CroALa, 2024-05-13+02:00. Nodus LANDINO.carm-01.xml in collectione pdill0.
Functio nominatur: /documentum/pdill0/LANDINO.carm-01.xml.
1. <in obitu Lisae> Ergo sic nostro, saevissima pestis, amico Non puduit dominam surripuisse suam: Tum Lisae nitidos ausa es extinguere ocellos, Qui poterant Veneris exuperare iubar. Et nunc umbra recens primo illa in limine Ditis Iam sedet obscurum mox subitura nemus; Iamque iter ingreditur tenebrosum, unde impia nullum Non prece non auro fata redire sinunt; Iam nigra cenosi vada gurgitis insilit et iam Aspicit inferni guttura terna canis: Lisa meo quondam tantum dilecta sodali, Quantum nunc oculos non amat ipse suos! Quid tibi nunc prodest mores coluisse pudicos, Quidve pia sanctos relligione deos, Dulcia quid nervis Phoebo instituente sonoris Carmina tam doctis composuisse modis, Talibus indigna quando te exsolvere peste, Nec potes extremum, Lisa, cavere malum? Heu, heu quam surdas aures quamve impia tristi Inferni geritis pectora corde dei! Nam quid vos flectet, quos nec pia verba puellae, Nec flectunt miris carmina dicta modis? Hoc meruit pietas, immo hoc pietate nefandum Exitium exoritur? Sic nocet esse piam? Nam dum vicinam miseranda in sorte salutas, Non potes inde tuam, Lisa, redire domum. Heu, quam te saevi subito invasere dolores, Quantus et in totis ossibus ardor erat! Tum facies olim Punico perfusa rubore Et niveus toto languit ore nitor; Non aliter quam quae trunco decussa virenti Liquit in aestivo lilia sole puer, Vel quae, iam sacris superant ubi forte peractis, Paulatim siccis serta cadunt foliis. Iam teneram sacer laeva de parte papillam Ulceris impulerat morbus habere caput, Siccaque rigebant torrenti guttura febri, Letalique arebat lingua perusta siti. Illa tamen, nimio quamvis iam victa dolore Vix posset cubito nixa levare caput, Plorantes siccis comites suspexit ocellis, Et dedit hinc placido talia verba sono: "Di, quorum imperiis primo nunc flore iuventae Ante diem Stygios cogor adire lacus, Vos mihi, vos testes nil me admisisse nefandum, Quo tam crudeli morte premenda forem! Namque ego maternum servavi casta pudorem, Nullaque de nobis fabula turpis erit. Ergo libens, quamquam nimis immatura, sub imos Descendam Manes et data fata sequar. Alter erit tanti nostra quem sorte dolores Vexent, ut sine me nil sibi dulce putet; At vos, quae trahitis fatalia pensa sorores, Hic facite ut videat saecula bina senex, Et quantum demptum est nostro de stamine vitae Omne id vos annis accumulate suis." Haec atque alia iis adnectere plura volentem Deseruit sicco vocis in ore sonus, Et simul e gelido prolapsa est sanguine vita Et iacuit frigido corpus inane toro. Exitus hic Lisae est, qua, si modo Xandra remota, Etrusca fuerat pulchrius urbe nihil. Non tamen in prima sic, Lisa, extincta iuventa Paeniteat mores excoluisse probos: Impia nam fugies sic Tartara nec tibi saevas Incutiet poenas de tribus ulla soror; Non te Dictaei terrebunt iura tyranni, Iura umbris nunquam diffugienda piis; Non rimosa nigris implenda paludibus urna, Non erit inter aquas dira timenda sitis. Horrescant aliae falcatos vulturis ungues, Et vetita extremum tangere saxa iugum; Horrescant volucresque rotas, scopulosque minaces, Flammiferumque caput, saeva Chimaera, tuum. At Lisa Elysios campos silvasque virentes, Fortunatorum regna beata colet. Tum positum quisquis subito mirare sepulchrum, Quatuor haec cursim carmina nostra lege: Cui Venus et Charites, cui Phoebus et ipsa Minerva Contulerant quicquid esset ubique boni, Hoc sua candenti tumulo nunc condidit ossa; Ossa: beatorum spiritus arva colit.
