CroALa, 2025-04-20+02:00. Nodus PARRASIO.epic-01.xml in collectione pdill0.
Functio nominatur: /documentum/pdill0/PARRASIO.epic-01.xml.
Nunc, si quando mihi, nunc, nunc succurrite, Musae, Et fontes aperite novos, immittite habenas Fluminibus! totos effundat Pympla liquores, Nunc laxet Cephysus aquas et murmure rauco (Qualia, quum Tyrio vernantem flore videret Narcissum, fudisse ferunt) lamenta resumat, Et nemus Ardalidum coenoso gurgite praeceps Insonet, acsi iterum trepidet Phytona renatum! Nec mage Corycio festos, Pegnides, in antro Ducite (ut ante) choros, sed quales Nereis olim Ad tumulos et busta sui conspexit Achillis Crine Thetys lacero, miseras renovate querelas! Et tua feralem comitetur tybia pompam, Euterpe, calami iam dudum dulce sonantes Longa (nec immerito) sine voce silentia servent! Nam iacet Aoniae rupis non advena, sed quae Innuptam potuit vobis permista Minervam Decipere intuitu, dum fessa iugis Aganippes Retur Calliopen et nomine saepe sororum Compellat. nam te Musarum ex agmine credit, Hippolyte, sed nec facie nec voce minorem. En citharae vocalis honos (velut astitit Haebro, Quum minus arguto nervos impelleret Orpheus Pollice) sponte tacet, non crines Daphnidis arbor Nectit Apollineos, sed dirae tempora taxi Serta et Amiclei cingunt monumenta doloris, Sydoniam prohibet pedibus illudere pallam Et ferrugineo mutavit coccina cultu Pallia nec suspendit ebur. nam lumina vertit Ad lacrimas, Alphonse, tuas et rore madentes Ipse genas manibus nec siccis tergit ocellis Et queritur, medicis quod non conceditur haerbis Aut succo aeternas Parcarum rumpere leges. At te nulla iuvant solantia verba dolores, Immensum sed mente fovens et pectore vulnus Questibus indulges, et coniunx semper in ore est Chara tuo Hippolyte. quam si tibi fata dedissent Legibus Hysmariis fidibus revocare canoris, Nulla tuam possent terrere pericula mentem. Tartareas sedes et inania regna subires, Et canis in triplices laxantis guttur hiatus Rursus Tenareis onerares colla catenis, Ad Stygiam Lyciae perhibent quam valle Chymeram Bellorophonteas vix pertimuisse sarissas (Saeviat illa licet geminatis ignibus) ires, Dummodo fatorum series te coniugis umbram Abstrahere inde ferat vel tanto munere penset Durum iter. heu! nullos flectunt convitia Manes Nec mites, Alphonse, preces. at fundere questus Quisque potest. moestis animos explere querelis Quis prohibet? gemitu manante quid ora reflectis? Pone metum! neque enim te nunc, Alphonse, vetabo Flere, sed ipse etiam tecum sine fine severos Incusare deos et pallida numina cogor, Quae tantum sunt passa nefas, ut stamina duro Pollice florentis rescinderet Atropos aevi. An dum plaudentem liventia Fata viderent Omni ex parte domum, quam non victoria tantum Una, sed innumerae tollunt ad sydera laurus, Intendere animos nec tale timentia largo Vulnere (proh crimen superum!) vitalia tangunt? Ah nimium faciles! cur pondera tanta novercae Invidiae hac una voluistis morte mereri? Crudeles Morbi, Stygium quae limen Erynnis Pandit et aethereas vobis exire sub auras Ius dedit? ah! tantum potuistis stringere corpus? Quam melius Scythicis Ephymetea rupibus ales Fulmineis digytis et rostro frangeret unco, Ignavo qui corde nocens obnoxia fecit Saecla malis, miserum committens pestibus orbem! Heu! potuit niveos Macies diffusa per artus Sydereum vultum et frontis tenuare vigorem. Non facies, non oris honos, quo victa fatetur Esse Venus, non casta fides aequata maritae Dulichiae, duplices non doctae Pallados artes: Ingenium, textura et acus, quo cedat Aracne, Quanvis haec tenui mentitur nubila filo, Non pudor ingenuus, non simplex gratia morum, Non castigatum confessa modestia pectus