CroALa: documentum

Documentum CANTALIC.eglo-08.xml in db pdill0

---

egloga octava de cardinali suo Borgia poeta Moestus eram et, veluti confusa mente solemus, Per Latios fines nullo comitante vagabar, Membraque sub patula quercu defessa levabam Nescius ipse mei, mihi quo tunc esset eundum, Quum mihi qui fuerant longo iam tempore noti Epolus et Ruffus cunctorumque Elinus hospes, Inter pastores Latios non gloria parva, Borgiadum laudes mirandaque verba sonabant. Protinus ad nomen conversus et ora loquentum, Ad me mortifero posito moerore redivi. Epolus ad Ruffum sic primum est ore loquutus, Elinus inde suas supplebat in ordine partes. Epolus Ruffe, quid huc properas, quidve huc properando requiris? Dic, rogo, quicquid id est, si fas est scire rogando. Anne novi quicquam nostros fortuna per agros Attulit, ut solita est nostram turbare quietem? An potius captus sic mente vagaris et erras? Ruffus Epole, non possum tecum hic nunc, parce, morari. Nam, cur sic properem, nequeo tibi dicere, nec sum Demens: sunt nostri, sunt gaudia causa furoris Maxima; mitte precor, tibi sic armenta gregesque Crescant et faciles subeant ad aratra iuvenci, Atque ubi sit noster, cui gaudia talia porto, Elinus et pascat dic qua regione capellas. Epolus Non dicam certe, nisi me prius, ipse rogatus, Participem facias. Scio se qua valle receptet Et qua nunc moestas teneat sub rupe capellas. Ruffus Nunquam hodie vinces, ut quae sunt gaudia primus Epole, percipias; potius miracula dices Et sunt, crede mihi, miracula maxima, vel quae Maxima mortali raro dare Iuppiter audet: Elinus haec primus volo me referente resciscat, Cura revertentis cruciat quem saeva doloris. Tu nobis ostende locum, quave ille moretur Parte doce; mecumque veni, si talia sic tu Scire cupis, vel, quaeso, meum tu dirige gressum. Epolus Quin potius tecum quam sic remanere profecto Ferre pedem statuo; sic me hac tu, Ruffe, sequaris. Elinus ad quercum veterem sub rupe capellas Continet atque suos tristes cum matribus agnos. Tuque meum interea pecus observare memento, Crispe, rogo: raptim (non est via longa) revertar. Ruffus Tandem te video, tandem qua parte moraris, Eline care, scio; quid stas moestissime, quid stas? Huc ades et lachrymas, gemitus, suspiria, planctus Comprime, et antiquos tua fistula cantet amores. Carpere iam poterunt deserta salicta capellae Et cythisum tondere suum. Resipisce, quid obstas, Eline? Moestitiae non est locus amplius ulli. Elinus Ruffe, quid apportas, quidnam mihi dicito, quidnam, Quo liceat tantos tandem mollire dolores? Sed cave ne fingas quicquam mihi, Ruffe, iocando: Nota tibi est nostri nam maxima causa doloris. Ruffus Quid dubitas fictis me fingere gaudia rebus? Extinctum nuper quem flebas, Borgia noster Vivit, ab Elysiis hodie tibi redditus oris. Quid miraris et haec miracula ficta putasti? Elinus Heu heu me miserum, renovas quid, Ruffe, dolores? An licet huic vitae qui concessere relictae Aethereas illis iterum remeare sub auras? Quid me, quid miserum, quid spe sic ludis inani? Borgia vivit, ais? Vivit, puto, Borgia fama, Vivet et astriferum donec teget omnia coelum. Ast ubi tam claro facies veneranda decore est, Illius et radios aequantia lumina solis? Sunt ubi nectareos redolentia verba liquores? Est ubi magnanimi tam pectoris ampla facultas? Est ubi tantus amor, quo se pastoribus ille Praebuit et nostras iussit sperare capellas? Parce, precor, nostros igitur renovare dolores, Hasque sinas inter me deperiisse capellas. Ruffus Eline, pone tuas lachrymas et crede quod audis: Borgia quem lachrymas vivit, mihi crede, reversus Iam fuerat qualis, rutilo decoratus honore; Nam, te ne ulterius videar deludere, sic tu Accipe quae dico: frater germanus eosdem