CroALa, 2024-05-11+02:00. Nodus CALLIMAC.appe-01.xml in collectione pdill0.
Functio nominatur: /documentum/pdill0/CALLIMAC.appe-01.xml.
1. de peregrinationibus. Ad Fanniam Sventhocam Scire meos casus populos gentesque requiris Et loca que vidi fatis agitatus iniquis Que memorare animus pavet et meminisse Leteosque amnes totos hausisse libenter Vellet ut indigni cessissent mente labores Immeriteque fuge memorem deponere curam Posset, et ingenio toto, mea Fannia, fame Inservire tue. Sed si te tanta cupido Urget ut indignos renovem sub mente dolores, Accipe qua serie meus huc me duxerit error: Tertia iam rediit decussaque montibus umbra est Et quater in campis sulcos renovavit avarus Agricola et gravidos numerosa messe maniplos Substulit adversis postquam Lavina reliqui Litora syderibus veteri parvoque phaselo Ausus adoratis pelagi cum numine nymphis Tyrenum sulcare salum, Circeaque circum Saxa, sepulchrales voces audire ferarum Truncorumque, aviumque simul, quas illa nephando Carmine ex humanis iussit migrare figuris In varias formas; nec mi cariosa pusille Rimarum compago ratis puppisque fatiscens Fida minus visa est, quam nomina sancta per orbem Tarpeie turres patuli et munimen asyli. Illinc, auguste cum iam michi menia Rome Interdicta forent, cum iam loca cuncta putarem Italia michi tuta magis, primordia longi Erroris cepere mei; tum nomen habentes Deveni Pelopis terras, si forte cubile Herculei monstri, Nemee michi silva pateret: Nonacriumve nemus riguive extiva Licei Aut Lernea palus cineresve novemplicis Ydre; Nec minus accessi scopulose saxa Malee Trenarus exiguis ubi collibus imminet antro Unde iter ad Stigios et lurida concava Ditis. Heumenidumque voces et sibila dira comarum Tergeminique canis ieiunos visus hyatus Audire et sonitum gemitus atrosque tumultus Frigidus attonito totus sudore putavi Tutius exigue rursus me credere cymbe Ionioque mari quam si loca vivus adirem Functorum, datur ad superas unde exitus auras Rarus; et a leva iam iam Cythera relicta Ante oculosque Calum stabat calamisque Cidonum Terra ferax unde in pugnas venere sagipte. Nec mora me Candos Dycteo proxima monti Excipit exiguis operosoque aggere tutis Vestibulis, haud inde procul quo cornua thaurus Exuit ethereus, regem confexus Olimpi, Sydoniumque remisit onus quod nomina secto Imposuit mundo. Sed nec michi cuna tonantis Ida repercusso famulata ululatibus aere Libera ab insidiis visa est, nec saxa sepulchri Illius, et paucis ossa aspicienda piorum; Non laberinteus nulli remeabilis error Gortiniique ducis profugum compago recepit. Ergo iterum cimba que vix stagnantibus undis Par erat, et zephiris patiens adnare quietis Carpatium superare, Paro hyemesque sonantes Niliaci Syriique freti proramque Canopi Ad vada convolvo Cretamque a puppe relinquo; Et iam Phariacus lapis et Mareotica Coptos Stabat in aspectu, iam mollis flumina Nili Cernere erat, subitis madidus cum nubibus Auster Incubuit prore lyntremque ad littora Cypri Vertit, harenosas prohibens Ammonis ad aras Confugere et specubus latebras inquirere sacris. Iamque Palepaphio figebam litore prona Oscula et aurate Veneris vestigia pulchra Letus adorabam et scopulos spectare placebat, Quos dea signatos pedibus manibusque reliquit, Cum prius humenti spumas egressa marinas Corpore, tam sancto dignata est numine terras; Ecce ruinosis vox exaudita sacellis Me subit, atque aliam iussit conquirere sedem. Inde ego, Pamphylii sulcans extrema profundi, Aspicio dextra Tauri duo cornua montis, A quibus immanis distenditur umbra recenti