CroALa: documentum

Documentum SANNAZAR.pisc-06.xml in db pdill0

---

SALICES Traiano Cabanilio, Troiae et Montellae domino Si vacat, et blandos etiamnum ventilat ignes Quae dea caerulea vehitur super aequora concha, Turrigeramque Paphon, ditemque Amathunta tuetur; Accipe flumineas properatum carmen ad undas, O mihi non dubia, Cabanili, cognite fama, Sed longe varios rerum spectate per usus: Nam tibi me doctae sic devinxere sorores, Sic mea felici permulcent pectora cura Ut vix ulla queam melioris tempora vitae Te sine, vix placidos per noctem ducere somnos. En agendum, Traiane, tuis haec praevia iussis Tractanti, iamiamque animo maiora paranti Da veniam, et tenues ne dedignare Camoenas. Forte inter virides (si vera est fama) genistas Capripedes Satyri, passimque agrestia Panes Numina, cum Faunis et montivagis Silvanis, Exercet dum sol raucas per rura cicadas, Vitabant aestus, qua pinguia culta vadosus Irrigat, et placido cursu petit aequora Sarnus. Grata quies nemorum, manantibus undique rivis, Et Zephiris densas inter crepitantibus alnos. Dumque leves aptant calamos, dum sibila pressis Explorant digitis, tenuique foramina cera Obducunt, vario modulantes carmina cantu: Auricomae viridi speculantur ab ilice Nymphae Dulcia clarisonis solventes ora cachinnis: Sed prope ferre pedem metuunt, nam saepe labores Audierant Penaea tuos: et qualibus olim Infelix eheu virgo Nonacria fatis; Infelix virgo (quid enim non illa moveret?) Pana metu fugiens e vertice Cyllenaeo, Pana deum Arcadiae, quamvis pulcherrima, quamvis Dianae sacros inter lectissima coetus, Nodosa tenerum mutarit arundine pectus. Quas simul ac nemorum petulans, effraenaque pubes Semiferi videre per herbida prata vagantes, Occultamque imis flammam traxere medullis: Sic timidas blandis hortantur vocibus ultro: Huc, huc, o tenerae placidissima turba puellae, Quid procul adstatis? potius succedite ripae Et viridi in prato molles de more choreas Ducite: quandoquidem calamos inflamus inertes Et frustra ad surdas iactamus carmina silvas. Illae nil contra: celeri sed nuda parabant Crura fugae, tutosque agitabant mente receptus, Si qua forte viam per saxa irrumpere, et altis Evasisse iugis, deus aut sua fata dedissent. Tum iuvenes: procul o, clamant, procul iste, puellae, Sit timor, ignavas animo depellite curas, Nullae hic insidiae, nullae per aperta latebrae: Cuncta patent: nullas abscondunt haec loca fraudes. Nos quoque non Lernae monstris, non igne Chimaerae, Scyllaeisve lupis geniti aut latrante Charybdi, Qui vestra immani laceremus viscera morsu: Sed divum genus, et qui semper rupibus altis Vobiscum crebris venatibus insultemus. His dictis permulsi animi, securaque tristem Corda metum eiciunt, gressuque per uda citato Prata, deis tandem cupidis ripaeque propinquant. Tum manibus simul implicitis per gramina festas Exercent choreas, aliosque, aliosque reflexus Inter se laetae repetunt: nunc corpora librant In saltus, nunc molle latus, nunc candida iactant Brachia et alterna quatiunt vestigia planta. Hic Satyri, quanquam voces audire canentum Crudeles, quanquam niveas spectare papillas Exultant, oculisque bibunt sitientibus ignem: Tanta tamen saevi gliscit vis effera morbi Pectoribus, praecepsque amor et malesana libido, Ut calamis sensim eiectis, ruptoque repente Foedere, surgentes ab humo, vento ocyus omnes Exiliant: spretaque deum pietate fideque Ah pavidas Nymphas subitoque horrore rigentes Invadunt avidi, saevorum more luporum Qui laetas mediis proturbant lusibus agnas, Oblitasque sui passim rapiuntque trahuntque, Dum viridi in campo cursant aut valle sub alta, Et custos ignarus abest et amica canum vis. Sic illi: at miserae discisso pectore Nymphae Frondiferam moestis silvam clamoribus implent, Atque huc atque illuc fugiunt: non saxa neque altis Tuta putant loca senta rubis: hinc ardua montis Praerupti iuga, diffusos hinc stagna peragros Attonitae circumspiciunt: via nulla salutis, Et iam spes praerepta fugae; tum denique ad undas Consistunt trepidae, flavosque a vertice crines, Curo lacrymis gemituque et flebilibus lamentis, Abscindunt, Sarnumque vocant liquidasque sorores. Dumque vocant, fundo properat chorus omnis ab imo Naiadum, properat vitreae rex caerulus undae Sarnus, inexhaustumque vadis ciet agmen aquarum Rauca sonans: sed quid Sarnusque aut illa natantum Agmina Naiadum possint, ubi ferrea contra Stant fata et duro leges adamante rigescunt? Ergo defectae, cura auxilioque deorum, Ac coelum pariter Nymphae lucemque perosae, Unum illud rebus tandem quod restat in arctis Finem optant: iamque in fluvium se mergere adortae Membra reclinabant et aquas prono ore petebant, Cum subito obriguere pedes, lateque per imos Expatiata ungues radix fugientia tardat Affigitque solo vestigia: tum vagus ipsis Spiritus emoritur venis, indignaque pallor Occupat ora: tegit trepidantia pectora cortex. Nec mora pro digitis ramos exire videres, Auratasque comas glauca canescere fronde: Et iam vitalis nusquam calor, ipsaque cedunt Viscera paulatim venienti frigida ligno. Sed quamvis totos duratae corporis artus, Caudicibusque latus, virgultisque undique septae, Ac penitus salices, sensus tamen unicus illis Silvicolas vitare deos, et margine ripae Haerentes, medio procumbere fluminis alveo.