CroALa: documentum

Documentum CARRARA.eglo-06.xml in db pdill0

---

carmen anniversarium et lachrimosum est Philaretus Cynthius, heu misero, totum se flexit in annum, Et bis sex celeri lustravit signa volatu. Nix truculenta fugit, nuda est in finibus Aestas, Et subit Autunnus. Mox quinque crepuscula ducent Septembrem. Lux tristis adest, luctusque reportat. Choridon Nuper ab ingenti prospectans gramina saxo Auribus extensis primum sentire videbar Ballantum voces vel nati ad proelia tauri; At postquam erexi mentem vox visa gementis Est, Philarete, tua; et subiit consortis imago. Novi: equidem charo solvis suspiria topho; Perge age, da violas, dominae da lilia pulchrae, Da vitulam, nidorque poli converberet axem; Sed lachrimas compesce tuas, mentemque virilem Indue, et ingenti gemitus sub pectore conde; Fulget diva polo, summoque in culmine sydus Emicat, et flentem ridens pulcherrima cernit. Philaretus O sors infelix gemitu dignissima nostro, Si spectet lachrimas mea Margarita mariti Arridens, nostrique ferant sibi gaudia luctus! Sed tu, quem misero prestarunt fata magistrum, Hac sodes sub rupe iace, et mea vulnera dele, Dum sol praecipiti nos meridianus ocello Despicit, et resident umbrosa in valle capellae: Hoc radios nobis poterit depellere saxum, Fons quoque, si nescis, quem circum ludere Nymphae Saepe solent, imis cantans radicibus exit, Et reddunt dulces redolentia gramina cantus. Choridon Nil mihi, crede, potest fieri te dulce remoto. Adveniam. Sed tu lachrimas compesce fluentes. Philaretus Est locus extremi, Choridon, sub culmine coeli Quem veteres dixere polum, quem verberat axis, Quo fulgent geminae matres in nubibus Ursae; Huic procul obliquo discurrens ordine Phoebus Aspicit Arturum: genitor nam nubibus Orion Considet ad dextram, gelidos pellitque Triones: Illuc vecta dea est; illic formosa videtur Coelicolis, illic mundo spectabilis omni Emicat, aeternumque effundit numen Olympo. Hanc ego cum specto, quamvis per pectora rivi Exultent, imoque ruant de pectore luctus, Laetam atque ingenti gaudentem lumine cerno; Nec satis est: radios divinis viribus urget Corque meum dulci perfundit saeva dolore: Nec clam est composta polo residetque sereno Exaltata thoro; camposque et cuncta tuetur, Datque pecus messemque mihi, pellitque leaenas; Sed quia complexus non dat formosa petenti, Hinc mihi descindi pectus mucrone videtur. Ah quotiens, Choridon, rabidis cum dentibus herbas Divulsi quae saepe iocos spectare solebant! Et quotiens, somnos caperent dum caetera, lecto Emicui, et magna consortem voce vocavi! Senserunt Satyri, respondit vallibus Echo: Illa meos gemitus repetens lasciva dolorem Instigare meum mentemque instare videtur. Et quotiens dixi: "Fer opem, sanctissima coniunx!" Ipsa quoque ingeminat: "Fer opem, sanctissima coniunx!" "Desine", si dixi, "vacuis e vocibus, Echo, Et miserere mei, lachrimas ne temne pudicas!" Illa eadem repetens raucum de collibus effert; Tunc gemitus crevere mei, tunc pectora rupi Unguibus, et miseris resonarunt saxa querellis! Sic rident mea fata dei. Quis ferre petenti Possit opem, Superi si nostra pericula rident? Oh Choridon, casto dulcis medicina dolori Mecum instaurato lachrimis et munere Nymphae, Aspice nigrantes viridi sub rupe bidentes Quae carpunt flores et ventrem floribus implent: Ipse pyram statuas, iugulum mucrone resolve; Namque ego sacra canam, violasque et lilia saxo Imponam, nidorque poli penetrabit ad orbem. Choridon O felix coniunx tantis celebrata mariti Carminibus lachrimisque piis peplisque pudicis! At mea quam felix fuerit Galathea profecto Et sapis, et dulce est nostri meminisse doloris. Illa polum volvens post tot me lustra loquentem Respicit, et nostros ridet formosa labores; Illa etiam, memini, dum nos suspiria vexant Subridet, luctusque pio compescit ocello; At tibi nec tempus lachrimas nec fata negabunt. Heu, mihi disce pati quo sis, Philarete, superstes. Per multos casus, per mille pericula rerum, Currimus, et lento sequitur Mors dira volatu; Si risus nos forte rapit, vestigia Parcae Compescunt, mordentque pedes, tacitoque latescunt. Siste animum, lachrimasque tuas contemne. Volenti Cuncta parent, nullo violantur corda flagello. Divitias quondam se contempsisse Tibullus Exultat, carae propter connubia nymphae; Atque suam multa cantavit voce Catullus; Et flevere ambo nympharum morte suarum. Ipse pater vatum, quem dirus portitor Orchi Viderat Euridicem dira revocare palude, Flevit per septem tam saeva pericula menses Strimonis ad fluctus, tigres quercusque trahendo. Quod si nostra licet scriptis preponere priscis, Et Pastor Perusinus obiit, socerique putatur Interiisse dolis dum pascua laeta relinquit, Parthenopemque petit Regis ducturus in agros Armentum preciumque sui sumpturus honoris; Rex captum immerita mactavit caede bipenne. Di faciant possis mortales cernere casus, Et spectare neces dirumque in corde venenum! Heu, gemitus compesce tuos semperque cruorem Funde manu, et divos fummo precibusque remulce. Ecce, pyram struxere tui, Philarete, puelli; Da pecudes flammis gelido quoque lilia saxo, Daque preces, Nymphaeque polo gratare receptae. Philaretus Accingor, semperque tibi, dum fata relinquent, Auscultare iuvat, sanctisque insistere planctis; Qua te cumque tulit, Choridon, Fortuna poetam Consequar, ut virides stringant mea tempora laurus. Spectabit ridens cantantem multa maritum Margarita suum, mediisque in solibus umbram Conficiet, dirosque extinguet fronte cometas; In quamcumque poli convertet lumina partem Diffugient radii diversa parte sinistri; Gramina si forsan dulci spectabit ocello Producent violas, Cereremque prata pudicam Exponent, steriles portabunt poma miricae, Et fundent tristes redolentia pocula quercus. Felices qui te quondam genuere parentes, Et tenerae si qua porrexerit ubera nutrix! Atque ego longe magis, qui strinxi colla lacertis, Dormivique sinu roseo, qui basia vultu Eripui, et feci risus, sicque omina tecum. Tu mox cerne animum, summaque ex arce maritum Respice et interdum iusto succurre dolori. Sis mecum, somnos capiunt si pectora luctu Lassa suo, mecumque veri si lumina risus Corripiunt, mecum noctes semperque diesque Assistas, mecumque mane, et si fata resolvant Stamina tam multo nimium lassata labore, Accipias coelo, tuaque ad vestigia ponas! Mors mihi dulcis erit, faciant modo sydera corpus Exanimum tangant formosae coniugis ossa. Ornentur tenui tam dulcia funera versu: "Hoc, Philarete, iaces cara cum coniuge saxo; Quamque fidem - pulchram facerent cum stamina vitam - Servares, dira consumptus morte monebis Candida fama tamen; post saecula cuncta superstes Persolvet stabili dignissima praemia flammae."