CroALa: documentum

Documentum CARRARA.eglo-01.xml in db pdill0

---

Medicus Dameta Fronde sub exigua gelidaeque in margine vallis Perflabam lasso tenues de pectore somnos, Quos mihi luctificis rupisti, Marce, querellis. Cur luctus, miserande, facis? quis pernecat aedos? Qui gregibus nocuere lupi? quis fascinat agnos? Marcus Oh felix, gnatis semper quem pellere duram Posse famem voluere dei, cui maxima messis Ridet agris, qui fata potes non dira vocare! Nobis cuncta nocent; vix quantum corpora tegmen Concludat, quantumque fames ingrata ciborum Exquirat nobis mordax Fortuna reliquit. Heu, mihi formosa est dudum quoque nubilis empta, Quae duro forte petit iungi lasciva marito Expetiturque procis uterum concessit et aurem; Expectat vetitos post multa pericula partus. Quinque boves aderant, gnatis spes certa tuendis, Illorumque labos Cererem Bacchumque ferebat: Abstulit ecce duos morbus; nam corpora sanguis Deseruit mictus; totis praesepibus afflant Mugitus querulos; nec tangunt dentibus herbas; Degenerant vires; toto cum pectore terras Concutiunt, medioque sinunt in pulvere vitam. Bos modo quem vidi tantum mihi fellis habebat Quantum habet et splenis: plena est vesica cruore; Caetera tuta satis, sed sunt sine sanguine carnes. Mira loquar, quae forte mihi vix credere possis: Tergora detraxi, vallis tum corpus in imo Illachrimans corylis mixtum sub nocte reliqui; Arcessere lupi, magnisque ululatibus auras Implerunt, circumque diu sedere cadaver, Abstinuere tamen rabidas a funere fauces. Nec satis hoc damni. Languent armenta; cruorem Et reliqui minxere boves; mugitibus oplent Pascua. Contagio pecudes pervenit in omnes: Parcunt graminibus, mortemque optare videntur. Di superi quantum nobis liquere malorum Aspicis, ut nostras lacerarit grandine messes Iuppiter, ut miseras fregerit pater improbus uvas Singula si numeres oculis pendentia grana Dilacerata rigent: Bacchusque iratus et ipse Effluit, arentemque acinum sub cortice linquit. Quid modo sperandum est proeliis, quid denique habendum est? Quin quo bella Iovem constet fecisse trisulcis Ignibus et coepto nimium indulsisse furori? Rupe sub hac qua saepe solent preludere tauri Quercus erat patulis arcendo commoda soli Frondibus: haec dulcem fessis promiserat umbram; Hanc ego si quando tuguri spes ulla fuisset Culminis officium fungi potuisse putaram; Insanus! Qui fata mihi non dura deorum Promittam; nam certa fuit spes nulla futuri: Hanc deus omnipotens contorto fulmine rupit. Singula quid memorem? Lacerat fortuna dolentem, Nec lachrimas gemitusque facit. Proh sydera quantum Vexamur! Cur me stigiis non devorat undis Tartarus? Heu, socios imitabor morte iuvencos! Sed, Dameta, tibi parta est clementia divum; Armenta urbibus repetunt praesepia densis, Morte carent morboque simul, luduntque per herbas; Septa implent vituli; segetes et gramina rident. Haec nec dira lues, neo missi e nubibus ignes Dilacerant, et nulla quatit tua semina grando. Omnia succedunt votis, tibi numina parent; At mihi vix rapae, sepelit quas terra, supersunt, Abstulit ex illis si qua est inhumata procella. Quid faciam? superest restis qua fata vocentur! Dameta Si tibi non seri ruerent post fata dolores Exiguo divam peplo placare docerem. Ursula facta dea est, quam Pan deus ipse colendam Instituit, Satyrique omnes coluisse feruntur. Hanc celebrant cives, festasque ad templa choreas Deducunt: ornant phebeio munere postes. Caseus ut quondam venalis veneat, urbem Vexerat hunc pando noster Corsinus assello, Et quia tardus erat, tum multi fallere cives Consuerant. Cum forte boves praesepe tenerent Accessi, et populi quam multa examina vidi! Cantabant, festumque diem numenque colebant; Atque ego - nam soleo cuncta usque ad viscera semper Explorare! - novae quae tanta licentia pompae Percontor. Quorsum plenae dulcedine voces? Extorrem certe fateor reputasse laborem! Respondit mihi forte senex gravitate verendus Canitiaeque gravis - cingebat tempora pellis Ballantum, suras pellis caprina tegebat -: "Iustius ut ruris possit prudentia dici, Ursula, coelestum consors, quae sydera lustrat, His colitur ludis; cui quis si forte litarit Primitias segetum, quis si sacraverit agnum, Illesas multoque simul cum fenore messes Triticeas herbasque leget, nec dente luporum Armentum lugere sinet, nec morte gravari Agricolas morbo sobolemque et limina servat" Huic ego dona fero quarto idus ante decembris, Quae divae est sacrata dies: do munera templo, Do pateras messesque simul parvumque iuvencum, Auxiliumque peto, templique ad limina supplex Suspiro. Diva ipsa beata tunc omnia nobis. Marcus Mirabar cur solus iners, Dameta, iaceres; Ursula diva tibi morbos et fulgura pellit; Atque ego, si vacchas quae morbo et sanguine lugent Donarit nobis, voveo sua festa canendo Deducam, templumque petam, peplumque litabo. Dameta Accingamur age. Dicam quod diva docebat: Nam Michael quondam cum divae ad templa measset Auxiliumque pacemque petens vacchisque salutem, Respondit:"Discede domum venamque resolve, Hanc uteri in medio tumefactam sanguine cernes, In mulctramque cruor recidat; tum congere vina, Tergora tunc armosque oleo quod bacha parit Delphica et ex pomis laurus prorumpit inunge; Tum malvas betasque coquas et prorsus olivum Ingens infandas : quod si tua vaccha bibisset Gramina cocta simul facito quoque caetera mandet, Pontica ter victi pariter medicamina Regis Exibeas, fenoque frices surasque thorosque. Id si, crede, facis, post sex tua vaccha salutem Accipiet soles, nec erit tibi causa doloris" Marcus O pastor felix, utinam medicamina dudum Dixisses, cum nulla lues mihi damna tulisset! Sed paucas servare boves que forte supersunt Quae sepelire iuvat, mecum, precor, ipse venito; Queramus vitam miseris retinere iuvencis. Dameta I, sodes, veniam tecum, numenque precabor Ut mecum felix venias ad templa sacerdos.