bigis, Cuius ab amplexu maeret abire senex. Nam lubet aeterna nympham hanc extendere fama, Tanta equidem digna est vivere forma diu. Tu modo Cumaeam, virgo, transcurre senectam Et tempta Pylios praeteriisse dies, Gaudia neu blandae transmitte, insana, iuventae: Forte tuos claudet crastina lux oculos. 50. exhortatio ad ingenuum adolescentem | Nicolaum Tursium ut iam immitem amicam destituat Disce quid insanae prosit servire puellae Et crudele pati servitium dominae: Nam modo qui fueras felix, in amore recumbis Et coram irata spretus amante gemis, Factus et es stulti communis fabula vulgi Et populus de te dicere quaeque potest. Iratam demens sequeris quocumque puellam Ibit et ancillae fungeris officio, Sive paret velis Scyticas equitare per undas, Sive petat regnum classe, Corinthe, tuum, Sive Paraetonii transcendat littora regni Et posita in Phariis lumina verticibus Antiquosque lares Aegypti et Phasidas undas, Seu petat Ausonio Bactra subacta Iovi, Vel qua Scylla fero rapidas vomit ore procellas Caerulaque aequoreis membra tegit canibus, Rupis et Aetneae mansura incendia semper Et fluidas multo rore Charybdis aquas. Denique si Eoos penetraret remige fluctus Titonique iret coniugis ad thalamos Fis comes et dominae servas vestigia durae, Nec tibi longa nocet, sit via longa licet. Sic etiam aequorea Polyphemus Doride natam Per Siculos agros saepius egit amans Sicque per Aemonios Phoebus Peneida campos Posset ut optata solus amante frui; Et qui crura suis humeris gestabat amicae, Hylaeis demum laesus arundinibus; Ipsaque dilectum vocalis nympha per agros Aonios puerum saepe sequuta fuit. Horum, dic quaeso, sequeris vestigia: dic si Illorum exemplo nocte dieque gemis Crudelem sperans tandem placare puellam; Quin etiam domina liberiore frui Falleris et frustra tentas lenire dolores Et placare ferae saevitiam dominae. Nequiquam, heu, durae iactas convitia sorti Et clamas genibus numina supplicibus: Nam tibi perpetuas praedixit saga querelas, Conscia Circaei saga ministerii, Idalii posthac pueri si castra sequaris Et des foemineo colla subacta iugo, Tristiaque adversus nuper dedit omnia bubo Et strix infaustum detulit augurium. Quare iam cesses posthac ardere puellas: Durior est humili semper amica viro. 51. ad Silviam peregrinari cupientem elegia II Tu ne procellosum poteris transcendere pontum, Silvia, et Eoos puppe secare sinus? Tanta tibi cura est externas quaerere terras Atque peregrinas, stulta, videre domos? Aspice surgentes adverso flamine ventos, Aspice iam tumidum fluctibus Oceanum, Praeterea fuscum nigra caligine coelum, Ut fremit insanis concitus Eurus equis: Silvia, num rapidis audes te credere ventis? Audes irato credere vela mari? An quia formosa es nullos tibi, perfida, ventos, Non quoque Neptunum posse nocere putas? Non tibi Neptunus, Triton Glaucusve noceret, Non te Aquilo, non te laederet ira Noti: Illi namque solent pulchras servare puellas, Hos quoque Amor duris fixit arundinibus. Testis erit virgo saevis redimita colubris Ora, fuit cuius sanguine factus equus, Et quae Circaeo vitiata est gramine Scylla, Scylla, procellosi nunc maris unda minax; Rapta serenato necnon Aquilone puella Dum negat irato succubuisse deo. Hi quoniam duri sensere Cupidinis arma Praebent formosis aequora tuta choris. Tu si plena cupis dare vela per aequora, pontus Condet harenoso littore murmur aquae Et tibi Neptunus pariter ventique favebunt, Ducet ad optatos te Boreasque sinus. At tua Nereides