CroALa, 2024-11-09+01:00. Nodus FRACASTO.carm-01.xml in collectione pdill0.
Functio nominatur: /documentum/pdill0/FRACASTO.carm-01.xml.
1. in obitum Marci Antonii Turriani Veronensis | ad Iohannem Baptistam Turrianum fratrem Etsi egomet tanti casu perculsus amici Solamen nostris discuperem lacrimis, Ne mea perpetuo manarent lumina fletu, Pergeret aut tantus urere corda dolor, Attamen, ut mi animi valuit concedere amoror, Istaec moesta tibi carmina persolui: Quo fortasse meis consolarere Camoenis, Si miseros quicquam Musa levare potest: Ac ne tu in lacrimas paullatim totus abires, Liquitur ut pluvio tacta pruina Noto. Quandoquidem cari fato te fratris acerbo est Rumor in extrema vivere tristitia, Nec iam posse quietis habere, aut commoda somni; Sed cedente die, sed redeunte queri: Moerentemque, vagumque, et turpem fletibus ora Amissum totis quaerere litoribus. Fertur ut Eridani ripas errasse per omnes Anxia fraterno funere Lampetie. Septem quam perhibent somni sine munere noctes, Ieiunam septem continuasse dies. Et, quoties longo defessa errore viarum Umbrosi in ripa concidit Eridani, Reddite vos Phaetonta mihi, clamabat ad undas, O quaecumque sub hoc flumine Nympha latet. Te tamen, ullius si cuiquam morte dolendum est Iusta quidem tanti caussa doloris habet. Quandoquidem immatura morte tibi omnia frater Commoda, teque ipsum perdidit, atque tuos: Perdidit hei misero carus tibi frater ademtus, Quo tibi non ullus carior alter erat. Ille amor, ille tuae solamen dulce iuventae, Ille tuae fuerat spes, columenque domus: Quicum versari semper, quicum esse solebas, Atque animi arcana dicere consilia: Unum mirari, atque unum praeponere cunctis: Ambrosiae e cuius effluere ore lepos. O nimium miseri nos, et genus aerumnosum, Deterius quorum est conditione nihil. In nos saevitum est bello, quo durius umquam Vidit nulla aetas, nec feret ulla dies. Servitium tulimus crudele, et barbara iussa, Parsque domos caras liquimus, et patriam. Relliquias, miserosque absumsit rabida cives Pestis, et huc illuc saevit Erinnys adhuc. Nec sat erat; miseri crudelia funera Cottae Flevimus, o indigna Cotta perempte nece, O Cotta infelix, quae te fata impia nobis Tam subito ante tuos abripuere dies? Iam neque finierant gemitus, et lumina siccis Non bene cessarant tristia flere genis, Quum tu, Marce, cadis, quam nos tot tristibus actos Deseris, heu falsos credulitate tui. Non hoc vivida nos tua iam sperare iuventa, Hoc tua non virtus, non benefacta dabant, Exanimen ut nos te iuvenem, nec iam ulla loquentem Externa miseri contegeremus humo: Sed fore, quem fama virtus aequaret Olympo, Unus qui multos instrueres populos; Qualis ab aerio decurrens monte iugi fons Communes multis sufficit unus aquas. Nam quid ego aut laudes memorem, aut tua maxima laudum Praemia? quam humano profueris generi: Aut quam saepe animas positas iam sedibus Orci Ad sua Apollinea membra vocaris ope? Vos testes, Ticine, et qui inter pasqua laeta, Medoace, antiquos abluis Euganeos: Illo quos fama est naturae arcana docente, Saepe inter Nymphas obstupuisse suas: At nunc amisso turbatis flesse sub undis, Inque mare assuetas non habuisse vias. Non tamen aut soli, nec vos magis omnibus, amnes, Indoluistis acerbo illius interitu. Illum etiam Graiae et Nymphae flevere Latinae Illum etiam Tuscis Calliopea modis. Quin etiam silvae, et montes gemuisse feruntur, Et vos extremi flestis Hyperborei, Sed mage Benacusque senex, et Sarca, sepulti Qui prope vicinum praetereunt tumulum. Sed