CroALa, 2024-05-15+02:00. Nodus FLAMI_MA.carm-05.xml in collectione pdill0.
Functio nominatur: /documentum/pdill0/FLAMI_MA.carm-05.xml.
1. ad Alexandrum Farnesium cardinalem FARNESI, pater omnium leporum, Hos tibi lepidissimos poetas Dono, tempora quos tulere nostra, Fortunata nimis, nimis beata Nostra tempora, quae suos Catullos, Tibullos, et Horatios, suosque Marones genuere. Quis putasset, Post tot saecula tam tenebricosa, Et tot Ausoniae graves ruinas, Tanta lumina tempore uno in una Tam brevi regione Transpadana Oriri potuisse? quae vel ipsa Sola, barbarie queant fugata Suum reddere literis Latinis Splendorem, veteremque dignitatem. Salvete, o decus, o perennis aevi Nostri gloria, candidi poetae, Quos novem in tenero suo sorores Nutrivere sinu, suoque digna Choro Castalio loqui dedere. Vos, et carmina vestra sempiterno Urbes Italiae colent honore. Vos et Gallus, Iberque bellicosus, Et Germania docta, Sarmataeque Mirabuntur, et ultimi Britanni; Erit dum Latiis honor Camoenis. Quin ultra Oceanum, alteroque in orbe Vos discent populi, quibus redit lux Aurora exoriente, cum nigrescit Aer iam tenebris sub axe nostro; Nam (mirabile dictu!) in iis quoque oris Nunc linguae studium viget Latinae. At tu, floscule Romuli nepotum, Quem Phoebus pater, et Minerva doctis Certatim artibus expolire gaudent, ALEXANDER, habe tibi hunc libellum Venustum, lepidum; tuasque laudes, Istis quae celebrantur a poetis, Aeternas fore scito; nam manebit Aeterno aureolus libellus aevo.
2. ad Ubaldinum Bandinellum de liberalitate | Guidi Ascanii Sfortiae cardinalis UBALDINE, tuo sodali amate, Potest quantum ab amico amari amicus, Munus hoc mihi da, tui ut patroni Divini iuvenis manum osculeris Meo nomine, maximasque grates Agas, quod decumas mihi quotannis Pro sua eximia benignitate Remittit, licet ipse nec salutem Eum more clientium bonorum, Nec quidquam faciam, queat quod ipsum Admonere, meam ut velit benigna Mente pauperiem iuvare. Nempe hoc Magnus SFORTIADES movetur uno, Quod me nec putat improbum, nec esse A Musis alienum, amore quarum Ardet maximo, ut omnium est amator Ardentissimus elegantiarum. Quare cum nequeam invenire verba Infantissimus omnium poeta, Quae tantis meritis rependam; amice Disertissime, quod supra rogavi, Id quaeso facito, tuique vive Semper Flaminii memor, valeque.
3. ad Laelium Torellum Quod me diligis, et soles libenter Adiuvare tuos, TORELLE, amicos, Quid per te cupiam impetrare, dicam. Est consanguineus mihi, peritus Legum, nec senio gravis, nec idem Admodum iuvenis, disertus autem, Et forma egregia: ter ille iura Galliae populis dedit Togatae, Cum praetor foret, optimamque famam Collegit sibi rem optime administrans. Quod si nunc opera tua licebit Ipsi dicere ius in urbe vestra, Et me perpetuo tibi obligaris, Et tua pariter benignitate Rem dignam facies, facillimamque Illam mehercule; quando consecutus Id virtutibus es tuis, ut amplum Iampridem imperium tibi regendum Cosmus tradiderit, decus perenne Cosmus Tusciae, et omnium Italorum; Quo regnante fides, bonique mores, Et doctae rediere Musae ad Arnum.
4. ad Hieronymum Turrianum | de morte Victoriae Columnae Cur desiderio modum, et dolori Me vis ponere, TURRIANE? acerbo Cui VICTORIA fato ademta, quae me Non minus quam oculos suos amabat: Qua nihil veniens ab ultimo Indo Clarius, meliusve Sol videbat: Cui mens candida, candidique mores, Virtus vivida, comitasque sancta, Caeleste ingenium, eruditioque Rara, nectare dulciora verba, Summa nobilitas, decora vultus Maiestas, opulenta, sed bonorum Et res, et domus usque aperta ad usus. Illa carminibus suis poetas, Quotquot saecula multa protulerunt, Longe vicerat; illa vincit omnes, Sive flebilibus modis maritum Exstinctum decorans sepulcro ab imo Summa ducit in astra, sive regi Caelitum, Unigenaeve Regis hymnos Filio canit: illa vel canendo Ventos sistere, fluminum morari Impetus, poteratque leniores Tigres reddere mitibus columbis. At tu, surdior Hadriae procellis, Immitissima Mors, manum rapacem Illi es iniicere ausa: Mors acerba, Tu Solem Italiae suum abstulisti. Sed nil proficis; en meae COLUMNAE Fama sidere clarior refulget; En VICTORIA, caelitum beata Vita nunc potitur, vagique Solis Sub se lumina cernit, ipsa Sole Multo splendidiorque, pulchriorque. Ergo flebilibus modum querelis Iam iam, candide TURRIANE, pono, Ne plorem mihi inique amicus illam Quae laeto celebranda versu, et ipsi Addenda est numero beata divum.
5. Ad Gregorium Cortesium cardinalem CORTESI venerande, si quid umquam Incensae officio rogationes Apud te valuere, ne recusa Gregi adscribere candido tuorum Robertum, unanimem meum sodalem, Florentem ingenio, fide, pudore, Et Graece optime, et optime Latine Scientem, iuvenem pium, elegantem, Seu iuncto pede, seu velis soluto Doctum scribere, tam tui colentem, Quam qui maxime, et omnium bonorum Dignum amicitia. Ergo, mi patrone Magne, quod petimus, sine impetrare. Sic tibi Deus optimus senectam Concedat viridem, diuque laetum Servet; sic homines tuae supremae Virtuti tribuant pares honores.
6. ad Stephanum Saulium Candidissime Gratiarum alumne, Ne carus tibi sim, nec ulla signa Amoris mihi mutui rependas, Ni te plus amo, quam solet tenella Unicam genitrix amare natam. Nec mirum; quid enim potest amore Tuo dulcius esse? vel quis ullo Fuit tempore dignus aeque amari? Honores alius sequatur, auri Acervum cumulet nitentis: ipse Sim beatior omnibus beatis, Annuant modo caelites, ut una Tecum vivere, tecum obire possim, Iucundissime SAULI, honore, et auro, Et cara mihi carior salute.