optabunt fata puellae, Illae formosas perdere saepe solent: Hoc docet aurato quae lata per aequora dorso Addidit insanis nobile nomen aquis. Vix medias undas virgo fluctusque tenebat Phasiacae tendens littora nota plagae, Cum praeceps mediis pelagi timida incidit undis. Traxit eam sub aquis invida Leucothee, Admirata decus formae vultumque genasque Labraque purpureis invidiosa rosis Necnon fulgentes spaciosae frontis ocellos Quaeque sacros possent flectere membra deos. Aureus hanc Phrixumque aries duxisse per undas Dicitur atque humeris sustinuisse duos Et cupiisse ambos, sed non potuisse puellam Ducere ad optatos per freta longa sinus. Tu quoque si rapido committes vela profundo, Silvia, Nereidum laedere turba volet: Nam minor Argivis non est tua forma puellis Ob quam nostra premit pectora saevus Amor Et nostrum dura transfigit arundine pectus Atque mea ardenti percutit ora face. Ipse libens pro te patior quaecumque: sed ecce, Silvia, me miserum linquere saeva paras. Tu ne cupis Rhodon aut bimarem lustrare Corinthum Aegeique sinus Ioniique maris? Longa via est equidem et caecis fecunda periclis: Vix hoc bis puppi nauta redibit iter. Quare, age nobiscum pulchram exercere iuventam, Silvia, non aequor puppe secare velis. Caeruleas alius feriat remo aequoris undas, Quicumque Eoas optat avarus opes: Nos ambo dulces una capiamus amores, Donec Mors in nos horrida falce ruet. 52. ad Silviam elegia III Ecquis adhuc tibi restat amor? Num pristina sentis Spicula quae misero fixit utrique deus? O utinam te non aliis percusserit armis Qui quondam Phrygio lusit in Ascanio, Sed faciat nostris te tantum haerere medullis Et non externa quaerere in urbe virum! Hoc mihi da longi precium, mea vita, laboris Ut possim tanto solus amore frui. Non ego Pactoli splendentia littora quaero, Non Hermion cupio aut flumina fulva Tagi. Mi tantum liceat tecum requiescere lecto Inque tuo gratum iungere opus thalamo. Quae si felices concedent gaudia Parcae Ipse dabo aligero praemia quanta deo; Tunc mea Iulaeas notescet fama per urbes Praeque alios felix dicar amator ego. O qui tum nostro manabunt pectore versus! Carmina quae Aoniis, Phoebe, sacrabo choris! Olli Daphnaea praecingam tempora lauro Et vincam Andini nobile vatis opus Et mea Turricolae laudabunt carmina nymphae Et quas montanis Cormus alit pluviis. Nec poterunt Fauni praeconia tanta tacere, Nec Satyri arboreis turba datura comis, Sed nostram hinc querulis extollent vocibus artem, Inde tuum scribent nomen in arboribus, Et sic ante alios super astra feremur utrique Dummodo nostra colas carmina meque diu. At te ignota tenet montosis Feltria terris, Silvia: num rursus Iulia tecta petes? O Utini nostrique memor, num te ulla fatigat Cura mei? An priscus, Silvia, vivit amor? Quam vereor ne te fallaci ludat amore Quisquis in externa pabula carpit humo! Mox velut Aesonides invisam Colchida linquat Aut thalamum Alcides, Deianira, tuum, Ut Paris Idaeae conubia pacta puellae Pectus Amyclaeo fixus amans calamo. Vos etenim, stultae, siquando amentia carpit Gaudetis vario fallere Marte viros Et nunc externo vincitis colla capistro Et nunc in patrium quaeritis ire genus. Tu vero ardenti cave sis adversa poetae Neve alium quaeras qui tibi iungat opus; Quin sequere Argivae memoranda exempla puellae Quae fuit Aeolio gloria tanta duci. Ille sub Iliacis lassabat proelia muris Et celeres cursu sollicitabat equos; Illum Tydides quavis comitatus euntem est Ac semper cautis iuvit