CroALa: documentum

Documentum CONSTANT.carm-01.xml in db pdill0

---

Silvius Constantius Tolentinus ad Phoebi | Minervaeque cultricem laudatissimam | Cassandram Fidelem Venetam de morte matris. | Consolatio Pone tuos gemitus, lachrimas, depone dolorem; Non est fas divas flere dolendo genas; Mors rapuit charae corpus genitricis et illud Impia quod potuit accumulavit humo. Protinus infoelix, quicquid sub tegmine coeli Clauditur, instabilis quod velut umbra fugit. Quid te plus foelix? Quid te magis esse beatum, Quid statu poterat grandius esse tuo? Candida iam totum resonat tua fama per orbem Vel super aethereis invidiosa choris Nec sexu miranda minus doctrina diserti Oris et ingenii gratia rara tui Quam quod tu cunctos superes celeberrima doctos Primaque sis claros inter habenda viros. Tu seu plectra movens vel sis sermone soluto, Diceris Aonidum Tespiadumque soror. Martia si quondam floruit, si Laelia Romae, Gloria foeminei magnaque fama chori, Utraque vel sola dicendi claruit arte; Tu velut es vera diva Sibilla Sophos, Tu sapiens rerum voluisti noscere causas, Tu sapiens summi scire secreta poli. Adde quod ad nostri nullas it temporis aures Quod mulier studiis sit comes ulla tuis; Nulla tibi est similis, nulla est nisi sola Fidelis Cassandra, insolitas quae valet ire vias. Te ergo colunt merito sapientum turba virorum, Qua fide candidior saepe probata micas Quin facunda loquens tecumque plurima lingua Conspectu obmutuit colloquioque tuo. Insuper accedit stellis fulgentior illa Laurea quae in casto pectore fixa manet. Tu nulli coniuncta viro nullique marito Spernis coniugii concubitusque faces Si qua fuit priscis studio celebranda Minervae, Non fuit in studiis clara Diana tuis; Virgineum haec florem virides perduxit ad annos Divini certum numinis inditium. O foelix nimium vereque beata virago Fatorum seriem ni subeunda foret, Sed quoniam nihil est quod si mortale beatum, Si qua venit virtus, invidiosa venit. Invisit fortuna tibi cum cerneret unam Te facile imperium spernere posse suum. Nam nec divitias tibi nec quos spernis honores Caetera nec curae quaerere sortis erat. Tentavit iustis lachrimis turbare quietem Mentis et ingenium sollicitare tuum; Truncavit dulcis fatalia fila Parentis, Sanguinis ut iure pena dolenda foret. Quam male consuluit sibi sors crudelis, ut illud Tentaret stimulis pectus adire novis, Si tanto est tellus dono caritura duarum Gaudebit coelum munere posse frui. Quamque magis terris fuerit lachrimabile damnum, Tam caeli applaudens gloria maior erit. At tu parce oculos lachrimis turpare pudicos, Invida materni ne videare boni. Quamvis extinctam vivit, premiturque dolore Quod doleas vitae conditione suae. Liber ad aethereos animus volitavit honores, Vere ubi sat dici vita beata potest, Aethereis comitata choris, stipata catervis Fungitur intuitu colloquioque Dei. Teque cupit sociam, sed te natura reservat Orbis ad exemplar, mortaliumque decus. Ergo tuas solitas divina mente favillas Concipe, maerorem discute corde tuum. Non fuit hic illa genitrix tua sorte creata, Ut sibi perpetuo tempore vita foret; Sed moritura venit, lex est haec omnibus una Illa quidem melior quae cita missa venit: Quam breve mundani spatium est miserabile cursus Quam variis haec est vita repleta malis! Vivimus et tacitos lachrimis consumimus annos Et de tot laeta hic non datur una dies. Quid prodest fulvo latebras implere metallo? Quid prodest magnae si cumulentur opes? Post mortem nihil nisi candida fama superstes Et nisi virtutis gloria nulla manet. Tanta tuae probitas fuit et pia vita parentis, Ingenui mores perspicuumque decus, Ut merito fuerit venetam cantata per urbem Et merito vitae functa decore suae; Utque uno breviter perstringam singula verbo, Diceris exemplum filia clara suum; Felicem talis matrem cui filia nata est; Solatium vitae solatiumque necis. Credendum, moriens qualem dum cerneret omni Excusso petiit laeta dolore polum; Cumque sibi alta tuae virtutis fama subiret Qua simul aeternos teque tuosque facis, Nulla fuit saevae tristis sibi mortis imago, Sed facili crinem falce iucunda tulit, Illa, soporifero claudens sua lumina somno, Ibat ab angelicis assotiata choris Se cernens terris pariter coeloque beatam: Filia dat nomen, dat proba vita polum. Quid fundis lachrimas? Potius gaudere licebit Et solito studio liberiore frui. Laeta resume lyram nervosque intende sonoros Torpere ingenium ne patiare tuum. Si venit in longis animus sapientior annis Multa licet dederis commoda multa dabis. Per te posteritas nostrumque ornabitur aevum, Quod priscos per te iam superavit avos Et tantum lapsis praesunt haec lustra diebus Quam minor est virtus in muliere viris. Non pudeat tibi vel magnum cessisse poetam At alios vates, quos vaga fama refert, Tullius in prima legitur qui fronte loquendi Sponte tibi laudis premia prima daret, Sed quod foemineo magis est mirabile sexu Accumulat laudes philosophia tuae. Haec olim ingenio fuerint si clara virili Quae tibi par fuerit foemina nulla fuit, Sunt qui perpendant (et fas est credere) divi Corde aliquid clausum numinis esse tuo. Hinc mihi quod video dicam, nam spirat Apollo, Fumabunt cineri mascula thura tuo Utque tibi statuae, dum vivis, marmoris extant Aurea post mortem forma micantis erat.