7. ad Ulyssem Bassianum ULYSSI, mea Musa, dic salutem, Non illi dea quem Calypso amavit, Sed quem Pierides amant amore Quo iam tum lepidum Catullum amabant, Cum tenellulus Aonas petivit Montes, et meditans opaco in antro Mentes virginei chori tenebat. Dic incredibili ipsius videndi Me desiderio peruri, acerba Ut non acrius intimas medullas Mihi febris adurat. Ipse quando Viset languidulum? suaque dulci Me solabitur allocutione? Nec eum lupa nutriit, nec ursa, Sed comis pater, et puella mitis; Cur ergo rigida aesculo, Hadriaeque Durior scopulis, meique morbi Tam securus abest? an ille nondum Rescivit, mea lectulo cubare Membra torrida? sic profecto, sic est. Quare dic iuveni, Camoena, caro, Confestim veniat, fidesque secum Afferat. Volo leniat furentem Febrim, ut Orphea belluas, et iram Cerberi, Eumenidasque saevientes Mollivisse ferunt lyra canendo.
8. ad Galeatium Florimontium Philalethem Huc ades, GALATEE, quid moraris? Est brevis via, saepiusque dicis, Cras ad vos veniam, boni sodales; Nec venis tamen. An putas licere Amicis dare verba? nos pudendum, Et contra officium, tuoque bello Id cognomine prorsus arbitramur Indignum. Hoc nisi vis inepte abuti, Huc ades, GALATEE, quid moraris? Remiges Ithaci vagantis olim Lotos detinuit Libyssa in ora, Ut mulctralibus haeret usque et usque Musca lactis amore: te, beate Senex, quae retinet domi voluptas? Ecquid delicias tuae Suessae Praefers deliciis meae Casertae? Deliras, GALATEE, nam Suessa Longe pulchrior est amoeniorque Campanae regionis hic ocellus; Quem Iocis comitata, Gratiisque Venus, posthabita Gnido, Paphoque, Semper incolit, et suos amores, Suas delicias fatetur. Ergo Huc ades, GALATEE, quid moraris? Hic sol splendidius nitet, Favoni Spirat mollius aura, suaviorem Fert rosam, et violam benigna tellus: Hic est dulcior uva, dulciores Ficus, et pepones: oliva bacas Non solum patriae tuae, sed ipsum Venafrum superare gaudet. Ergo Huc ades, GALATEE, quid moraris? Ecce caseolos tibi recentes, Atque haedos geminos Hyella donat, Formosissima caprimulga, Pani Non impar caprimulga, sive cantat, Seu levi calamo terit labellum. Huc ades, GALATEE, quid moraris? En hospes meus, optimus Caserta, Quo Campania terra gloriatur, Iam desiderium tui morantis Nequit ferre; puella sic amantem Votis, ominibusque, lacrimisque Absentem vocat. Ah tuum Casertam Ne, quaeso, cruciare perge. Sed iam Huc ades, GALATEE, quid moraris? Is quidem impatiens morae molestae Ad te iam properasset, aegra membra Ni vis debilitaret ipsa morbi: Et tu tam diu abesse sustinebis? Qui sola potes allocutione Febrim pellere candido sodali. Huc ades, GALATEE, quid moraris? Non Phoebus, mihi crede, filiusve Phoebi cantibus hunc levarit, herbis Aut salubribus, aeque ut ipse vultu Iucundo, et lepida dicacitate. Ergo si tibi cura cari amici est, Huc ades, GALATEE, quid moraris? Te vocat domus ipsa, quam solebas Iocis, et salibus, facetiisque Tuis exhilarare: te loquaces Lymphae, te vocat hortulus venustus, Tuae tam memor irrigationis, Quam lactis memor est tenellus infans. Huc ades, GALATEE, quid moraris? Non pandunt nitidae rosae per agrum Formosos calathos, hiare tardant Flores luteolique, caerulique, et Albi, et purpurei; suos honores Agellus tibi scilicet reservat. Huc ades, GALATEE, quid moraris? Si venis cito, carminum libellum Ostendam tibi, quem legens putabis Te vesci ambrosia, et tibi repleri Ora nectare. Sin mea procellae Ferunt irrita verba, mox iambos Exspecta horribiles, amariores Felle, absinthio, et omnibus venenis, Quotquot Thessala nutrit ora, quotquot Ponti terra creat. Sed eia age eia Huc ades, GALATEE, quid moraris?
9. ad Bernardinum Maphaeum, | et Antonium Mirandulam | de Alexandro Farnesio cardinali Gaudete, o lepidi mei sodales, Omni iam posito timore, venit Tandem nuntius optimus, patronum Salvum, et incolumem redire nostrum, Quem rumor malus Italas per urbes Divulgaverat esse iam dolore Confectum lateris, malaque febri, Dum cinctus legionibus Latinis Petit Vindelicas tremendus oras. At tibi male sit, moleste rumor, Qui nos sollicito diu timore Vexasti. En cito patriam reviset ALEXANDER, et omnium Quiritum Plausus, gaudia, gratulationes Laetus excipiet; manusque caras Nobis iam dabitur deosculari. O pulcherrime Sol, tuo nitente Curru fer cito moenibus Quirini Hunc diem niveum, et nimis beatum.
10. ad Hieronymum Seripandum Commendo tibi, SERIPANDE magne, Gulielmum, hominem pium, eruditum, Et candore animi parem columbae, Doctum praeterea utriusque linguae; Quodque existimo pluris aestimandum, Pauperem iuvenes tamen docentem. Gratis pauperie mala gravatos. Illum Graecia magna procreavit Antiqua probitate, moribusque Dignis Pythagora virum, tuaque Dignum amicitia: idque ita esse, certo Sciens, hunc tibi, magne amice, dono, Virtutique tuae dico. Nec alter Cliens aptior est tibi, nec ipse Patronum inveniat sibi aptiorem.
11. ad Ioannem Casam Disertissime CASA, quem libellum Legendum dederas mihi, relegi Saepe ac saepius, et tamen legendi Is desiderium mihi reliquit. Nec mirum; siquidem tuus libellus Tam doctus, numerosus, elegansque est, Ut scriptus videatur aureo illo Saeculo Ciceronis, atque ab ipso Divino Cicerone. Nec profecto Vivet iste minus diu libellus, Quam libri Ciceronis. Ergo, CASA Disertissime, perge, saeculumque Nostrum orna aureolis tuis libellis.