2. eulogium in Nerium Caponium, | ad Iohannem Canisianum Non ergo immerito tam clari in funere civis Sollicitas pectus, Canisiane, tuum. Cernis enim magno testatus saepe dolore, Suscepit quantum publica causa mali. Nam quid tam miserum iam dudum tamque dolendum Lydius Etrusca vidit in urbe leo? Nam qui pace bonus fuerat, qui magnus in armis, Occidit omne togae militiaeque decus. Ah, quanta in dubiis velox prudentia rebus Pectoris, impendens vaticinantis erat, Quamque graves casus, quam multa pericula quondam Effugit monitis curia nostra suis! Auctor enim pacis semper fuit: haec sua virtus, Hoc fuit excelsae nobile mentis opus. At si quem excierat nobis ut bella moveret Improba regnandi saeva cupido ducem, Tum patre magnanimo Nerius, dum fortia contra Arma movet, nusquam degener ipse fuit. Gallia sit testis Gallique horrenda Philippi Agmina et undosi flumina magna Padi. Testis et Anglari vallis, cum Braccia turpi Piccinine tibi signa relicta fuga. Testis et Aragonum ductor Calabraeque cohortes Et Lusitanis castra referta viris. Hic Fesulos subito sperabat Marte Quirites Turpiter insolito subdere colla iugo. At vigilat Nerius, turmasque opponit amicas, Ne manus excultos barbara vastet agros. Ergo qui nuper nulli cessurus in armis Iapygiis ruerat usque tremendus equis, Paulatim vires Fabia delusus ab arte, Quae magnae fuerant, perdidit ille suas. Hunc Roma inspexit contritis turpiter armis Milite vix inopi signa referre domum. Et dubitem Nerium patribus populoque salutem Cunctando lenta restituisse mora? Sed quis in Hesperia locus est, ubi magna Caponum Hoc duce non fuerit cognita fama domus? Sed quis in Hesperia dux est, qui plurima bello Consilium Nerii non valuisse neget? Nec te, Sfortiada praesens mihi Caesar, in armis Hunc comitem bellis saepe habuisse pudet. Huius enim noras divini pectoris artes, Et rerum certos in genus omne modos. Ast heu nunc ipsum, quem fortis Etruria multis Deploret lacrimis, abstulit atra dies. Non ergo immerito tam clari in funere civis Sollicitas pectus, Canisiane, tuum. Nec te magnanimi casus nunc urget amici, Actum nec: secum durius esse putas. Nam civis quaecumque potest optare modestus, Omnipotens illi fors cumulata dedit. Florenti in patria natus, quae libera iusto Tyrrhenas urbes temperat imperio, Et patriae magnus dum tractat Cosmus habenas, Proxima post Cosmum dignus habere loca. Adde genus clarum simul et numerosa nepotum Nomina et agnatis stemmata plena suis, Adde et Parrhasiae Pisano in litore gentis Victa genitoris moenia Marte sui, Adde animi vires, fortunae commoda, vitae Quae validus duxit tempora longa senex. Sed te communis populi iactura, tuaeque Urbis amor magnus, Canisiane, movet. Tempore nam duro tali privatur alumno Publica res, qualem saecula rara ferunt.
