CroALa, 2024-05-11+02:00. Nodus DARCO.nume-04.xml in collectione pdill0.
Functio nominatur: /documentum/pdill0/DARCO.nume-04.xml.
300. aliud ad Chiperionem Est tibi Chiperion, tumulus regina volucrum: Morte alia, haud alio dignus eras tumulo.
301. aliud Iam caelo canis caelo timete Aestatem, agricolae, siticulosam.
302. Intacta virgo virginum, decus, iubar Quotquot fuere virginum, Salve, decora, florida ut nitens rosa Vix tacta sole primulo: Formosa virgo, maximi parens Iovis! *** <T>ibi renidet inclytus canit chorus, Omnesque serviunt poli: Ut ipsa sospites quaeso genus meum Beesque cuncta prospere ***
303. ad Velsium Velsi maxime, quae tacebit aetas, Quae nostro regio remota ab orbe In regem officia, optimum patronum, In bonos benefacta tot relata? Quis tot parta trophaea, totque opima Narrabit spolia effero tiranno Errepta, et decorata templa divum? Quis tot prospera bella praeliata Pro re et religione Christiana? Haec si saecula nostra conticerent, Essent saecula dira et infaceta.
304. epithalamion illustrissimi | ducis Federici Primi Mantuae Surge iam croceo e thoro, Aurato thalamo exiens: Musco interlita prata Et ripas Aganippes Linque, o frater Amoris. O Hymen, Hymenaee, Hymen! Iamiam purpureum caput Aurora exerit, et polo Tam pulchrum revehit diem Quam mortalibus usquam Laeto illuxerit orbe. O Hymen, Hymenaee, Hymen! Te procedere palla Aurata decet, et rosis Frontem condecorarier: Luthea viola *** Texunt serta puellae. O Hymen, Hymenaee, Hymen! Sparge candida lecta Suave olentibus herbulis *** .
305. de Sarchio pastore Sarchae ad littora fluminis canebat Pastor Sarchius, adpetente vere, Dum pascit niveas suas capellas Et texit salice e levi quasillum: "O pulcherrima Phylli, quid moraris? Cur non huc ades, o decora Phylli? Viden buxifer ut vocat Brionus Lymphanusque caput nitens oliva; Te pomaria, te vocant salicta Et nostri sine te greges miselli. O pulcherrima Phylli, quid moraris? Iam florent sylvae, nemus virescit: Hic carpes violam et rosas rubenteis Et texes capiti tuo corollam. Hic inter corylos et esculeta Captabis placidum, petulca, somnum; Hic unda vitrea pedes lavabis". O pulcherrima Phylli, quid moraris?
306. in ducem Urbinii defunctum. 1538 Francisco superi errepto invidere triumphum Parthorum: superos, heu, movet invidia!
307. Indoluit Mars quod terris Mars alter adesset Quique pari secum armorum certaret honore.
308. Illa eadem quae Franciscum mors abstulit orbe, Illa eadem miseram perdidit Italiam.
309. tumulum puellae Lygdae Puella Lygda, nesciens prius virum, Telo confossa amantis horrido nimis, In medio amarae dulcedinis languida, Animam cogor anhellantem relinquere In labris inscientis homicidae. Ille cadentem sustinere adnititur, Verum, ut delapsam conspicit, illico Peccantem gladio penem innocens secat Illumque mecum mandat hoc sub tumulo, Quasi animal illud pro noxa efferum dedat. Hunc tu, puella nubilis, praecave casum, Exemplo et sorte facta cautior mea.
310. Coge pecus, formose Mycon, dum Syrius ardet, Arenti sitiens dum Cane fervet humus. Illicis hic nigrae sacrum nemus: hic teget umbra Una duos; eadem proteget umbra pecus.
311. de Pasiphae Pasiphae ad matrem saepe est conquesta mariti Quod tam adeo magni mentula parva foret. Sic mater, precibus natae compulsa, priapum Exertum generi vix manu utraque capit. Subridens roseoque genas suffusa pudore Exclamat: "Falso, filia, conquereris"! Illachrymans contra excepit sic filia: "Penem Maiorem hoc asinus nonne bimestris habet"? 313. ad Alphonsum Avalum Marchionem Piscariae et Vasti I, decus Italiae atque Aval<i> domus inclyta proles, Caesaris auspiciis felix: i sydere dextro. Macte animo, macte ingenio et praestantibus ausis, Alphonse, et pro tutandis communibus aris, Pro laribusque focisque, aeternos victor honores Tecum age et aeterna devinctus tempora quercu Parthenope optatos referas de more triumphos. Laeta tibi niveis sese victoria pennis Ostentat late et signis insidi<t> I<beriis>, Circum castra volans: certo tibi carmine Phoebus Et faustum pr<a>edicit iter divosque secundos. Sic orsus, cadet ipse tua sub cuspide Parthus, Parthus atrox confisus equis et milite multo, Bisque colorabit scelerato sanguine flavum Danubium: nec vittiferam vidisse Viennam, Pannoniae aut vellet fines transisse superbus. Pannoniique iterum madefient sanguine campi Atque orbata suos plorabit Thessala tellus. Quali te amplexu excipiet tunc Caesar, et ille Caesaris egregius frater! Tibi qualia Clemens, Dona feret! Quo te plausu Romana iuventus, Quo t<e .. .et> laurus innexa vire<ntes>.
314. Quo te dira fames auri inamabilis, Quo te saeva rapit sitis Tantum argenti avidum tamque pecuniae, Virtutum immemorem et boni, Quod solum cupiunt qui sapientiae Insudant animis viri Qui sese superis efficiunt pares? Ah, ah, nonne vides uti Fratres clara duos Parthenope tegat? Horum praedia possides. [***]
315. ad aurigam Serr...m Auriga, cordis dulce regimen mei, Pudica quantum nollem, pulchra plusquam faemina Quam aut haec aut alia aut alia viderit aetas, Quid montes colis horridos Ubi Gratiae nullae, nulli lepores Lustra perambulant <diruta>? Amaenas Sarchiae vise iocosa ripas Et tecum duce Veneres et Cupidines Et quantum Cypri lenium cachinulorum Alunt amaenis Gratiae myrthetis. Si id negas, quantum aprici hic vident colles Fiet tenebra<e>, <fi>et lachrymarum vallis.
316. ad virginem Laureti Lauretum ut colis et caelum, pulcherrima Virgo, Lauretum et caelum te, pia Virgo, colit.
317. votum Cornelii Salundiani Candidulum hunc dentem, primo sub flore iuventae Tonsoris vulsit quem modo dira manus, Benaci saliente unda Cornelius ortus Dedicat, o noctis Cynthia diva potens: Et rogat ut reliquos propiori numine serves, Ne saevas iterum sentiat ille manus.
321. ad eamdem Thaeia Venus, tibi sic dilectae ad moenia Mantus Alludat patriis garrula Nympha modis; Sic tibi curvatis niteant mala aurea ramis, Surgat et intonsa myrtea silva coma. Quem modo Margarite dias in luminis oras Sydere felici, Marte parente, dedit, Ridentem puerum dulce ad patris oscula serves Et tenero foveas molliter in gremio Paulatim, imperii donec maturus habenis Et caput et fines temperet Eridani.
322. ad Martiam venetam Tutiani permitte manu te, Martia, pingi: Tam doctas facies postulat ista manus. Vendicat ille tui simileis a morte secunda: Subtrahit a rapidi temporis arbitrio. In tabula viridem servabis pulchra colorem, Turpabit roseas nec tibi ruga genas. Deinde tuo vultu ventura iuventa calebit, Conspiciet nullam cum tibi canitiem.
323. epitaphium Marci Antonii Turrii Turrius hic situs est. Illum hic posuere Camoenae, Et medicina sacro iusta dedit tumulo: Ille quidem nondum sex lustra peregerat, et iam Arte senem medica vicerat Hippocratem. Ante annos scivisse nocet: nam praecoqua virtus Persuasit morti ut crederet esse senem.
324. de eodem mortuo Pacatum pelagus, caelum sperate serenum, Agricolae et nautae: nam periit Boreas.