12. ad Matthaeum Dandulum O brumae mihi Vere amoeniores, Quibus, DANDULE care, te fruebar, Antequam Latium petissem, et Urbem! Cum subit mihi candidarum imago Illa noctium, et ille propter ignem Sermo dulcis, et Attico lepore Conditus, lacrimae effluunt ocellis, Ut rivus pluvia frequenti abundans; Nec quidquam mihi suave iam videtur, Aut videbitur, usque dum redire Ad carum hospitium tuum licebit, Quod Phoebus pater, et novem sorores, Et virtus celebrant, fidesque, honorque. At donec procul a tuis ocellis Me tenent superi parum faventes, Ne, quaeso, pigeat meum dolorem Te iocis relevare literarum. Quamquam te patriae, imperique magni Cura distinet, est tamen laborum Quies, ingenuoque sunt (opinor) Isthaec seria temperanda lusu.
13. ad Aloysium Priulum Dum Canicula fervidis fatigat Vos caloribus, ipse valle opaca Sedens propter aquam nitentem amoeni Mesuli, placido fruor tepore Veris: attamen hoc, Priule, dicam, Et dicam sine fraude, malim aduri Ardenti Libyae, Indiaeve ab aestu, Quam magni alloquiis carere Poli, Qui virtute sua, suoque miro Cepit sic animum meum lepore, Ut illo sine mella amara, soles Obscuri, nivea atra, ver amoenum Horridum mihi sit, diesque longo Anno longior. Ergo sic habeto, Ut primum potero explicare quae nunc Me negotia distinent redibo Ad vos Pegaseo ocyor volatu. Quod negotia si mihi facessent Haec negotium, et expedire nodos Istos non dabitur brevi, relictis Nodis, atque negotiis revertar; Nam tanti nihil est, velim ut carere, Frater optime, te, meoque Polo.
14. ad Donatum Rullum RULLE candide, et omnium virorum Humanissime, quos abhinc trecentos Annos Appula terra procrearit, Quod me perpetuis, meosque amicos Iuvas officiis, tuaeque semper Domus hospitium mihi est apertum, In hoc eximiae benignitatis Clarum das specimen; tibique grates Ago, maxime, maximas, amice, Tantis pro meritis, agamque semper, Atque habebo; referre namque, ut opto, Nec licet modo, nec licebit umquam. At quod nuper amore nostri es ausus Tentare, et facere aeque amanter, ac si Tibi filius, aut pater fuissem, Id vero et mihi, et omnibus videtur Tam magnum, ut tibi debitas referre Non possim, aut agere, aut habere grates; Non si quidquid ubique gratiarum est, Habere, atque agere, et referre possim.
15. ad Iacobum Peregrinum Iucundissime amice, cras Tridento Discedam cupidus tui videndi: Verum ut commodius loquamur, et ne Interpellet amicus hic, et ille, In tuo volo te Povilliano Convenire. Videbis ipse, ne quis, Linum praeter, ibi adsit: hunc adesse Non solum, PEREGRINE, non recuso, Sed summe cupio; est enim modestus, Et doctus iuvenis, mihique amicus Quam qui maxime. Item cavebis illud, Ne convivia sint Apiciana. Adsint pullus, et haedus, et recentia Ova, illique sales tui, quibus nil Usquam salsius, elegantiusve est. Haec si, inquam, affuerint, tuum sodalem Iucunde accipies, nimisque laute: Nam convivia sumtuosa peius Morte vito: iocos, facetiasque Sector mirifice; tuasque regum Verbis praefero collocutiones. Haec ex tempore carmina exaravi, Cum Morilla repente, si quid ad te Vellem, quaereret: at brevi, favente Deo, plurima seria, et iocosa Coram. Nunc vale, et optimam sororem Meo nomine plurimum saluta.
16. ad Ferandum Brancatium Tune Flaminii putas, FERANDE, Effluxisse animo tuum leporem, Carumque hospitium? ante vel propinquo Nabit Pausilypus mari, vel unda Sebethi refluens suos adibit Fontes, pectore quam meo recedat Imago tua dulcis. Atra sensus Cum mors abstulerit mihi, manebit Illa infixa animo; tuamque semper Virtutem meminisse me iuvabit. Quod si vota mea audiunt benigni Caelites, adero brevi; nec ulla Iam res Flaminium hospiti benigno Avellet: domus una, et una mensa Copulabit utrumque, dum suprema Dies separet. Interim valebis, Nil plane dubitans, FERANDE, rebus Me tuum omnibus anteferre amorem.
17. ad Petrum Carnesecum O dulce hospitium, o lares beati, O mores faciles, o Atticorum Conditae sale collocutiones, Quam vos aegro animo, et laborioso, Quantis cum lacrimis miser relinquo! Cur me saeva necessitas abire, Cur vultum, atque oculos, iocosque suaves Cogit linquere tam venusti amici? Ah reges valeant, opesque regum, Et quisquis potuit domos potentum Anteponere candidi sodalis Blandis alloquiis, facetiisque. Sed quamquam procul a tuis ocellis, Iucundissime CARNESECE, abibo Regis imperium mei secutus, Non loci tamen ulla, temporisve Intervalla tuos mihi lepores, Non mors ipsa adimet. Manebo tecum, Tecum semper ero, tibique semper Magnam partem animae meae relinquam, Mellite, optime, mi venuste amice.
18. ad Ubertum Folietam Ibis ad patriae lares beatos, Et desiderium tui relinques Maximum unanimi tuo sodali. Nam quo tempore nostra cara coepta Est amicitia, ex eo medullis Mihi carior es meis, erisque, Sensus dum mihi erit amoris ullus, Propter ingenium tuum, tuosque Mores, et studia artium bonarum, Et stylum Cicerone paene dignum, Et plane Cicerone mox futurum, Vitalis modo sis, UBERTE, dignum. Ibis tu procul, et tamen manebis Meo in pectore fixus, et iuvabit Idem credere de tuo in me amore. Quod te per lacrimas, amice, amaras, Quae fluunt oculis tuis, meisque, Per si qua est tibi cura nostri, id oro, Cito Urbem repete, et tui miselli Sodalis miserere, quem relinquis In luctu, et tenebris tuo recessu.
