CroALa: documentum

Documentum LAPI_FAE.carm-01.xml in db pdill0

---

Angeli Lapi Faventini carmen ad poetas | de Laudibus Divi P. Federici Urbini Ducis Vos, o Pierii vates de gente Latina, Pectora quis agitans facunda inspirat Apollo, Quique Meduseum laticem nectarque bibistis: Carminibus celebrate ducem: quo gloria Montis Aucta Domus Feretri fama sibi vendicat orbem: Area materie pridem non amplior ulli Contigit; ingenium quo se diffundere late Possit, habet; vitas et gesta requirite regum Undique priscorum, Federico principe in omni Officio non laudis erit prestantior alter. Plurima de magno scribens mentitur Achille Meonides: illum dum tollere gestit Olympo Et Phrygium Eneam laudando musa Maronis Multa etiam finxit; patris captare benignum Dum studet Augusti Romanorumque favorem. Huius vera patent nec quicquam intexere fictum, Quo sit decepta fides operi seu gratia vestro Expediet: tantum veras expromite laudes, Et confecta ducis felici prelia Marte; Neve alios impune citem, preconia paucis Tanta etiam aggrediens perstrinxi versibus ipse; Inque brevi fossa vastum concludere flumen Ausus olorinis praelusi cantibus anser. Hic belli pacisque simul nitet artibus heros, Cecropie dotes amplexus Palladis ambas: Militiam qui non oleae quod praeferat arma Exercet; sed vim queat ut propellere regno Tutus et optatam populis concedere pacem. Nec pugne cupidus Ductor se sponte periclis Obiicit; agnoscens eventum Martis anheli Ancipitem, mavult, salvo si possit honore, Pulchre hostem elusum conflictu vincere nullo: Qua vafer Hannibalem superavit Maximus arte. Pugnandi cum tempus adest et venerit hora, Nemo alas equitum melius peditumque cohortes Instruit: auctori laus est quae tradita Pyrrho. Non temere certamen init! quod Parvulus olim Nicoleos, aetate sua dux inclitus armis, Magni animi faciens, dum nulla pericula pendit, Se plerumque suo vincendum praebuit hosti. Hic expugnatam si quando coeperit urbem, Compatitur victis et toto denique nixu Militis effreni curat sedare furorem, Faemineo fiat violentia ne qua pudori. Hunc Alphonsus, honos cunctorum et gloria regum, Postquam Pius, sedis Petri successor et heres, In castris habuere ducem: qui bella gerendo Celanum Soraeque urbem et Campana sine haustu Sanguinis Ecclesiae victor castella subegit Plurima Picentis nec non et moenia Fani: Dura quod obsidio se dedere compulit omni Re cum corporibus salva: cum scilicet illud Vi capere admota praedaeque exponere posset Dux, magna pietate nitens; comitis quoque et arces Subdidit Averse, consensu regis amici, Christicolum tibi Paule pater. Florentia saepe Huius et auspiciis hostilia reppulit arma, Votaque Bergomei pariter ducis irrita fecit: In sua qui magno belli pugnaeque paratu Apeninum audax transcendere damna parabat. Hoc duce Vulterras urbem feliciter altis Montibus atque loci munitam robore cepit Ante quater denos, postquam oppugnarier illa Est incepta dies: adeo nil forte quod ingens Feltrigene virtus nequeat pervincere Divi. Quid memorem stratas acies numerosaque castra Ecclesiae ingenio tanti ductoris et astu In turpem conversa fugam? Malatesta Roberte, Oppresso dum ferret opem tibi rebus in arctis, Nicoleos Vitellus, eo cogente, vetusta Tipherno egrediens, tota cum prole domoque Pontificis legem accepit mandataque Sisti, Exilioque suo patrie dedit ocia tandem. Et quam non violens bellorum machina totque Agmina terruerant urbis cingentia muros, Sola ducis clari flexit praesentia mentem. Cuius gesta quidem cupiens narrare canendo Singula, deficiam; labor est et viribus impar Iste meis poscitque alium res tanta poetam. Hinc virtus excelsa viri meritumque fidesque Italiae dominos magno sibi vinxit amore: Parthenopes regem ante alios cuiusque potentis. Nunc meret Ecclesie coniuncta stipendia ductorum. Sed