Nec valuere trucis Naturae munera cymbam Exorare senis vel certam flectere mortem. Quaenam sedulitas, quaenam tibi cura medentum Defuit aut succi diverso ex orbe petiti? Quae delubra deum, quaenam sine thuribus aedes, Quis sine honore lapis vel quae penetralia templi Igne carent Cilico? non vir genialia tantum Sacra, sed externos properat placare Penates. Quaeritur antiquis sacrorum annalibus ordo, Et cadit ante Iovem gramen depasta Faliscum Hostia et auratis tepefecit cornibus aram. At tibi bis septem mactantur, Iuno, iuvencae Numine pro triplici. iam rursus grata Dianae Instaurata novum cognovit Aricia regem, Atque iterum puero renovantur praeside lustra, Amphitryoniades, et Surrentina Dicarchum Villa tuens priscis miratur gymnada festis. Quin etiam Aeneae nocturna piacula divae Coccytos revocat, sed luctans excutit ictum Victima nec dubia patitur cervice securim. Singula quid referam, quum publica vota supersint? O quotiens secum querulis pater ipse deorum Vocibus indoluit se non potuisse sororum Licia et instantem iussis praevertere sortem! Quicquid in Hemonio servabat semifer antro Vel Tymbreus ager seu molli Creta sub Ida Educat, aut si quas medicis Epidaurius haerbas Angue salutifero patriis collegit in oris, Si quid alit tellus, quo sit reparabile durum Leti iter aut possint fati decreta morari, Omne viri quaesivit amor: tibi cuncta laborant Auxilia. at tristis flavum Proserpina crinem Stat complexa, necis deflectunt lumina vires. Heu! perstat famulos visu lustrare supremo Hinc atque inde greges, et charum amplexa maritum Pauca refert. vix illa quidem mandata cadente Finierat suprema sono, quin lingua retenta est Vocibus in mediis et clauso immurmurat ore. Heu! quae lingua silet, qua non antiqua Corynne Obstupeat, sed cuncta simul cessura vetustas. Tintinnant aures, oculos nox occupat atra. Attamen ipsa virum labens circumdedit ulnis. Acrius emeritis constringens colla lacertis, Et velut auratis vivax laquearibus humor Defit et in nubes paulatim flamma recedit Ceruleumque trahunt radiantia tecta colorem, Non secus (heu pietas!) liquidas dilapsus in auras Spiritus augustos damnavit nocte penates; Nec minus attonita est praerepta coniuge proles Regia, quam vates calcato Thracius angue Strymonia consorte fuit plectroque tacente Moestior Eurydices deflevit funera planctu. Quid tibi nobilitas, quid regia stemmata prosunt? Quid pater Insubrum rerumque potitus in urbe Felix innumeras regnorum flexit habenas ? Ite et ob immensas, mortales, temnite letum Divitias, longae promittite tempora vitae, Quod vobis dat Phasis avem vel, qui Iovis arcem Prodidit obsessam, dapibus prosecta dat anser, Quod tibi frendentem nebulosis Umbria campis Nutrit aprum rombumque nequit perferre patella Aequoris Hadriaci, quod pinguis stagna Lucrini Mollia marmorea saturent conchilia testa Et gemini pontes onerent triclinia mullo Tradat et Euripus murenam sole fluentem Quodque Phalerna tuam non noto consule sedant Vina sitim vel musta praemant tibi praela Timoli! Heu miseri! non fata movent Meotica pisces Quos stringit glacies vel quos das, Nile, syluri. Dic, ubi lascivi iaceat regina Canopi! An quod Erythream consumpsit prodiga concham, Hospitium commune fugit? num bacca Metellae Egit, ut Esopi vitaret filius Horcum? Nil tibi, nil equidem prosunt vivaria, Sergi! I nunc, sume animos, quod quicquid Hiberia fossis Mittit ab auriferis, iterum tibi terra recondat, Et quantum gazae Macedum Scaptensula fodit, Archetypo cratere teras et murrina temnas, Quod tua Dalmatico radiant coelata metallo Atria et excelsas tollunt electra columnas! Quid saepire iuvat vitreis specularibus hortos Aut colere Hybleis certantia