19. ad Marium Bandinum Quod sum pollicitus tibi, futurum Me tecum cito, id exsequar diebus Paucis, si mihi faverint benigni Caelites: reliquom est, ut ipse in urbe Interim maneas, agellulumque Tuas delicias sinas valere, Usque dum veniam, tuoque dulci Fruar colloquio, facetiisque. Nec Germanicus absit, ille bellus, Et doctus puer, optimoque patre Dignus filius: hic mihi trecentos Versus Maeonidae volo Maronis Explanet varia locutione. Tu Germanica bella, Caesarisque Narrabis mihi clara facta, quorum Ipse non quotacumque pars fuisti: A me carmina Davidis, Tridenti Expressa accipietis; et iuvabit Hymnos dicere versibus Latinis. Decem continuos dies manere Tecum cogito; eaque lege tantum Utar hospitio tuo, morari Ne plus quam volo, sit mihi necesse; Quod iam praemoneo, satis superque Amoris violentiam, impetumque Tui cognitum habens. Sed audi, amice, Quam bonam hospitibus bonis Homerus Legem sanciat: Hospitem caveto, Hospes, neve manere, neve abire Cogas: in vitio pari est uterque, Urgentem remorans, morantem adurgens. Hoc viros decet elegantiores Praeceptum memori tenere mente, Nec umquam violare. Tu, venuste MARI, dum venio, vale, meoque Fratrem nomine candidum saluta.
20. ad Ludovicum Strozzam STROZZAM Flaminius suum salutat Benaci liquidam iacens ad undam Sub myrto beneolente, dum superba Terit limina principum misellus STROZZA. Tu ne molesta in urbe semper Inclusus, variis agri beati Numquam deliciis fruere? numquam Ruris gaudia noveris? miselle, Rumpe obstantia claustra, rumpe lentas Moras, si sapis, optimumque amicum Vise. Hic Vergilium tuum, meumque Catullum vacui legemus. Hic tu Cultis versiculis canes amoenos Hortos, et vitrei lacus decentes Nymphas: me cithara bonum Gibertum Iuvat dicere, cuius hic agellus Mihi munere partus. Hunc agellum Ille donat habere, quo nec alter Baccho, et Palladi gratior, nec alter Musis otia, et abditos recessus Praebet commodius. Modo haec benigni Faxint propria dona di, talenta Croesi despicio, Midaeque acervos.
21. ad Petrum Victorium VICTORI, tibi plurimum fatemur Nos debere, quibus tuo labore Hic Aristotelis libellus artem, Et mysteria rhetorum recludens Explanatur ita apte, et eleganter, Ut quem aegre unus, et alter eruditus Intellexerat ante, ineruditi Te docente queant labore nullo Tunc intelligere. Ergo iure cuncti Indocti simul, atque docti amamus Te de hoc munere, maximasque semper Labori tuo, et eruditioni, Rhetor maxime, gratias agemus.
22. ad Antonium Massam Etsi Sulpiciis, Catonibusque Non cedis gravitate, nec patroni Ullius celebrat domum perinde Ac tuam populus, tamen caveto Ne supercilio nimis severo Lusus molliculos meae Camoenae Spernas, optime MASSA; nam Platonis, Quo nemo gravior fuisse fertur, Exstant carmina melle dulciora, Quae summa faciebat is senecta, Non semper studiis vacans severis. Et noster quoque Tullius solebat E foro rediens laborioso Versus scribere delicatiores, Ut curis animum gravem levaret. His auctoribus, ut reor, licebit Nugas Flaminii legas ad ignem, Cum te garrula turba liberorum Dicendi nimio labore fessum Ad iocos vocat, et leves cachinnos.
23. ad Carolum Gualterutium Quas agam tibi gratias, quibusque Verbis, CAROLE? qui mei negoti, Duri, Iuppiter! et laboriosi, Procurator, ad exitus secundos Rem tam commode, et apte, et expedite Duxisti, ut videare par agendis Rebus Mercurio Iovis ministro, Quem deum ingenio, eloquentiaque Omnes vincere, praedicant poetae. Ergo, candide amice, dum laboras Pro me quotidie, otio ipse dulci, Cupitoque fruor Casertae in agro, Qui pulcherrimus omnium locorum Iure dicitur. Hic bonas precabor Musas, ut faciant tibi poema, In quo nomen, honos, tuaeque laudes Vivant innumerabiles per annos.
24. ad Basilium Zanchum Iudex candide carminum meorum, Quamquam gratulor et tibi, et faceto Arcellae, quod amore iuncti, et una Domo, vivitis optime, ac beate, Tamen, si licet intimo sodali Verum dicere, nec tacere quidquam, Quod absis, doleo, tuique ferre Vix desiderium queo; nec illo Torquetur minus optimus Priulus: Nam dulcis tua Musa, comitasque, Et rara probitas, fidesque utrumque Sic incendit amore, vita acerba Te sine ut videatur, olim utrique Iucundissima quae solebat esse Te praesente. Quid ergo, care ZANCHE, Agendum? an tibi suadeam, relicto Arcella ut redeas? meumne tanti Commodum faciam, et Priulum, ut illi Cui plus debeo paene quam Priulo, Sic incommodem iniquus? immo, amice, Arcellam cole, ama, nec unguem ab ipso Latum, quaeso, recede; quippe inani Nos desiderio, tui atque amore Vel tabescere malo, quam carere Suis deliciis venustum amicum.
25. ad Franciscum Turrianum Per tui Ciceronis, et Terenti Scripta te rogo, TURRIANE docte, Ut postridie adhuc rubente mane, Cum foecundat humum decorus almo Rore Lucifer, exiens Giberti Domo ad me venias equo citato, Ne tibi igneus antevertat aestus. Hic fontem prope vitreum sub umbra Formosi nemoris tibi parabo Prandium Iove dignum. Habebis et lac Dulce, et caseolum recentem, et ova, Et suaves pepones, novaque cera Magis lutea pruna. Delicatos Addam pisciculos, nitens salubri Quos alit mihi rivulus sub unda. Ad mensam vetulus canet colonus Iocosissima carmina, et coloni Quinque filiolae simul choreas Plaudent virgineo pede. Inde ocellos Ut primum sopor incubans gravabit, Iucundissime amice, te sub antrum Ducam, quod croceis tegunt corymbis Serpentes hederae, imminensque laurus Suaviter foliis susurrat. At tu Ne febrim metuas, gravedinemve; Est enim locus innocens. Ubi ergo Hic satis requieveris, legentur Lusus Vergilii, et Syracusani Vatis, quo nihil est magis venustum, Nihil dulcius, ut mihi videtur. Cum se fregerit aestus, in virenti Convalle spatiabimur; sequetur Brevis coena; redibis inde ad urbem.