325. de Parma Caesari donata Munere Federici, gestamine Caesaris, arte Artificis triplex stat tibi, parma, decus.
326. Conternii tumulus Conterni Verona ortu, Manto ipsa sepulcro, Manibus est felix regia caelicolum.
327. de eodem Conterni, aeternum dormis. Te luget ademptum Mintius atque Athesis: hic patria, hic tumulus.
328. de eodem Hernando nullum invenies de more sepulchrum Nec sculpta in duro marmore verba leges. Hic ubi tot gestorum ingens consurgit acervus, Ipse ipso ornavit carmine se et tumulo.
329. Canopo dedicat lyram Arionis Magne Canope, lyram pelago qua vectus Arion Tergore delphini est - numina salsa ferunt - Quam pater ipse tuos olim servarat in usus, Deberique tibi noverat Oceanus: Hac resonante, choros ducent placido aequore Nymphae, Et delphin veteris conscius officii; Adferet assurgens famosa coralia Nereus, Neptunusque salax ostrea mille feret: Hanc igitur tibi habe; tali tu munere dignus, Nam caelo fixam fabula fingit anus. Felix nauta, sono sistes vaga flumina dulci Et cantu iratas pacificabis aquas. Sic tibi Pactolus gemmas innectat et aurum, Ut possint meritas circumiisse comas.
330. ad Aloysium Calinum Caline optime, candide et diserte, Hoc te unum rogo per deos deasque, Per sodalitium diu inchoatum, Extrema nisi morte finiendum: Persuade genero meo, mi amato Aeque ac filioli meique ocelli, Si quicquam miseret mei suique, Si caram ille habet utriusque vitam, Romana abstineat profectione Neve urbem petat his malis diebus, Iniquo aere, saeviente bruma. Mutet propositum: tibi acquiescat. Dic incommoda quae pati viator Suevit, dum patrios lares relinquit. Dic foeda hospitia atque araneosa, Exhalantia putidam mephytim, Lectos vermiculis scaturienteis, Lychena meretriculas peresas, Latronum insidias periculosas. Flexus commemora, simul reflexus Ascensusque viarum ab imo in altum Descensusque viarum ab alto in imum, Imbreis assiduos, Notos furenteis; Durata glatie, nive ac pruina Quam sit Alpium iter laboriosum. Proponas penetrabile et scelestum Frigus, quod pote plurimum nocere Corpori ingenuo atque delicato Et pedi et manui excitare morbos Ni quisquam deus advocatus adsit. Proponas lachrymas piae parentis, Uxoris tenerae graveis querelas, Voces denique liberorum acutas. Nec suspira Brixiae gementis Nec desyderium tuum tacebis. Sed quid connumerando tot fatigor? Nunquid Pallada sus potest docere? Omnium tu animos moves et idem Frenas, ut lubet, eloquente lingua.
331. ad Nicolaum Francum Dum te, France, iuvat Thusca formare papyro Quicquid in humano pectore versat Amor, Vives ipse diu Latiis tam clarus in oris Quamdiu in humano pectore vivet Amor.
332. Raphaelis Urbinatis pictoris epitaphium Pictor eram; nomen Raphael mi, patria cultum Urbinum, alma parens Roma fuit tumulus.
333. de eodem Naturam potui solus qui vincere pictor, Naturae fati cedere cogor ope.
334. de duobus amantibus interfectis Una manus vos, una dies, eadem abstulit hora; Unus item tumulus corpora iuncta tegit. At non saeva manus potuit neque perdere Parca, Concordes stabili iunctae in amore animae: Nam vos implicitos et nexos brachia collo Erranteis tacita cernere nocte datur. Inditium immortale animis praebetis, amantes, Quodque etiam verus morte perennat amor.
335. ad Stephanum Laureum Amarsfordiensem | ut auferat Martianum Capellam Hanc tu ni procul auferas capellam, Ni, Laurens, abigas febriculosam, Insulsam, illepidam atque fascinatam, Omnem tu inficies gregem Latinum Et pastor Sadoletus oderit te. Nam nec turgidulas refert papillas Nec mulctralia lacte caseove Fiscellas replet. Odit hanc Menalcas; Hanc pastor fugit optimus Britannus Peritique boni gregum magistri Bembus Flaminiusque Romulusque Frastorusque suis repellit hortis. Quae frugi neque bella nec venusta est; Nec carpit cythisum aut thymum virentem, Sed pascit lolium et malam cicutam, Decerpens aconita stymphalimque Et dumos veteres et obsoletos; Vastat morsibus herbulas petulcis, Dissipans violaria et roseta; Insultat quoque floribus tenellis Et rorem pede proterit marinum; Vineta, arbuta rodit atque olivas. Infelix loca saltuosa quaerit: Montium avia lustra pervagatur; Speluncas petit, horridos recessus, Ignotasque domos ferarum agrestum Cursu saepe fatigat incitato; Nunquam non agitur furente asilo, Dum pendet scopulis periculosis. Spernit flumina limpidosque fontes: Limo sordidulas bibit paludes Olenteisque gravem lacus mephytim. Infecta est scabie, atque pestilentes Abscessus papulaeque hiant edaces: Huic artus populatur ignis ardens. Illam in Quintiani aut Bononiensis Agas pascua et Impii recessus. Non haec sacrificanda belua Baccho: Orco est victima foeda dedicanda, Infoelicibus enecanda cultris, Ne morbos referant oves Latinae Aut contagia Romuli capellae.
336. de eodem Federico hinc abeunte, in terris optimus est rex Et certum caelo Mantua numen habet.
337. de eodem Quid reliquum esse potest spei Italiae Percipiendae messis, si immatura Mors omnem segetem gloriae suae Rapto Federico duce Mantuae resecavit?
338. de eodem Viator, ne sis nescius nephas esse Federici ducis Mantuae optimi mortem non lachrymari, In quo populi Mantuani vita salusque Et spes Italiae erat nixa.
339. ad Hannibalem Carum Romanum Diserte Care, Romuli nepos digne, Amate Care, carior mihi vita Aut si quid esse carius potest vita, Te fama quamvis sola fecerit notum, Ut debeo, semper te amore sectabor. Semper te honore debito colam, Care, Donec nitente sole perfruar vivus, Post fata vel si mortuis inest sensus, Tuasque basiabo epistolas laetus; Sinu fovebo litteras tuas dulces Doctasve chartas saecla longa victuras. Nam sive Ethruscum carmen ad modos ducis Plectri Latini, seu levem induis soccum, Sive ambulas passu gravi cothurnatus, Dum te iuvat referre heri optimi laudes Farnesii inclyti, sago ac toga clari, Tibi ad fluenta Tybridis favent Nymphae, Tibi ad paternas afferunt domos flores Queis Roma cingat aureos tuos crines. Hinc otiosus nobili otio gaudes; Hinc te canora fama ad ardua attollit Convexa caeli, et ingeni tui foetus Thulen ad usque et ultimas petunt oras Maris Britanni: in ora confluunt docta Manusque cultas, nec superbia turges - Ut fit - proterva. Ut arrogas parum scriptis Tuis, modestus! Ut nihil tibi arrides! O me beatum, qua beatior nemo; Ter me beatum, si tua frui possim Consuetudine et videre praesentem Et alloqui! Tunc ipse regios cultus Miro nec optem maximi Iovis nectar.
340. ad divum Antonium de Padua hymnus Splendor, Antoni, Paduae atque Hiberi Nominis, quantum tibi debeo uni, Qui pias voces gemitusque puro Corde profectos Ad Deum defers, miserumque tantis Fluctibus, me tot miserum procellis Sublevas, qui me mihi restitutum Et bona partim Reddis! Haec olim - horribile, insuetum! - Surpuit fracta malus hostis arca, Nititur dum me patria atque avito Expellere regno Fraudibus fictis. Ego te perenni Laude, te castis celebrabo votis Et tuas supplex venerabor aras, Templaque visam Quae tibi urbs olim Patavi locavit, Sis quod erranti populo advocatus, Quod Dei iustum amoveas furorem et Fulmina tollas. Ipse non posthac metuam latenteis Hostium fraudes nec operta bella; Ipse non posthac, duce te, timebo Astra nefanda Nec trucem linguae rabiem dolosae: Mortis at supra caput imminentis Horridam falcem et minitantis Orci Taela refringam.