in officiis. Forte cavernoso telluris tramite ducti Palladium valida corripuere manu; Mox cecidit traxitque iugis avulsa ruinam Condita Phoebea Troia superba lyra. Hinc Danai proceres patrios rediere penates Et spolia Argolicis parta tulere deis; Ast Ithacum simulac tetigerunt aequora puppes Turbida Dulichiis finibus egit hiems Perque procellosas fatis mandantibus undas Vexit et in toto dispulit Oceano. Interea coniunx, Argivi fama pudoris, Mille petita fuit Penelopea Procis; Illa tamen, nondum dilecti oblita mariti, Agmina non notis reppulit insidiis Et sic Aeolidi castos servavit amores, Donec eum ad patrios duceret unda lares. Quin etiam postquam vitam spiravit in auras Saucius ignaro pectora Telegono, Non alios voluit ferre Icariotis amores, Subdere non alii colla pudica viro. Tu quoque sic, mea vita, face et concordia serva Foedera quis geminos iunxit iniquus Amor: Non alii siquidem cupio servire puellae Sive superstes ero, seu cinis ater ero. Non me Rampillae poterit corrumpere forma, Non Ariadna vagis grata cupidinibus: Te sequar atque tua intrepidus mandata facessam Et quocumque petes pone comes veniam. At tu, si nostros optas sedare furores, Quamprimum externi moenia linque soli Et pete magnanimi sortita palatia nomen Caesaris, Hunneae surgit ubi arcis apex. Hic ambo dulci miscebimus oscula risu Et dabimus Paphiae pectora iuncta deae Et sic lascivo ludebimus tramite, donec Mors aderit caecis fulta caput tenebris. 53. ad Maninum elegia IV Tu ne meam, demens, potuisti laedere vitam? Tu ne meam numeris sollicitare deam? Ergo quae nostris fuerat celebrata libellis Sentiet adversum teque tuamque lyram? O potius Musae pariter pereatis et auctor Carminis et quisquis Delphica templa colit; O potius nostros exurat Iuppiter artus Mittat et in nostras tela trisulca domos, Exagitet patrias violentis caedibus urbes Et rapiat Iuno maxima quaeque dedit, Quam mea tam miseros virgo esperiatur amores, Virgo Therapnaea pulchrior Hermione, Pulchrior antiqua Briseide, pulchrior Hebe Teque, Venus, rapidis nata sub aequoribus. Parce, precor, tenerae mater generosa catervae: Vera suos vates dicere Phoebus amat. Non ego falsa loquor: testis mihi Delius ipse Qui vaga caeruleis lumina promit aquis, Testis erit Phoebe nocturno tramite ducta Et matutinis sidera pulsa rotis. Quid memorem stricto pluviosum Oriona ferro Haedorumque graves imbre cadente sonos, Pleiades et tarde ducentem plaustra Bootem? Quid plenum madidis fluctibus Hydrochoon? Hoc quoque testantur convexi lumina coeli Hoc et Avernalis pallida regna dei, Hoc pater aequoreas qui temperat amnibus undas Liquidaque aerato regna tridente secat, Silvia, te priscas superare Heroidas et te Virgineis Hecate conspicienda comis. Sed quid plura moror? Phrygia hanc si pastor in Ida Vidisset Samiae praeposuisset Herae Altaque Cecropiae sprevisset dona puellae Risissetque tuas, Cypria diva, comas. Ergo non mirum est si me tam cogit amare Silvia, quom castum cogeret Hippolytum. At te nescio quae rabies, insane, coegit Dilaniare meam carminibus dominam. Num te forma decens, num te movere capilli? Num frons purpureis invidiosa rosis? Num digiti longaeque manus albaeque papillae Fultaque Acidaliis tempora sideribus? Ista Polyxenio fortasse in corpore desunt Nec gaudet tantis vestra puella bonis. Hinc igitur caecas miseri rupistis in iras: Saepe solet magnus talia ferre dolor. A! miser infelixque diu semperque futurus, Si maledicta leget nostra puella