CroALa, 2024-11-09+01:00. Nodus MOLZA_F.eleg-01.xml in collectione pdill0.
Functio nominatur: /documentum/pdill0/MOLZA_F.eleg-01.xml.
1. ad Leonem X Pontificem Maximum Quam non picta meos inflectunt stragula sensus, Purpura nec Tyria bis madefacta manu! Non mea quod Pariis non sit digesta columnis Parva domus quamvis, est mihi grata minus: Fronde super viridi parvis innixa tigillis Et facta agresti me iuvat arte casa. Illius immenso splendescat regia luxu Qui maris undisonas itque reditque vias, Qui multo innumeros verset dum vomere campos Sustinet ingrati iurgia mille fori. Bella gerant, pacemque agitent, seu foedera Reges Componant rursus, ocia segnis agam. Te decet ingentes rerum, Leo Maxime, curas Excipere, atque orbi prospicere inde tuo, Me tantum irrigui fontes, et frondea rura Pomosique iuvent iugera pauca soli. Illic aeriae proiectus in ilicis umbra Nunc faciles somnos, dum strepit aura, sequar, Nunc et oves inter placidas oviumque magistros Omnivoli repetam dulcia furta Iovis: Scilicet ut quondam coelesti in corpore pluma Perque manus crevit plurima, perque pedes, Utque renodanti flavos a vertice crines Flagrarit tereti rex bonus in puero. Ad tua mox placidum deducam tempora carmen: Accurrent faciles in mea vota Deae, Accurrent faciles, vario et de flore corollas Distinguent capiti congrua dona meo. Ipse ego victrici redimitus tempora lauru, Te duce, quae redeunt aurea saecla canam: Auxeris ut pace Italiam, violentaque bella Sustuleris, Musas tunc meminisse decet, Utque via immitis timeat descendere sacra Parthus, et inviso subdere colla iugo, Ut trepident Tanais, ignotaque flumina Nili, Ut paveat quisquis ultima Bactra colit. Haec ego, quae pulsae responsent undique valles Et dulci referat aura benigna sono. Stabunt pastores, et me tua facta canentem Gaudentes variis plausibus excipient, Atque aliquis nostrae miratus commoda vitae Verba aliis de me talia clam referet: "Implicitum hunc curis olim, ac male fida legentem Aequora solicita misit ab urbe Leo, Et dixit: Iuga laeta petas placidosque recessus, Nympharumque choris excipiare, puer, Proque foro dulces, quondam mea gaudia, Musas, I, sequere, et blandi commoda ruris ama". Qualia tunc nostrum mulcebunt gaudia pectus, Deducet cum me sedula turba domum. Hos ego gramineo excipiam teneroque sedili; Tunc procul ite a me, seria verba, procul. Arcebunt soles ramis frondentibus alni, Non aestus deerit quae levet aura graves. Quod si forte aditum huc tulerit mea Furnia, iure Tunc mihi terrarum despicientur opes. Illi selecta detracta ex arbore mala Exiguique feram munera prima soli. Agricolae molles choreas per gramina ducent, Inflabunt calamos rustica turba leves. Praemia victori ramis pendentia acernis Stabunt arbitrio fixa, puella, tuo. Illi quod repetat varios variosque reflexus Suspensi speculi munera lecta dabis, Tum croceos non passa diu pendere cothurnos Huic tribues agili quod pede pulset humum. Hic in laudatos librato corpore saltus Incultae accipiet linea texta comae, Argentata alius carae sandalia sponsae Deferet, huicque haerens oscula multa dabit. Laeta per immensos saltus, per florida rura Ibis sylvestri, Furnia, vecta sono, Intonsi colles referent ad sydera nomen, Inque tuis pastor laudibus omnis erit. Tunc me non pigeat, vitreis ubi fontibus umbra Procubat, et musco garrula lympha latet, Iungere languidulos tecum, mea Furnia, somnos, Aut in frigidulis ponere membra vadis. Emittam tecum pecudes in pascua laeta, Et tecum pariter cognita ad antra vocem. Dumque animi curas gracili solabor avena, Et recinam pastas, garrulus, inter oves, Tu distenta premes coelestibus ubera palmis, Spumabunt pressis dolia ab uberibus: Ipse coronatis vario de flore quasilis Sub lucem properans lactea dona feram; His addam molles violas, montanaque fraga, Atque inventa cavis mella sub ilicibus. At tu, magne Pater, fumanti lecta canistro Ne temne, et tristi parce supercilio: Lactea prima olim placarunt munera Divos Lacteus ante aras obriguitque liquor. Non costum, myramve deus, non cinama norat, Imbuerat sacros victima nulla focos, Sed placatus erat, puri seu munere lactis Seu faceret dulci rustica turba mero. Haec ego fingebam, gravior cum nuntius aures Verberat et tristi me iubet esse foro.