Sole super fluctus, que monstra natantia terret, Nereydumque choros donec sol altior illam Contrahit aut undas subiens in terga recurvat. A facie tumulus Myrthous, et ardua saxa Incultumque iugum Carie Coheque supinum Litus et irrigue celeberrima murmura limphe, Que Samie delubra rigat Iunonis, et ambit. Dextera Rhodos erat post tergum leva Megista, A prora Cycladum stabat regina natatrix Ortigia ante ortum Phebi, niveeque sororis, Nunc imis annexa vadis venerandaque longe Templa ruinarum monstrabat mole futuri Quis fuerat quondam dubiis per compita rebus Indubitata fides; paulatim leva subibat Naxos et Otrisiis nivibus Marpesia cautes Emula cum cepi procul inspectare Phaneti Pampineos colles vixque hec in verba resolvi Tristiciam: "Erratum multum quesita per orbem Insula Lemniadum fugienti dira sororum Tuta Thoantee si quondam littora prore Iunxisti et latebras profugo sedemque dedisti Aut Ariannee si iurgia digna querele Percita sensisti pietate et perfida Thesei Federa pensasti multo meliore marito, Excipe me latebrasque fuge requiemque merenti Da michi et in portum veniam concede secundi Syderis auspicio, tandem maria omnia circum Sit satis errorum saltem michi busta fatiscant Meonii vatis magnique ad saxa sepulchri Des canere etherei cinere aspirante magistri". Attigeram litus et harene afferre petite Vix bene desieram trepidanti basia labro, In mea cum rursus commenta est fabula damna Precipitorque iterum in pelagus Frigieque minoris Advolvor scopulis Phoceaque litora circum Pretereo; a leva muliebri ornata poesi Lesbos erat, coram Sygei culmina montis Nubila tangebant, Tenedos iam terga subibat Irrequieta vadis, iam Pontum, ubi cornua Frixus Aurea complexus geminato pollice caram Destituit comitem, tranabam, et dextra carine Scamandri resonabat aqua venientis ad Hellem, Et Symeontheas agitabant equora nymphas, Non tenui gemitus casus memoratus acerbos, Humor ab Ideo totiens renatatus ephebo Ut fuit ante oculos Sexteque ad tecta puelle Conversus dixi: "Quacumque Leander harena Integeris, miserande puer, tibi tempora vite Fata mee melius servassent meque iuventa Iussissent media miserum deponere pondus: Occidis infelix nimium dum vita placebat, Nec tepefacta tuis totiens ardoribus unda Horruit heu care clamantia nomina nymphe Obruere ora, tibi nunc nunc instare procellis Omnibus et tota vertigine debuit ut me Solveret inviso Parcarum stamine vita, Errandique modum faceret michi sede perhenni". Talia dicenti Cyanes concurrere dicte Apparent patuitque michi Bizantia tellus. Illic dira mei paulum cum syderis ira Cepisset sevire minus, vacuata repleri Aspexi novies candentis cornua lune. Tum Cyconum fines Driopeaque linquere rura, Hysmariumque iugum nebulisque carentis Anauri Litora et Amphrisii fecunda liquoribus arva Institui et gelide gentes spectare sub axe Algentes Boreeque domum glaciesque Ripheas. Sic iter, Inachiis ripis post terga relictis, Ad iuga Bistonii converti protinus Hemi. Et iam Strimonias undas silvisque comantem Transieram Rodopem, cum Ponti litora cernens, Sic mecum tacitas cepi renovare querelas: "Ecce iterum tellus totiens optata per undas Destituenda mihi fragili et credenda carine Est anima et quicquid vite michi fata relinquunt. Que regio michi fida manet? Quis angulus orbis Excipiet? Quo finis erit requiesque viarum Immeriteque fuge? Qua tandem sistere terra Fata iubent? Veteres ne usquam memorare labores Dulce erit? An semper populos gentesque vagari Cogar ad ignotas? Nullaque quiescere in urbe, Fas erit ac hominum sortes