341. de Victoria Marchionissa Piscariae Haec Victoria, nostra qua superbit Quaque huic longe alia invidebit aetas.
342. ad Albinum ode Candide, nec nostris, Albine, tacebere chartis: Si quidquam poterit mea Musa, Ipse tuum Latias diffundam nomen in oras, Qua saltem Eridanus secat arva Quaque fluit resonans per saxa immania Sarca Benaci exonerandus in aequor, Quamvis te tua non nequeat celebrare papyrus, Alterius non indiga laudis: Nam sive historiam Graia Latiave Minerva Aut numeris pedibusve solutis Texere amas, meritos haeroas tempore nullo Laudibus aeternas morituris Et tua perpetuae commendas nomina famae, Dum bene vertis et urbe Latina Auctores donas Graecos iussu Herculis almi, Qui totum meritis replet orbem: Quodque viro proprium magis est, vitae integer omni Parte, animum virtutibus ornas. Ut scelus omne fugas, sensum ut ratione coherces; Ut probitas tibi fronte renidet! Principis hinc animum efformas florentibus annis Ante oculos proponis honestum; Ostendis callem virtutis et aspera planas; Nil intentatum arte relinquis, Deiiciat ne animum et luxu languescat inerti Aut tantis desistat ab orsis, Instituisque sequi vestigia prisca parentum Qui coelo aequavere triumphos. Ultores scelerum esse deos et Tartara narras, Immortalem animam asseris esse: Iustitiae ut mista populos pietate gubernet, Cum firmata advenerit aetas; Esse doces pulchrum caput obiectare periclis, Cum tempus ratiove requirit. Non secus instituit sapiens centaurus Achillem Quem toties fugiens timuit Phryx; Atque ita Alexandrum sophiae perduxit in hortos, Dum naturae arcana resolvit, Magnus Aristoteles, quo praeceptore superbus Invictum nihil orbe reliquit. Olim debebit tibi Mantua, clarus honores Quum referet Franciscus avitos, Et laudis patriae et virtutum accensus amore Se factis attollet Olympo: Hac etiam Italiae tellus spe erecta futuros Sperat laeta videre triumphos, Quum spolia ampla feret templisque affixa trophaea Gonsagidum domus alta videbit, Aut erepta Asiae Maumethica signa tyranno, Obruet Oceanoque carinas. Tunc tu, laetitia perfusus pectora, quantum Te magno iactabis alumno!
343. ad Stephanum Amarsfordiensem Medicum Dum febres varias gravesque morbos Et suspiria luctuosa solvis, Et queis venter aqua tumet nitenti: Dum dira ulcera Syphili coherces, Prima semina pestium recidens, Virus serpere nec sinis malignum, Praesentemque tueris et salutem Tuto restituis diu cubanti, Nonne inter medicos probe eruditos Et debes, Stephane, et potes referri? Nonne hoc nomine dignus et corona es?
344. de amplissimo Hercule Gonsaga | Cardinali Mantuano ode "Herculem" dicat chorus omnis; omnis Laudet Alciden chorus, et iuventus Integra applaudat puerique cantent Ordine longo, Pulchra quos Manto mediis ab undis Urbe praecincta fovet educatque: Consonet plausu nemus et resultent Littora Minti. Tuque - nam divum atque hominum recenses Barbito aeternans monumenta - Clio, Linque Parnasi nemus et superbi Verticis antrum. Collibus paulum, dea, Caprianae Siste, ubi aestivum recreat calorem Ventus, et leni crepitans susurro Sibilat alnis. Maximi Alcidae cane tam beatas Ingeni vires animique dotes; Dic ut ornarit simulachra, quondam Pulvere tetra. Macte virtute, invidiaeque victor: Surgit, attollens caput inter astra, Arbor ut propter fluvium educata Divum in honore, Dum nihil ducis propius tibi esse Quam decus priscum renovare templis, Quam laboranti auxilium referre Relligioni! Herculis nomen veneratus, alto Vertice assurgat Padus amnium rex, Populo albenti salicisque glauca Fronde revinctus. Ille diis accaeptus, honore sacro Dignus adscribi numero deorum, Aureis saeclum et roseum galerum Moribus ornat. Herculis magni auspitiis videre est Omne queis fas atque nephas licebat, Nunc refrenatos, vitio interempto, Incumbere honesto. Nunc pium sanctumque suopte regno Imperat; caelum, hoc dominante, terris Invidet: nam Astraea vocante caelum Hercule liquit. Nunc reflorescunt facie decenti Gratiae et iam plus solito renidet Aether; Ocnaea spatiatur urbe Candida virtus. Ut Canis campos sitiens hiulcat Quum nemus raucae resonant cicadae, Haerba languescit pluvio Iovique Supplicat arbos: Forte si caelo placidus cadat ros, Frigeransve aura aut Zephyri salubres Halitus perflent, redit humor, omnis Terra virescit.
345. ad eundem Invictus quondam Alcides, Tirynthius heros, Monstra pererrato sustulit orbe fera: Unde illi grata et supplex post fata vetustas Templa, aras, statuas constituere deo. Macte animo, Alcide, Gonsagae clara propago! Herculis invicti nomen et acta refers, Et maiora facis: nam iustae verbere clavae Monstra necas vitiumque et scelus omne fugas; Tu renovas faciem et lacrimas detergis, amatae Tu libertatem restituis patriae; Tu vastatores urbis sub Tartara trudis, Praedonem gaudes perdomuisse bovem. Quid tibi, quid tali pro munere Mantua reddet? Praesens et vivus numinis instar eris.
346. in Gallum Galle, vides ut te circumstet Martius horror: Quo volites tutus non locus ullus adest. Si terris fugies, sunt hostis signa Britanni; Si pelago, Hispanus nauta secat maria; Aera si carpes, volucrum regina fugabit; Anguis hiat, Stygios si cupis ire lacus; Si caelum, ingressum caeli Petrus ipse negabit: Nam veteris cantus stat memor usque tui. Galle, igitur te subde Aquilae, que parcere prompta est: Tunc tibi parta salus, tunc tibi tuta quies.
347. ad Vargnanum Non possum non mirari, Vargnane, quod inter Tot fluctus curasque animi quae pectora versant, Quaeque solent studiis distractam avertere mentem, Continue quicquam mediteris quod tibi famam Augescat magis atque magis caeloque reponat, Quodque alios vita functos, ne saecla futura Obscurent, mandes illustri vivere charta, Dum revocas tumulo et revocatos mittis ad astra: Nam immo Reginae quales - ego testis - honores Ore tonas pleno et, funebrem indutus amictum, Germanos inter proceres ad templa deorum Illam non pateris morti parere secundae! Madruti interea nomen resonare Lomassi Et sylvas saltusque doces rupesque sonoras, Mysonisque iubes summas ediscere quercus. Icta repercussis Madruti nomina sylvis Antra sonant nemorumque iocosa resultat imago: Responsant valles nec non Flaveia rura Et Lunthi iuga nymbosi, qua voce Cayanus Excitus vates patrio fert carmina colle. Quid referam ut nexus naturae, ut denique motus Scruteris varios solers: informis ut ipsa Materies miro formae gravidetur amore, Ut nonnulla etiam discordia semina rerum Dissideant, nonnulla aeterno foedere nexa, Utque movens dare sit quod non moveatur ab ullo? Non ideo cessas duros exscalpere sensus Divinorum operum: nam Dalli litora propter, Ilicis antiquae tremula deiectus in umbra, Cum solis fervet radiis ardentibus aestas, Dum ludunt aliive pila cyathosve frequentant Discincti, aut celebrant convivia lauta nepotes, Ludum ludentes ingratum ignobilis oti, Tu studio allectus, priscorum scripta parentum Evolvis quos religio primaeva sacravit: Origenem magnum et divi monumenta Cyrilli. Quin etiam medicamque artem atque oracula calles Hippocratis: quod, ni patrum praecepta vetarent, Congrua sufficeres aegre medicamina genti. Iccirco me cura tui premit et dolor angit, Accipio quod te nostris discedere terris Decrevisse animo. Heu facient quid flumina Dalli Expiscata tibi toties: quid templa Lomassi Aere novata tuo et cumulata altaria sacris Muneribus, nunc tersa, olim squallentia fumo? Quid simulacra refecta, olim obsita pulvere tetro? Desine: per Musas, per Phoebi sacra precamur, Quarum signa geris magno inflammatus amore, Desine tantum animo scelus evolvisse nephandum. Quin tu quin potius, Madruti, clara propago Musarum, tu siste illum, et miseratus egenos Orbatos sine Vargnano, ut sine floribus arva, Ut sine sole dies, ut sunt sine sydere noctes, Ne permitte alios absentem quaerere soles Vargnanum, longe aut alios penetrare recessus. Sic tua perpetuis succrescat honoribus aetas; Sic virtute tua emerito post munera tanta Functa tibi, post tot curas animique labores, Purpureo tandem felix potiare galero.