2. ad Furniam Conde, praecor, nitidum pectus, mea vita, nigranteis Conde oculos, tenerum, Furnia, conde sinum: Ex istis manifesta parat mihi bella Cupido, Meque satis quondam perdidit iste sinus. Ne, mea, mi mollesque manus, niveosque lacertos Ostende et digitos comprime queis morior: Hae mihi convellunt animam, atque his corda liquescunt, Sunt leves digiti spicula, non digiti. Auratos vela crines, et candida colla, Et quae me perimunt bella labella tege. Quid tandem est tibi, quod non aegrae incendia menti Praebeat aut animam non subito rapiat? Tantillum blando aspexti me, lux mea, voltu, Cum coepi totis sensibus effluere. Blanditiis potis ipsa tuis me perdere amantem es, Et vulsam e medio tollere corde animam. Ah morior, quo saeva fugis? quo quo aspera vultus Avertis placidos, candidulasque manus? Iam mihi te totam retegas, iam pascere ocellos Me sine, et in caris ponere cor labiis: Fac mihi delitias omnes, et eburnea colla Luminaque et tenerum, Furnia, pande sinum. Basia sit roseis iam iam dare pressa labellis, Et meliore necis conditione frui: Sic placidus moriar, sic dulci lumina morte Nostra suis manibus frigida condet amor; Quae si obeunda mihi est, hos novit spiritus artus In nullo melius deposuisse loco.
3. de coma Furniae Sparserat intonsum Zephyro mea Furnia crinem Et steterat fusa candida colla coma. Assyrio molles flagrabant rore capilli, Cui cedat patrias dives Arabs segetes. Demissi hi niveis humeris sensim illudebant, Aurorae quales per rosea ora fluunt. Dein flavum undabat diductis crinibus aequor, Nam maris aurati praebuerat spetiem. Excepere auras, illis ut, forte relicto Idalio, errandi consilium fuerat, Aligeri pueri, et circum strepitantibus alis Accurrunt cuncti, depositis facibus. Haesere hic paulisper luminis admirati, Cuius ad aspectum vix bene constiterant. . Implicitis tandem inter se manibus digressi Ambrosii crinem verticis insiliunt. Hos et sensisses passim tibi dicere, et illos: "Aut temere, alma Venus, diceris orta mari, Fluctibus aut ex his prodisti in luminis oras Quos cumulat flavo vertice caesaries". Risisti, teneraque manu dum forte capillum Colligis, et docta ne fluat arte vetas, Erranteis strophio albenti connectis amores: Apta tibi intonsae vincla dedere comae, Unde etiam infractis meditantur retia nodis Et mi alios praeter flammea texta parant. Non capti certant contra se demere vinclis, Solvere nec dulces his labor est laqueos, Nexibus astringunt sese sed quamlibet arctis, Ireque in aeternos discupiunt laqueos. Nimirum stellis ardentibus intertextam Aucturam norunt sydera clara comam, Sic Ariadneae fulgent nunc dona coronae Et Berenicaei verticis exuviae. Parcite tuque Ariadna tamen, tuque Berenice, Vobis haec visa est dignior esse polo.