3. ad Bernardum Bembum Tale meo carmen resonet si pectore, quale Ismario vati Calliopea dedit, Non ego ad excelsos revocarem flumina fontes Nec traherem fulvos per iuga summa lupos, Blanda nec auritae sequerentur carmina quercus, Nec premeret gressus lynx stupefacta suos; Sed te, Tyrrheno sidus salutare leoni, Qui nuper Veneta missus ab urbe venis, Sensibus amplectens imis et pectore firmo Cantarem laudes, maxime Bembe, tuas, Bembe decus nostri, Musarum dulcis alumne, Delitiae Charitum, Palladiumque caput. Quod mihi principium, meritos dum reddere honores Conor, Bembe, tibi, quis mihi finis erit? Magna facit variis inopem me copia rebus, Virtutes dubium me tenuere tuae, Ne, dum plura feram, plura et referenda relinquam Immensumque novo carmine crescat opus. Stultus sed tenui sublimia sidera penna Ire paro, Icarias mox subiturus aquas; Nam nec Calliope Rhodopei carmina vatis, Nec Lini nobis praebet Apollo lyram, Sed curtis elegis Erato me iussit amantum Usta cupidinea ludere corda face. Quapropter Bembi castos ludemus amores, Versibus ut surgat Bencia nota meis. Bembus, pulchra, tuam miratur, Bencia, formam, Caelestes valeas qua superare deas, Quam magnus Veneris Mavors praeponere amori, Quam missa Europa Iuppiter ipse velit. Sed magis antiquos mores pectusque pudicum Miratur stupidus Palladiasque manus. Semper amore pio calet hic, contagia tetrae Nec possunt illum tangere luxuriae. Nullam Helenem laudat Bembus, nullamve Corinnam, Cynthia nulla sibi, Lesbia nulla placet, Nec si qua est castum quae ausit violare cubile Coniugis, et firmam voluit esse fidem. Grata sed Alceste, grata et quae coniugis atros Evadne voluit scandere viva rogos, Grata et Penelope, quam nec potuere parentes Flectere, nec dites, turba proterva, proci, Et quaecumque olim duro succumbere leto Maluit et Stygii nare per uda lacus, Debita legitimi quam rumpere foedera lecti, Solvere vel sancti vincula coniugii. Quapropter, tales artes imitata, puellis Exemplar Tuscis, Bencia pulchra, venis. Notus amor Paridis, fateor, <fur>orque Lacaenae, Sed turpi tamen est notus adulterio. Pulchrior at Ledae partu iam, Bencia, cunctis Gentibus es rara nota pudicitia.
4. ad eundem O te felicem! Lux o qu<am lactea> signet Gemma et natali non su<peranda tu>o, Qua licuit dominam propter tibi, Bembe, sedere Ludereque ac mutuo mille referre sales. Fare, age, quis pallor, quis te rubor una timorque Corripuit, tremulo qualis in ore sonus, Hospitis in mediis laribus nil tale putanti Obvia cum facta est dia Ginevra tibi, Cumque salutanti respondit pauca modeste, Purpureus niveo crevit et ore calor. Non ita concaluit, cum primum Sestia virgo Vidit Abydenum nare per alta virum; Candida nec Dido, viridi residentis in antro Cernens Dardanii membra decora ducis, Ut tu divinae subito fulgore puellae Arsisti tacita gaudia mente ferens. Es tibi tunc visus pinnatis, Bembe, quadrigis Scandere lucentis regna superna poli, Colloquioque frui divum coetuque dearum Permixtus sanctos concelebrare choros. Dic igitur: quae tunc renovatae in pectore flammae, Et quibus, ah, durus ignibus ussit amor? Sed dices nunquam; parvo namque igne calescit, Qui quantum caleat dicere, Bembe, valet. Dic Erato <quae sint flammae quae> pectus amantum Incutiant; <nam tu> sola referre potes; Dic, quibus obstupuit verbis vel quae ora Medusae Vertere eum in silicem sic potuere novam. Surripuit Phrygium puerum Iovis ales in altum, Misceat ut regi pocula caelicolum; Bencia sed Bembum divinae assistere mensae Et dedit ambrosios sumere posse dapes. Ludebat, lusum decuit; loquebatur, ab ore Iurares Charites fundere verba suo. Vidi ego post atros imbres, iam nube fugata, Fulgentem subita luce redire diem; At modico risu si forte Ginevra refulsit, Tunc soles geminos emicuisse putes. Candida lux igitur niveoque notanda lapillo Illa fuit, fateor; sed tamen una fuit. Quod si felici redeat nunc altera fato, Bembe, immortalem te mea Musa canet.