348. epithaphium Oderici patris Si mors saeva nequit probitatem extinguere, quis te Victurum aeterno tempore, Odrice, neget?
349. ad Phyllidem Secluso, mea Phylli, haerbas dum seligis horto Lacteaque aspicio brachia, dispereo. Dum choreas ducis tremulas succussa papillas, Exclamo: "Morior: Phylli, reconde sinum"! Sive pedes video fontis dum te abluis unda, Ne videam avertor, sed prius excrutior. Si tibi inauratos spargit levis aura capillos, Sive hoc fit casu sive fit arte, cado. In me si torques geminos, vaga sydera, ocellos, Per labefacta fluit frigidus ossa tremor. Quidquid agis, mea mors: tamen - hoc quis credere posset? - Mors haec vitalis vitaque lethifera est.
350. ad tres magos reges preces Fortunati olim reges, praesentia nobis Numina, defunctos quos magna Colonia vita, Externo pelago advectos atque orbe remoto Aethiopum, tenet et templis veneratur et aris Et votis vocat et meritos inducit honores: Salvete, heroes ducti felicibus astris, Delecti heroes, ad munera tanta vocati, Queis licuit regem venerari hominemque deumque Nascentem, positum stabulis et paupere tecto! Munera vos auri et thesauris thura reclusis, Et myrrhae lachrymas proli fudistis olenteis, Ditem Arabum messem et patriae felicis honores, Praecedente astro, nec non ducentibus et diis. Moxque, ubi vos monuere trucis fugere ora tyranni Somnia, digressi patrias remeastis ad oras. Dum Rheni ignotas urbes Rhenumque bicornem Cogor et errando diversas quaerere genteis, Iniustis odiis impulsus et arte malorum, Frigora per solesque breveis hyememque nivosam - Longum iter! - ut potiar praesenti Caesaris aure, Vos praestate vias faciles facilesque recursus, Optatam ut patriam sospes natosque revisam Post longum errorem atque incommoda tanta viarum. Sic vobis semper referat bene olentia serta Incendatque novos antiqua Colonia odores.
351. in laudem Laurus ode soluta | d Laureum Amarsfordiensem Diceris quoque tu meis, Laurus, fidibus et chely Suavisonante, si Phoebus ipse Tantum inspirat enthei Spiritus mihi, ut in honorem ferar Olim optatae virginis. Namque ille exarsit inti- Mis praecordiis, dum sinus Candidos nudata ludensque Inter aequalium choros Cothurnoque exerta levi Marmoreos pedes lavares Ad ripam patrii fluminis sonoram, Perfundens sotias amabiles Urnula argentea lymphis. Tunc ut ille vidit amens te, Oblitus arcum sagittiferamque pharetram, Queis victor formidolosus De serpente triumpharat horrifico, Optavit te ardens, irruit ardens Tuum in amplexum. At tu reflectis caput Exterrita, ut viso mollis agna lupo. "Quamprimum sotia eris mihi - dixit - Currus caelivagi Tu luciferos reges equos, Et advehes terris diem; Tu roscidum Orientem mecum Lustrabis, et aureum Perambulabis Signiferum. Tu mecum resonantia magni Oceani antra subibis, Faciesque mecum regna Infera nocte splendida. Tibi invidebit Aurora rubens, Dum surget croceo e toro Tithoni tremuli senis, Si me tuo digneris amore". Sed spresti ingratam vocem, freti Surdior Ionii procellis, Deliberata prius mori Quam quis tibi vel deorum impudens Vel mortalium arrogans Zonam solveret virgineam. Tandem pudica profers comas Odoras, praemium pudoris, Praemium casti pectoris: his baccas Aegrorum in usum mortalium educas. Tu serta contexis vatum in Regumque victorum caput, Duplici honore decora. Tu redimita frontem honestam Semper viridi cortice, intacta, Nec gelu aut hyemis timens, Nullis demorsa pruinis, Neque saevis Aquilonibus Aethere frigido deproeliantibus, Hiulca admittis caelifluos imbreis, Iovisque irati fulmina Contemnis, solum amanti tuo obnoxia, Quod te firmat, calore Quod te vivifico fovet: tuas Misertus vices neque suos Oblitus veteres ignes, Te prospectat ab alto Aethere omnividens. O quis me tua Locet sub umbra, ut expers Curarum excipiam placidum soporem? O qui meum caput tua Innectat fronde decorum? Tunc ipse nec curem coronas Regum nec sylvas Hesperidum beatas.
352. de illustrissimis princioibus Gonsagis Ni super Alcides nobis Gonsaga fuisset Post matris divi fratris et interitum, Et ni Federici soboles tam clara niteret, Quaeque omni digna est Margarite imperio, Dixissem: "Deserta vale iam, Mantua, postquam Femineum atque virile omne decus periit".
353. de sobole serenissimi romanorum regis Fernandi sobolem divam dum conspicit Oenus: "Invideas - dixit - Tybri superbe, mihi. Hic septem foveo Charites, tu Cyprida solam; Hic tibi quod quondam floruit Imperium est".
354. ad Ioannem Fruticenum Invitant, Fruticene, Caprianae Te colles humiles, superbientes Baccho et Pallade; te morantur inter Frondosum faciles nemus Napeae, Ornatae teneris caput corymbis, Propter fontes originem Hydroelli, Quem grata tegit alta quercus umbra Et ludens Dryadum chorus frequentat; Te querceta vocant et esculeta. Hic late aspicies agros patenteis; Suppostam in specula videbis alta Veronam; modo Brixiae superbam Turrim atque irriguae Pado Cremonae; Hinc se Mantua pulchra dat videndam. Ut laetus generosa vina sugges, Nectare ambrosiaque dulciora! Hic postquam fueris diu moratus, Benacum, Oceano aemulum, petemus, Surgentem fremitu lacum marino. Nos Pischeria, nos Disentianum Phasello celeri vehet per undas, Puppi cedere nescio phasello, Seu remis opus aut volare velis. Mox cernes patriam Catullianam, Piscosae prope Syrmionis arcem, Speluncasque cavas scaturienteis Centum fontibus undecunque sparsis, Sculpta et marmora litteris vetustis Secundi monumenta clara Plyni. Hinc Gardam approperabimus, virente Lauro conspicuam et comante myrto, Et Turrim celebrem Domitii ortu. Occurret Trimilo fugax, oliva Pallenti caput horridum revinctus, Nec custos aberit superba montis Saxo prodita Melsine feraci. Ut ripa ulteriore pervagantes Admirabimur aetheri propinqua Castella atque habitata saxa mergis, Quae nomen veteris tenent Minervae, Et saxa assiduo peraesa fluctu! Insula in scopulo sedens amoeno Quam nos excipiet labore fessos Ardentique calore dissipatos! Saloi in medias feremur undas, Corneli patriam mei diserti. Iam culta oppida Thusculana priscis Materni et loca aprica erit videre Trettique aequora culta carpioni: Aurum carpere fertur ille piscis, Quem nec stagna liquentia aut uterque Neptunus gremio tenet profundo. Tandem Bolliacum, meo Bosello Clarum, optataque litora appetemus Optato quoque lectulo fruemur. Hic pomaria se offerent et horti, Culti horti, Hesperidum beatiores, Phaeaces quibus invidere possint. Tunc quae grandia poma, liberalis, Quot limonia mala, quot Bosellus Det citros modo capsulis repostas! Quod si olim in patriam feras, colendae Arbori studiosus inserasque, Inscribas volo carmen hoc aperte Fragranti folioque trunculoque, Ut, quum crescet et arbor, et Boselli Crescat nomen in altiore ramo, Crescens in monumenta posterorum: "Haec sunt citria, sunt Boselliana"!