rerumque recursus Exemplo monstrare meo totumque tenere Vulgus in auriculas stupidum narrantis ab ore?" Tum gemino in Pontum conversus lumine pergo, Equor Amazoniis multum memorabile peltis Divitiisque cutis auratum vellus habentis Et rate semideum remis et viribus acta, Tum pueri Herculei raptu fratrisque resecto Corpore Medee manibus domitisque iuvencis Flammivomis campoque dei bellantis arato. Sit michi fas, avibus dextris, a litore navem Solvere et antennas velis implere bicornes Atque undas sulcare tuas, facilique volatu Cernere Danubii septemplicis hostia letis Luminibus thaurosque truces quos submovet hystmos Margine Sarmatico Bicesque impervia cingit, Quo pigra Meotis Pontum Tanaymque receptat. Hec ego dum memoro Peucem Boreamque relinquo A tergo subiique Notho cursuque secundo Hostia, quis nomen limosa Tyagola fecit; Inde huc advectus quo cum spes certa salutis Esset et optatam monstrarent fata quietem, Omnibus exactis graviora pericula multo Substinui doluique maris terreque proceIlas, Quas ego diverso prius exagitatus in orbe Pertuleram, nequiisse meis imponere finem Casibus incusans tetricarum fila sororum Quod possent longa serie durare malorum; Tantaque sepe michi venerunt tedia vite, Ut liceat matris cineres iurare sepultos Viventisque patris certam fratrumque salutem Me crebro voluisse mori capuloque paratam Admovisse manum petiturus pectora ferro Et fastidito sic discessurus ab orbe. Sed sortem miserata meam seriemque laborum Sive deum pietas volucris seu mater Amoris Ad patriam, mea vita, tuam vestigia tandem Errabunda tulit meque hic consistere iussit; Quo postquam tua forma michi moresque pudici Et probitas vite patuit: "Mea protinus - inquam - Hec tellus natalis erit funusque quiescet Sarmatica sub rupe meum cum stamina franget E tribus una soror numerosque impleverit etas". Et gaudere michi tacito sub pectore cepi Te propter mutasse patrem carasque sorores Et fratres patriamque simul celebresque sodales Et quicquid Latii cupiendum claudit utrumque Litus et arthoas glacies gelidasque pruinas Preposui veri Calabro violisque Vesevi. Et merito. Fessum iam dudum mole laborum Instauras tu sola caput corpusque solutum Iam prope et attigue cupiens concedere morti. Tu vires animo reddis, mea Fannia, rursus Et suades alios iam iam sperare recursus Fortune: plures etiam graviora recenses Perpessos solisque iubar post nubila nautas Expectare doces, multum superesse futuri Temporis et facile in melius mutabile murmur Criminis ignoti, persepe exordia laudum Nascere non merite passim de nomine culpe. His ego firmatus, tanquam consumptus Ulixes Naufragio Alcynoi verbis opibusque, resumpsi Spem solidam et vires animi que tempore ab illo Extiterint: tu sola refer que mentis in arce Imperiosa mee tenuisti sceptra thorumque Et tibi curarum patuere archana mearum.
2. ad Iacintum Laurentem Si queris quales habeat Fannilla papillas, Candida purpureis lilia iunge rosis. Que venit ex illis inter se gracia mixtis Illam Fannille pectus habere puta. Adde quod et mirram violas opobalsama amomum Cinnama thus Maurum succina semper olet, Ambrosiasque dapes et pocula nectare plena Et quecumque Iovis mensa habet illud habet.
3. aliter Te nascente domus tantum Longina Iohannes Leta fuit, populus tristis in exequiis.
4. ad Glaucum Tam procul a nobis escalia prima locantur Ut vix tantundem missa sagitta volet. Nec mutata loco manibus contingere possem Si michi Cyclopis brachia longa forent. Sic ego nec prima pascar nec lance secunda, Sed vacuo repetam corpore Fanniolam.