magis ipse Athesis, olim qui corpus humandam Condendum caram perferet in patriam, Ne extra cognatos cineres, Turriensiaque ossa Illum perpetuo terra aliena tegat. Tunc vos o patrio prognatae Naiades amne, Spargite odoratis plena sepulcra rosis. Tempus erit quum posteritas mirata nepotum, Quantum isti, dicent, ah tribuere dei! Atque aliquis monumenta legens, et scripta iacentis, Devota ad mutos serta feret cineres. Interea, o vos Benaco centum patre Nymphae, Sarcaque ab Alpinis edite verticibus, Et vos o Naci rupes, et saxa Briani, Et nemora umbrosis densa cacuminibus, Ferte aliqua o nunc ferte meo solatia Batto, Et tantam ex animo demite tristitiam. Quem neque sancta potest Sophie complexa levare, Musa nec assuetis sedula carminibus. Batte, tamen vates, longum ut quaesisset ademtam, Et longum flesset Thracius Eurydicen, Nullo solatus, blando quam carmine, curas, Nullo, quam Sophia, dicitur esse magis. Illi, seu Rhodopes silvis erraret in altis, Sive in deserti Strymonis aggeribus, Semper Musa comes, semper pendebat eburna Ex humero numeris docta sonare lyra. Ille orbem immensum semper spectabat, et orbis Ornatum, puris sidera luminibus, Et maria, et montes vastos, atque irrequieta Flumina, tum quicquid denique terra parit. Quorum animadvertens certa sub lege tenorem, Paullatim caram senserat Eurydicen Deleri, et tristem mutari in gaudia mentem; Tantum animos rerum forma levare potest. Aspice lucentem Lunae Titanidis orbem, Et cum Sole suo quae super astra micant. Omnia sunt aeterna, et vitae iuncta perenni: Quae loca felices diique animaeque colunt. Inferior Leti regio est, sedesque malorum, In qua est quod felix intueare nihil. Quippe solum hoc ventique, imbresque, et cuncta fatigant Quaecumque aeria de regione cadunt. Adde aestusque, hiemesque, et morborum genus omne Tum natura aliqua est indiga semper ope. Nos porro desideriis mala plurima nostris Iunximus, o praeceps in sua damna genus! Hinc odia, et timor, et lites, et bella cruenta, Et via non uni plurima aperta neci. Attamen in tantis aerumnis est animi spes Unica, quem melior vita beare potest. Quippe, ubi praefulgens ulla virtute reliquit Corporeum, sedes advolat aetherias, Semideumque domos, et divum morte carentum, Hic ubi non aestas, nec fera saevit hiems; Nec dolor, aut desideria infelicia nostri, Nec sors partem aliquam, nec rude vulgus habet; At sancti heroes habitant, gens inclyta bello, Ingenuique, novem qui coluere deas: Quique pii, iustique, deam praecepta secuti, Et sancta insignes qui fuerunt Sophia. Quos inter tuus ipse recens a funere frater Miratur caelum, caelicolumque domos, Aeternamque diem, et felicem ex ordine gentem; Inter quos gaudet se quoque dinumerans. Quem circum illustres animae, Proavique, Paterque Intentos oculos ore Nepotis habent, Et pulchram effigiem agnoscunt; miratur et ipse Egregiam stirpem, magnanimumque genus; Agnoscitque suos, et facta et nomina discit: Tum quantum sit adhuc terra habitanda tibi. O fortunatum nimium, tristem ante senectam Carpere iter caeli cui potuisse datum est! Quas syrtes, quos et scopulos post terga relinquis, Marce! tibi a quanto est salva carina mari! Fortunate iterum: tu non incommoda vitae Passus adhuc, non quae plurima habet senium: Sed dulces inter Musas, et Apollinis artes Fortunata nimis vita peracta tibi est. I, decus Ausoniae iuvenis, numeroque deorum Te immisce; culta est iam tibi terra satis. Illa tuum, dum sidera erunt, dum flumina current, Nomen in astra memor, et benefacta feret.
