CroALa: documentum

Documentum FERRETO.carm-01.xml in db pdill0

---

1. de morte Benevenuti Campesani poete Vincentini Vos, quibus Aonii fas est sub rupibus antri Pierios latices et ameni pocula saxi Lambere et insanas calamo mulcere sorores Que calidum vacuis spirant Helicona medullis, Flete, precor, magni funus lacrimabile vatis Campigene, quem mors crudelis ab agmine nostro Abstulit, et seve damnavit lumina nocti. Nec tantum lacrimis pateat dolor iste profusis, Sed laniate genas manibus, laniate capillos, Et percussa sonent libratis pectora pugnis, Et nox mesta trahat gemitu suspiria longo. Sic illum flevere dee, quas accolit humor Pierio de fonte labans, et rupe sub alta Tristia cum lacrimis cecinerunt carmina fusis; Nec modus his, nam queque suas in morte querellas Dixit et humentes ederas lacrimare coegit. Ipse etiam vates Cyrreo conditus antro Flevit et assuetam sensit sub cortice laurum Triste queri tripodesque solo gemuisse cadentes. Et sacer Aonio lucus revolutaque fonti Pocula, que vires reparant, et quicquid in illo Numinis est, auxere suas tot fletibus undas. Sic nos flere decet, quibus est permissa potestas Has colere et nutu vestro comprehendere sedes. Nec solum lacrimis dolor hic sedandus obortis, Sed calamo, qui voce sonos impulsus agrestes Edat et adductos tendat sub pollice nervos. Inde, ut concordes dabit ad nova carmina voces Plectrum ingens, et mesta dolet iam fistula tangi, Dic vates quicumque manu resonabile buxum Accipis et tales celo diffunde querellas. O dea, que nostre decidis tempora vite Et facis in propriam verti mortalia sedem, Seu dea seu nostris serpens velut aura medullis, Languorem et primo finem disponis ab ortu, Quicquid id es, divis tantum permissa potestas, Nec pietas, nec certa fides, sed cuncta resolvis In nichilum et soli licet hec evadere menti; Tu reges et regna trahis proceresque ducesque Et Decios eademque humiles iustissima Codros, Tu dominos servosque simul, nec maius haberis Par cum plebe duces, quam certo fine teneri, Sed tamen humanas nimium sevissima vitas Interdum rapis et, magnum factura dolorem, Regna novas, vacuasque suis tot civibus urbes. At saltem egregio potuisti parcere vati, Impia, quem morsu pressisti seva recenti, Vitalesque suo rapuisti corpore sensus. Heu quantis erat ille micans virtutibus, heu quot Moribus atque suos decoravit laudibus ortus! Nam decus et vatum princeps et gloria fontis Pyerii, quem docta cohors nunc mesta sororum Molliter Aoniis puerum nutrivit in antris. Hic quem flava modos plectro graviore superbos Calliope docuit, quo non prestantior alter Novit Apollineo citharam pulsare sub Hemo, Non Flaccus, non ipse pater dux carminis alti Meonius, non bella canens civilia, nec qui Fraternas acies cecinit, neque Naso iocosus Bina pharetrati docuit qui tella furoris. Quid tamen, ut longis percurram ambagibus omnes, Demorer ad laudes? Non si michi guttura linguis Tercentum resonent, nec si michi spiritus illis Sufficiat, sit quanta hominis iactura perempti Luce neque adiunctis possem narrare tenebris, Sed quecumque meos vis est diffusa per artus Vatis Apollinei, quidquid te diva magistro Mens didicit potuitque tuis comprehendere dictis, Et que pura fides, animo dum vita manebat, Illa eadem morti ac tibi se debere fatentur Et cupiunt memori semper te credere fame. Nec dubita, nam siquid agunt, aut carmina possunt Pyeria discussa cheli, non gloria scriptis Parta tuis, non fama micans neglecta peribit, Nec patiar tacitis illam torpere relatis, Sed quantum potero memori virtute iuvabo. Nunc, soror Uranie, nostro comes alma labori, Carmina per totum defer iam vatibus orbem, Et propera, dum fama nitens clamore secundo Emicat, ac odio nondum est percussa latenti, Dic, citharas teretesque levi sub pectine cordas Intendant et morte gravi cecidisse querantur Campigenam, referantque suas cum carmine laudes, Ac memori dignum fama virtutibus aptent. Inde parent mecum exequias et tristia dona, Carminibusque novis decorent lugubre sepulcrum, Ut signata brevi titulo vocet urna petentem Et doceat positum qua sit tellure cadaver. Cognitus ut tumulo fuerit locus ille reperto Forte legens mediis fundet suspiria verbis Et lacrimas dabit hinc tante pietatis imago. Hunc tantis micuisse virum virtutibus et tot Laudibus ac tantum peperisse poemata vatem Laudabit precibusque deos orabit et istis Impellet votis animam celoque beabit. Accipe nunc titulum, magni fortasse doloris Solamen rigidoque libens de carmina saxo. Hoc tua longinquum memorabit facta per evum Perpetuumque tibi fame servabit honorem, Quodque tibi meritis mors abstulit impia reddet. Tu quoque de multis titulo signanda peremni, Arbitrio potiora tuo, mea carmina, vates, Elige, que meritam referant per singula famam. 