355. de Hyale Alba genas Hyale tota aspectabilis urbe est: Illa eadem roseo picta colore nitet. Quid, quod et aureolos ostentat fronte capillos, Cum sit anus multaque obsita canitie? Nil mirum: est coiunx Hyale pictoris, et omneis, Quum vult, illa domi pixidas evacuat. Non tamen huic facile est rugam occultare senilem, Pictoris quoniam non facit ista color.
356. ad Stephanu, Amarsfordiensem medicum Amantissime quot fuere, quot sunt, Quot Germania protulit beata Altrix, terra eadem ferax virorum, Non possum te ego non amare, amice, Non bene excupere et bene ominari, Amplecti simul et deosculari: Nam vitam tibi debeo secundam, Quod faves nimium meis Camoenis, Adiutor studiorum, amorum, honorum, Curarum quoque particeps mearum. Quod si quando petes tuos penates - Ut speras - patriam et tuam revises, Emdae si dabitur videre flumen, Tu me pectore conditum tenebis, Emdae ad littora saepe me vocabis, Dum paulum a medica vacabis arte; Inter pocula, dum calebit aestas, Dum Rheni generosa vina sugges, Me lususque meos sinu fovebis Absentemque videberis videre, Curasque alloquiis tuis levare, Archii memor et pii poetae, Si tantum licet arrogare nomen.
357. in paedagogos ad Camillam Capilupum Paedagoguli, abite: abite, pestes, Istinc ferte pedem, invenusti, inepti, Invisi pueris bonis malisque; Abite in miseram crucem, execrati, Saecli pernitiesque litterarum: Lymprandi Metriique Fusiique, Prandini, Ochinari atque Iuliani, Scopae et Boreaeque et Rutiliani! Quid vos, quid iuvat hinc et inde nomen Heroum lacerare, blatterones? Qui vos vel minimo asse venditarent, Immo nec minimo asse venditarent: Venales neque enim estis, impudici, Digni nec minima aestimatione, Viles, queis neque campus est neque hortus! Iam per compita, per fora et theatra, Scisso palliolo togaque trita, Pexi candidulam comam irretortam - Ut vester solet esse mos - per urbes Grave inceditis, ore gannientes Foedo nescio quid rude atque ineptum. Bembum Flaminiumque Romulumque Frastorumque meum, undequaque doctos, Fucos dicitis esse litterarum; Solum Quintianum atque Martianum Capellam omnibus esse praeferendos? Pape, o iuditium omnibus probatum! Pape, o iudicium acre et estimandum! Quid, quod dicitis esse rhetores vos, Solos dicitis esse vos poetas? Et nunc audio quod meum Catullum Ausi incessere morsibus caninis Estis vos, temerarii cynedi. Quod sint carmina inusitata doctis, Quod fragosa ruant, cadant, ferantur Instar praecipitis ruentis unde Altis montibus atque saltuosis: Illa incomposita esse iudicatis, Vestris auribus illa dissonare? Non haec dentibus esca digna vestris; Non has olfaciunt rosas aselli. Proh dii, progenies male ominata! Fertis toxica quanta mostruosi, Implentes pueros malis venenis! Fertis quanta aconita, quanta nec fert Tellus Tessala Bosphorive pontus! Quis tandem manet exitus scelestos? Vos Ixionas esse, Sisyphosque Omnes crediderim, et magis nephandos; Poena Ixionis esse Sisyphique Dignos crediderim, atque saeviore. Ergo insurge tuis, Camille, iambis, Doctum qui numeris refers Catullum; Insurge hendecasyllabis trecentis: Illos exagita ad necem crucemque, Labe omni scelerum omnium inquinatos; Quam non Eridani unda Mintiive, Nec quanta est queat abluisse Thetys.
358. ad ruinas romanas Excelsi colles Urbis sacraeque ruinae, Queis Romae nomen vix tenuisse datum est, Heu quas relliquias, quae corpora clara parentum Clauditis et veterum quae monumenta virum! Vosque triumphales, procerum decora alta, columnae, Iam vestra in cineres gloria versa iacet; Vester honos vili iamdudum fabula vulgo est Et densa antiquum contegit umbra decus. Iccirco, si tempus edax opera omnia solvit, Aetas si rabido singula dente rapit, Hos etiam nostros spero finire dolores: Hisque dabunt curis tempora longa modum.
359. epithaphium Boselli senis Attenuat curva dum citros falce Bosellus Et resecat patriis luxuriem arboribus, Invidit mors saeva: "Senex bone, falx mea - dixit- Promptior", atque probum sustulit orbe senem. Nunc citri arescunt, pereunt limonia poma: Benacus lachrymis hoc obitu auget aquas.
360. de Arone musico Vivat Aron: saeclo sua virga refloreat omni, Per quem, obscura olim, musica nunc rutilat. Ergo digna feret tantorum dona laborum: Praemia quis tanto digna neget capiti? Vos vivum, vates, statua et decorate corona; Post obitum sydus, dii, facite esse novum.
361. ad Posthumum Collatinum epistola Posthume, forte tibi nec Phaebo ingrata dedissem Munera: sollicitum sed me Pons detinet Aeni, Mobilis autumni atque hyemis sub tempus aquosae. Atque ita sors studiis me deturbavit honestis Musarum ut nequeam dulces decerpere fructus, Invidiae stimulis odiisque impulsa malignis. Quod te ne erumnae lateant quibus angor, et illae Quae mentem afflictant curae penitusque refringunt, Accipe sortem animo indignam miseratus amici. Ludere et assueti mecum discumbere mensa - Commodius possent ut opertas nectere fraudes - Multa mihi rapuit bona Vilius atque sequaces Sanguine coniuncti, infidum genus. Et, superum rex, Talia ferre potes; nec, sol, tua lumina condis? Quisnam parietibusve suis laribusve domove Tutus erit, scelus hoc ultrix nisi poena sequatur? Torquibus, argento, gemmis auroque potiti, Instar praedonum qui alienis rebus anhelant, Quaeque satis fuerat rara et pretiosa supellex Contrectare ausi et proprios convertere in usus, Humanas contra leges divinaque iussa; Quin improvisos nec quicquam tale timentes - Dum ficto igne ferunt mendatia regis ad aures- Unius ob dictum periuri et forte coacti, Archensi ex arce et nido eiiecere paterno, Qui fuit in quovis semper discrimine belli Et rerum et nostrae statio tutissima vitae, In deploratis semper spes maxima rebus. Quodque magis torquet, gravius quod vulnus acerbat - Nos nisi quis superum innocuos tutatus ab alto Adforet - ah, miseris nox illa extrema fuisset Fratribus; ah, natos eadem impia fata tulissent: Essent orbati iucunda luce nepotes! Quid Scytha, quid potuere Thraces crudelius unquam Moliri, aut nostro foedati sanguine Parthi? Angulus Italiae non est qui nesciat atrox Id facinus: iam iam Germania norit et Hister, Norit vitifero pulcherrima colle Vienna, Noricaque et Rhoetis regio subiecta nivosis. Audiet id Caesar, pelagi qui classe parata Sulcat iter Lygurum et portu iam solvit Hibero. Denique notescet Bactris, notescet et Indis, Scripta mihi ut dudum tanto evigilata labore In praedam data sint nebulonibus et sycophantis, Quae forsam poterant plus uni tradere saeclo Gonsagidum heroes, propiusque attollere caelo Federicum, Alciden Ferdinandumque, pares diis Virtute atque animo: mihi si promittere tantum, Phoebe, licet, teneris colui quem semper ab annis. Quod nisi Romani probitas genuinaque regis Iustitia, in quo omnis residet spes nostra, foveret, Quo nihil orbis habet melius neque sanctius usquam, Me miserum tristi defectum membra senecta, Uxorem et natos iam cerneret ultima Thule: Iam desolati extremum erraremus ad axem.