5. ad Iovianum Miricam Qualia victrices regum testantia pugnas Signa coronatis arcubus esse solent, Talia tu caveis celans, Ioviane, volucris Efficis ut vivat carcere leta tuo, Nec velit ad solitas discedere libera silvas Inque tua malis vivere clausa domo; Omnibus alitibus felicior illa futura Cui caveam talem sors habitare dabit. Ipse ego si possim fieri Phylomena laborem Inque tuas irem sponte tenenda manus Aeriasque vias atque otia libera silve Despicerem cavee capta nitore tue.
6. evocatio ex rure in civitatem pro natali Christi | ad Gregorium Sanoceum Leopoliensem | Archiepiscopum Reverendissimum Ecce iterum nati redeunt solemnia Cristi Luxque salutaris mundo predictaque priscis Vatibus et denis pariter promissa Sibillis. Ipse michi infantis videor sub imagine parvi Algentem spectare deum duroque iacentem Straminee presepe case cui sedulus adstat Bos asinusque simul quantosque in pectore servant Munere divino tantos afflare calores Nituntur puero gratesque exolvere vite Accepte properant vitalis flatibus aure. Illinc mesta sedet genitrix queriturque pusillum Utpote tunc natum vel vili involvere panno Filiolum non posse suum paleasque rigentes Mollit et in corpus lacrimat sevire tenellum. Inde senex tremulus procul aspicit et timet illum Ledere si tangat cum iam se morte propinqua Sentiat algentem rigeatque a frigore brume. Non tamen ethereo faciem detorquet ab ore Nec satis aspectu satiat sua lumina sacro, Tanta est in parvo genitoris gratia nato. Hinc duce tergemini procumbunt sydere reges Sordidaque aurata verrunt fenilia veste Donaque gemmatis reserantes lancibus, orant: Accipiat non digna deo sed qualia possunt Munera mortales offerre et ad oscula pronus Flectitur illorum senior pedibusque labellum Admovet incanum seniumque relinquit in illis. Exultant pecoris magno clamore magistri Rusticulisque notis rerum mundique parentem Adventasse canunt pacemque tulisse per orbem Nec dubitant tanto presenti numine sevos Posse lupos violare gregem tenerosque vagari Permittunt fetus nullo custode per herbas. Tu tamen aprici captus dulcedine ruris Lentus abes neque te revocat moderamen ovilis Aut tibi commissi gregis instauranda voluptas; Ille quidem letus tam sancte lucis honores Apparat et vertit totas ad gaudia mentes. Si tamen ipse sinas quid enim pastore remoto Letificum posset gregis exercere tumultus? Iam satis aspectu sacro, pater optime, villa Exornata tuo est, sat te tenuere volentem Urbe procul gelidi colles vallesque virentes, Dum passim florebat ager, dum quelibet umbra Nobilis arbor erat, placidis dum dulce quietes In ripis fluvialis aque properantis ab antro Muscoso captare fuit, dum flevit hirundo Et soror Hysmarii scelus exitiale tyranni, Dum Charites iunctis manibus lusere per arva Inque sacris lucis Dryades duxere choreas. Sed iam bruma riget, glacies iam gramina condit Sytonieque nives, iam nulla est gratia campis, Iam furor arthoi Boree fontana repressit Murmura et ex omni decussit stipite frondes, Omnia iam simili squalent horrore geluque Ignibus et tecto moderandum rursus ad urbem Te vocat aurati donec per cornua tauri Phebus agat currus Zephirusque remulceat ortos Uxorisque sue tellurem dotibus ornet. Hoc tua, crede, salus possit celique procella Immodica et minimis iam nunc violabilis etas. Te gregis affectat fervor, te Virginis alme Sancta puerperia et nostre lux diva salutis Natalisque Dei at si tantis iungere causis Parva licet, te Musa tui vocat ecce Philippi.
7. epytaphium Iohannis Longini iunioris Parcere si cuique sciret Libitina, Iohannes, A te debuerat continuisse manus Ut foret exemplum morum viteque decore Quod possent homines per sua facta sequi, Vel si noluerant te vivere fata perhemne Soluisset corpus sola senecta tuum. Sed cum plus decuit te vivere raptum ab orbe Liquisti lacrimis lumina plena tuis, Nec tamen Longina gemit tua fata propago, Sed populus plorat sydus obisse suum. Quicquid erat mortale tui lapis iste recondit, Virtutum meritis spiritus astra colit.