4. ad Furniam Ignea quam rapidis instet fervoribus aestas Et vexet nimius corpora fessa calor, Ut morbi ingeminent tristes, ut funera vulgo Densentur, siccos sole ferente dies, Aspice, quae teneris aeternum haesura medullis Sola mei es cordis certa reperta quies, Et te fallacis capiant mala taedia vulgi, Furnia, et Argei commoda ruris ama. Hic fluviis acres ambo solabimur aestus, Et gelidas umbras glauca salicta dabunt. Montivagi occurrent, sylvestria numina, Panes Et tua miscebunt nomina coelitibus: Difficile his vultu fueris discrimen in uno, Diceris Pallas queis modo dicta Venus. Errantem densa lustrabunt saepe corona, Laudibus et cupient grandia posse tuis, Pro quibus apricos in serta nitentia flores Disponent capiti mollia vincla tuo. Caerea pars tenui et subter lucentia lana Poma ferent, uncis moraque rapta rubis, Pars calathis croceos viridi cum fronde racemos Expedient, et quae plurima rura ferunt. Herbosae hic aliquis post nota umbracula saepis Prostratus lenes dividet ore modos, Et nunc cervicem roseam, nunc caerea dicet Brachia, nunc aptas corda movere manus, Post laetae attingens tam rarum frontis honorem, Plurimus in gemino sydere frontis erit. Hos igitur propera ad lusus, tibi candida Nymphae Mella ferunt, coetus concelebrantque pios. Rumpe moras, ripis pridem te flumina amoenis Et Tyburtini littoris ora vocat, Ipsa tibi assultant latos armenta per agros, Largius et solitas terra ministrat opes. Hic tibi qui mentem oblectet prospectus eunti Arboreum secto limite quadrat iter, Et passim laetis ulmi cum vitibus umbras Associant, picto cespite terra viret. In medio placidis fons est argenteus undis, Pinguis et irriguas ebibit hortus aquas, Sufficit et pecori fugiens per gramina rivus Et dulci trepidat lata per arva sono. Parte alia hunc apibus detorquet plumbea parcis Fistula, quae mammis scinditur innumeris: Exiguum in rorem tumidis ructata papillis Frangitur, et tenues efficit unda lacus; Cecropia huc tuto properant examina aquatum, Et strepit arguto murmure laetus ager. Non hic mordaces surgunt per pectora curae, Nec somnos adimit buccina adunca leves, Non hic bella vigent, caedes, non ferrea iura Insanique absunt tristia damna fori, Sed Cereris si certa fides, si munera Bacchus Spondeat, et largo terra alimenta sinu, Laetitia, plausuque fremunt felicia rura, Ipsa impulsa novis vocibus antra sonant: Insultat pecus omne solo, viridesque per herbas Cornibus obnixis praelia taurus amat, Et reclinati pastorum in gramine coetus Dicunt sylvestri carmina vincta pede. Nunc iaculo certasse iuvat, nunc robore plantae Certa sibi quisquis praemia victor habet: Ille pedo, hic molli victor donabitur haedo, Hic placidam niveo vellere gestat ovem. Decurrunt studiosa soli bona numina culti, Contingi et nostro lumine laeta sinunt. Interpellati non hic deflentur amores, Nec laesam queritur quisquam in amore fidem, Sed corylos inter densas in valle reducta Ille suam alloquitur, comminus illa suum. Degeret hanc olim ut vitam, Venus aurea coelo Mutavit sylvas lanigerosque greges, Dumque suum gremio retinet pulcherrima Adonim Et iungit socium, nocte iuvante, latus, Aut pueri teretes onerat cervice lacertos, Languenti coelum defluit ex animo. O quotiens, celeres ageret dum monte lacaenas, Sustinuit duris crura notare rubis! O quotiens, seri excedens sub vesperis umbras, Compulit immundos in sua tecta greges! Saepe etiam dulci stetit ad mulctralia cantu, Coelesti cum sunt ubera pressa manu. Aligeri accurrunt pueri, positisque sagittis Suscitat ille ignem matris ad arbitrium, Alter iucundo pariter famulatus amore Ingerit ardenti ligna facesque foco. Ignavum pecus hic myrto frondente coercet, Dulcibus alloquiis consonat omne nemus: Et dum paulatim primus concrescere lactis Incipit et niveo cogitur orbe liquor Detorquet roseam fragrantia ad oscula furtim Cervicem et tacito murmurat ore Dea. Eia age ne sylvas neu ruris gaudia temne Furnia, quae Superi quae colit alma Venus. Nunc choreae cantusque decent dum fortior aetas, Dum viget incolumis laeta per ora color: Pellet canities lascivos arida amores, Nec semper faciles experiere Deos. Maximus ipse Leo celsas, quas condidit, arces Pacato aeternum, si licet, orbe colat, Inque graves Persas ferrum destringat, et ultra Oceani fines proroget imperium.
