CroALa: documentum

Documentum CANTALIC.eglo-01.xml in db pdill0

---

egloga prima Phosphorus Quae te, Batte, refer, properantem cogit ab oris Cedere causa tuis? Quae te tam dira capellas Tempestas agitare tuas huc iussit in Umbros? Qui, rogo, Tyrrhenas potuisti linquere valles, Colliculos fontesque sacros silvasque virentes, Nec non herbiferos, laetissima pascua, campos? Nanque ego te memini- nondum altera clauditur aestas - Securum pavisse pecus, noctesque diesque Pastorum Tuscis carmen resonare sub antris, Quo satyros, quo Pana simul faunosque tenebas. Teque virum petiit quondam formosa Lycoris, Ad tua quum faciles properarente carmina nymphae. Par tibi nullus erat pastorum, Batte, nec ulli Quam tibi plus dederat pecoris fortuna, nec aurae. Mille boves memini stabulis te mane trahentem Ad vicina tuis deducere pascua rivis. Hinc tibi balantum fuerat grex magnus, et hedos Centum saepe simul, centum portabat in urbem Crispula venales, quoties lux festa rediret, Inde super tarda nummosa redibat asella. Sique domi ignavae pluviae ventique tenerent, Vidimus egregio texentem vimina cantu Praeteriisse dies inter te saepe Napeas. Ipse equidem vereor quid te huc impellat anhelum. Heu qualem, qualem video te, Batte, repente! Unde haec anxietas? Et quae tibi squalida pendet Barba situ! Pedibus nudis agis, ecce, capellas, Nec tibi villosus pendet post terga cucullus, Fistula non humeris, collo nec mantica, nec te Ferre pedum video nodis de more politum. Batte, refer, quae causa tuos turbavit honores? Quae tibi causa viae? Pudeat non vera fateri: Forte tibi miserum pectus moerore levabo. Battus O chare ante alios semper mihi, Phosphore, cunctos! Fidere Fortunae quenquam dementia summa est: Haec mutat turbatque vices, nec parcitur ulli, Haec humiles tegetes in celsa palatia mutat, Saepius haec Irum de Cosmo fecit egentem. An non dum nostri vestras penetravit ad oras Fama mali, quod nuper agros vexavit Ethruscos? Hei mihi, quam miserum est nostras memorare ruinas, Phosphore! Magna tibi sunt ocia, flatque capellis Aura tuis nimium, nam quae sensere Sycambri Et Parthi Maurique simul, quae novit Eous, Ipse nec audisti. Miserum est quod scire requiris. Phosphorus Nunc scio, Batte, Iovis modo quid sibi fulmina vellent, Multa quibus nostris quercus iacet obruta silvis; Quaeque meae cecinit villae de culmine cornix Ipse mala agricolis usquam ventura putabam. Sed quae pernicies, quaenam pervasit Ethruscos Ira deum, quae vis hominum fuit ista furorque? Battus Impius, heu, patrios miles populatur agellos Praedaturque pecus nullo discrimine passim. Milia tot nunquam classis Pelopeia muros Duxerat ad Phrygios, nec Cadmi moenia tantus Presserat armorum bello fervente tumultus, Invasit quantus Tyrrhena per arva colonos. Pastorum pars magna plagas orientis adivit Et trepida occiduas pars commigravit ad oras, Magna per Illyrici fines pars mesta vagatur, Pars Ligurum patriam germanaque regna petivit, Pars pecore amisso vinclis captiva revincta est. En ego quas cernis vix inter tela capellas Quattuor eripui, sed te quoque, candida coniux, Crispula, perdidimus, poteras quae sola dolores Demulcere meos, lachrymisque imponere finem! Phosphorus Peccasti nec, Batte, parum! Servare capellas Dum cuperes potius, rapta est tibi Crispula coniux. Battus Phosphore, quid facerem? Media de nocte maritum Chara sequebatur; ruit impia turba repente, Unius ad vocem, miserae conversa capellae Et pecore et misso me surripuere puellam. Illa quidem denas bis iam numerabat aristas, Ante alias Tuscas cunctas cantare perita; Ulla nec hac