8. alio modo Nunc dolor arthoe telluris gloria quondam, Nunc patrie squalor sed decor ante tue, Conditus hoc recubas saxo Longine Iohannes Et tecum cleri splendor honorque iacet.
9. alio modo Cui virtus morumque decor pietasque fidesque Et generis splendor relligioque sacra, Inter honoratos canonum de nomine primum Contulit in templo Cracoviense locum. Hac iacet in scrobe Longinus iuniorque Iohannes Cuius mens superas incolit alma domos.
10. alio modo Hic iacet arthoi cleri decus omne Iohannes Per quem Longina gens super astra nitet.
11. ad Iohannem Longinum seniorem Cum tumulo sculpenda mihi nunc carmina Clio Cantasset mesto pollice fila movens Irreligata comas et pulla tecta lacerna Calliope et casti cetera turba chori Adstitit et dixit nostros testantia luctus. "Nec etenim certis collige verba modis." Nec mora funebres versus mihi queque notavit, Ut posses gratos eligere ipse tibi Sic ego Musarum numero tibi carmina muto, Indice te, quovis tu modo carpe tibi.
12. epytaphium Anne Lilie Que facie multas vincebat moribus omnes Hic iuvenis moriens Anna sepulta iacet. Lilia gens patrem dederat, Felstina maritum: Cara sed est dubium cui magis ipsa fuit.
13. alio modo Lilia progenies nomen fuit Anna, Iohannes Me genuit, Petrus duxit et urna tenet.
14. alio modo Hic iacet exemplum casti matrona pudoris Splendidior per quam Lilia secta domus. Anna sibi nomen fuerat genitorque Iohannes Virque Felestino sanguine Petrus erat, Quem postquam fecit formosa prole parentem Ante diem morti lumina victa dedit.
15. epytaphium domini castellani Cracoviensis Defleat extinctos alios domus una sed istum Cum populo ploret terra Polona suo, Tauxine quoniam vidit moriente Iohanne Extinctum sidus et decus omne suum.
16. alio modo Implebam multas solo qui nomine terras, Aspice quam parvo nunc tegor in tumulo. Non mihi sed patrie vixi, potuitque placere Mors mihi ni primus hoc vetuisset amor. Dicebar sydus Tauxine gentis ab arce Cracovie titulo nobiliore micans.
17. alio modo Tauxina sum prole satus dictusque Iohannes Cracovie sed plus ab arce fui.
18. alio modo I procul aut lacrimis vultum profunde viator, Non hic privati funeris ossa iacent. Publica damna vides quibus icta Polonia flendi Iamdudum certum nescit habere modum. Unica gens alios solet appellare parentes Nunc omnes patrie novimus esse patrem. Cognomen Tauxim fuerat nomenque Iohannes Et castellanus Cracoviensis erat.
19. ad Fanniam Fannilla, rupis fama Bobritie Nec digna vitam ducere villicis Tectis, Minerve perita Ruricolis melius per artes, Frondes virentes aspice ut arbores Postquam dederunt, floribus emicant, Tum poma emittunt colonis Mollia cum fuerint legenda, Que in statuto tempore colligant Labuntur ipso ab stipite putrio Usuque nullo cadentes Quas genuit, videt arbor uvas. Sic et comosis undique frondibus Spirante fulxit vere Favonio Truncus nitentes tuusque Tum peperit posuitque flores, Nunc poma ramos mitia degravant Ultroque carpi protinus appetunt, Ipsos sequuntur fugaces, En, digitos cupiuntque velli. At si resistes, preteriet dies Et te senectus sordida circuet. Tunc qua potens nunc Fannilla Non tibi non aliis placebit.