26. ad Romulum Amasaeum Sic te, ROMULE, copia beata Fandi, et omnigena eruditione Vincat Pompilius tuus; benignus Sic te sospitet inter arma, divum Rex, oro, mihi mitte crebriores Posthac litterulas; nec ullus umquam Tabellarius huc equis citatis Currat Vindelica profectus ora, Quin epistolium tuo sodali Afferat. Neque tu, quid ipse Caesar, Quid Germania Caesari resistens Castris oppositis gerat, labora Mihi scribere. Nec quid ipse Caesar, Nec Germania quid gerat, laboro Scire: unum hoc mihi nosse, amice, cordi est, Ut Farnesius inclytus laborem Durae militiae ferat. Valere Ipsum dic; nihil amplius requiro.
27. ad Adamum Fumanum Cum, FUMANE, tuus, meusque nuper Scripsisset mihi Turrianus, omnes De tua medicos salute parvam Iam spem habere, dolor meam occupavit Sic mentem, ut fugeret quies ocellis, Nec flendi modus ullus esset. Ergo Tam bonum mihi mors acerba amicum, Prima surripiet iuventa? amicum, Quo nec candidior fuit, nec alter Erit; cui dederat loqui rotundo Ore pulcher Apollo, sive Graecos Versus conderet ille, seu Latinos. Haec, et quae dolor improbus querenti Suggerebat, amice, sum locutus, Vix parcens superis. Sed ecce laeta Venit littera nunc, tuae salutis Felix nuntia, qua meum revixit Cor, ut flosculus igne semiustus Solis, quem reficit benigna Luna Rore frigidulo. Nec ulla mater Natum depositum videns deorum Dono restitui, magis triumphat Gaudio. Bone Iuppiter, benigno Quem tu numine ianua rapacis Nunc Orci eripuisti, eumdem eodem Serva numine plurimos in annos.
28. ad Bonifacium Bivilaquam De me ne male sentias, amice, Quod te visere proximis diebus Cum proclive foret facillimumque, Id tamen minime egerim. Per agros Tuos, et medios quidem ambulavi Ad Camillum adiens meum; sed, oro, Qua possem ratione suspicari, Agros esse tuos, tuamque villam, Quam vidi procul eminentem? amice Candidissime, tale si quid umquam In mentem mihi venit, aut venire Quivit, mente tua effluam, meique Fias nominis immemor, nec umquam Iucunda amplius allocutione Digneris tenerum tuum sodalem; Quod foret mihi acerbius vel ipsa Morte, sive quid esse morte acerba Potest saevius. Est enim leporis Tanta vis tui, et intimas medullas Ita incendit amore, ut ardeam aeque Totus, ac iuvenis decore capta Virgo candida suscitantis imo Flammam in pectore, quam nec imber alto Caelo praecipitans, nec ulla iam quit Unda exstinguere; non si amara Tethys Ardentem Oceani obruat procellis.
29. ad Christophorum Longolium Dum tu Naugerio, optimoque Bembo, LONGOLI, frueris, tuique Tulli Laudes aequiparare tendis; ipse, Ubi molibus arduis ad astra Se tollit Genua, hortulis amoenis Abditus Stephani mei tuique, Nunc Aristotelis lego libellos, Caelestem sapientiam, virique Mirans ingenium: modo ad Catulli Dulces versiculos relapsus, inter Argutas volucres cano sub umbra Silvae lauricomae iacens: modo ipse Ludo carmina, qualia in Lycei Nigris saltibus Arcades canebant, Antequam fera gens profecta ab oris Incultae Scythiae procul Menalcas, Tityrosque fugaret. Ipse vero Saulius, tua dum laborat ire Per vestigia, Tullium urget, uno In illo stupet, et nimis beatum, LONGOLI, putat esse te, benignus Cui dat Iuppiter esse tam propinquum Scriptori egregio. Ast ubi remisit Aestus, nec querulis sonant cicadis Arbusta amplius, igneusque iam Sol Abit, nos pelagi propinqui ad undam Imus. Hic scopulo sedens uterque Pisces captat arundine, et videre Cymbas purpureo mari volantes Iuvat. Flaminii tui, tuique Sauli, candide amice, vita qualis Sit, vides: ea si placet, venito, Et vitae cumulum addito beatae Tui Flaminii, tuique Sauli.
30. ad Dominicum Saulium Quod virtus tua maxima invidorum Telis obiicitur, dolere, SAULI, Numquam desino pro meo vetusto In te amore, tuaque perpolita Doctrina, et bonitate singulari: Idem gratulor intuens tumultu In tanto placidam tuam quietem, Dum mente intrepida impetum furentis Fortunae toleras. Sed ipsa tandem Innocentia vincet; et repulsis Cernes criminibus tuam micare Famam, ut nubibus hinc et hinc fugatis Sol ardet radians nitente luce.
31. ad Petrum Carnesecum de Emanuele Chio medico Di boni tua vota, CARNESECE, Audivere: fugit siticulosa Febris, et redit ad meos ocellos Quies, et cibus incipit iuvare, Et Bacchi minus est latex amarus; Et, quod laetitias meas adauget, Me Chius medicus fricatione, Et victu tenui levat, remotis Omnium medicaminum venenis, Queis languentia membra deteruntur. Ipse utrum melior, peritiorve, Sit plane dubites: benigniorem Non certe invenias, pecuniamve Curantem minus. Et suis medetur Aegrotis ita amanter, ut parentes Aut nati, aut videantur esse fratres. O Chium medicum bonum, atque suavem, Et tibi, inclyte Coe, comparandum!
32. ad Philippum Gerium Quid rerum geris, o venuste GERI? Num cessas? tibi nil minus profecto Convenit, bona quem Thalia parvum In sinu erudiit suo, deditque Vatum florea prata pervagantem Versus fingere melle dulciores. Quod si scribis, ut arbitror, tuumque Moronum celebras, ad astra iustis Ferens laudibus, aureosque mores, Virtutesque viri paras in aevum Aeternare, facis quidem quod est te, Et tua pietate dignum: at illud Indignum nimis, et nimis molestum, Quod celas, neque me, ut soles, amice, Oblectas lepida tua Camoena. Quare per tuum Apollinem, tuamque Musam, et Maeonidem sacrum, et Maronem Oro, si quid habes, bono sodali Mitte. Nil mihi gratius, magisve Nostro feceris hercle amore dignum.