2. ad Danielem Rhainerium Veronae praefectum, | senatorem amplissimum Rhaineri venerande, uno quo sospite, nondum Iustitia, et virtus terris antiqua recessit, Multa quidem monumenta tuis sub fascibus urbis, Multa cadunt antiqua piorum et templa deorum, Et Bromii vites, et amicae Pacis olivae. Verum haec ex urbis re dilabuntur, et ipsi Ultro etiam sua recta volunt procumbere divi. Ah, saltem antiquo medicorum parcere ritu Fasque, et suetus amor pietatis, et inclyta virtus Magna tui valeant. valeant hoc more vetusto, Quo nostri vixere atavi, vixere parentes, Te duce venturi longum superare nepotes. Sanctior hic templis, hic divam est sanctior aris, Quem neque tempus edax potuit, nec secula tot iam, Non belli rabies, non ipsum infringere ferrum: Tantum est iustitiam violari, et foedera rumpi! Scilicet et sacra est medicina, vetusque deorum Inventum, et sacri medici, quibus auctor Apollo: Qui revocare animas iam caligantibus Orci Faucibus impositas ad carae munera vitae, Aetheriosque haustus, et dulcia lumina possunt: Qui genus innocuum, vitaeque ad publica nati Commoda, divinas tantum didicere per artes Exercere aevum, atque humanae praeesse saluti. Hos aequum est te praecipue, longeque tueri, Rhaineri, ante alios, idem cui cessit Apollo Ipse suas artes, et munera nobilis otii: Quemque domos divum docuit, perque omnia duxit Sidera: quem Graio insignem Latioque cothurno Secretas dedit Aonidum percurrere silvas, Et calamos, citharamque humeris suspendit eburnam. Idem te dulces Sophiae deduxit ad hortos, Hortos quos ver perpetuum, quos aura Favonii Semper alit, semper caelesti nectare pascit. Salve, magne parens, qui tot virtutibus auctus Urbem iustitia, et divis in pace secundis Egregiam moderare, Athesis qua flumine pulchro Labitur, et placido secat arva virentia cursu. Tu quoque, magna virum genitrix, urbs inclyta, salve, Cura deum, Verona: tui cessere labores, Aerumnaeque graves, atque horrida Martis imago, Sanguinis et vesana sitis, et tristis Erinnys. Barbara iam cessit rabies, et in Alpibus atrox Saevitiam miles, gelidamque exercet ad Albim. Iam duros nimium servitus, et fera iussa Desuemus perferre, ullos non iam urbe tyrannos Conspicimus, sed te, Rhaineri maxime, sed te, Magne pater, uno tandem quo sospite, nobis Iam bona Libertas rediit, Pacemque per agros Laeta Ceres, Bacchique chorus comitantur ovantes. Gaudete o quicumque boni speratis agrestes, Quorum amor est sobolis, studiumque nepotibus arva Incolere, et parvas ulmis attollere vites. Tempus io, nunc tempus adest quo secula Parcae Aurea nent, tandem quae nunc te praeside laeta Incipiunt: sed erunt nobis tunc maxima quum te Insignem sceptro Venetum, sanctaque tiara Regna salutabunt terris diffusa, tuumque, Qua Sol exoriens visit, qua deserit orbem Occiduus, late clarum feret Hadria nomen.
3. ad M. Antonium Flaminium | et Galeatium Florimontium Dum vos fatidicos vates, arcanaque sensa Volvitis, atque animum caelesti nectare alentes, Alloquiis, magnoque Dei consuescitis ori Felices duce Giberto, Campense magistro: Quid dicam miserum me agere, et quam ducere vitam Irrequietum animi et quaerentem indagine vana Naturam semper fugientem; quae se ubi paullum Ostendit mihi, mox facies in mille repente, Ceu Proteus, conversa sequentem eludit, et angit Moerentem seniique horas cassumque laborem? Nuper enim tenues species, simulacraque rerum, Quae fluere ex ipsis dicuntur, perque meare Omnia, dum sector meditans, tacitusque requiro Avia silvarum, et secreta silentia solus, Cognovi tamen his spectris illudier ipsis: Ut sensus feriant nostros, semperque lacessant, Perque fores, caulasque animae ludantque, meentque, Ac remeent, ipsamque nec inter somnia linquant. Ergo hoc elusum studio, fessumque labore Tandem me miserata suos abduxit in hortos Musa memor, tetricumque animum somno, atque quiete Curavit, numerisque et blando carmine fovit. Tum mihi: Quo tandem, o semper