362. ad Hannibalem Lytholpum Odas Lampridii tibi remitto, Bona reddere quas fide recaepi, Factas Pindari ad aemulationem: Mehercle rarum opus atque inusitatum! Verum debeo tam tibi, Lytolphe, Quam dici queat aut imaginari, Illas quod dederis mihi legendas, Quibus saecula nostra gloriari Possunt nec veterum invidere chartis.
363. ad Stephanum Laureum Amarsfordiensem Ursam si videas Bononiensem, Non ursam, sed amabilem Camillam, Urbis Felsineae decusque saecli, Quam laetabere gratiasque divis Ages, Lauree, quod tuis ocellis Tantum dii dederint licere, tantum Conspexisse boni! Videbis Arcton Quae caeli reliquas faces minutas Obscurans proprio nitore inumbrat, Et flammam ciet intimis medullis. Gemmas aspities, rosas rubenteis; Admirabere candidas pruinas, Verba et purpureo exeuntia ostro. Cui postquam dederis meam papyrum, Dic: "Te - dic - cupit Archius perenne Commendare suis, Camilla, chartis. At si non licet, obsecrat quod alti Saltem affectum animi probes benigne Et parcas calamo suo arroganti".
364. ad Volcadium ode Volcadi, tibi quis scelus hoc persuasit, amici Ut scripta amata perderes; Scripta mei nunquam satis admirata Triphonis, Labore lecta maximo, Fulvo auro pretiosa magis viridique smaragdo, Qualem aequor Indicum tulit? Scilicet ut scombris tunicas garoque parares Daresque caseo togam? Haec promissa fides: haec sunt mandata tibi quae Dedi rogans et obsecrans, Ut gemmas inter servares, digna perenni Cedro vel arca eburnea? Gratia nil fortunati gravitasve Triphonis His, impudice, profuit? Infelix, quis te manet exitus? Irruet in te Atrox iambus, irruet; Invisusque bonis laqueo vitam, improbe, claudes, Vel igne dilues notam: Aut si non homines curant tua facta nephanda, Dii non inulta liquerint.
365. ad Fruticenum Qvam me munere, quam tuo beasti Qui misti Althameri sacrum libellum Excultum, Fruticene, et eruditum! Dii boni! Ut loca dissidentia almae Scripturae facili negotio aptat! Quantum conveniunt bene ac cohaerent Qui prima facie tenus videntur Inter se male convenire sensus! Nec malim mihi fulgidos pyropos, Auri aut pondus ab India tulisses. Hunc desyderio nitentiore Ardentique animo diu cupivi, Multo commodo et usui futurum. Est testis Stephanus tuus meusque Amars- Laureus ille Fordiensis, Ut communis amoris est sequester. Hinc ago tibi gratias perennes, Non ut debeo, verum ut ipse possum, Et te constitui remunerare Digno munere et elegante amicum, Cum per Pieridum otium licebit. Interim te ego candidum probumque Imo pectore conditum tenebo: Nec te oblivio vellet ullave aetas.
366. in hyemem Tristis hyems, caeli rabies et dedecus anni, Quam te conspicio invitus nive tempora cana Horrida conspersam! Quam te, foedissima rerum, Odi consputam squallentibus ora pruinis Innexamque comam glacie impexosque capillos! Ut mallem coleres Scythiam Moeoticaque arva Regnaque Riphaeo supposta nivosa tyranno, Aut peteres Tanaim aut glacialis litora ponti! Optarem nostrum nunquam te invisere caelum: Namque ego te matrem Eumenidum mortisque sororem Crediderim, emersam diris de faucibus Orci, Tempore quo Iapetum tellus saevumque Thyphoaea Progenuit, vel cum pestes immisit acerbas Iuppiter, ulciscens audacis furta Promethaei. Tu Phoebo invisa es: fugiens te vix videt et se Oceano condit magno; tunc ima pererrat Signa, brevesque dies et lucem apportat iniquam. Tunc circurmfusis contristas nubibus orbem, Nec per te apparent duratis gramina pratis. Tunc foedae rerum facies et mortis imago: Expoliata suis viduatur honoribus arbos Atque, olim celeres, cursus frenantur aquarum. Te duce concursant impacato aere venti: Prosternunt sylvas animosi et proelia miscent. Heu male quam teneras defendunt lignea citros Tecta: suis arent morientia citria ramis! Agricolae ignavi ducunt longa ocia tectis Ante focum, nec se pastor magalibus effert, Nec maria exercet suspensis navita velis; Strymoniaeque grues fugiunt et tranat hirundo Aequora, nec nostris audet se credere terris. Quid dicam qualeis etiam contraria vitae Humanae inducas diversos frigore morbos? Nam menteis hominum cogis torpere veterno Et patulas resonis imples tinnitibus aures, Naribus et per te salsus liquor effluit ore. Ipsa gravi quassas mortalia pectora tussi Articulosque secas contractis noxia nervis. Es mihi nunc etiam nodosam excire podagram Ausa - scelus! - quae me assiduis cruciatibus angit Nec patitur dulceis Musarum carpere fructus Aut tectis efferre pedes. Huic arida febris It comes et misero nativum perbibit humorem Exhauritque suo vitalem fonte calorem; Usque adeo insinuat sese et pede labitur imo Humor agens morbum et tendit gravis usque deorsum: Ut torrens auctus nivibus de monte solutis Aut pluvia aut vernae liquefactis flatibus aurae, Aggeribus ruptis, claustra indignatur et omne Indupedimentum tollit, secum omnia volvens, Et pecus et dominos et raptas cum lare sylvas. Non herbae aut fomenta queunt lenire dolorem: Ora cibi, placidi sunt nescia lumina somni, Praeque dolore sitis fauces exiccat anhelas Et semper querulae volitant ad sydera voces. Fortunatae, hyemem quae nescivere malignam, Fortunatae iterum gentes quas aspicit aequis Sol oculis spectatque nitenti Iuppiter astro Arridens! Illis non sunt obnoxia morbo Corpora, sed longa solvuntur fessa senecta. Tantum foecundi demittit Iuppiter imbris Atque homines caelique bibunt violaria rorem, Unde etiam gens illa extentum durat in aevum. Illis perpetuum ridet ver: mense decembri Exultat laetus volucrum concentus in agris; Formosa aeternis vestitur floribus arbor Et rosa semper hiat vernans, clementia caeli Quam fovet et tepidis demulcent flatibus aurae.
367. in funere Leonardi Velsii viri clarissimi ode At tibi nil probitas, nil bello cognita virtus Profuit, aut grave rebus agendis Consilium: nec te Romani gratia regis Et spectata fides in utraque Fortuna potuit crudeli absolvere Parca, Aut adamantina flectere fata. Ipse iaces, Velsi; Velsi, te moesta Vienna Compositum tenet ossa sepulchro Exiguo. Brevis urna capit quem saepe phalanges Lunigerae tremuere sequentem: Quem nulli ingenio, nulla tentata prius vi Expugnantem moenia Poesti, Et sita captantem praeruptis oppida saxis Pannonii obstupuere feroces, Atque manu toties fundentem ingentia parva Agmina Danubius prope littus Sanguine purpureum vidit, taboque fluenti Corpora equum fluitare per undas, Illusasque auro vestes ensesque retortos Spumoso versarier alveo: Quum virtutem animi invicti praestantiaque ausa Totque emiraretur honores Herois, referens extremae Tethios undis Neptuno Oceanoque parenti. Nil morti intactum est: aequa metit omnia falce; De victricibus orbe triumphat Exuviis nec scuta timet galeasque nitenteis, Nec foribus suffixa trophaea. Sic neque pugnacem clypeus loricave texit Hectora, cum corpus laniatum Ipse ferus circum Troiae raptaret Achilles Moenia, Laomedontis honorem. Quod ni selectis animis dii praemia caelo Virtuti et proposuissent, Quam coetus inter mortaleis degere, quam tot Fortunae mala perpeti iniquae: Quam tot amicorum mortes, tot furta videre, Tot fallacum hominum impia facta, Esse maris malim scopulus quem verberet unda, Alpibus aut posita ornus in altis, Conflictata Notis, hyems sub tempus aquosae Nubila cum dissolvit Orion.