5. ad Venerem Alma Venus, frondosa colis seu littora Cypri, Seu petis Idalii florida culta soli, Si natum atque tua excolui mihi numina semper Deque meo vobis carmine crevit honor, Adsis, et puero instantem defende senectam, Et quae multa vehit serior hora, veta. Venit ad extremi, heu facinus, iam tempora veris Hic mihi non vano nomine dictus Apis. Tu puero, tu diva precor, per si qua salutis Est tibi cura mei, protinus affer opem. Scis Dea, coelestes placuit cum exurere Divos Quas tibi dent geminas lumina cara faces. Sentiat ille prius raptae dispendia formae Cui riget in tenero pectore dura silex, Cedere qui nescit lachrymis precibusve moveri, Ingenti pretio cui placet empta venus: Huic macies niveos deformet turpiter artus, Occupet et teneras hispida barba genas. Sic rosa purpurea pariter cum lumine Phoebi Concidit, et nullo murice culta placet: Non illam tenerae cupiunt in serta puellae, Non puer assidua quem face torret Amor. At meus aeterna vigeat puer ipse iuventa, Quem tantum pietas et benefacta iuvant. Pulcher Apis vatum observat pia numina Musas, Et cupit ut de se fama loquatur anus, Muneribusque pios novit praeferre poetas, Poscit amatorem nec gravis aera suum. Ergo fluant molles humeris, volitentque capilli, Stillet et Assyrio mirtea rore coma: Nulla queat labes oculos foedare loquaces, Ah mihi non tantis sit superesse malis! Quid iuvat obscuram stellis obducere nubem, Candidaque indignis spargere membra notis? Parcite, coelestes superi, confundere formae Tot bona non ullo tempore digna mori, Ambrosios potius affer Cytherea liquores, Ora tuas poscunt haec bene nata manus. Cogitat ut tereti clausus mucrone decorem Flosculus exorta prodere posse die, Sic iuvenis primo nitidus sub flore iuventae Perstet, et autumni proxima damna putet, Incolumisque genas lento nos torqueat igni: Lux mea non alio vulnere dignus eram. Quid precor ah demens? Zephyri temeraria iactant Vota, Venus nostras abnuit ipsa preces: Erumpit victrix niveo de corpore pluma Laetaque virgineus deficit ora color. Quin seges eludet cupidum mox aspera amantem: Curre age in amplexus, perfide, curre meos, Tolle moras omnes, oblitaque gaudia iunge, Dum properat tacito curva senecta pede.