floribus arva Oleneisque iugis aut poma simillima ramis Massilis, silvis aequare vireta tyranni Corcyre et verni superare rosaria Pesti? Quid platani vos umbra tenet, quid aquatica lothos? Occidit Alcynous gelidoque sub axe sorores Hesperides, Geticis mortales exuit artus Hippomenes et Athlanta iubis, Hortensius oras Cessit ad infernas nec spargit in arbore Bacchum. Assyrio quanquam saturatum vellus aheno Lanaque Puniceo bis vos infecta veneno Vestiat Oebalius tradatque alimenta Phalantus Luxuriae et Ceae venalia dona Minervae, Mors tamen in cunctos nullo discrimine saevit. Dulichium Croesus non praestat Lidius Irum, Non felix Hecaten Lampido Laconica vincit, Dives inopsque simul Letheas tendit ad undas. Huc Mida Lenei doni contemptor avarus Cessit et in Stygiis crevere paludibus aures. Non faciem aut nitidam curat Proserpina formam Invictumque caput: Paridi nam Troia sepulcrum Aeacidaeque dedit, Thersitem et Nerea nigri Non renuere lacus; nec te facundia, Ulysse, Casibus eripuit natique a caede redemit. Moenia sternit edax et tecta superba vetustas. Ecce iacet Babylon, saeve Tritonidos arces Pyramidumque labor, Thebe bimarisque Corinthus. Denique cuncta cadunt, sed tantum Musa perennes Nos facit et maius longo dat tempore nomen. Haec cineres, haec sola rogos, haec fulmina temnit, Haec titulum et famae decus indelebile servat, Haec tibi busta dabit nullum trepidantia finem. Hippolyte, vitamque tuis virtutibus addet, Haec lamenta pii geminas diffundet in Arcthos Coniugis orbati, qui (nunquam castior ardor!) Funus amat, superos heu! nocte diuque fatigat Ingratosque vocat, quod non tam iusta precanti Arrisere. modo suspiria ducit ab alto Pectore, nunc partemque tori castumque cubile Ingemit et tali depromit voce dolorem: "Nulla tuam, Lachesis, potuere immania laudum Frangere seviciam, quis alta silentia Ditis Caelestesque domos et sortis sceptra secundae Provocat? (ah livor!) tantae praeconia famae Invidiam fecere tibi? non ista nocendi Causa sat aequa fuit. sed si te dira cupido Impulit in facinus, potuisti stamine verso Fortunam mutare meam, patientior essem. Quam cuperem (si fata darent) inglorius, uxor, Te superante tamen parcam producere vitam! Si saltem nigram committeret anguibus horam Atropos: ut Gracchus magnum testarer amorem. At quia non licuit, citius ridentibus agris Daulias et truncas ponet Philomela querelas Siccabitque genas potius Sypileiaque mater, Quam tua de nostro, consors, labatur imago Pectore: semper eris nostris accommoda verbis. Heu requies, heu sola mei concordia regni, Heu communis amor! per te cedebat Enyo, Si qua foret, populi poteras convertere mentem Mitibus imperiis, quanquam genitoris adesset Numen. quum refugus nostrum vastaverat hostis Barbarus Hydruntum (nam tunc me Ethrusca tenebat, Horrebatque meas trepidans Florentia vires), Alta lacessito tollis munimina caelo Septaque militibus Turcarum despicis iras. Quid quum sanguinei foedatum pulvere belli Exciperes? clypeo tectum galeaque comanti Nutantem totisque virum complexa fovebas Visceribus roseo depromens gaudia vultu? Quis numerare velit, quaecunque impenderis in me, Dum coniurati pariter cratere sub uno In nos humanum proceres hausere cruorem, Quae (velut Hemonio Magnum Cornelia bello) Anxia me votis, spe consiliisque iuvabas? Et licet (ut memorant) nocturna incertior aura Faemina sit, (testor superos!) constantia tecum Certa fuit mentemque locum figebat in unum. Non sic Eriphile, quae, conspicienda monili Ut foret Hysmenio, timidas monstrare latebras Coniugis ausa sui est cultuque rependere famam. Heu! memini, quod saepe legens monumenta Maronis Phoenissam Annamque levem culpare solebas, Annam, quam