20. in mensam cupressinam Quanta Iovem memorant post prelia seva gigantum Fercula conviviis apposuisse deis, Tanta licet soleas etiam meliora parare Cumque Iovis certent nectare vina tua. Non tamen hanc credas tibi munus inutile mensam In qua mictentis sola notanda fides. Ipsa suo violas et lilia vincit odore Cumque rosis, myrram, cinnama, thura, crocum. Non Arabum quicquid reserunt a lictore naute Reddet odoratas tam bene crede dapes. Sit licet imprudens coquus et male condiat ollam Quidquid in hac pones mensa erit ambrosium.
21. ad Mergum Quid parcis solito magis papiro Et versus reticent epistuleque? Quis mecum calamus lepore plenus Ludebat prius omnibus diebus! Numquid sum male blacterare visus Cum vulgus tenuit cathedra nostra? Et iam te pudet oscitationum Quas parum lepidus parumque cultus Ieunia aperui locutione, Aut iam pontificum magis placere Ceperunt tibi iuris actiones Et spreto titulo Mercuriali Consultus potius vis esse iuris? Sed non sit tibi balbutisse tanti Linguam Callimachique exulare Poesim velis eloquentiamque.
22. Ad Marcum Iacobum de Dabno castellanum Cracoviensem Dabnigena arthoe regionis gloria prima Cuius ingenio publica nixa salus Hactenus invicti fortunam respice regni, A te que suplex iure precatur opem Magnanimeque petit dextre virtute levari Cum velut inflexo poplite pene cadat. Iam pridem novit dubiis agitata periclis Quid valeas armis quid ratione potes Et quantum de te possit sperare fatentur Temporis exacti splendida facta tua. Sed nunc consilio magis et virtute levanda Preteritis instant cum graviora mala. Intumet occeanus violentaque bella minatur Hinc ubi perpetue federa pacis erant, Illinc Danubii non mitior unda tumescit Imminet et nostris ambitiosa bonis, Nec leviora istis Scithyci parat ira tumultus Et nostra hostili iam tenet arva pede. Ante alios regi merito tua proxima cervix Per quam tam vastum substineatur onus. Concipe consuetos animos et pectore forti Qua magis infestus advenit amnis eas, Exemploque tuo desint trepidare minores Et servent patrie remque decusque sue. Vidi ego quid fuerat pridem sanabile vulnus Postmodo sanandum mellius artis ope. Et novus exigua restinguitur ignis ab unda, Spernit et ingentes multiplicatus aquas, Non dum vulneribus serum est adhibere medentem. Flammaque non multa sparsa quiescet aqua Tu modo consilio forti nutantibus adsis Et durum errantis dirige navis iter. Fracta erat adversis Romana potentia rebus Et potuit Peno subdere colla duci. Sed Fabius victis aliis formidine multa Restituit patrie rapta decora sue. Fecerat hoc ipsum Gallorum cede Camillus Et novus exusta conditor urbe fuit. Tu quoque qui cunctos merito precellis honore, Nec cedis Fabio corpore nec animo, Quicquid agant alii patriis occurre periclis Parque tuis animis agrediaris opus. Servator patrie toto celebraberis orbe Inferiorque tua laude Camillus erit.
23. Lilius ad invidum Musa, coronatis semper victura capillis, Non metuas lingue murmura seva male; Non te livor iners non quod terit omnia tempus Non mare non flamme debilitare valent. Quid furis insane nimium linguamque malignam In magni exerces carmina Callimachi? Nil agis, o Coridon: vivent hec carmina, vivent, Cumque suo vivet carmine Fanniola. Desine vel docto si non vis parcere vati, Invide, iam sileas; invide parce tibi.
