CroALa: documentum

Documentum CANTALIC.eglo-02.xml in db pdill0

---

egloga secunda de Ursinis principibus oppressis Aphradus Cyrte, tuas quo cogis oves? Quo, Cyrte, capellas Stultus agis? Pingues vel cur de monte iuvencos In siccos deducis agros? Necat aridus herbas Syrius et liquidos exurit lampade fontes. Plana petis, montana fugis: pecus omne peribit, Cyrte, tuum! Repetas silvarum, si sapis, umbras Et pecoris miserere tui: furit aeris aestus, Verte pedem! Non est prudentia quaerere mortem. Cyrtus Aphrade, nulla meos vicit dementia sensus. Ducebam ad gelidas umbras armenta gregesque Quos cernis, mediamque viam iam monte tenebam, Difficilem facili solatus arundine passum, Quum mihi forte ruens de vertice montis eodem Dyndimus occurrit, sic voce locutus anhela: "Quo, miser, ire paras! Quo scandere, Cyrte, laboras? Ducis ad exitium pecus omne, revertere retro! Ursorum nam lustra petis, ferus undique nostras Ursus habet silvas; nosti genus ipse ferarum Quale sit: haud dubitant pastorem invadere primum, Mox capiunt lacerantque pecus sternuntque molossos. Cyrte, tuum converte pecus, fuge, Cyrte, rapinas, Si sapis!" Admonitus his, Aphrade, monte recessi. Aphradus Non est quod timeas; vanos, age, Cyrte, timores Exige! Sunt silvae montisque cacumina tuta Omnia, et ursorum genus omne ex montibus istis Terruit Androfagus, partim sub iura cathenae Subdidit et propriis partim expulit ille cavernis. Cum catulis abiere suis trepidantibus omnes, Errabunda cohors, nunquam reditura Latinis Montibus aut silvis. Sunt pascua libera passim Haec non sola tibi, sed Iapigis Appula rura Tutaque iam Calabrae sunt omnia pascua terrae Et Campanus ager, nec non Laurentia cuncta Iugera, Romuleos tutum pecus omne per agros Tuscaniaeque solum pinguisque per arva Viterbi. An nescis gelido quales metuendus ab axe Duxerit ille canes? Non his valet ulla ferarum Sistere, sed rabiem primam meditantur in ursos, A quibus, ut fas est, tibi desine, Cyrte, timere. Cyrtus Ergo ego per montes sic te duce, chare, revertar, Aphrade, et in silvas tutum pecus omne reducam. Ad virides herbas mecum remeate, capellae, Vertite, oves, gressum, montisque resumite, tauri, Pascua et umbrosi conscendite fontis ad undas! Ad veteres, dulcis Morica, revertere fagos Dumosumque nemus; et tu, cornuta mearum Spes ovium, converte pedem, cape laeta virentis Montis iter secura tuum. Tuque, Aphrade, semper Sis felix cum prole tua et cum coniuge laetus, Qui mihi consilio tali pecus omne furenti Caumate servasti. Dii dent aliquando benigni Parque pari et grates meritas tibi posse referre. Aphradus Tu quoque, Cyrte, pecus felix age tempore longo, Et quam bina tibi, puto, iam per lustra sitisti, Alma Venus tandem duram tibi molliat Augen. Cyrtus O, rogo, siste parum: quae lusimus, Aphrade, in illam, Hic te audire velim. Credo sint carmina mille, Mille modi et numeris conrespondentia verba, Quis ego Massylum mollissem saeva leonum Pectora, vel tygres placassem foetibus orbas; Illa tamen surda mea carmina neglegit aure Hasque meas ridet nares gibbosaque terga Callosasque manus hirsutaque tegmina barbae. Spem tamen illius dederat mihi Cantara mater: Votaque successent, genitor nisi mortuus esset. Aphradus Cyrte, tuum carmen meliora in tempora differ: Non vacat, et doleo, mihi nunc audire, quod ipse Doxocalum expecto veterem mihi, Cyrte, sodalem Quem nosti. Exiguum sum mercaturus agellum Parque boum: pretio cupio mihi providus adsit. Nescio venturus cur tardius ille moretur: "I prae, nanque sequar propere" mihi dixerat. Ecce Iam venit. O propera! Iamdudum torridus hic te, Doxocale, expecto: quae nam te causa morata est? Doxocalus Pone sequebar iter, sed me tardavit inertis Coniugis ira meae. Nam, quam ductaret asellum, Acta furore viae medio prostravit onustum. Accurri posuique manum iuvique, sed illam Haerentem caesis vix ossibus ipse remisi. Sed tibi, Cyrte, pecus quonam, rogo, ducere mens est? Cyrtus Doxocale, ad montes, quoniam sunt omnia tuta, Verto pecus: fugere feri de montibus ursi Aphradus his dixit cuncti, durumque cathenae Androfagi subiere iugum, qui perdere nostri Spem gregis et nobis pervertere cuncta solebant. Nonne vides etiam insano exardere Leone Omnia per nostros penitus iam gramina campos? Vos remanete ambo, memores per secula nostri Vivite, et annosae cornicis vivite in annos, Meque pererrantem, quandoque revisite silvas. Doxocalus Hactenus, o demens, quod scire, Cyrte, putavi Consiliumque tuum certe non, Aphrade, ineptum Omnibus in rebus. Nunc sed mihi parcite uterque: Mentis inops factus mediis a sensibus erras. Creditis edomitos penitus sub iura cathenae, Aut his perpetuo pulsos a montibus ursos? O mentis tenebras, o pectora stulta animosque Pastorum et fibras male sani cordis inertes! An, rogo, nescitis quodnam sit fortibus ursis Ingenium? Non est certe vis tanta, nec astus, Non animus, nec tanta ferae prudentia cuiquam. Esse putent alii quanvis maiora leonum Robora, vincit atrox ursus frangitque cathenae Vincula, siqua subit, semperque revertitur illuc Fortior ille canum latratibus unde recessit. Quid quod et hic etiam coeli convexa supremi Circuit et gelido celsus supereminet axe Occiduasque micat non descensurus ad undas? Sub nive fert hyemes structisque ex arte cavernis Nutritur succoque pedum pinguetque veterno, More hominumque coit, Veneris quum munera tractat, Informique suos catulos de carne figurat Ingrediturque bipes, quoties excanduit ira, Et ruit in praedam pecorisque armenta gregesque Aggreditur fremitusque feros movet ore tremendo; Stat procul et caesi pecoris spectacula pastor Ingemit et mandras nulla iuvat arte molossus. Quos periisse putas ursi iam, Cyrte, redibunt Cum catulis patribusque suis ac matribus unde Discessere modo: scio quid mihi nuntiat illa Quae mihi iam rerum praedixit milia cornix. Tu tibi, Cyrte, tuum placeat qua dirige gressum. His ego te monui veteri compulsus amore Expertusque frequens qualis sit moribus ursus. Cyrte, vale et felix semper! Nos, Aphrade, tandem Occeptum peragamus iter, via longa morantes Increpat, occiduas et sol inclinat ad undas.