33. ad Octavium cognomento patrem OCTAVI PATER, ad Viterbiensem Secessum venias, rogamus omnes; Polus, Parpalias, Priulus, ipse Tuus Flaminius. Nec esse Romae Tutum est, cum rapidus caniculari Aestu Sol furit, et Viterbi in urbe Iucundo fruimur tepore veris Aestate in media. Nec ulla certe Est salubrior ora, nec sodales Tui habes, mihi crede, amantiores Usquam; te licet elegantiorum Nemo non amet unice, colatque. Cur ergo, PATER, huc venire cessas? Num te illa innumerabilis librorum Tenet copia curiosum? habebis Et hic Graeca volumina et Latina, Quae lassare valent decem otiosos Plinios. Licet usque, et usque, et usque Noctes, atque dies legas, ut hercle Facis, (ne dubita) tamen novorum Haud te deficiet librorum acervus. Ergo rumpe moras, PATER venuste, Mellite, optime, nec tuos sodales Contemtos habe. Amore vinci ab ullo In primis tibi turpe, quem fatentur Exemplum memorandum amoris omnes.
34. ad Ludovicum Beccatellum Si recte tibi, LUDOVICE care, est, Gratias ago dis. At esse recte Qui potest? brevis hora si quieti Vix umquam datur, et bonis libellis, Quibus nil tibi carius, salutem Multam dicere cogeris, nec agri Licet delicias tui videre. Sed dic, optime amice, quis laborum Tandem finis erit? vides capillum Iam canescere, iam senecta frontem Rugis incipit exarare, nec tu Vivere incipis? an manum rapacem Dum Mors iniiciat tibi repente Exspectas? miser, ah miser, fugaci Vitae consule, et Urbe derelicta, In tuo requiesce tandem agello.
35. ad Nicolaum Ormanetum Quid, o candide amice, semper ista Iuvat vivere in Urbe, cursitando Nunc per limina principum superba, Nunc subsellia iudicum terendo? ORMANETE, fugit levis iuventa Ventis ocyor, et subit senectus Curva, quam sequitur ferox tenebris Mors operta; nec illius furorem Arcet nobilium favor: clientem, et Patronum rapit illa. Amice, quaeso, Vive, dum licet, otioque dulci Ruris elue amara civitatis. Si gustare mei semel quietem Agelli potes, et periclitari Quam sit suave tumultuosa ab Urbe Semotum sibi vivere, otiosa Numquam sit mihi vita, ni potentum Fortunasque, domosque, gratiamque Arbitrabere vix pili aestimandas. Tunc dices: Nihil est profecto mirum, Meus Flaminius quod esse laetus Fortuna exigua, brevique censu Audet, nil populi leves honores Curans, nil rutilos Midarum acervos.
36. ad Raymundum Turrianum | de Francisco fratris eius filio Venimus, bone TURRIANE, ad Urbem Salvi, et incolumes, nec ulla passi Viae incommoda; verum in Urbe posthac Salvi, et incolumes utrum futuri Simus, nescio; nam tremit tumultu Tellus Romula maximo: propinquat Miles barbarus, et ferox minatur Caedem, incendia; nec satis videmus Tantorum effugium periculorum. Sed cum multa animo meo recursent Molestissima, nil ita ad dolorem Accidit grave, ut hic videre fratris Tui filium. Acerba sicne fata Tulisse, ut puer hic ad Urbem adiret Isto tempore tam periculoso? Mene, quod nimis ingravat dolorem, Exstitisse profectionis huius Auctorem? bone Iuppiter, malorum Quidquid huic puero imminet, redundet In meum caput, obsecro. Quid iste Puer commeruit? puer bonarum Cura Pieridum; puer Catullo Suo municipi futurus olim Par, aut maior. Et hunc, Apollo sancte, Sines ludibrium esse barbarorum? Huc ades, bone dive, seu fluenta Xanthi, seu retinent amoena Cynthi Te iuga; huc ades, o pharetra et arcu Insignis. Fera fata si Quirini Urbem evertere destinant, misellum Ah saltem puerum tuum, tuumque, Oro, Flaminium tuere. Uterque Est tuus famulus: uterque sese A primis tibi dedicavit annis.
37. ad honoratum Fascitellum FASCITELLE, quid otio in beato Dictavit tibi roscidis sub antris Musa candida? nil soles profecto Umquam scribere laurea corona Non dignum. Ipse miser tumultuosa Urbe detineor: tibi benignus Dedit Iuppiter in remoto agello Latentem placida frui quiete, Inter Socraticos libros, et inter Nymphas, et Satyros, nihil profani Curantem populi leves honores. Verum, sive aliquid Marone dignum Pangis, sive modis Horatianis Iuvat ludere, quidquid est, sodali Tuo mitte. Alii sibi, atque Musis Scribant: tu cave, carmina occulas quae Digna sunt medio legi theatro.
38. ad Blosium Palladium Plurimam BLOSIO suo salutem Dicit Flaminius malus poeta Omnium lepidissimo poetae. Quae tu carmina per iocum, atque lusum Scripsisti ad Iovium bonum sodalem Iucunde, lepide, facete, amanter, Non sunt Flaminio malo poeta Digna carmina, sed tuo Catullo, Quo nil salsius, elegantiusve. Nam nec tam similem suo gemello Gemellum peperit venusta Leda, Es tu quam similis tuo Catullo.
39. ad Ioannem Franciscum Binum Quid Horto, bone BINE, qui solebat Plura carmina quam rosas, et herbas Olim fundere, contigisse dicam? Cur ex garrulo, et eloquente factus Iam sit Harpocrates. Tamen nec illi Desunt lilia, nec rosae: ille grandes Lactucas habet, ocymumque: tortus Abundat cucumis, rubent ubique Fraga: quin et apis levi susurro Illum provocat ad canendum. At ipse, Quasi grandine verberatus esset, Aut fur omnia sustulisset, odit Locum, et carmina; scilicet sequuntur Mores et domini instituta, servi. Dum tu carmina, BINE, amasti, et Hortus Ipse carmina amavit: at simul tu Lucrum versibus esse praeferendum Putasti, Hortus item studet lucello, Et se divitibus locat, merasque Nugas carmina, ineptiasque ducit. At tibi male sit, malum lucellum, Musae pernicies, malum lucellum; Tua certe opera bonis, facetisque Horti carminibus diu caremus.
40. ad Bernardinum Maphaeum MAPHAEE unanimis mihi sodalis, Si quid de domini tui meique Salute est tibi nuntiatum, amabo Fac me participem; malamque curam, Quae affixa interioribus medullis Noctes atque dies edit misellum, Aufer. Vindelicis enim feruntur Nuntii lacrimabiles ab oris De febri assidua, et periculosa Farnesi. O nimium mihi molesti Nuntii, mala tanta qui minantur! Quod si quid melius tuae cupitae Ferent litterulae, metumque tristi Absterges animo, tibi rependent Centum versiculos meae Camoenae, Qui testentur ubique, dum licebit Ipsis vivere, nil fuisse magni Farnesi mihi carius salute.