perhibent annorum iura tenere Arbitrioque suo vitam spondere perennem. Hinc vetuit te annare diu; sed te necis horror Cogere non potuit, quod vel damnanda probares. Si tibi cura forent Smyrnei scripta poetae (Mollia nam sacri praebebant ocia vates), Quin Helenam argueres, non te tenuere Lacones Stesichorusque ferox similem fraudatus ob iram Luminibus. quotiesque nocens tibi visa Cytheis! Nec caruisse putas Aeaeae labe puellae Hospitium, quanvis mox nullos sensit amores. Te tantum Pegasea fides nocturnaque tela, Icariotis opus, vel quae crudele tyranni Morte nefas est ulta sua, sensere potentem Eloquio, illarum dum fortia facta tueris, Nec virtute minor (fas sit mihi vera fateri!). Non equidem vereor, quod, si portenta iuberent Mortem instare meam, pro me mea fata subires; Et si mille proci thalamos temerare pararent, Non falsos commenta dolos, non arte negasses, Sed castas intrare domos armata vetares; Si incaestare torum cuperet Tarquinia proles Proditione tuum, non verbis mota nec ense, Sed furibunda genas et corda dolosa cruentis Unguibus effoderes animosque imitata viriles Divideres artus, effractaque tempora palmis Casta maritalis praeberent signa pudoris Membraque iactares latos dispersa per agros, In triplices secuere greges ut Penthea Bacchae. Quid mirum? non te nobis privata dederunt Semina, sed (si quid regalis praestat origo Laudibus) inveniemus avum, a quo ducta propago Est tua, Flamicium, qui saevum fregit Othonem Et meruit posita (Parcae voluere) figura Ceruleos augere deos. nec quippe tacendus Est patruus, rigui tenuit qui sceptra Pisauri, Magnus Alexander, vel qui, charissima coniunx, Sfortia te genuit (sic ducitur ordo) secundus, Sfortia, qui Ligurum populos moderamine flexit Picaenosque lares stravit, qui Marte subegit Moenia lanigeris iterum surgentia Gallis. Cuius ut acta canam, rutilos prius aequore currus Condet in Hesperio rursusque resurget Apollo. Maternum si stemma petis: tribuere Philippi, Innumeras quorum laudes et gesta trophea Inclyta testantur. sed si tibi nulla tuorum Nomen facta darent, poterat tua candida virtus Esse decus generis vel nobilitare nepotes. Ingenio (si casta tamen vel honesta fuisset) Componenda tuo pharetrata Semiramis esset: Dum civile nefas Romanaque bella tonabant, Servabas patrios sene cum genitore penates. Quanvis Euryalae precibus, Melibaea querelis Victa sit, ut dubii ferrem in discrimina Martis, Thermodoontiacam solito de more securim Et pharetram ex humero Scythicam gestare parabas, Nomen Amazonium indefassaque pectora iactans. Ipse tamen renui. nam me sors si qua tulisset, Fingebam, quod te pars magna superstite nostrae Restaret vitae superasque efferrer in auras. Scilicet iccirco, quod Mors repsisset ab umbris Atra caput, vetui. cur non Tyrinthius heros, Dum te stravit humi, solido sub carcere clusit? Non tua dextra ferox geminos laesisset in uno Corpore. non erat haec turpi mihi cognita furto. Ast Amor Uraniesque genus thedaeque pudicae Et pater et genius lecto iunxere iugali, Et iunxere quidem. nam semper duximus unum Conveniensque iugum, nec nos diversa trahebant Vota, sed (heu miserum!) semper fuit una duobus Mens, at honesta tamen. cur Mors nos dividis atra? Haud equidem poteris, nanque est imitandus uterque Plautius!" Haec ait et ferrum stringebat acutum. Concurrunt proceres et curia tota gementes Hoc vetuere malum, vaginaque suscipit ensem, Et mulcent placidis animum sermonibus aegrum. Tu tamen obvertis vultum, dux inclyte, tristem, Paeonias nec passa manus hiat alta cicatrix. Hic amor, haec pietas, haec mira licentia flendi! Tempus erat, Pario quo iam tua membra sepulcro, Hippolyte, condenda forent. componitur