CroALa: documentum

Documentum NALDI.alph-01.xml in db pdill0

---

Quamvis nostra tibi veniat modo, Cosme, Camena Heu, Medicum tantis consurgens molibus impar, Posseque diffidat ludens tua dicere facta, Qualiscunque tamen, Tuscam dum protinus urbem Incolet, hic cives inter versata modestos, Te canet in triviis, te tota semper in urbe Audebit verum Patriae dictare Parentem. At si quando captus amoeni ruris amore Invisam valles Arni montesque propinquos, Agrestes Cosmum silvas resonare docebo. Usque canent humiles mecum te, Cosme, myricae, Principium dabis ipse mihi finemque canendi: Primus eris nostri, tu carminis ultimus auctor. Tu modo, tu, Medices, castis nunc annue votis Et dubiae rege navis iter: tu magnus Apollo, Tu mihi Calliope gravibus vocitabere coeptis. Auribus interea placidis te, Cosme, rogamus Alpheum, Gnomona velis audire canentes, Pastores, minimum non dedignatus honorem, Simae dum viridi pendebunt rupe capellae. Iam iubar exortum noctis dimoverat umbram Inque novos latum radios diffuderat orbem, Gnomoni Alpheus cum primum talia dicens Incipit e Fesulo prospectans vertice pastor: Alpheus De senibus dudum priscis audire solebam, Ut locus hic magnis confertus cladibus olim Et fuit, et multos hominum contrivit in armis, Ut saepe incurvus terram dum scindit arator, Enses inveniat scabra rubigine fractos. Nunc et summa quies late tenet omnia montis Pascua, laetitiaque omnis gestire videtur Accola, nec pestem pecori timet inde malignam. Haec ego conspicio; tantae sed causa salutis Unde sit, ignoro; cupio tamen, et mihi numquam Noscendi talis cessat de pectore cura. Dixerat Alpheus; vos quae responderit alter, Pierides, vos haec nobis memorate, puellae! Gnomon An ita sis bardus tu nunc, Alphee, rudisque, Ut, quae non simae tantum, tua cura, capellae, Sed lapides duri norint, silvaeque profundae, Tu tamen ignores, humano semine natus? Conspicis hanc oculis urbem quae proxima nostris Constitit, et nitidis Arnus quam dividit undis, Quae pulchro varias extollit vertice moles: Illic et stupeas, fulvos ubi forte leones Videris exitiumque lupis leporique salutem! Hic prope Laurenti templum sedemque Beati Quam Medicum dicunt opibus consurgere magnis, Ingenti constant excelsa palatia muro. Quam pulchri postes subsunt! quam pulchra nitescunt Atria, de Fesulis late suffulta columnis! Aula sed interior regali ornata decoro Cernitur: auratis pendent laquearia tectis, Aurataeque trabes nitido depicta colore Contexunt tabulata modis splendentia miris. Haec ego, dum caseum Florentem pauper in urbem Vendendum porto, pingues dum civibus haedos, Mirando plures consumpsi protinus horas; Sed locus ipse domus, quo sunt penetralia patris Divini, quamquam late patet ille volenti, Cognitus est oculis non ullo in tempore nostris; Tantus enim splendor sacro lucescit ab antro Et rudibus tantus perstringit lumina fulgor, Ut, nisi qui magnam paulatim cernere lucem Praeparet, ipse prius doctus spectare minorem, Non acies tanto possit durare nitori, Ut nequit ille novum temptat qui cernere solem Ni prius assuetus tremulo sit fonte tueri, Quo vires minuisse suas lux magna videtur Atque hebetes nobis oculos minus inde fatigat. Sed tamen e multis audivi saepe quis ille Et foret et qualis manet de pectore virtus; Nam medio sedet ille senex grandaevus in antro, Tam clarus cunctis hominum cunctisque verendus, Ut, manibus falcem si prisci insigne teneret Saturni, queat ille deus, deus ipse videri. Hunc alii heroes circumstant undique magni, Consiliisque petunt ex hoc responsa futuris, Non aliter quam cum pastores Tityrus ipsos, Pastorum primus Fesulis in montibus unus, Convocat, et iusto cunctos moderamine servat. Hic pacem dudum nobis, hic tanta paravit Otia, securamque dedit traducere vitam, Pro, scelus indignum! quin urbs, pulcherrima rerum, Quae manet, ut cernis, domibus constructa superbis, Culmine iam late bellis cecidisset ab alto Ni deus hic, humeris suffultus moenia sacris, Hinc procul, hinc propria Martem virtute tremendum Pelleret, extremisque ferum religaret in oris, Quo nivibus gelidis campi montesque rigescunt Semper, et in nullis nascuntur gramina