41. ad Petrum Viperam Fortunate senex, senex beate, Quo te carmine praedicare possim? Est domus tibi parva, sed supellex Munda, lectulus elegans, tabellae Quae suis oculos vel eruditos Figuris teneant, cubiculumque Ornatum satis, et satis librorum Magna copia, qui bene, ac beate Docent vivere, mensa pura, victus Simplicissimus. Est tibi fidelis Minister, vetulus sodalis idem, Qui cum fallere tempus, et iocari Soles suaviter; est enim facetus Senex, blandus, amabilis, disertus. Haec ad commoda tam beata magnum Adiungit cumulum hortulus venustus, Quem vel Corycius senex agello Suo praeferat, omniumque dicat Pater Nausicaae hortulorum ocellum. Adde, quod viridis tibi senectus, Quod mens candida, candidique mores: Quod sestertia quinque ab Urbe missa Sunt satis tibi singulos per annos. Abest ambitio, timorque leti, Et quidquid miseram facit senectam; Nam Deo pietas amica, vitae, Et morti bona cuncta pollicetur. Fortunate senex, senex beate, Quo te carmine praedicare possim?
42. ad Hieronymum Bagium Cum tot sustineas, BAGI, labores, Tot negotia nostri amore, quidnam Pro tantis meritis tibi rependam? Unum hoc scilicet, elegantiarum Ut patrem omnium, et omnium leporum Domi convenias, eique dicas Meo nomine plurimam salutem. Quis iste, unde, ubi sit, requiris? hic est Optimus Galeatius, Suessa Quem ferax genuit, tenent Penates Nunc tuae patriae, et domum frequentat Moroni egregii. Ille te benigne Amplexabitur, ut meum sodalem. Id primo; ast ubi vir bonus venustos Et mores faciles tuos parumper Gustarit, geret in suis ocellis Tuo nomine te, nec alter illi Erit carior; hinc senex habebit Maximam mihi gratiam. Ipse, quidquid Tibi debeo, persolutum abunde Arbitraberis, et simul putabis Me tuum insuper esse creditorem.
43. ad Marium Galeotam Tune, docte MARI, tuo sodali Potes consulere, ut suas ineptas Nugas edat, et ora per virorum Vagari sinat? Actione vestro Me contendere vis? ego, inquam, amice, Postquam is carmina tam venusta, tamque Polita edidit, audeam libellos Meos edere? nonne, quaeso, id esset, Olori obstrepere anserem? sit ergo Satis, si tibi, candidisque amicis Lusus putidulae meae Camoenae Ostendo. Nihil est mihi timendum, Dum sese mea continet Camoena Istis finibus: at venire in ora Si vulgi audeat, ah nimis misellum Tuum Flaminium! boni poetae Quem Aquinum, Bavium, et sui venenum Saecli, atque opprobrium esse praedicabunt.
44. ad Blosium Palladium Leporum pater et facetiarum, BLOSI candide, cernis, ut profundum Tuis hendecasyllabis iocosis Veternum excutias meae Camoenae? Quae iam dedidicit loqui Latine; Et pedes reperire, queis venusti Currunt versiculi, sonosque dulces Portant auribus eruditiorum. At tu quidquid id est ineptiarum, Quod mitto tibi, per tuam Turundam, Per sales, ioca, tinnulos cachinnos Festivae comites dicacitatis, Per tuos, precor, Atticos lepores, Ne prodire sinas in ora vulgi, Iucunde, unanimis, venuste amice.
45. ad Ludovicum Canossam Rogas ut veniam, CANOSSA, ad agri Tui delicias, et eleganter Describis mihi prata, villam, et hortos, Et fontem, et fluvium, nemusque opacum. Haec sunt maxima, maximeque possint Quemvis allicere: at nihil profecto Me tuo magis allicit lepore, Et tua bonitate singulari; Queis ita afficior, patrone magne, Ut tunc denique vita cara, dulcis, Vitalis mihi sit, tuis adesse, Cum possum, alloquiis, daturque tecum Coenare, et legere, et deambulare. Ergo, si mihi di favent, omissis Curis omnibus ad tuum volabo Garzianum, ubi primum amabilis lux Rebus reddere coeperit colorem Die postero. Interim valebis.
46. ad Fabritium Brancutium FABRITI optime, qui manu eleganti Scribis carmina, quae Camoena dictat Singulis mihi noctibus, quietem Dum terris sopor irrigat, quid ipse Quid pro te faciam? Deos rogabo, Ut qui carior est tuis ocellis Tibi Tullius, is suum in loquendo Leporem, ingeniumque, copiamque Inspiret tibi, nobilemque, et illam Scribendi variam optimamque formam Det effingere sic, ut esse cunctis Tullius videare, Tullianus Qui iure omnibus esse nunc videris.
47. ad Hieronymum Pontanum Quod, HIERONYME, patriis ab oris, Cornelique Foro procul remotus, Nunc urbem maris incolo Hadriani Reginam, modo Romuli superbas Arces praefero, vel venusta rura Casertae, nihil est profecto, cur me Amantem patriae parum arbitrere. Ante urbes alias, et ante me ipsum Illam semper amavi, et usque amabo, Dum sensum mihi caelites amandi Concedent. Itaque ipsa magnitudo Amoris facit, ut carere malim Optata genitrice, quam videre Illam armis, odiisque saevientum Natorum laniatam. Acerba fata Cives praecipites agunt, nec ulla Tangit cura parentis efferatas Mentes. Cur igitur colam paternos Lares? num ut videam meis ocellis Vias sanguine civium meorum Manantes, et ubique tecta saevo Igne ardentia? quin meas ad aures Nefanda haec scelera, impiaeque caedes Quando perveniunt, abire ad Indos, Et ultra Oceanum opto, quo nec ipsum Nomen dulce mihi, simulque amarum Corneli penetret Fori, nec ulla Ruentis patriae venire possit Fama, quae mihi sic acerba, sic est Taetra, atque horribilis, deos ut hercle Noctes atque dies rogare pergam, Vel servent patriam meam, vel ipsi Dent mihi subita perire morte.