5. ad eundem Hoc age nunc, Erato, Bembi referamus amores, Sed quos caelestis comprobet ipsa Venus. Hic nihil obscenum est turpive libidine tetrum; Castus amor castam postulat usque fidem. Talis amor Bembi, qualem divina Platonis Pagina Socraticis exprimit eloquiis. Namque amor a pulchro cum sit, perculsa cupido Pulchrum amat et pulchris gaudet imaginibus; At quodcumque bonum, pulchrum est, turpe omne nefandum: Sic bona deposcit, sic mala vitat amor. His flammis Bembus talique accensus amore Uritur, et medio corde Ginevra sedet. Forma quidem pulchra est, animus quoque pulcher in illa: Horum utrum superet, non bene, Bembe, vides. Ergo nil mirum est, nam maxima semina flammis Virtus et dominae dant tibi forma tuis. Teque etiam ingenio finxit natura benigno, Solertemque animum stella secunda dedit; Hinc oculis priscas stupidis mirare figuras Sive hominum, seu sint haec simulacra deum, Si qua aut Parrhasio fulget splendore tabella, Ductus Apellea si quis ab arte color. Sed Cnidiae quondam Veneris simulacra retecta Praxitelis docta sunt tibi visa manu: His tu non Italam, non Gallam, Bembe, puellam Hactenus aut aliam conspicis assimilem. Bencia sed nuper flavos redimita capillos, Cum primum est oculis visa Ginevra tuis, Tunc ut plebeae reliquae de pectore formae Cesserunt! visa est sola Ginevra dea. Tunc mens insolita stupuit, Bernarde, figura, Cernere supra hominem nescio quid reputans. Sed neget alatum quis te volucremque, Cupido, Quo celere est toto iam nihil orbe magis? Conspectu ut primo stupuit Bernardus, ut illi Corripuit subito pectora tota furor! Vidit, et internas irrupit flamma medullas, Atque horrens subiit dura per ossa tremor. Nam facies illi, qualem cum saepe videmus Candida purpureis lilia mixta rosis, Vel si Phoenicio veniat suffusa colore Indica Erythraeo gemma reperta mari. Et Venus ipsa oculos divino spargit honore Et Charitum tota gratia fronte nitet. Ambulat: incessum iures Iunonis in illa. Est opus in manibus: Palladis extat opus. Vidimus, horrisono Borea cessante, reducta Candentem subito crescere valle nivem; At si cervicem spectes et colla Ginevrae, Candentem poteris temnere iure nivem. Ardent purpurei vernali tempore flores; Sed nihil ad dominae pulchra labella tuae. Quid frontem nitidam et dentes referamus eburnos, Et posita in roseis lumina nigra genis? Nec mores qui sint, nec quales ore lepores Humano sperem posse referre sono. Ergo si casu in talem, Bernarde, furorem Incidis aeternum, sors memoranda datur; Sin illam ex tota prudenter deligis urbe, Quis prorsus, quisnam te mage, Bembe, sapit? Es felix igitur, sed non minus illa beata, Quae quondam tanto vivat amata viro. Nam quis nobilior Veneto cui prisca Senatu Progenies multos enumeravit avos? Est aetas viridis, pulchro est in corpore virtus, Admixtusque decens cum gravitate iocus. Smyrnaeo celebrem versu laudamus Ulixem, Plurima qui magno viderat orbe loca. Hic passus diros Ciconas belloque superbum. Ismaron, et forti proelia gesta manu. Nam quid Cyclopas referam, vel quas Polyphemus Horrendo ferox edidit ore minas? Hic vidit sociis falsa sub imagine captis Dissutis ventos utribus ire leves, Laestrygonum et diras epulas, fugiendaque Circes Litora, et in varias corpora versa feras. Sirenum fugit cantus, et nota Charybdis Furta, et Scyllaeos, horrida monstra, canes. Nec semel aequoreas enavit naufragus undas; Sic, Neptune, tibi, sic tibi, Phoebe, placet. At si quas terras adiit, quos aequore tractus, Dum