6. Susiae catellae interitus Susia luminibus qua se pulcherrima nostris Summovet, et celsa stat Iovis arce domus, Advenio, Regina, tuo exhibitura dolori Laeta modum, teneris tu modo parce genis. Lucidius tergo vellus ut fulgeat aureo, Eque meo absistat flammeus ore nitor, Aspice, quaeque tenax animum tibi cura remordet, Iam celeri pereat diripienda Noto; Nam neque me tristes Orci rapuere tenebrae, Implicuit tenerum nec Stygis unda pedem, Cerberus ingressu pavidam nec terruit ingens, Nec rauco auditus de Phlegetonte fragor, Collapsam fato nitidis sed Iuppiter astris Intulit, et claro mox dedit ore loqui. Scilicet hoc lachrymae nobis peperere decorae, Hinc geminus coeli fluxit et oris honor: Ipsi etiam ante oculos spreti versantur amictus, Turbata et flavo vertice caesaries, Lacteolas tereti strophio cum exuta papillas Prodebas culti tot bona rara sinus, Cernere erat vittas capitis sine honore iacentes, Et tenuis mitrae vincula fracta manu. Non tulit hanc speciem summi regnator Olympi Turgidulo victus lumine, Diva, tui, Me fati vires ultra sed comminus astans Hinc coetus inter collocat aetherios: Augeat Erigones lachrymis ne lucida tantum Illatus coelo Syrius astra canis, Mi quoque devictus fletu victusque querelis Syderei voluit limitis esse locum. At pavidam excepit gremio Venus aurea molli, Attrectans tenera terque quaterque manu, Et totam ambrosiae liquido perfudit odore: Continuo ignavus corpore torpor abit, Quaque manum abstersit, niveum duxere colorem Vellera, suntque modis lucida facta novis. Hic quoque ni refugis, Charitum mollissima possum Ora tibi et dulces mille referre iocos, Meque sinu ut teneant blando, digitoque procaci Incitet ut morsus illa vel illa leves: Illa mihi collum niveis affusa lacertis Applicat, haec epulas fida ministra gerit, Tum varios sternunt ignoto gramine flores, Spirat composito molliter aura toro. Nulla tamen moestam derivant gaudia mentem, Nec coeli prae te regna tenere iuvat. Verum audita mihi, Parcae fatalia nentes Dum volvunt certa ferrea pensa manu, Accipe, teque alto prognatam sanguine Divum Fortunae scopulos transiliisse puta, Cuius adhuc tenero vicisti sola furorem Pectore, tot saevis exagitata malis. Vix bene prodieras dias in luminis oras, Exul cum tristi cogeris esse fuga: Expulsum regno fatis comitata parentem Flexisti primis barbara corda sonis, Et deformatos fraterna morte penates Deflesti exectis ante sepulchra comis. Funeris hoc tibi tum quam late vulnus adactum E nostro poterit discere quisque rogo, Cui tumulum moerens statuis frondente sub umbra, Cum fuerim vestrae pars quotacunque domus, Purpureosque addis flores, et thuris honorem, Quicquid et e gleba divite mittit Arabs, Quique olim inscripto nectebat gemmeus auro Cervicem, exiguus nunc quoque millus habet. Nunc, si vera monent Divae, properantibus horis Ultimus errorum iam tibi finis adest. Effluxere tibi, effluxere incommoda tandem, Ipsaque lux properat candidiore nota, Cum tibi splendenti procedens noctifer ore Coniugii felix candida vincla ferat, Gonsagae magno quo iuncta Aragonia virgo Optati capias regna superba tori. Mintius assurget nitidis tibi largius undis, Aequoraque elatis cornibus alta petet, Eridanusque pater taeda tumefactus herili Certabit magno coerolus Oceano, Excitae toto properabunt flumine Nymphae, Et quaesita imo gurgite dona ferent, His fluet ad taedas Satyrorum laeta iuventus Et molles ducent lata per arva choros. Tu vero, Regina, modum iam pone querelis, Et tristi cessent imbre madere genae: Ecce tibi comitum series effusa per agros Texit odoratis florida serta rosis, Et secum meditata toro iam carmina promit, Iam quatit accensas fax tibi laeta comas. At cum maternos invises nupta penates, Hic ubi sunt viridi nostra sepulchra solo, Ante meum praefata rogum mox dicito: "Amoris Exiguo huic cineri nunc quoque sensus inest".