2. idem in eumdem Hic iacet Aonii cultor venerabilis antri, Hic decus et vatum princeps, hic gloria fontis Pegasei, quem diva potens virtutibus aptum Abstulit et seve damnavit lumina morti, At victura diu servat preconia fama. Vivit adhuc, vivetque diu memorabile nomen Campigene, si parta valet tam fama peremnis Vivere, se quantum mortalibus inserit actis. 3. idem in eumdem Proh dolor et vatis gravior iactura perempti! Hic exangue iacet corpus tellure recenti Cui decus Aonium miris Helicona colenti Haustibus esse suum vatem dedit ore potenti; At fera mors nostre semper contraria menti Abstulit, et Parce rapiunt sua stamina venti, Fama tamen nullo morsu vitiata nocenti Vivit eritque diu nomen venerabile genti. 4. idem in eumdem Mille trecentenis decies geminaverat annum Tertius enitido postquam de Virginis alvo Induit humanam Proles divina figuram; Et tunc lenis hyems post semina farris humati Autumno primas fundebat ab etere brumas, Nonaque ab imbre suum iam ducere Cinthia mensem Ceperat et longas superaddere noctibus horas, Noxque Iovis Veneri manibus tunc mane futurum Tertia quatridui sperabat lumina Phebi. Tu quoque ledentes postremo verbere chellas Phebe premens, geminum radiis Chirona petebas; Cum fera mors, ullis numquam placanda rogatis, Campigenam egregium vite spoliavit amore, Et sua perpetuo damnavit lumina somno; Cui tepidum licuit totis Helicona medullis Haurire et tumidas calamo mulcere Camenas; Quo neque Pierio quisquam prestantior estro Carmen Apollinea fundebat dulcius ede, Nec quisquam maior cytaram pulsare canentem Facta Deum, iustive fuit prestantior equi. Nil valuere tamen rigide pia carmina morti, Nil precibus mixti cantus, quin impia metam Cogeret ante datam vite consumere Parcas Stamina, perfecto nondum sed debita fuso. Proh dolor! heu quantos rapuit crudelis honores! Quale decus, quantumque tua subtraxit ab urbe Seva virum, tu Cimbre scies, qui sepe solebas Laudibus et sterili iactare poemata ludo, Fama tamen nullum vivet peritura per evum, Dignaque perpetuis fulgebit gloria scriptis. 5. idem de eodem Hic situs est vates toto celeberrimus orbe Et iacet egregii corpus inane viri, Qui dum vita suos peragebat sensibus artus, Dulcia Pieriis carmina fudit aquis. At quia precipiti rapuit mors impia tractu, Vivet inextinctis laudibus ipse diu. 6. Ferretus Vincentinus ad Mussatum Patavinum | de morte Benvenuti Campesani Vincentini poete Tristis ab etereo nec iam delapsa meatu Fama per Euganeas Troiani Antenoris arces Retulit egregium morti occubuisse poetam, Cui cognomen avis campus dedit et bene nomen Cum venio, patriaque fuit sat magnus in illa Qua Retro pene fluens Patavo delabitur amnis. O sacer Aonie princeps et gloria silve, Cur sinis indecori vatem marcere sepulcro Illum qui toto micuit clarissimus orbe? Carminibus si Musse negas laudare perempti Facta viri meritumque sue decus addere fame, Quis sibi digna satis calamo preconia reddet? Quis laudare illum poterit, quis carmina saxo Mandabit laudes titulis equantia iustis? Solus enim tenues meditaris arundine Musas, Solus habes quodcumque latex Heliconis ameni Ferre potest, quicquidve datur sub Apollinis antro. Tu quoque perpetuam rebus dare carmine famam Et potes et nosti, Latie qui bella ruine Gesta sub Arthoo scripsisti Cesare vates. Forsan et extremi cum luce novissimus evi Te premet illa dies et funere merget acerbo, Par tibi fiet honos et erit qui carmine dignum Audeat emerite titulum tibi reddere fame. Quis tamen exangues animos defunctaque vita Corpora post cineres iterum se velle referri Crederet, atque suas in longum vivere laudes? Non minus Elisiis quam mundo gloria campis Clara vivit, nam queque prius dum vita manebat, Illa eadem sequitur virtus post fata sepultos, Et secura manet celo, nec iudicis equi Ora timet, meriti deposcens premia facti. Ah quam Meonius gaudet sua carmina vates Laudari! quantum variis se Naso libellis! Et quantum exultas, Virgili, laude peremni! Quisquis ad hanc agitur studiis, dum vivit et aura Vescitur, atque suis famam cupit addere factis. Que tamen id faciet virtus? Hec omnia possunt Carmina, que rudibus renovant antiqua figuris, Nec vacat exemplis veterum nova pagina rerum; Scis bene. Nunc primi repetens vestigia census Unde iter incepi, si te labor iste gerendis Tam gravat, ut nequeas longis insistere verbis, Saltem pauca suis facientia laudibus ede Carmina, que titolo decorent lugubre sepulcrum, Cognitus ut tumuli pateat locus, et sacer ille Inter honoratas positum se sentiat urnas. Fac propere quodcumque velis. Sic Ferreus orat Uncus, avens fessam portu iam sistere puppim. appendix Hec sedes ubi sepe patrum delecta priorum Convenit a scribis turba notata suis, Se quotiens decreta vocant aut rebus agendis Ingerit et iusti censet honesta fori, Neve quid infelix neglecto numine cedat Hoc statuit fieri Virginitatis opus.