mortalia quaerens, Hanc colere usque voles terram? numquamne relinques Has tenebras, numquamne in lucem lumina tolles? An nescis, quaecumque hic sunt, quae hac nocte teguntur, Omnia res prorsus veras non esse, sed umbras, Aut specula, unde ad nos aliena elucet imago? Terra quidem, et maria alta, atque his circumfluus aer, Et quae consistunt ex iis, haec omnia tenues Sunt umbrae, humanos quae tanquam somnia quaedam Pertingunt animos, fallaci et imagine ludunt, Numquam eadem, fluxu semper variata perenni. Sol autem, Lunaeque globus, fulgentiaque astra Cetera, sint quamvis meliori praedita vita, Et donata aevo immortali, haec ipsa tamen sunt Aeterni specula, in quae animus, qui est inde profectus, Inspiciens, patriae quodam quasi tactus amore, Ardescit; sed enim, quoniam hic non perstat, et ultra Nescio quid sequitur secum, tacitusque requirit, Nosse licet circum haec ipsum consistere verum, Non finem: verum esse aliud quid, cuius imago Splendet in iis, quod per se ipsum est, et principium esse Omnibus aeternum, ante omnem numerumque, diemque. In quo alium Solem, atque aliam splendescere Lunam Aspicias, aliosque orbes, alia astra manere, Terramque, fluviosque alios, atque aera, et ignem, Et nemora, atque aliis errare animalia silvis: Denique cuncta alia cernas vegetantia vita. Ergo, umbras quum iam satis, et specula illa, superque Spectaris, longa iamdudum in nocte pererrans, Fas tandem lucem, atque ipsum perquirere verum. Quod quoniam longe seiunctum est corpore ab omni, Nec nexus habet, aut affinem sensibus ullis Naturam, scito esse animum tibi dissociandum Corpore, purgandumque omni contage recepta, Terrena labe, et mortalis luminis haustu: Quaerendaeque aliae silvae, callesque tenendi Sunt alii, meliorque Deum quae semita monstrat. Haec Musa. O si te comitem dent rura beata Bardolena mihi, o qui nos propter amoenum Benacum viridi silvis in litore sistat: Atque olea, lauroque tegat, detque abdita vatum Sensa, et utramque Dei praecepta evolvere legem! Rura, oro, Giberte, tuo Benacea vati Da, viridesque oleas, et multa protege lauro. Ille tuas laudes primum canet, et tua facta Inclyta Maeoniis numeris ad sidera tollet. Ut puerum mirata sacro cum Tybride Roma Ante annos meritis titulis et honoribus auxit: Ut res Romana, et sacrorum tradita iussu Pontificum tibi summa in te uno saepe resedit; Ut septem fremuere novis applausibus arces. Macte animis, macte ingenio, tu traiicis aequor Barbaricum, et ferro reges in bella ruentes Alloquiis frenas, et coeptos ore tumultus, Armaque, et hostiles animos, et proelia sedas: Foedera, amicitiasque feris, pacemque reportas Italiae, populisque Dei. Hec te tamen ingens Terra capit: toto iuvenem tot plausibus orbe Exceptum, tua te pietas, tua maxima virtus In caelum vehit, et terrae dat spernere honores: Dat contemnere opes, unique incumbere Olympo, Ac folis Divorum epulis, et nectare pasci. Haec ubi perpetuo cantavit carmine, et omnes Respondent late rupes; tunc concitus oestro Fatidico, plenusque Deo Davidica vates Ipse etiam pater interpres oracula solvit, Dignus qui ante omnes citharam pertractet eburnam Quam quondam Solymae stupuere arcesque Sionis.
4. ad Ioannem Baptistam Turrianum Battus amor Dryadum defunctum pastor Iolam Flebat; eum Fontes, Alpinaque numina circum, Sarcaque, pumiceoque sedens Benacus ab antro Moerentem lacrimis consolabantur obortis: Ille autem nulla accipiens solamina, tantum Deserta sub rupe, in litoribus Benaci, Talia nequicquam surdas iactabat ad undas: Immites divi, et crudeles vos quoque Parcae, Crudeles nimium Parcae; vos ibitis amnes, Aeriae stabunt rupes; numquam amplius ipse His terris, numquam hoc caelo agnoscetur Iolas Ut cecidit semel? in pratis ut purpureus flos, Quem tetigat vel hiems, vel iniquo Seirius astro. Currite iam, fluviorum undae, et producite vitam, Et, rupes, durate; tamen non alter Iolas Hos pecus in montes, non haec ad flumina ducet.