7. ad Lycorim Ne quid forte animae dormis dum, pulchra Lycori, Amittas, furtim noctu ego surripio; Namque tuis felix componens oribus ora Aurarum quicquid difluit excipio. Et sic excipio tenuis quod spiritus inde Tunc nullus pereat, seu temere aufugiat, Nam foret haec ingens nimium iactura gravisque, Quam mi gemmarum pondera nec relevent, Nec messes Arabum valeant solarier ullae, Vecta nec e rubris munera littoribus. Quin etiam extremo recubes si, perfida, lecto Amplexu molli nec miserum foveas, Hanc tamen excipio spatiis exclusus iniquis Et mihi non una est huc adaperta via. Quod si tu quoque, lux mea, idem hoc conarere, Esset et ambobus hoc pariter studium, Ipse tibi, tuque ipsa mihi carissima vita, Et foret exemplo copula nostra bonis.
8. ad Lycorim Spumeus aggeribus ruptis dum migrat in Urbem Thybris, et insanis fluctibus arva premit, Aeneadumque quatit moles a sedibus imis Atque illisa altis turribus unda gemit, Dumque sibi templis male temperat illa vetustis Et medio Nais coerula visa foro, Sola tui miserum subiit me cura, Lycori, Si possem in tanto turbine adesse tibi. Ipsa videbaris Thuscis factura procellis Crimen fallaci tollere rore comam, Et pariter lassas immani gurgite palmas Diducens, nostram saepe vocare fidem. Quid facerem? incertus tollit se ad sydera torrens Ignotoque furens tramite lympha furit. Nusquam Urbis facies, emergunt undique fontes, Atque infesta tenent stagna, lacusque vias, Fluminaque in domibus saevis effusa cavernis In sicco prohibent ponere membra solo Ah quotiens pedibus tectas invadere Syrtes Constitui vitae prodigus ipse meae! Ah quotiens audax demisso fune pependi, Cum mea nescio quo membra soluta metu! Saepe animum optavi magicas demittere in artes, Abnuit officium sed mihi lingua suum; Saepe etiam in parvi speciem compacta phaseli Sunt mihi portarum claustra revulsa manu, Findere quo possem subitas de more paludes Atque inopinato limite adesse tibi Hasta vicem remi fuerat subitura, repente Effusus periit cum mihi, vita, labor Ipsa etenim rimosa amni patuere recepto, Nec bene contactis dissiluere vadis, Ut mea tunc raucos intorquens vota per aestus, Tybri pater, ventis irrita ferre dabas: "At viridi in ripa, flavos forte Ilia crines Dum pectit, roseis incaluisse genis Diceris, et gelido flammas sensisse sub antro, Optato cupiens te implicuisse sinu, Sed neque te viridi pectens in littore crinem Ilia, nec placido accendit amore Venus: Nam misero facilem se se indulsisset amanti Cessissetque meis fletibus unda minax. Saepe Euro, nimbisque simul dum ferveret aequor, Et fremerent imis humida regna vadis, Oppositum niveo trudebat pectore Pontum Leandrus, placido dignus amore frui: Felix, cui densae totiens cessere procellae, Et disclusa aequas praebuit unda vias; Te quoque credibile est altum, Portune, secanti Adnantem socias applicuisse manus. Tollere tunc animos decuit, cum barbarus hostis Tot male servatas diripiebat opes. Ille deum infandos templis subiecerat ignes, Erubuit tantum cum pia flamma scelus, Ille idem moestam viduabat civibus urbem, Cum flueres molli mollior ipse pede. Tunc hi laxandi fontes, lymphaque perenni Ipsa tibi haec fuerant arva premenda, pater, Cingendusque fuit tantis erroribus hostis Qui totiens nostris cladibus auctus abit. Tu tamen incurvas peregrinis fontibus undas Arcessens, nigro prolue cuncta mari: Nam quantum rapido consumpserit aequore vortex Quaeque urgent atris stagna refusa vadis, Tantum Romano confectum patre resurget Qui te arctum certis finibus esse volet; Ipse tibi obiectas feriens stridoribus arces Sub tanto disces vindice vincla pati. Romulidae fractas elisi gurgitis undas Spectabunt, late despicientque minas, Cumque tuo cernent factum, pater optime, ductu Ne noceant amnes, ne noceatque fretum, Divinos statuent tantis pro rebus honores Nulla queat veniens quos soluisse dies". Talia dum surdas frustra iactamus ad auras Moestaque in aequoreos solvimus ora Deos, Ecce tibi, nitidis arridens flumina ocellis, Obliquas