368. in eiusdum tumulum Ne sis nescius, hospes, hoc sepulcrum est Velsi, consilio manuque prompti, Quem fert aethera ad usque fama vivax; Cuius morte dolere Ferdinandum An gaudere magis Thracem tyrannum Incertum est: adeo hic fuit duobus Formidabilis huic et illi amatus.
369. de eodem Velsius est illo sublatus tempore, Parthos Cum posset regno trudere Pannonio. Invida virtuti Velsi et fuit aspera regi Sors: in utrunque tamen nil modo iuris habet.
370. de eodem Adscriptus numero est divum caeloque relatus Velsius: illius sic pia facta petunt. Prosequi eum lachrymis abeuntem parcite, amici: Fiere illum magis est quam dolor invidia.
371. ad eundem Quod te surpuerit nemo ausit dicere, Velsi, Fatum importunum: dicere namque nefas. Cum tot enim facies vitiorum incumbere terris Cerneret et scelerum confluere omne genus: "Nil tibi cum terris, Velsi - inquit - te tuus auctor Postulat, augescas caelicolum ut numerum".
372. ad eundem Militia et probitas deflent tua funera, Velsi, Nec vidit siccis rex tua fata oculis. His tribus est aequus dolor: at quis fecerit horum Maiorem iacturam hoc obitu, ambiguum.
373. de eodem Heic probus et prudens; ultra si scire, viator, Quaeris, hic posuit Velsius exuvias.
374. de eodem Non est interitus mors rectis: altera vita est; Mors Velsi vita est atque alia atque alia. Romano hic regi vixit carissimus olim: Tam spectata fides, tam benefacta valent. Nunc caelo fruitur; doleat neque gaudeat ullus: Aut regi doleat, gaudeat aut superis.
375. ad eundem Optarim ipse tuos, Velsi, aeternare triumphos, Si desyderio par mea Musa foret. Tu tamen ipse tuis vives, clarissime, factis: Si taceant alii, Thrax, Scytha, dicet Arabs.
376. de eodem Parthorum terror, regis dolor et decus orbis, Quod mortale habuit Velsius heic posuit. Ast animo illius qui non sua praemia caelum Iam tribuisse putat, nec pius esse potest.
377. ad eundem Plus fuit Austriacis tibi quam fortuna molesta, Velsi: namque illis instar eras clypei. Nunc habet ipsa nihil sors quo te laedere possit, Sed quam multorum est unius interitus!
378. ad eundem Invida cum tibi nil, Velsi, potuisse nocere Mors videt, infrendens dentibus ista refert: "Siccine profeci, Velsi, ut tua fama per orbem Notescat volitans et magis atque magis? Ut te victuris longo post tempore chartis Norint atque una atque altera saecla diu? Siccine defunctus victa de morte triumphas? Quam satius tantum non licuisse fuit"! Dixit et ingemuit tanto confecta dolore: Non alio optavit tempore Parca mori.
379. de eodem Romani regis dolor heic est Velsius heros, Quem prope Danubium moesta Vienna tegit. Pannonius furor hunc norat; compresserat armis Saepe Thracas, Scythicas gesserat exuvias. Utque triumpharet de tot fera Parca triumphis, Huic uni proprias abstulit exuvias.
380. ad Frastorium Veronensem Frastori, unice candor Italarum Musarum et pater eruditionum, Hoc a te rogo quam mage ipse possum, Quam quisquam potis est rogari amicus - Tibi ni sim oneri et nimis molestus- Velsi ne pigeat tui ergo amici, Seposto studio severiore, Nomen factaque posteris referre. Postquam Velsius, ille Velsius quem Rex Romanus amabat et fovebat, Omnis militiae sciens et amplis Natus consiliis negotiisque, Nuper Pannoniae iacet Viennae, Cum desiderio sui relicto, Illum faucibus e tenebricosae Mortis subtrahe temporisque edacis: Potes namque anui sacrare famae Quicquid vel celebrare amas vel odis, Ut compar patrio es tuo Catullo. Ergo manibus illius parenta, Docto carmine et elegante digni, De cunctis meriti bene ac honeste; Ingrato ut caput exerens sepulchro, Longo tempore post, tua papyro, Clarorum volitet virum per ora.
381. de eodem Vienna, huic bona verba dic sepulchro: Optate his, pueri, ossibus quietem. Velsium hic tumulus tegit sepultum, Cui vos tam benedicere haud potestis Quam vobis benefecit omnibusque.
382. de Quercu in eius sepulcro posita Hanc quercum in Velsi suspendit honore Vienna Servata et toties libera ab hoste truci.
383. de lauro Laurum hanc quae tumulum virens inumbrat Velsi perpetuam indicare famam Quis neget? Viret et diu virebit Insignis probitate, clarus armis, Ut laurus foliis perenne vernat.
384. de populo Populus aerias quantum consurgit in oras, Tantum actis clarus Velsius astra petit. Iccirco tumulo illius quae populus adstat Excelsumque animum summaque facta refert.
385. ad eundem Quod Velsi caelum rapuit, quod terra recondit, Sunt reditura iterum, sed potiora simul. Sic fati imperio purgantur corpora; sic mens Inter sydereos fit mage pura choros. Ergo, nisi invideat, quisquam non defleat illum, Splendidior cunctis qui rediturus abit.
386. Leonardus Velsius Quod mortem vita commuta verit, Coetera laetus: hoc dempto, Quod in romanorum regem optima officia, In omneis bonos beneficia Explere nequiverit.
387. auspicatur victoriam Caesari | Carolo Quinto ode Inger ingenteis pateras, minister, Et rosa undantem Bromium corona; His dapes festas simul apparato, Non sine cantu. Affer argutam citharam chelymque Huc, ubi ad fontis caput Hydroelli Quercus atque ilex sociata densas Explicat umbras. Caesaris iam iam video triumphum; Iam tubas audire licet sonanteis, Iamque "Io" et voces resonare ovantum Littus ad Histri, Qui coloratis violenter undis Sanguine involvit galeas virosque, Utque equum divae in gremium marinae Corpora versat. Barbarus sensit quid Hiberus audax, Quidque equo possit metuendus hasta Belga, quid testata patrum vigorem Itala pubes. En petit supplex veniam rebellis Teuthonus; iam langravium inchoati Poenitet belli, solida revinctum Colla catena. Ille - nam dii sic voluere laesi - Quod sacras auro spoliavit aras, Templa deiecit, simulacra diris Ignibus arsit, Sensit ultorem scelerum Tonantem: Nam sui oblitus, rationis expers, In deos vana temerarius vi Arma paravit. Militem nullo procul aere duxit: Caesarem huic sese fore polliceri, Dum coruscantis Iovis arma iactat Nulla timere, Nescius quantum pater ille divum Fulminet telo horribili prophanos, Aethere extollens humiles, superbos Trudat ad Orcum. Ergo quid lex religiove spreta Sanctio aut possit temerata patrum; Quid fides fraudata, quid ira iusta Caesaris, ipse Viderit. Tuto at mihi nunc licebit Dronium siccare merum meique Caesaris laudes resonare plectro Utcunque loquaci.
388. ad divam virginem Candida virgo , Ut rosa vernans, Lucida caeli Porta sereni, Sydus amicum Errantis opaca Per freta nocte: Defer ad aures, Diva, Tonantis Haec pia vota Corde profecta. Ipse petita Matris amatae Audiet aequa Aure benignus. Fac, dea, iustam Mitiget iram Promptaque ponat Fulmina clemens. Inserat illam Quam dedit olim, Dum petit astra, Pectore pacem, Quam neque turbant Proelia mundi Nec ferus hostis Insidiator Eripit audax. Sacra libido Et sitis auri Exsulet a me. Sit mihi candor Mentis, et omnis Invidia absit, . Et Venus in me Frigeat ardens. Nec meus error - Plurimus error! - Illius unquam Provocet iram.