terris. Haec Gnomon; caput inde movens Alpheus in altum Prospiciens, inquit: Alpheus Nimirum hic ille beatus Qui prope nos condit sacras ditissimus aedes, Quas habitent casta sub religione manentes, Pullati Canones, et Christi numen adorent. Vah, coepi meminisse satus quo forte vir ille est Colle sub hoc - Medices, miro qui captus amore Visendi Fesulos, dum late armenta sequuntur Pastores, nobis (o, quam mitissimus!) olim Ingenti villam construxerat aere decoram, Heu, modo quem tristes etiam flevere myricae, Quem durae quercus crudeli morte peremptum; Quin etiam credam, si rite audita recordor, Divini egregia doctum virtute parentis Hieronymo nuper sedem posuisse sacratam: Durus, qui monitis etiam Gnomonis eorum Vix memini, quae plura puer cecinisse solebam. Gnomon Cur tam praesentem cunctemur dicere divum Dum saturae fient arbusti e fronde capellae? Alpheus Grandior at cum sis, Gnomon, cantare prius me Incipe; te sequar usque, diem dum claudet Olympus. Alternis ergo coeperunt versibus ambo, Insigni quorum laetatae carmine Nymphae Saltantes movere pedem Dryadesque puellae. Et Fesulas quaecunque colunt animalia silvas Excepere sacros numeros; quin protinus altum Motavere caput vel durae robore quercus. Gnomon Caulibus ut praestat longissima pinus in hortis, Aesculus atque humiles vincit cervice myricas, Ut puto, sic omnes dedit haec qui tot bona nobis Exsuperat, nullis hominum virtute secundus. Alpheus Ipse licet faveat silvestri numine primus, Duras qui docuit cantu mitescere silvas, Non queat aeternas huius mea dicere laudes Fistula, nec possit modulis aequare canendo. Gnomon Felix, o, nimium felix, si funera nati Non inspexisset, nuper quem vidimus ipsi Efferri, Nymphis ululantibus; improba quid Mors Niteris aspectu sacrum temerare parentem? Alpheus Huius in interitu quis non dedit ore querelas? Astra quis in tanto non dixit saeva dolore? Oscula cum gelido figens, heu, tristia nato Divelli nequit amplexu maestissima mater. Gnomon Adde quod et tristes hac tempestate capellae Faucibus exstiterant siccis, nec pabula terrae Ulla dedere gregi misero, nec flumina cuiquam Exstinxere sitim: tantus dolor attigit omnes. Alpheus Si iuvenem luget quidquid mortale peremptum Nobiscum et Fesuli vel dura cacumina montis, Sidera, quod teneant hunc, iam gestire videntur, Clarus et assumptum nuper laetatur Olympus. Gnomon O, talis patrem nati satis usque beatum, Erigis ingenti dum candida templa decoro, Dumque focis mactas pingues castissimus agnos! Hinc tibi divinos iam nunc meditamur honores. Alpheus Tu nemorum saltus curas, tu, candide, silvas; Per te maturis flavescit campus aristis; Liber et ipse pater tibi se debere fatetur, Plurima quod per te turgescit vitibus uva. Gnomon Hoc duce pastores audent per prata iuvencos Ducere securi pastum, simasque capellas, Nec pecori insidiasque lupi tristesque rapinas Horrescunt: deus hic nobis bonus otia fecit. Alpheus Rusticus et silvas donec lustrabit et agros, Optabit fieri salubres dum pastor et agnos, Hunc precibus vocet usque suis, huic sacra quotannis Instituat Panique, sacros largitus honores. Gnomon Quid referam nostras quantum colat ille Camenas? Et nimis, heu, quamquam rudibus tenuive lepore, Versibus exhibeat placidas mitissimus aures Neve levem dubitet dignam se ducere Musam? Alpheus Quale sibi, o Gnomon, tali pro munere carmen Reddemus? nam si nobis armenta darentur Omnia, non magis est quam si nos ille canentes Dignetur, tenuem non aspernatus honorem. Gnomon Talia, pastores, at si non possumus ipsi Qualia nunc illum deceant, virgulta canemus; Alternis eadem nuper quae lusimus ambo, Colle sub hoc gracili repetemus carmina voce. Finierat Gnomon, cum iam nox humida currus Iungit equis, pastasque domum monet ire capellas. Haec ego nunc lusi, tenui modulatus avena, Pauca, sed ingenti Medicis perculsus amore. Vos, precor, haec, Musae, faciatis plurima Cosmo, Cosmo, qui mundi mensuram nomine complet. Si quando maior nostro de pectore surget Spiritus, et vates non dedignetur Apollo Cyrrhaeos tandem me delibare liquores, Divinas ausus Cosmi pertingere laudes Temptabo currus lato deflectere campo.