48. ad Vincentium Gerium Ergo, candide GERI, abire certum est? Tune, quem mihi luce cariorem Fecerunt lepidi, bonique mores, Abibis procul, et procul manebis Semper? o mihi rem gravem, atque acerbam! Cur, ah cur, superi, meos amicos Aut exstinguitis, aut meis ocellis Vivos surripitis? perire malim Profecto, mala quam videre tanta. I felix tamen, i, venuste GERI, Et solare tuam bonam parentem, Quae desiderio tui misella Tabescit; nimium diu misella Caret deliciis suis, facitque Vota vix numeranda pro cupito Filii reditu. Sed, o tenella Mater, flebilibus modum querelis Pone; iam venit, en venit venustus Ad te filius, atque eum venustae Virgini sociabis, et venustam Videbis sobolem brevi, et iuvabit Saepe dicere balba verba parvis Anum cum pueris, puellulisque; Et cum venerit hora iam suprema, In nati gremio beata vitam Finies, satis et super nepotum In turba numerosa adhuc superstes.
49. Ad M. Antonium Faitam, | de morte Victoriae Columnae MARCE, cui citharam dedit canorus Apollo, citharam cape, aureumque Plectrum, et Flaminii tui dolorem Leva, quem capit ex suae COLUMNAE Acerbo interitu. Hei mihi, COLUMNA, Omnes laetitias meas ad unam Exstinxti moriens! COLUMNA, morte Tua, reddita vita leto amaro Mihi tristior est; nec ulla cordi Iam quies datur, ex quo acerba fata Te mihi eripuere. O mearum Curarum requies, tuo licebat Dum sermone frui, tuisque sanctis Aegram colloquiis levare mentem! At tu, candide MARCE, si qua nostri Tangit cura animum tuum, experire, Num cantu citharae tuae sonorae Infandos animi mei dolores Temperare queas. Amice dulcis, Paullisper recrea misellum amicum; Sic Phoebus pater, et novem sorores Ament te mage quam suos ocellos: Sic cedat tibi magnus ille Arion, Omni Nereidum choro stupente, Quem pisces placido tulere ponto Curva ad litora Taenari canentem Lyra carmina eburnea, furentes Quae maris requiescere procellas, Et duros scopulos movere possent.
50. ad Tryphonem Bentium O dentatior et lupis, et apris, Et saetosior hirco olente, et idem Tamen deliciae novem dearum, Quae silvam Aoniam colunt, et idem Amores boni Apollinis, quot, oro, Epigrammata post meum recessum Dictarunt, bone BENTI, et iste, et illae Suis deliciis, amoribusque? Nam quidam meus, et tuus sodalis Tridento veniens, ait trecenta Te vel plura Epigrammata incitatum Plusquam Pierio furore nuper Effudisse, quibus vel ipse cedat Meus Naugerius, meusque Bembus. Quae si sunt mihi nuntiata vere, Plurimum tibi gratulor: sed idem Irascor tibi non minus, quod isthaec Celas Flaminium. Sed heus amice, Num reddit furor iste te superbum? et Nos vates minimi videmur esse Indigni quibus haec legenda mittas? Sed contra, furiose, sic habeto: Musarum furor haud facit superbum, Sed comem, et facilem. Vide ergo, BENTI, Ne tuus furor iste sit cerebri, Qui feros facit et malos poetas.
51. ad Hieronymum Fracastorium FRASTORI venerande, cui medendi Usum pulcher Apollo, carminisque Artem donat habere, nonne cernis, Tuum Flaminium perire dira Tabe? non recreat cibus misellum; Non grata vigiles quiete ocelli Teguntur: macie vides suprema Corpus confici, ut umbra inanis esse Iam plane videar; modisque miris Pallor occupat ora; languidosque Artus vix traho; nec iuvare possunt Dulci carmine candidae Camoenae, Nec blando alloquio boni sodales: Ipsa sed mihi lux amara, et atrae Noctis tempora sunt amariora Felle, et Thessaliae malis venenis. At tu, candide amice, vel sodali Fer tuo auxilium, vel ipsa morbi Si vis tabifici recepta venis, Humanis opibus, magistrae et arti Nescit cedere, carminum tuorum Lepore advoca Apollinem, rogaque Ne prima miserum sinat iuventa Tam crudeliter interire. Cur ah Cultorem patitur suum sub ipso Flore aetatis abire moestum ad umbras Pallentes Erebi? quid ergo prodest Ipsi, et Aoniis suis puellis Cuncta posthabuisse? quidve prodest Vita puriter acta? nunc misello Nunc o subvenias, Apollo sancte, Et preces teneri tui poetae Audi dexter. Opaca sive Cynthi Umbra, sive Heliconii recessus Te tenent nemora aureo sonantem Plectro carmina, quae beata lauri Discit silva, ades o deum voluptas, Ades numine dextro, et imminentem Orcum iam capiti meo repelle; Ut FRASTORIUS ob suum sodalem Salvum et incolumem tibi rependat Mille carmina, te canens, tuamque Matrem, et virgineos tuae sororis Mores, et studia, et pharetram, et arcum, et Currum noctivagum aurea inter astra, Quo se candida diva fert Olympi Per campos, lavis ipse cum rubente Fessas Oceano tuas quadrigas.
52. ad Hippolytum Atestinum cardinalem Clara semideum propago avorum, Romani decus inclytum Senatus, O si praeteritam mihi iuventam Di magni referant, oloris instar Cum vox dulce sonans fluebat ore Gaudens Aeolio sacrare versu Heroum benefacta, non mehercle Indictas sinerem tuas canendo Laudes: te mea Musa dulcis omnes Ferret per populos, tuumque nomen Astris insereret. Sed alba utrisque Serpens temporibus senecta cantum Abstulit mihi, spiritumque, Phoebi Munus, in vacuas fugavit auras. Quare ne tenuem tuos honores Iam factus nimium malus poeta, Illos suspiciam, pater, silendo.
53. ad Laelium et Hippolytum fratres Capilupos Fratres optimi, et optimi poetae, Nec minus boni amici, et iidem amati Ob mores lepidos, et elegantes Amicis mage, quam suas puellas Lascivi iuvenes amant, quid, oro, Quidnam consilii datis? Solemus, Ut fit, ludere versibus, remisso Nonnumquam studio severiore. Hos versus alii probant, eosdem Improbant alii: ipse, utris habenda Fides, nescio; sed fidele vestrum Sequar consilium, boni sodales, Quos docti merito huius eruditi Aevi Quintilios solent vocare. Ergo mitto mearum ineptiarum Partem: vos legite, atque utrum relinquam Hoc ludi genus, an sequar, monete.