peragit patriae iussa verenda suae, Nunc referam, varias missus legatus in oras, Dulichium poterit vincere Bembus iter. Nam qua Pyrene niveis ditata metallis Splendida nubiferum tollit ad astra caput, Herculis ad metas extremaque nomina Calpes Et Gaditano litora tunsa freto, Innumeros populos variasque ex ordine gentes Circuit, et variis moribus ingenia. Nec tantum geminos noster cognovit Iberos Bembus et occiduae litora longa plagae, Sed quae sunt gelido septem subiecta trioni, Damnata aeterno frigida rura gelu. Nam iuga Gallorum Rhodanumque et pervia ponte Transivit Rheni flumina Caesareo, Atque omnes quos magna colit Germania montes Et Morinum sedes Teutonicasque manus. Atque aucta Venetum sic maiestate Senatum Colligat externis foedere principibus. Magnarum hinc igitur sic experientia rerum Egregium mira reddidit arte virum: Hinc callet quicquid civilia dogmata poscunt, Quid dux, quid miles, quidve Senatus agat; Quae belli, quae summa bonae sint munera pacis, Curia quod mandet, causidicumve forum. Te decus egregium, Veneti te nominis omnes Plebei lucem patriciique vocant. Magna domi praestas magno de pectore promens Consilia in dubiis magnaque saepe foris. His facilis rebus iam iam commota Ginevra (Dura nec humano pectore saxa gerit), Perpetuo reddi cupiens insignis amore, Optat adoptivae nomina clara domus, Mutatisque notis gentili e stirpe duabus, Bencia quae fuerat, Bembia nomen erit.
6. ad eundem Quaeris, Bembe, diu sileat cur nostra Thalia, Nec Xandram nobis pagina muta sonet; Idque putas causae, curis quod forte solutum Insano sanum pectus amore vacet. At, mihi crede, prius Pisanas Tuscus in undas Arnus ab aereis desinet ire iugis, Quam nostro auratae vellantur corde sagittae, Meque suis faculis urere cesset amor. Non Xandrae, ut quondam, flavent in vertice crines, Nec tantus, fateor, fulget in ore nitor. Sic voluit stabili fatorum lege potestas, Ut quae sunt, ipso tempore nata cadant. Sic formae decus omne perit fugiente iuventa, Paulatim et faciem ruga senilis arat. Sed mihi nec flavi crines nec lumina nigra, Crede, olim tanti causa furoris erant; Sed mage me virtus muliebri in corde virilis Movit, et ingenii vis memoranda sui. Inque dies crevit virtus, crescentibus annis, Inque dies nobis sic quoque crevit amor. Nam quisquis sola forma vincitur amator, Lubricus instabili nititur ille gradu; Si quis at egregiam mentem, si diligit acre Ingenium et variis corda referta bonis, Hic pulchrum sequitur, quod nec vitiare vetustas, Ulla nec a caelo magna ruina potest. Discite mortales animo, non corpore formam Optandam, et verum discite amare decus. Hoc me iam sextum lustrum tenet, hocque tenebit Dumque animus stabit, dum memor ipse mei. Nunc quia prima pios aetas cantavit amores, Et lusit dominae cygnea colla meae, Quae posthac veniet maturis serior annis - Nam sic, Bembe, decet - iam graviora canet. Et tamen interdum dulcis tibi, Bembe, Ginevrae, Sit modo Musa favens, nomen in astra feram. Pierides, Bembo vos hoc praestabitis: orbe Carminibus toto nota sit illa meis. Hanc nostris soboles miretur Graia libellis, Hanc stupeant Latii me recinente viri. Illi Smyrnaeo dicent te carmine dignam, Hique Maroneo, Bencia, diva, sono. Quaeque Fluentina florebit in urbe iuventus, Illa modo de te carmina nostra legat: Heu, dicet, tersi cur non fecunda Petrarcae Incidit in talem tempore lingua deam; Namque pudicitia, forma, comitate modoque Haec Lauram et sanctis moribus antevenit.