389. ad eundem Sic me Phoebus amet, sic cingat tempora lauro, Sic quaecunque opto singula perficiam, Ut syncero animo qua<e> dicam ex tempore de te Deque tuis numeris non simulata loquar. Iuditium est nostrum, sedet haec sententia menti: Aeternum si quod ceperis, efficies. Amoniae arte fidis, versuque eris emulus Orphei: Post te his qui fuerint liqueris invidiam.
390. Nicolaus comes Arquensis Iacobo | Vargnano viro inter poetas celeberrimo O decus vatum, venerande flamen Qui meas tollis super astra Musas, Qua pari grates referam Camaena Ordine sacro? Tu colis silvas, nemus et Lomasi, Urbibus dignus potius locari; Tu sacra celebs Heliconis undas Ducis ad antra. Te pater Phoebus decorat corona Laurea, crines simil ipse myrtho Nectit intonsos, et amata fundit Pocula late. Omnis exultat per amaena rura: Ad tuum nomen properant Napeae Et legunt rubras violas canistris In tua serta. Ova, gallinas referunt puellae; Tu canis Christi meritos triumphos: Cum tuis psalmis, canticis et hymnis Pulpita scandis. Te Deus terris habitare dignum, Aureum ut tandem videamus orbem; Te duce optamus cherubim videre Flammicomantem.
391. ad suos oculos Quid tot, procaces, lacrimis sinus frustra Rigatis, oculi? Quid cruore manatis? Hoc est, quod inquiunt; sapere Phrygas sero. Tum lacrimari, tum dolere oportebat, Quum vos, scelesti, meque perditum iretis. Quoties rogavi, dicite, quoties supplex Per me obsecravi per measque fortunas, Ut haec rosetis aequa labra Paestanis Vultumque cerni lubricum caveretis! Nil me, scelesti, miseret aut piget vestri; Cordis dolet solius, quod modis miris Poenas furoris innocuum luit vestri.
392. pedibus suis Amabo, quo me, lassuli pedes, fertis, Vix sustinentes semimortuum corpus? An ad cruentum limen, ad fores illas Ubi hanc miselli pene liquimus vitam? Quid ah, quid ultro convolatis ad mortem? Quid sponte in acres ponitis manum flammas? Ni vos - sed olim viderit sator divum - Tot eiulatus lacrimasque pertaesi, Utcumque tantis quaeritis malis finem.
393. de tribus Deciis Tres Decii Romae nascuntur. Numina nasci Iure illos alio non voluere loco. Sed dum se patriae sic devovere, videntur Nec melius nasci nec potuisse mori.
394. ad Christophorum Madrutium Ornasti egregio me munere, optime princeps, Musarum et Latiae gloria certa togae, Dum mihi das nummum, fateor, mi tale merenti, Qui mira vultus exprimit arte tuos. Verum utinam tanto cum munere et illa dedisses Aurea dona tui pectoris atque animi: His etenim regum superarem sceptra, beatis Parque forem, si fas dicere, coelitibus.
397. Daphne ad illustrem dominum | Ludovicum Lotronium comitem In laurum volui, puella quondam, Mutari, ut fierem corona victrix Divo Lotronio, et caput sacratum Cinxi pluribus: inclytum triumphum! Quo rapto, supero volente fato, In primam volo nunc redire formam. Dignus munere nullus imperator Isto est amplius: o, valete, lauri.
398. in Cupidum Inventum reserat dum forte alveare Cupido, Surripit et dulces improbus inde favos, Concita apis, saevasque acuens stridoribus iras, Infixit digitis spicula marmoreis. At puer, ut stimulos virosi vulneris hausit, Errat, et alterno flens pede pulsat humum; Cumque manum visae potuit praetendere matri, Altum ait: "Hoc vulnus parvula fecit apis"! Olli subridens Venus aurea: "Tu quoque - dixit - Vulnera, sis quamquam parvulus, alte adigis".
399. in Donatum Callidus ancillae pariendi tempus amatae Donatus numerat ille futuricius. Post, ubi bis septem ad partum caruisse videbat, Ille dies faetus supputat alterius. Substitit inde parum, facta et numerosa rependens Hos sibi maestificos edidit ore sonos: "Heu nimiumque salax, dum posticum peto misit, Ante diem foetum iure pudica fuit".
400. in puerum disticon Me pater extinsit: mihi dulcem tradere vitam Dum cupit, ante diem mentula causa fuit.
401a. in quendam aspicientem guttur filiae Dum pater aspiceret nodum sub gutture neptis, Illico mentitum credidit esse virum. Anxius ad natam se contulit; illa cubabat Cum nepte: has vidit et errubuit. Demens! Si sua furta Venus vult prodere, casta Non erit ulla: modis fallere mille potest. Certior ut fieret quid erat, vel foemina, vel vir, Debuit huic enses et posuisse colos.
401b. responsum ad instar Si pater aspexit nodum sub gutture neptis, Dulces dum traheret semisupina moras, Anxius hanc natae non credidit esse maritum: Sed videt ipse genas et iuvenile faemur. Demens, si vellet tam m<ir>i munus Amoris Perdere! Namque modos mille ministrat, Amor. Certior ut fieret, vel Achillis more Pelasgi, Imposuit pennem, misit et illa colum.
402. in Iulianum Scolasticum Facundissime Iuliane, parque Illi nomine quem refers magistro, Causas linquere te decet forenses, Furenses potius, malasque lites Et ludum reserare tam molestum. Nam te uxoria - ut audio - tenet res Vacantem, puto, liberis creandis, Ne quicquam sterile aut rude aut ineptum Naturam peperisse cogitemus. Aeternum hinc tibi comparare nomen Natorum serie potes beata, Propagans patriam et tuos penates. "O factum bene" - te, improbet popellus, Dum laudent sapientiae magistri.
403. votum puerorum ad divum Nicolaum Praesidium et tutella chori cui credita docti est, Unica nautarum spesque salusque, pater, Buxiferi decus et sacri custodia montis, Aequora Benaci qui procul ampla vides, Salve, et sulcantes ventis fallacibus undas Dignare in portum restituisse rates. Effice nos dociles, dociles nos redde magistro: A ferulis teneras subtrahe, dive, manus. Respice nos praesens, facilisque illabere caelo, Simplicis excipiens caerea dona gregis. Prandinus precibus supplex exorat honestis: Orat Prandinae tota caterva scholae. Sic semper meritos aris reddemus honores; Sic sacris sexta luce decembris erit.
404. insignia Vargnanorum Clara vides, hospes, insignia, clara parentum Stemmata:Vargnananis nunc claret alta domus Haec sibi purpurea quam gestet fronte corona Decerpsit liber, detulit atque libens. Haec sibi servavit, nec te servasse pigebit: Vina coronati nos tibi sacra damus. Et tua perpetuum servarunt munera nomen, Vargnanae genti, traxit et inde caput. Quod ubi servata vidit insignia Caesar, Numinis hunc dono nec derogasse puta.
405. ad Aquilam Ut superat cunctas tytulis avis ista volucres, Sic cunctis Caesar regibus orbe micat.
406. in Galorum regem Superbe Galle, qui nivosa montium Male auspicatus evolas cacumina [***]
407. in flabellum chartacium Haec ventos aestate, hieme haec quoque suscitat ignes, Charta duplex, duplici prompta ministerio.
408. in incomparabilem matronam dominam | reginam Arci comitissam Castus amor terras habitat cum coniuge Paulo Reginae, et nunquam dissociata fides. At caelum repetit benefactis spiritus ardens, Gaudia ubi aeternum cum Iove iunctus habet.
409. in illustrissimum ducem Urbini Quo magis, aut vita, Francisce, aut morte potita Laeteris, dubito: sed puto morte magis. Mors etenim certos tibi nUlle largita triumphos, Quos facere incertos hec vaga vita solet.
410. in eandem Matronae puerique pauperesque, Nunquam tam benedicere huic potestis Quam vobis benefecerit hoc cadaver. 411. in eandem Flet probitas, dextra fides: Madrutius heros Ereptam fato plorat acerbo Helenem. Par dolor est illis, at quisnam fecerit horum Maiorem iacturam hoc obitu, ambiguum est.
412. in eandem Invisas Helene liquit Madrutia terras Tam cito cur? Terras numina non habitant.