retro cedere cogis aquas: Coeruleus flammas imo sub gurgite Tybris Hausit, et insolitam sensit ad ossa facem, Continuo pressis per culta nitentia rivis Labitur, et tumidas leniit amnis aquas. Ipsa tibi magnos componunt aequora motus, Et resident altis flumina missa iugis, Perque vias urbis sedatis amnibus, omnis Remigat expulso Romula turba metu. Quod si iterum, blando deflectens lumina vultu, Instabas niveis conspicienda genis, Ad limum exustus viridi tabesceret antro Qui modo Romanis moenibus horror erat. Interea, nota refluus dum conditur alveo Atque refert versum lympha inimica pedem, Reddamus Superis laeti iam vota, Lycori, Plurima quae excepi, si mihi salva fores, Atque iisdem pariter iuncti versemur in arvis Atque eadem tibi sit, quae mihi, parva domus. Sic fuerit cunctos demum sprevisse furores, Sicque dabunt nullos flumina saeva metus.
9. ad Cinnamam Dum tibi purpureus vestit color ora, genasque Virgineus teneras enitet ante decor, Lactea dum molles ludunt per colla capilli Et flagrant miris oscula cara modis, Dumque decus roseis cedunt tibi, pulchra, labellis Purpureum Charites, puniceumque Venus, Ulla nec est forma quae se tibi conferat audax, Solis anhelantes qua videt orbis equos, Tu cura resoluta levique, et nescia amorum Effugias placidi regna superba Dei? Nec Venerem tractasse velis, neu dulcia furta, Libera nec miti colla dedisse iugo? Forsitan hoc veteres decuit, mea vita, puellas, Cum nondum Veneris promptus ad arma puer, Cum neque adhuc formae studium, nec divite gemma Cura fuit longas disposuisse comas. Non crinale aurum norant, non lucida pallae Tegmina, non ostri cognitus usus erat; Nulli tunc puro stillabant tempora nardo, Vix dederant hirtae spicea serta comae, Tunc neque Coa viam textrix effecerat auro, Vellera solerti texueratque manu. Per dorsum horrebant saevarum terga ferarum, Mollia tunc frustra vellera gessit ovis. Has inter primae contendit spicula pugnae, Telorum imprudens, saevitiaeque puer, Quodque rubor fuerat tales fixisse puellas, Vertit in audaces tela cruenta feras. At flexi in melius postquam moresque, vetusque Desuevit cultus, formaque coepta coli est; Quaecunque incerta sternebat rura sagitta Deserit, et mediis urbibus errat Amor. Hic si forte aliquam norit praestare puellam Duritie, et stulta virginitate capi, Quanto illam absorbet correptam vortice amoris, Pallentem excruciat quotve, quibusve modis! Pellicere in fraudem nec te id, mea Cinnama, possit, Quod nulla fueris tacta puella face: Vidi ego quae miseros quondam lusisset amantes In luxum cana post abiisse coma. Sic quondam Pholoe placido pugnabat amori, Simplex, nec stultos senserat ire dies, Nullae illam molles poterant flexisse choreae, Spreverat una omnes dura puella iocos. Ergo subtilem deponit vertice mitram, Aurea nec fuco splendet ut ante coma, Cognita nec teneras nectunt Sicyonia plantas, Candidulo illudit sed stola longa pedi, Impediunt longae crines candentia vittae Vincula, purpureus deficit ora color: Aspiceret quisquis viduata monilia collo, Heu frustra rarum quaereret ille decus. Risit Amor cultusque novos, mentemque puellae, "Tuque olim, dixit, tota futura mea es". Obrepebat iners paulatim virginis aetas, Ultorem sensit cum male tuta Deum: Occupat huic viridis languentia viscera pallor, Suffusis venis ante cruore levi, Frustra iucundi contingit munera Bacchi, Munera fastidit quae tulit alma Ceres. Odit iam longae candentia vincula vittae, Mutatae et sera prospicit arte comae, Circumdat teneris rursum Sicyonia plantis, Candidulo illudit nec stola longa pedi. Quis fore credebat? premeret cum serior aetas, Vestales tandem deserit illa focos. Praecipiti ruit in furias mox acta dolore, Di, capiti pestis sit procul ista meo. Nec tibi tam saevas optem, mea Cinnama, curas: Ah mihi non tanti sint tua tela, puer! Sed moneo, teneris apti dum lusibus anni, Dum viget incolumis laeta per ora color, Tu Venerem, natumque colas, volucresque sagittas Suspice, habet magnos iusta querela Deos.