7. ad eundem Non desiderio tali concussa Thoantis, Cum subito Argoam vidit abire ratem, Nec tantum doluit Phrygio delusa marito, Cum lucem dura fugit Elisa nece, Nec tulit Actaeam gravius discedere classem In frondes Phyllis mox abitura novas, Atque tuo deflet discessu, Bembe, Ginevra, Et queritur surdos in sua vota deos. Heu, surdos sua vota deos contemnere luget, Orbari et castis Bencia delitiis. Delitias, ah, maesta pias sanctumque furorem Nunc nimium celeri luget abire fuga. Sed tamen excelsi testatur numen Olympi, Si qua fides sanctae est, Bembe, pudicitiae, Se nunquam memori moturam pectore Bembum, Nestoreos annos vixerit ille licet. Ergo ibis, caros felix visure propinquos Et dulcis natos coniugiumque pium; Nam tandem exacto patria consistere lustro Sede tibi, magno munere functe, datur. Tu tamen infixum generoso in pectore condes, Qua tibi Landinus iunctus amicitia est. Nec tantum Argivum Pylades dilexit Orestem, Cui comes horrendo factus in exilio est, Castora nec Pollux duris in caestibus audax, Fortem nec fortis Thesea Pirithous, Quanto ego nunc Bembi teneor devictus amore, Quem iam nulla queat dissolvisse dies. Magna Philoctetae potuit reverentia magnum Alcidem obsequio conciliare pio; Tuque mihi Alcides, sed nec pietate fideque, Bembe, Philoctetes me superare potest. Namque ego te tota complector mente animoque: Virtutes mirae sic voluere tuae. Prudentem admiror, facilem te diligo, Bembe, Te doctum stupeo, te fruor usque comi. Aetas germanum facit, at reverentia patrem Te colit, ingenti natus amore venis. Ergo perpetuum nostri sit pignus amoris, Quae colit Aonium turba canora nemus. Vos, o Pieria doctae de rupe sorores, Immo me Bembi condite corde mei; Atque viri ingentem laudem aspirate canenti, Spiritus ut grandi surgat in ore novus. Tunc noscet ventura aetas, Venetusque Senatus, Quae fuerint civis munera magna sui, Quid patriae dederit varias legatus ad urbes, Eloquio ante omnes consilioque potens.
8. ad eundem Nobilitas prisco si forte a sanguine surgit, Quod gravis usque tamen Stoica secta negat, Quis te plura tulit ramoso in stemmate, Bembe, Nomina vel plures enumeravit avos? Sunt alii, patriae qui si moderentur habenas Publica vel populi munera magna gerant, Sese Troiugenas et Cadmi semine natos Cecropiumque putant exuperare genus. Sed si prima urbis Venetae repetatur origo, Quae latum imperium saecula longa tenet, Nunquam Bemba manum domus a temone remisit, Sed semper dubiis addita consiliis. At si sola potest virtus, nihil indiga rerum Fortunae, quemvis nobilitasse virum, Socrate iam gradibus convincam iudice Bembum Omnibus exactum nobilitatis opus. Namque illi est animus generoso incoctus honesto, Quod sibi doctrina, quod sibi more parat. Nam docilis subiens dudum penetralia sanctae Naturae, ad verum iam sibi fecit iter. Hic salibus lepidus variis, huic ore rotundo Grandibus in rebus grandia verba sonant. Publica si dubio tractantur munera casu, Atque opus est celeri mente praeire malum, Ingenii velox magni miramur acumen, Rebus in ambiguis consiliumque grave. Non aurum Xerxis, Siculi non monstra Perilli Sperent robusto corde movere fidem; Sirenas contra clausit nec firmius aures, Cuius ob ingenium Pergama celsa iacent, Atque voluptatum illecebras, Bernarde, dolosas Et dirae Circes noxia philtra fugis. Sed nullum est maius generoso in pectore signum Musarum sacros quam coluisse choros. Nam, quem Pegaseo lavere in fonte