Indo Dente torus, sceptro quo tu subnixa potenti Acsi viva sedes, et fulvo tegmine circum Umbraris, ceu si quis opus componet eburnum Molibus Aetneis aut Orythiae therebinto. Hic caligantem superant funalia noctem, Et Cilicum messes undataque pascua Nilo Verque Arabum et Cynarae quae stillat ab arbore guttam Coryciosque crocos arsuraque thura Sabaeum Vulcanus populatur edax. non Vida liquores, Cynnamon Ethiopes, non gramen decolor Indus Colligit, Alphonsi quod non det dextra favillis. Illum unum, illum omnis procerum vulgique corona Et modo plangentem liventia pectora palmis Pressaque captantem resupinis oscula labris Scindentemque togas animamque efflare parantem Suspiciunt tantumque simul mirantur amorem. Quin subit ante oculos materno in funere natos Stare pios. mens horret adhuc, quod voce parentem Moerebant parili luctantes scindere vestes. Virginis haud aliter nomen sortita canorae, Parthenope concussa ruit sparsisque capillis Busta gemit dominae, quam si foret undique flammis Septa vel hostili victos testudine muros Et portas perferre suas tormenta videret: Talis erat Troiae Thebesque cadentis imago. Non sic, vipereo quum dente Licurgius infans Occidit, Argivae puerum gemuere phalanges. Tu quoque funestam (tanti simulacra doloris!) Mitibus exequiis celebras, Consentia, pompam. At non ista ducis vulnus potuere profundum Laenire, ut lacrimis oculos abstergeret udos. Festinant proceres lugubres sumere vestes Atque apio redimire fores et ducere moles Synadicas, ubi tu membris siccata quiescas, Hippolyte. proh tetra dies, proh, Phoebe, nefandum Crimen, ut ista tuo rubeat Pallantias ortu! An cordi fortasse tibi est exposcere poenas, Quod, dum, Phoebe, viri peteret nova nupta penates, Ceu tuereris adhuc languenti Belida vultu Leucothoen, forma victum pallere coegit? Nanque tibi e manibus ceciderunt frena, tuique Phoebe, Cupidineis cesserunt ignibus ignes. Proh Veneris sublime decus, proh gloria celsae Virtutis pacisque tenor, proh sedula custos Iusticiae, probitatis honos venerandaque sanctae Scena pudiciae, Charitum nec parvus Amorum Naturaeque labor tam parva clauditur urna! At mens Helysios campos et rura frequentat Florida, ubi zephyris dant prata foventibus alba Lilia purpureasque rosas, et sponte ligustris Albet ager, casia et rubris stellata renidet Terra papaveribus tepidisque vaporibus halat. Quin etiam intranti (quum sit laudata marito) Obvia fit facibus Hecate vultuque sereno Invitat sceptris et castis praeficit umbris. Illa negat, sed eam petiere per aera nantes Felicesque animae. precibus superata pudicis Haec veteres regit imperiis heroidas omnes. Ergo quid assiduis cruciaris luctibus? angues Eumenidum fortasse times? tacuere cerastae Non minus Hippolyte sedes subeunte beatas, Quam si Persephones velarent flammea vultus Rursus et hinnitu fremeret praedator Alaster. Pone igitur lacrimas! en argumenta deorum Testantur nil stare diu: Titana videmus Deficere et rutilo casurum saepius igne. Sed quid ego haec? (gemitus poterit sedare) priorum Respice fortunam: cecidit Lavinia, quanquam Picus avus, matura subit nec Iulia manes. Quid moror? an quisquam nostrae felicia vitae Tempora longa vocat vel plurima vivere saecla? Heu miseri! nos angit amor, nos gaudia rumpunt, Nos perimunt risus, nos concutit horror et uva Passa necat <............................ ..........> felix ipsa quidem, quae obnoxia nullis Casibus ancipitis fortunae despicit auram, Hippolyte, quae saepe tuos conspexit ovantes (Nam non parta tibi semel est victoria) currus, Cui tituli monumenta sui, cui clara supersunt Pignora, quae cessit cunctis superantibus. ergo Pone modum! quid enim iuvat indulgere querelis?