5. ver ad Ioannem Baptistam Turrianum Veronensem Iam veniet Ver purpureum, iuvenisque revertens Annus aget Zephyros, et caelo desuper alto Deducet pleno genitalia semina cornu; Unde hominum genus, et pecudum, vitaeque natantum, Et pictae volucres, et amantes roscida plantae In venerem caeco aeterni rapiuntur amore. Gaudete, o quicumque bonum speratis, agrestes, Quorum amor est sobolis, studiumque nepotibus arva Incolere, et parvas ulmis attollere vites; Annus io, novus annus adest; mutatur et aetas Et meliora novo nascuntur secula Mundo. Bella pater procul, et diras Saturnus Erinnes Arcebit caro e Latio, ac sub Tartara mittet. Tum Letum et caecus Furor, et vesana Cupido Perpetuis extra terra religata catenis Persolvent poenas scelerum; at Pax alta per omnem Italiam magno populos sub Caesare viset. Ille autem insignis spoliis, et mille trophaeis Instituet festos alta ad Capitolia ludos. Stabit onusta ingens, Tarpeii ad limina templi Quercus honore sacra, et praenuntia temporis aurei. Tum vescae glandes; tum terra sponte ferente Omnia, comparibus disiunget colla iuvencis Agricola, et rudibus mirabitur hordea sulcis Sponte adolere sua, et nullo frumento colono Undantem laetis segetem flavescere campis. Noctibus in silvas et mollia prata serenis Aetherio dulcis commixtum nectare rorem Sudabit caelum; tenera qui lectus ab herba Mortales saturet mensa dapibusque deorum. Salve, magne Tybri, et vos natae Tybride Nymphae, Tuque, senex pater Eridane, et, qui flumine Tusco, Benace, in nostro placidus perlaberis agro. Tuque, Athesis, cunctique amnes salvete Latini, Diique omnes magnae Hesperiae, qui secula soli Aurea Saturni primo meministis ab aevo; Quum sepes vel limes adhuc communibus agris Non foret, aut ulli variarent iugera sulci; Sponte sua sed terra ferax daret omnia, et ipsae Praeberent dulci victum de robore glandes.
6. ad Ioannem Matthaeum Gibertum | episcopum Veronensem Naiades hoc, Giberte, tibi Benacides antrum, Et qui muscoso fons cadit e lapide, Sacravere: tibi sit cura et fontis et antri; Et quandoque deus ad tua sacra veni. Et sacer est, et habet spirantes suaviter auras Hortus; et est nullo gratior umbra loco: Et nusquam est longaeva mage, et felicior arbos, Pulcher Adoni, tua; pulcher Apollo, tua. Hic canere, et tenuem posse exercere Camoenam Ille dedit; sanctus qui mihi semper erit. Hic herbas, succosque tuos, artemque relinquo, Phoebe; soles Musas tu quoque amare magis.
7. Galatea Carpe fugam, Galatea; ferus petit aequora Cyclops; Carpe fugam; pelagoque procul speculator ab alto, Te quis amat, dignumque tuo se censet amore. Humano primam rorantem sanguine barbam, Et foedam os, oculumque unum, quem, fronte patentem Ipse gerit media, multo lavere aequore cernes. Pectere dein rastro crines, apioque virenti Assimiles, laudare; silens tum consulere aequor, Et se spectatis formosum dicere ab undis. Te vero, Galatea, quod hunc contemnis amantem, Nec pecoris numerum, nec avenae sibila curas, Crudelem, et pistri natam Scyllaque vocare: Crudelesque deos; si dii tamen aethere in alto Vel mare sunt aliqui; neque enim se posse putare Ullos esse deos. Demum tibi dira minari. Nam fore, ut ictu uno magno cum fragmine montis Teque tuumque Acim medium disperdat in aequor. At tu tuta mari magno, Cyclopis amores Despiciens, ridensque minas, et inania verba, In nostros, Galatea, sinus, formosa, recurre. Ille inter pecudes et amore uratur, et Aetna.
8. Ganimede Ne timeas, Troiane Puer, quod in ardua tantum Tolleris a terra: quod rostro, atque unguibus uncis Te complexa ferox volucris per inania portat. Audistine unquam sublimis nomen Olympi? Audistine Iovis tonitru, qui fulmina torquet, Qui pluit in terras, cui templa arasque dicatis Vos homines, taurosque tua mactatis in Ida, Quique etiam vestri est, si nescis, sanguinis auctor? Ille ego sum. Non te haec volucris, sed Iuppiter est, qui Haud praeda captus, cari sed amore Nepotis In summum amplexu innocuo te portat Olympum: Astra ubi tot spectare soles, ubi pulcher obit Sol Ortusque occasusque suos, ubi candida noctes Currit Luna nitens, Auroram Lucifer anteit. Hic ego te in numero superum, domibusque deorum, Ver ubi perpetuum, felix ubi degitur aetas, Aeterna et semper viridis florensque iuventa, Consistam; aequalemque annis pubentibus Heben Officioque dabo comitem, qui pocula nobis Laeta ministretis. Reliquum caelestibus una Astragalis choreisque diem exercere licebit. Pone metum, dilecte Iovi, melioraque longe Prospicens, caram, Puer, obliviscere Troiam: Neve deam te iam, et divorum regna petentem Ulla canum, aut Idae nemorosae cura sequatur.