sorores, Ad gremium summi subvolat ille Iovis, Terrenasque odit labes, raptatur amore Caelestum, et patrias gaudet inire domos. Neve novum aut vilem iam, Bembe, putabis amorem: Nil magis antiquum, nobiliusve nihil. Ante etenim caelos et clari sidera mundi Stabat amor servans atria summa Dei. Et si quos habeat genitores forte requiris, Forma parens illi est, et pater ipse decor. Te sine, dulcis amor, rerum natura creatrix Nil agit, artifices nec movet illa manus. Te duce, mortales imi licet infima mundi, Heu, procul a patriis sedibus antra colant, Caelestis quoniam sunt haec simulacra decori, Pulchrum adamant, siquid Daedala terra tulit. Spiritus est homini superorum incensus amore, Et cupit aeterno ponere fonte sitim. At loca dum silvae peragrat tenebrosa profundae, Nec caelum in tanta cernere nocte valet, Quae terrena sui genitoris imagine fulgent, Haec amat, haec summi sunt simulacra boni. Sic tu quam primum vidisti, Bembe, Ginevram, Caelesti lapsam credis adesse choro. Et certe aut diva est, aut munus tale deorum, Quale hominum generi saecula rara ferunt. Nempe caput Pallas dedit, et Venus aurea crines, A radiis oculi sunt sibi, Phoebe, tuis. Iuppiter impressit clementi in pectore castum Propositum et sanctae iura pudicitiae. Cornibus at demptis faciem Semeleius affert, Et Charites deceat, quod facit, omne iubent. Dulce loqui dulci risu ingenuoque pudore Mercurius facili sidere, Bembe, dedit; Nam pudor et risus coeunt sic viribus aequis, Ut rubeat fulgor, fulgeat ore rubor. Hinc radii veniunt oculos qui luce retundant, Quique urant flammis mollia corda suis. Talis enim fulgor, qualis percussa nitenti Gurgite de Tyrio purpura sole micat. Uni igitur cedit generosum pectus amori, Nobilibusque animis imperat unus amor. Absit amor, nullae poterunt cohibere catenae Nobile cor nullis viribus impar erit. Verum sponte sua sequitur meliora monentem, Pulchrum amat; in pulchrum nam rapit altus amor. Quid, mala si mandent? Non, si ruat arduus aether, Parebit; quoniam turpia vitat amor.
9. eulogium in obitu Michaelis Verini Estne levis rumor sic, oh, seu conscia veri Fama? Sed heu nimis est conscia fama mali! Occidit heu vestrum crimen, crudelia fata, Occidit heu Michael, luctus amorque patris, Occidit Aonio quem vos nutristis in antro, Musae, Cyrrhaei quem lavit unda iugi, Occidit heu Michael, proprio nam nomine dixit Princeps Aonii, Calliopea, chori. "Quis Deus est" Michael resonat, modo nosse velimus Prisca Palaestino verba notata sono: Ipse Deus quid sit, vix puber nosse laborat, Tempore quo reliquis ludus et umbra placet. Verum id cum vera faceret ratione, putandum est Verini agnomen non sine sorte datum. Quid pietas, quid casta fides, quid possit honestum. A teneris annis hic monumenta dedit. Quique solet primam nimium vexare iuventam, Expers obsceni semper amoris erat: Vivebat caelebs, primis atque integer annis Contempsit Cypriae dulcia dona deae. Hoc tulit indigne, superat qui cuncta Cupido, Cui parent superum numina magna deum, Et parat ultrici puerum terebrare sagitta, Altitonum valeat qua superare Iovem. Sed frustra aurato tentat praefigere telo Pectora, quae sanctae Palladis arma tegunt: Hoc cernens aliosque dolos aliudque volutans Consilium insolita callidus arte petit. Nam morbum immisit, quem nec queat ipse Machaon, Nec tua docta manus pellere, Phoebigena. Convocat hic medicos Paulus, quem cura nepotis Anxia sollicitum nocte dieque