10. ad Lycorim Ergo ego, qui teneris tantum sim lusibus aptus, Te sine longuinquas cogor inire vias? Attamen abscessu pallescere desine nostro, Ullaque perfidiae damna timere meae. O pereat quisquis dominae, mea cura, Lycori, Disiunctus potuit non meminisse suae! Hunc potui, mea vita, tibi exemisse timorem, In nostrum haeserunt cum modo tela latus. Pallueram, totoque color diffugerat ore, Visaque erant diris pectora hiare modis, Te tamen ingeminans unam iam frigida lingua, Unam qua poterat voce rogabat adhuc. Tantum non pigros latices, et flumina adibam Lurida, qua manes subvehit unda pios. Ipsa oculis suberas non secius, ipsa medullis Haerebas nostri funeris una comes. Et quem iam fuerat flamma absumptura suprema, Urebat splendor me tamen ille tuus; Urebant roseaeque comae, roseaeque papillae, Et qui me rosei surpuerant digiti. Occurris tum nuda sinum, scissoque capillo, Et votis oneras aethera flebilibus; Nec mora, semianimem niveis complexa lacertis, Talia cum multo dicta dolore refers: "Siccine fatales sine me compleveris annos, O nimium indigna Molsa perempte manu? Molsa meae quondam columen, spesque unica vitae: Scilicet haec de te vota relicta mihi. Me quoque transadigit quae te manus impia ferro, Clausaque sunt fato lumina nostra pari". Hic tibi mox animae caeci patuere recessus Et mea lustrasti viscera luminibus. Ecquid te in nostro mirata es corde tenentem Imperia, et penitis te dare iura locis? Infixum stridebat adhuc sub pectore vulnus, Nam latus hoc fuerat nil nisi vulnus hians. Qui tibi non aditus, quae non patuere latebrae? Qui tibi se sensus occuluere mei? Parce igitur nostro frustra diffidere amori Et me non firma saepe vocare fide. Ipsa prius versis properabunt flumina lymphis, Destituentque suas lucida signa vices, Atque hyeme in media flavas teret area messes, Nullaque distincta tempora lege fluent, Quam tua non supplex semper vestigia lustrem Meque tuis facibus non periisse iuvet. Profuit interdum dulci caruisse puella, Intermissa magis commoda saepe iuvant; Acrior ipsa instans urget, flammasque ministrat, Mutua cum renovat gaudia pulchra Venus. Sic natos patriamque videt, carosque propinquos, Et veteres celebrat laetior usque lares, Olim coeruleas audax qui spreverat undas Excurrens celeri per vada salsa rate. Ergo insperanti coelo seu missus ab alto Obrepam, optatos corripiamque sinus, Osculaque in roseis linquam signata labellis, Foenore quae largo grata repende mihi. Quam me tunc reducem cupidis spectabis ocellis, Quam longas nolles non prius isse vias, Tantum aliena, precor, nostro vestigia lecto Sint procul, et nobis mutuus amet amor.