Cardineos apices accepit Borgia noster Atque omnes titulos, quos iam germanus habebat. Borgia sic noster, sic est a morte reversus. Elinus O faustam laetamque diem! Procul omnia verba Tristia et ad tegetes villae redeamus ovantes. Hinc quoque vos celeres mecum properate, capellae, Nam licet et vobis ad pascua prisca reverti Uberaque assueto melius distendere lacte. Vos quoque, quae mecum noctesque diesque dolentes Tristitiam sensistis, oves, deponite curas Et refovete novis vestris balatibus agnos; Fundite laetitiam: vivit nam Borgia noster, Borgia noster adest, quem flevimus hactenus omnes! Vos quoque per campos altaria ponite cuncti Undique, pastores, pinguisque ab ovilibus aris Victima quaeque cadat; non est mora, macto ducentos Ipse agnos, centumque hedos, totidemque iuvencos. Quaeque per undenos siluit moestissima menses Vincat, ut Arcadicos faciam, mea fistula, cantus. Epolus O bene quam factum est! Cur haec me, Ruffe, rogantem Gaudia celasti? Scis me quoque non minus esse Borgiacum, quam quos produxit Borgia proles. Sed quid cessamus? Cur hic producimus horas? Ad sacra iam tendamus iter; sit curta supellex Quanquam, Ruffe, mihi, pecoris grex parvus habento Quicquid id est arae, simul haec genialis agatur Et iucunda dies, rediit quia Borgia noster, Borgia, quo nobis crescent armenta gregesque. Ruffus Non mihi sunt ovium foetus, non, Eline, tauros Non vitulas habeo, rapuit nam Gallia nobis Omne pecus, Latios nuper populata penates; Sunt tamen argenti veteris sestertia centum Et puto sunt nummi fulvae mihi mille monetae: Haec et si qua mihi restant patrimonia cuncta Fundite, Borgiacos atque instauretis honores, Et pastoralem positis per compita mensis Rite vocate chorum. Cressis lux pulchra per agros Est signanda notis, fument altaria. Quid stas, Eline? Carpe viam, simul et properanter eamus Hinc omnes; properant Pyrous, Eous et Eton Oceani fines rapido contingere plaustro. Elinus Vera ait hic fateor, nimium nam, Ruffe, moramur; Ocyus hac nostras moveamus parte capellas Hosque greges ovium, quae persentire renatos Nec non Borgiacos gestire videntur honores. Cur non interea, dum sic simul imus, euntes Borgiacas canimus magnas ex ordine laudes? Ruffus O utinam vox illa mihi, qua dulcia quondam Carmina vincebam cygnorum, et carmina quae iam Remige celato cautus vitavit Ulyxes: Nympharum omne genus cantu superosque moverem! At, quaecumque mihi sit vox, tamen ecce canamus, Borgiacasque alacres tollamus ad aethera laudes, Cantando sed tu gere partes, Eline, primas; Tu sequere, atque tuas serva post, Epole, partes; Tertius ipse meas depromam pectore voces. Elinus Immo omnes una melius nunc, Ruffe, canamus, Alter et alterius toleremus voce laborem. Elinus.Ruffus.Epolus Borgiacas laudes resonet latus omne viarum: Borgia te praeter nil nostro in pectore vivit. Promptius Oceani magni memorabimus undas, Quam nos voce tuas referamus, Borgia, laudes, Quotque orbis nutrit memorabimus ante capellas Et quot pascuntur per Daunia rura iuvenci; Immo etiam ranas memorabimus ante palustres Et convexa polus citius quot sidera pascit. Felix quae nobis genuit te, Borgia, tellus, Inter et Hispanas fortunatissima mater. Pascentes nostrae duce te per aperta capellae Et duce te melius distendent ubera vaccae. Borgia, vive diu, Tithoni secula vincens Nestoreosque dies, Priami quoque vince senectam. Si tibi nostra canit quae fistula, Borgia, amabis Maior erit nobis non Tityrus aut Meliboeus. Qui te quique tuas non cantat Borgia laudes Carceris obscuris semper lachrymetur in antris. Ex animo quisquis non est tibi Borgia amicus Illius aspectus fugiatur ut ora colubri. Ad sacra sed propere, quia sol inclinat, eamus; Illic Borgiacos melius referemus honores.