premit. Conquirunt igitur veterum monumenta virorum, Siqua datur morbo iam medicina gravi: Quae Galiene tuo divine volumine monstras, Quaeque docet Coi pagina docta senis, Quid velit Hippocratis magni doctrina, quid ille, Cuius Arabs iusto paruit imperio, Mosaicosque manu versat, Latios Danaosque, Quique colunt ripas, advena, Nile, tuas. Denique perceptis cunctorum sensibus omnes Huc veniunt atque haec mens fuit una viris: Non posse extremae hunc tempus sperare iuventae, Gaudia percipiat ni tua, pulchra Venus. Res miranda quidem, rara et per saecula visa, Exemplum in puero tale pudicitiae, Qui vitae sanctum potuit praeferre pudorem, Viveret ut semper, tunc voluisse mori. I nunc, Hippolytum verbis extolle superbis, Bellerophonteum nomen in astra refer; Non hic Antiam, non pulchrae gaudia Phaedrae, Omnia sed Veneris furta nefanda fugit. At ne forte putes nullo hunc caluisse furore Nulla nec aligeri tela tulisse dei: Sunt geminae Veneres, gemini hinc oriuntur amores, Terra haec demersa est, caelitus illa venit. Altera vulgarem vero quam nomine dicunt, Namque levis plebis vilia corda domat, Mortalesque artus homines, formaeque caducae Terrenum miseros corpus amare iubet. Altera caelestis superis dominatur in oris, Mater nulla illi est, Iuppiter ipse pater; Haec, quas nulla mali violant contagia sensus, Divino mentes urit amore pias. Hic Michael valido praefixus pectora telo, Coelum amat, et coeli moenia mente capit; Nec quicquam puerile sapit puerilibus annis, Tristis at in tenera fronte senecta sedet. Sevocat a sensu mentem, tetramque perosus Luxuriem, aethereae scandit ad astra plagae, Cunctaque sub pedibus mittens quae mersa sub ipsa Materia in tenebris corpora caeca tegunt, Et magni volitans mundi per curva supernos Spirituum volucer tentat adire choros. Interea pestis teneros depascitur artus, Contrahit in rugas squallida, membra lues, Et toto succum flaccescens corpore sugit Pus solidum, innatus deserit ossa vigor, Donec ab assumptis animus discedere membris Cogitur et putri carcere pulsus abit. Pulsus abit, sed laetus abit, vinclisque solutus Cognoscit quantum mors habet ista boni, Exilioque gravi liber caelestia summi, Quae patria est, ardet visere templa Dei. Sed quid te plorem puerum, Verine? Quid ultra Fata tuae mortis stultus iniqua querar? Mortuus en vivis, sed nos dum nostra manebit Vita, nimis blanda morte maligna premet.
10. in Dantis poetae sepulcrum Fecerat egregia constructum ex arte sepulcrum Tyrrheno Danti prisca Ravenna novum; Invida sed sacris obsunt quoque fata sepulcris, Et turpi obducunt omnia pulchra situ. At tu, delitiae Veneti, Bernarde, senatus, Tutela et sacri maxima, Bembe, chori, Livida mordaci quod triverat ante vetustas Dente, novum niveo marmore restituis.
11. <epitaphium Coluccii Salutati> Multa licet stupidum rapiant spectacula templi, Dum tamen ista legas, parva futura mora est. Cantaram, nostri celeber + scriba leonis, Amphitryonidae maxima facta ducis, Unde Salutati viridantia serta Colucci Cinxerunt vatis tempora cana. Vale!
12. <pro eodem in palatio> Cuius Bebriacas perculsit epistola mentes, Quantum equitum turmae non potuere decem, Hic caput exornas Phoebea fronde, Colucci, Dum canis Herculeae maxima facta manus.
13. <in laudem Ianotii Manetti> Haebreus, Graius quicquid Latiusve poeta, Philosophus, rhetor scripsit et historicus, Iannotius noram. Dubiis Florentia rebus, Pontifices, reges me voluere sibi.