tua! Non satius fuerit Stygias penetrare sub undas Subdereque Aetnaeo saucia colla Iovi; Tantaleos fuerit satius sentire dolores Atque Ixionio turbine semper agi Quam semel iratae diras audire puellae. Quae maledicta tibi, quae tibi verba dabit! Illa tibi Eumenidas saevosque precabitur angues Et sontes animas Tartareumque canem, Nec te cessabit vesanis laedere verbis, Nec te perpetuis exagitare minis. Praeterea, crebro fueris cum tactus ab igne Et pueri assiduis fixus arundinibus, Illa tuam merito quaeret mutare puellam Mutabitque, acres ut solet illa viros. Quare tu posthac tumidos compesce furores Ne capiti noceat Silvia nostra tuo. 54. querela Deliae ob discessum coelii amatoris Dicitur Argivos quondam flevisse per agros Coniugis abscessu Penelopea sui, Tyndaris Idaeas postquam pervenit ad urbes, Laomedontiadem puppe sequuta Parim. Haec tunc non ullos carpebat sedula somnos Nec poterat menti gaudia ferre suae; Non sua Sidonia velabat pectora veste, Non tunc Arabico tinxit odore comas, Moesta sed arguta clamabat numina voce Assiduo pulchras imbre rigante genas. Saepe etiam Aeolios gemituque et supplice dextra Orabat fratres aequoreosque deos Ne cari auferrent ventosa per aequora classem Coniugis aut oras adveherent Phrygias. Sic ego te a nobis postquam discedere sensi, Incomptis volui moesta iacere comis. Quin etiam iratis planxi mea pectora palmis Scilicet ut numquam noster abiret amor. At tu crudelis rigidiorque, immanior apris, Non curas lacrimis ora madere mea Sed procul a nobis, demens, discedere tentas: An longinqua tibi, perfide, terra placet? O pereat quicumque cupit carosque parentes Et natale solum linquere opesque suas! Sed si tanta tibi est externas quaerere terras Cura tuosque lares linquere opesque tuas, Dilige me saltem comitem tibi, dilige, quaeso: Ipsa ego te semper nocte dieque sequar.
55. epigramma ad Rampillam Si, Rampilla, meae curares praemia Musae, Lesboo fieres notior ingenio, Nec te longa dies nec te delere vetustas Posset nec saeva Mors violenta manu. Saecula Nestoreae superares longa senectae Euboicosque situs Mygdoniumque senem Cumque deis vivax aeternum numen haberes Gauderentque tui te superesse diu Et te cana senum memoraret turba nec umquam Neglecta a sera posteritate fores Et tua Ledeae praeferrent ora puellae Tuque esses pulchris gloria virginibus. At quoniam fulvae sectaris pondera massae Et cupis Eoo dona referta mari Non eris egregias inter memoranda puellas Nec quisquam tibi qui carmina cantet erit: Sed velut in caecis conderis viva tenebris . Nec tibi post obitum fama perennis erit. Quare si nostris optas clarescere chartis Da mihi quod noster taurus arare velit. 56. ad Gregorium Adamaeum et Ariadnam Sabbatinam | amantes ut se mutuo amore prosequantur elegia VII Ergo pharetrato summittes colla furori Et tua erunt Paphia pectora adusta face? Praeda ingens, Cytherea tibi natoque paratur; Insanos acue, dure puer, calamos. Prome venenata ferventia tela pharetra Et iuvenum leni vulnere fige animam; Ni properas magnos amittes, tarde, triumphos: Amplius hos Iovis est, quam superare Iovem. Tu, puer, Idalio cervicem trade tonanti Nec renue ardenti subdere colla iugo: Invitos premit ille magis mulctatque superbos Et pectus duris figit arundinibus. Inter mortales numerosa exempla supersunt: Nunc iuvat e supera ducere valle deos. Te primum, omnipotens, candenti e vertice traxit, Fecit et Argivas ante cubare fores, Ille Therapnaeae subter fastigia Ledae Duxit