24. ad Pamphilum Cum Venus et Iuno Pallas in vallibus Ide Iuditio forme succubuere sue, Candida deposita sic inquit veste Dione: "Illa ego cui teneri numen amoris inest Et quodcumque vides pecoris per pascua passim Si neget invictum, serviet omne mihi Depositaque truces propria feritate iuvenci Qua poterunt "Vitule - voce loquentur - ave" Et pede veloci moveant fera prelia quevis. Magnanimus sotiam nempe sequetur equus, Agna parem caprumque vehet tunc sponte capella Pectoribus cum me sentiet esse suis. Non quatient Libici, iubeam modo, colla leones; Imperio quevis subdita monstra meo; Non fugiunt levibus pennis mea tela volantes Et medio flammas flumine piscis habet; Nec sinit immunes homines vis maxima nostra Dictaque sum quavis in regione potens. Parrasie stelle me Cancri sidera noscunt Et pariter surgens occiduusque dies; Et moneo nullis divum mea regna minora, At mihi celicolum cum Iove quisque subest, At ne quidem multos refferam collecta per annos Nomina que longum dinumerare foret. Rex superum niveis per me circumdatus alis Movit olorinas, ore gemente, notas Nec prius assuetum libravit in ethere corpus Celestesque tulit destituisse domos. Inde Myceneam volucris delapsus ad urbem Constitit in gremio, credula Leda, tuo Et tibi tractandas mendaces prebuit alas, Quamque potest cygnus, tunc tibi blandus erat Donec fecundo cepisti semina ventre. Nec licuit, dempto crimine, nosse deum. Dena renascebant tenuate cornua lune, Ut positis pennis Iupiter astra subit. "Affer opem", subito dixit concussa dolore Leda, graves lacrymas nec tenuere sinus. Sensit et auxilium tulit Lucina precanti. Cumque sua est Helene nata sorore simul, Quas superum regem subito genuisse putares, Ingenuus fuerat tantus utrisque color. Una tamen forma tantum testata parentem Quod faciem, qua me vincere possit, habet. Hanc tibi connubio iungam socerumque Tonantem "Iudice me - dices si modo - pulcra Venus ". Conticuit, Frigiusque Paris sua verba sequutus: "Pulcrior est teneri mater amoris" ait. "Hec pretium forme teneat, me iudice, pomum, Iuno, tua venia, pace, Minerva, tua" ". Tunc tua nequicquam fuerat sed nata puella Cum data Troyano femina Graia viro. Nam Venus accepta pretium pro laude dedisset Quam tibi perpetuus cumciliavit amor. Que superat facie tantum formosa Lacenam Quam fuit Argivis illa decora magis. Menia nequicquam cecidissent monte Pelasgo Que sacer Aonia struxit Apollo lyra Hactenus et Priami tenuissent regna nepotes Hic ubi sunt regni sola relicta loca, Ni pariter tecum subito pro coniuge rapta Armasset vires Itala turba suas. Nec dubium Grai quantum doluere Lacene Tam Latii raptum dedoluisse tue. Nam bona forma viros deduxit in arma Pelasgos Coniuge nec plura vir caruisse tulit. Tu quoque formosa pariter spoliatus amica Tinxisses Frigio sanguine sepe manus. Et Latiis Helene fuerat repetenda Latina Ut fuit Argivis Greca petita viris. Litus et Hesperium victis patuisse negasset, Nosset et Iliacos altera terra deos; Sic atavum Eneam Romane conditor urbis Dixisset numquam Romulus esse suum. Sed melius superos quid sit cognoscere promptu Humanis rebus cumsuluisse reor. Dum Frigias cecidisse domus voluere Pelasgis Viribus et belli causa Lacena fuit Teque tua letum patiuntur vivere terra, Nullaque ni Veneris prelia nota tibi, Debile nec galee subnutat pondere collum, Sed nitidas cingunt mollia serta comas, Circuit et domine collum, non egida leva Sustinet: hoc scuto gratius extat onus. Dextraque sollicitos calamum deum scribis amores Non hastam didicit sollicitare gravem, Castraque non vigilis nocturno tempore lustras Ut perimas Resum sive Dolona ferum, Sed medio domine iunctus tua membra cubili Ponis et in somnis prelia nuda cies. Plurima quid refferam duri discrimina belli, A quibus immunem te voluere dei? O quantum melius tibi fors quam cessit Atride; Non tibi pro rapta coniuge bella manent Et melior Paridi fuerit que fors tua nunc est. Non opus est raptam pertutare tuum, Nec fuit innumeris ponti quesita periclis Ut Frigio Paridi quem tibi iunxit amor. Adde quod ista tuo pariter torquetur amore Et nulli quondam fida Lacena fuit.