9. Psiche Huc, amor o dilecte, ades, o dilecte Cupido; Formosum tua te Psyche formosa requirit, Et poscit te dia deum, puerumque puella. O tibi tam similis si te peramatque, cupitque, Nonne et amabis Amor illam, cupiesque Cupido? Est eadem nobis patria; est caelestis origo Ab Iove; nos terris pariter, nos aethere in alto Versamur pariter, coniunctaque munera obimus. Ipsa bonum pulchrumque modis in pectora miris Insinuo, tu corda feris, tu suggeris ignes, Accendisque ardore novo; genus unde animantum Concipitur, crescitque, sua et connubia iungit. Me miseram, quod et ipsa meis in me artibus usa Ah nimium tenera, et pulchro nimis apta moveri, Ut te conspexi, ut novi, pulcherrime rerum, Continuo facibusque tuis, et Amoris amore Exarsi. Iuvat hoc, paribus si et tu ignibus ardes. Tolle, Puer, vittas, atque in me lumina solve, Nempe et amabis Amor pulchram, cupiesque Cupido. Ipsa tibi tenuem, qua cingas tempora, vittam Intertextam auro, et molli bombyce laboro: Pictus ubi Narcissus hiat, Meander oberrat Hic ego te latas terras, atque alta volatu Nubila tranantem fingo, et maria uda secantem: Cuncta tibi imperio subdentem, hominesque, ferasque Et pictas volucres, et, quae nant aequore, monstra. Diis quoque nec parcis; curru rex Iuppiter aureo Invehitur, cinctus humeros et brachia ferro. Quos inter tua Psyche etiam religata catenis, It moerens, sequiturque tuos captiva triumphos.
10. Baccho conciliatori Mero madentes largo, et edacibus Curis soluti, dum tibi candidam Lucem, deorum, ducimus, optime Bacche, seu Dionysius Mavis vocari, seu magis Evius, Seu tu Lyaeus, seu Bromius magis, Liberve, Iacchusve, aut Semele satus Et magni soboles Iovis; Adsis Bassareus, laetitiae dator, Adsis; furentes ast age Maenadas In iuga crebris Indica tympanis Resona, atque ululatibus. Lyncas nec acres advehe, neu gere Thyrsos, venustum nec rege casside Horrente vultum, sed tenero veni Cinctus cornua pampino; Tuisque mitis et placidus sacris Adesto, qualem te memorant, iugo Bactris subactis, in medio deum Convivam Iove cum patre Sedisse, circum diis resonantibus Evoe; pharetra cum posita tuas Laudes eburna grandiloquus lyra Latona cecinit satus. Ereptus igne ut fulmineo Iovis Bis natus infans duceris ad deos, At tibi magnis plausibus omnium ad- Risit caelicolum cohors. Namque ore pulchro talis erat color, Nitente qualis emicat in rosa. Et prominebat exsilientibus Sacrum corniculis caput. Tyrrhenus ut te Navita deprecans Sero, furoris numinis et tui Expertus iras, squammeus in mare Piscis desiliit rate. Tu pertinacem, Penthee, concitas Matrem furentem; quo fugis ah miser? Te mater aprum, te Autonoe putans Saeva dilaniat manu. Sensit Lycurgus vitibus impiam Ausus bipennem immittere; sensit et Cohors Gigantum trudere iam rata Alto Caelicolas polo. Tu Gange victo miles ab ultimis Indis triumphos victor io refers, Et redeunti Susa et Achaemenes Aras constituit tibi. Fremunt in altis orgia montibus Evoe; solutae per iuga Thyades Crines in auras, raucisonis replent Altum cornibus aethera. Salve, repertor magne meri pater, Mentesque nostras concilia, et procul Iras, et arma, et bella age in impios, Carentesque mero Scythas.