melius depresserat ubera palmis Aut ovium teneros depascere noverat agnos; Ulla nec aut lardo sapientius unxerat ollas, Aut oleo, nobis caules siquando parabat; Nulla magis rectum sulcum faciebat aratro, Nulla magis prudens ex arbore poma legebat, Et sola in triviis induxerat illa choreas, Quum te, sancta Pales, celebrabat rustica pubes; Denique nulla fuit toto sapientior orbe. Haec soror Arcadici fuerat Stylphonis, et Asti Filia, sed Liguris veniens de gente Molorchi. Undique pastores sponsam petiere parentes Arnicolae, sed me voluit solum illa maritum, Quam neque iam misero superest spes ulla videndi, Nec pecus amissum, patrios nec, Phosphore, fines. Phosphorus Batte, tuas mecum paulum depone querelas! Si libet, his dabitur regionibus altera coniux Gente nec inferior, Siculos quae vincere cantus Audeat, et simas depascere docta capellas. Sed, precor, haec referas nobis: quis bella superbis Intulit Ethruscis? Quae tantae est causa ruinae? Quae fuit haec vestros inter discordia cives? Atque hoc interea molli tua cespite fessa Membra leva, nam stare tibi sit, credo, molestum. Battus Phosphore, quae patimur tantorum causa malorum est Regum dira sitis: nunc altera clauditur aestas Ex quo nulla novis mandavimus ordea sulcis, Nec licuit foetas ad pascua ducere vaccas, Gramina nec pecudes, nec contigit hedus hibiscum. Phosphorus Qui belli sunt, Batte, duces, quae signa, quis author? Battus Ipse ovium certe tibi promptius omnia dicam Nomina quas habui, quam singula nomina possim Enumerare ducum. Belli est Florentia summa; Pastores unum Tyrrheni nomine dicunt Alfonsum Iuvenem, Calabrum cui regio servit, Quique Fluentinos iuravit Marte favente Diripuisse focos: validae sunt pectore vires, Est animus iuveni, bellum movet ille tremendum. Heu quanto Tuscos discurrit milite campos, Quantus agit praedas! Nimium miser ille, ruenti Claudere qui portas ausit, vel claudere valles! Pastores alium Phedericum nomine dicunt, Hadriacis felix regnum qui terminat oris, Non modo quem populi trepidant, sed pontus et aether, Quodque magis stupeas, luscus plus prospicit Argo: Scis quot fronte oculos, scis quot cervice gerebat! Quaslibet hic Martis magna vi perdomat urbes, Flumina, castra, viros, pontes, castella casasque; Aerias arces bombo flagrante per auras Deiicit et nuper, quum Castellina sonarent Moenia, abortivos centum peperere iuvencae. Sed quid ego haec refero tibi, Phosphore? Sat tibi Battum est Cernere, nam prohibet dolor his tibi plura referre. Surgite iam miserae mecum, mea cura, capellae, Surgite: in exilium, quo nos fors ducet, eamus; Nec vobis posthac unquam mea Crispula frondes Excisas summa virides iactabit ab ulmo, Nec stipulas mollique toro susternet avenas. Surgite, tuque vale iam, nate per omnia felix, Phosphore: deductis hinc me libet ire capellis. Phosphorus Batte, tuam cepit quae tanta insania mentem? Quo, dic, ire paras? Ubi tutam figere sedem Ipse magis poteris quam mecum? Crevit ab annis Noster amor teneris! Hic hic requiescere fas est Iam tibi, post tantos quos dat fortuna labores. Cernis ut obscurum complerint nubila coelum, Perque omnes fuscis valles nox spargitur umbris. Est mihi quam nosti, quanvis vetus, optima coniux, Quae te cunque tuis quantum valet arte capellis Ruffa, viri nullo discrimine, laeta fovebit. Inter pastores non est me ditior Umbros Nec pecoris quisquam, nec agri, nam sulcat aratrum Iugera mille mihi: poteris iam vivere mecum. Batte, resume animos et quam mihi Ruffa paravit Ad coenam, properemus iter: scio, bullit in olla Caulis et immensum setosi sinciput apri.