et albenti texit olore genas, Ille dedit Semelen, cuius de pectore rupit Bacchas pampineis Liber agens thyasis. Quid memorem aeterna flagrantem Hyperiona luce? Quidve feram Ogygii dulcia furta dei? Ille fuit placidum Penei victus ad amnem, Hunc sed Gygaea cuspide fixit Amor. Quare, quom fuerint superi quoque Amore ligati, Tu quoque ne dubita fervida signa sequi. Et tibi pulchra Venus felices spondet amores Et tibi servitium mite Ariadna dabit. Non haec Caucaseis generata est tigribus aut hanc Saeva sub Ismariis alpibus ursa tulit, Sed facili Cytherea manu et volucre agmen amorum Idalio quondam hanc vertice composuit. Affuit et sollers divinae cura Minervae, Affuit et pulchrum pollice iuvit opus. Digna dea est facies oculique pedesque comaeque Oraque tam multis invidiosa viris. Virgo, precor supplex, puerum ne sperne furentem, Infelix ultro sub tua iura venit. Sponte venit lugetque tuis prostratus ab armis Et piget imperium non subiisse tuum: Huic fer opem nec cruda velis nec dura videri Et gratum famulo redde patrocinium. Ac quum nocturno te saepe vocaverit ore Tu propera clausas furtim aperire fores Neu surda assiduas iuvenis patiare querelas Sed misero optati gaudia iunge tori. Non hic Aegides, tu ne hunc insana vereris? Nil habet hic quod tu pertimuisse queas. Et sive ante diem (dii, talem avertite casum) Exanimis campos ibis ad Elysios, Ille quoque infernas tecum penetraverit umbras Et durum extremae Mortis adibit iter. At vos Idalius felici iungat amore Et det Mygdoniis vivere temporibus.
57. ad Phoebum ut se ab amore liberet elegia IX Hei mihi, iam tristi redeunt sub corde dolores Quos mihi vesanus protulit ante furor. Phoebe, salutiferis herbis succurre dolenti Meque Cupidinea protrahe, dive, manu, Si tanto herbarum prosunt medicamina morbo, Et iacet extinctus, te duce, durus Amor. Hei mihi, nulla tuum potuere auferre dolorem Gramina, nulla tibi profuit herba deo Dum te per sacras fugeret Peneia silvas Et peteret fluvii iura paterna sui Ignotique preces et munera numinis ore Sperneret ingrato teque deum fugeret. Heu heu, quanta tuo Venus improba fixit in ore Spicula, quae nati poena pharetra dedit! Heu, quoties lacrimis faciem perfusus obortis Fudisti querulas moestus ab ore preces Cum tua lascivus carpebat membra Cupido Errabatque furens per tua corda deus! Nunc mea sic torrent ferventes viscera flammae Et Venus indomitum saeva ministrat onus Et iaculis mea corda premit; furit ipse Cupido Et tenet impresso viscera nostra pede. Ast ego quid queror et quae me dementia cepit? Coelicolae huic omnes succubuere deo. Iuppiter Iliaci rapuit Ganimedis honores Compressitque tuum, candida Leda, torum Et Danaen pluvio stupravit versus in auro Et petiit lectum virginis Inachidos Necnon Alcmenae lecto requievit in alto, Unde tuum columen, Graecia magna, nitet. Ipsa Venus magno iacuit commixta Gradivo, Unde fuit cunctis fabula nota deis. Quin etiam magno Anchisae se immiscuit atque hanc Lascivus pueri vicit Adonis amor. Ipse quoque Alcides, Graiorum fama superbus, Invicta traxit mollia pensa manu; Iam duros suetus monstrorum ferre labores Foemineo est passus colla dedisse iugo. Ipse Cupidineas si sensit Iuppiter iras Emensusque fuit caecus Amoris iter Et Venus Alcidesque et Mavors saevus et omnes Coelicolae aligero succubuere deo, Quid ego mortali faciam de semine natus? Insequar ipse etiam castra, Cupido, tua. Quare iam cesses ardenti fervere flamma Saevitiamque (oro) pone, Cupido, tuam.