quoniam domuisse hostes atque oppida bello Expugnasse, huius fortune forsitan ipsi Militibusque aliquid concedi posset honoris: Hic, age, divinas Federici principis ede Virtutes animi percurrens carmine, Clio: Quarum omnis certe laus illi et laurea cedit. Unde suos ortus ducit sapientia primo Nostra, Deum semper timuit: quem premia iustis Ac tormenta malis aequa scit lege daturum. Illum credit amans et spes sua nititur illo. Comparat hunc bifrons veteri prudentia Iano: Qua quid turpe queat discernere quid sit honestum, Hoc ut agat pariter declinet cautus et illud. Iustitiaque regit populos: quibus imperat idem Omnibus: aequato stant illi pondere lances: Extollensque bonos poenis delicta coercet. Mitigat et clemens iuris quandoque rigorem; Et qua nulla potest dici victoria maior. Ipse voluptates cohibet rationis habena Fortunaeque vices, constanti ac pectore vultum Fert utrumque simul: quod numquam nubila frangit. Nec levat ostendens flatu se laeta secundo. Quis melius servare fidem promissaque novit? Quam violare quidem crimen putat se esse nefandum, Attiliique, probat Poenos redeuntis ad hostes Officium qui tam crudeli occumbere leto Maluerit fidei sanctum quam ledere numen. Orbe quis affatu princeps adituque quis alter Mitior in toto? Tenues sic utque beatos Admittit cunctisque attentas commodat aures, Haud patiens a se tristem discedere quemquam: Eloquioque gravi facundum vincit Ulixem, Persuadere sciens quae vult; sine pondere numquam Verba cadunt; est comis ei sermoque facetus. Ferre vicem meritis dignasque rependere grates Pronior, offensas generosa mente remittit. Largus opesque suas partitur egentibus ultro. Et bene dona locat, ne laudi prodigus obstet. Excipit hospitio doctos Musisque favorem Praestat, semper eas magno complexus honore. Nunc quando Ausoniam pax est tranquilla per omnem Et sedata suo cessarunt munere bella: Sardanapaleo non conterit ocia luxu, Nec ferro insequitur muscas ignavus acuto; Dedalia dux arte domum visuque superbam Erigit Urbini, laudum monumenta suarum, Impensae regalis opus: cui denique cedunt Roma, tuae moles, et Cesaris amphitheatrum: Qua cellam insignem diversi dogmatis implet Codicibus, magno quae principe digna supellex, Audit Aristotelis, libros, quibus obita recte Tradita vivendi triplex monstratur ab illo; Heroasque legit veteres, quos vincere certat Laudibus et celebri cunctos excellere fama; Hieronymique etiam divina volumina patris, Atque alios olim vitae qui labe carentis Exemplo et scriptis docuerunt scandere coelum. Non humiles versant Feltrei pectora curae Principis, estque vigil: ne quis fortasse tumultus Surgat qui possit Latii turbare quietem. Id Siculo cum rege cavet qui pacis amore Afficitur pariter: praesto se providus omni, Si quicquam accideret, conatu opponere contra. Hic habet (ut brevibus connectam plurima dictis) Omnia quaeque ducem possunt formare serenum. Iure quidem regi Alphonso carissimus olim Extitit et tua quod tanti nunc, inclite regum Ferdinande, facit Maiestas, sceptra quod illi Bellica et arcanum concredat pectoris omne, Iudicio sane ostendit quam polleat acri. O fortunatos igitur quibus aethere dextro Esse sub imperio tanti rectoris et umbra Contigit: angi etenim securos ne sua raptor Predia resque suas hostilibus occupet armis. Hunc, aeterne pater, mundo concede diuque Vivat, quando quidem multis ea vita salutem Confert. Haec eadem faciunt tibi vota tot urbes, Tot populi, precibusque favens his annue, quaeso. At Tu qui prisci splendoris lampade fulges, O decus atque ingens aetatis gloria nostrae, Exiguum hoc, Princeps, placido nunc pectore carmen Accipias et si laudes ego servulus atro Signavi carbone tuas, Heliconis ab arce Quondam opifex aderit, qui me felicior illas Expoliens auro vivisque coloribus ornet.