CroALa: documentum

Documentum BOIARDO.pasg-02.xml in db pdill0

---

Phyliroe Tityrus Vos eritis silvae testes, vos flumina vosque Numina silvarum, tuque, o clarissime Titan, Vos eritis testes mortem quod demorer ultra Invitus, pigeat tristem quod ducere vitam; Namque, meum sidus postquam fera fata tulerunt Phyliroemque meis oculis spectare negatum, Vivere quid libeat? Quid tantis tundere caelum Amplius alloquiis immotaque numina prodest? Lynces Quale sonat dulci turtur viduata marito Carmen et aeriae celso de vertice quercus Argutos iterat questus et flebile cantat, Tale sub adverso cecinit modo conditus antro Tityrus et, caram moerens abiisse puellam, Crudeles superos, crudelia sidera dicit. Hoc si forte placet, positi sub caespite, Barge, Aspera sollicitae discamus vulnera mentis. Bargus Quis deus optanti, quis te mihi, Tityre, casus Obtulit? Arrident nostris bona numina votis. Siste gradum, Lynca: non me Rhodopeius aeque Detineat vates, non me vocalis Arion, Carmina mirantem solitus delphina movere. Tityrus Felix qui cara pariter comitante puella Tartareas sedes nigrique Acheruntis ad undam Descendit: gratos non illum cernere vultus Infernae prohibent leges, non ille dolore Angitur assiduo nec mortem perditus orat. Quid non esse velim? Pecudes sua gramina pascunt, Laeta saginatus iacet ad praesepia taurus, Libera per campos curisque soluta vagatur Cerva, et aves vacuum volitant per inane, marinos Per fluctus placidi ludunt, per flumina pisces; At me durus Amor, rubro seu littore Phoebus Tollitur Hesperiis seu idem conditur oris, Urget, et in nostro fixi stant pectore vultus Et flavi crines et candida colla puellae. Illam ego per silvas, illam per saxa nivesque Aspicio: ah puris quoties offertur in undis, Montibus ah quotiens viridique sub arboris umbra! Lynces Barge, quid Aoniis cantaret blandius antris Dircaeus vates, acri seu captus amore Mulceret tenues modulatis versibus auras, Seu vulsas rupes et grandia carmine saxa Duceret ac tremulis montana cacumina silvis? Desine mirari: pulchram si fata dedissent Phyliroem aspicere, effluerent tibi carmina, Lynca, Tigribus et torvis lacrimas motura leaenis. Tityrus Quid iuvat in terris ablata degere vita, Semper et assiduis superos lassare querelis? Postquam (dulce nihil sperant mea lumina) ... postquam Lux mea luce caret, fortes agitare palaestras Odimus et trepidis pedicas componere cervis; Nec nos Pierii cantus nec carmina, nec nos Oblectant agiles per florea rura choreae, Quaeque olim fuerant animo gratissima nostro Iam sordent: vacuos per pascua longa recessus Quaerimus et pavidis pendentia saxa ruinis. Ite procul, pecudes, procul hinc, mea cura capellae: Solus ego ad solos gemitus effundere montes Vadam, si lacrimis insanus desinat ardor. Me iubar exoriens, me sidera cuncta gementem Aspicient, hiemis seu frigora dura ruentem Tixiniam sistent, seu torrida suxerit aestas. Demens, qui lacrimis crudeles cedere Parcas Credis! Threicii non si tibi carmina vatis Carminibus valeas optatam accersere mortem. Vos, montes, potius, potius miserescite, rupes, Obruite hunc miserum tantisque exolvite curis. Sed quid ego incassum surdis mea carmina fundo Rupibus? Insanos tollet mors una dolores. Pronus ab exosis subiecta in flumina saxis Deferar, inque imo submersum turbida fundo Unda teget Situlae. Tu nostri causa doloris, Nympha, vale: pecudes, saltus, armenta, valete. Bargus Surgamus ne forte dolor iam saevius urgens Praecipites saxis artus dare cogat amantem. Lynces Tityre, quid sola tecum sub rupe volutas? Quid tantum lacrimis divosque hominesque lacessis? Quis tibi finis erit? Viventia lumina pacem Abstulerant, eadem pacem tibi mortua demunt. Sit pudor insano tantum indulgere labori. Tityrus Iamdudum, Lynca, perii cum candida caelum Phyliroem subiit, miserum nunc perdere mens est Corpus et ablatae comitem me adiungere nymphae. Bargus Ah, quid ais? Te tantum ergo rapit improbus ardor? Quae tibi causa necis? Num quod tua maxima cura Phyliroe periit? Laetari, Tityre, debes: Illa quod et superum numen formosa deorum Aspicit et flentem caelo te moeret ab alto. Tityrus Scimus et haec animo iamdudum, Barge, videmus Omnia, sed dulces quoniam me cernere vultus Dii prohibent, rursus flagranti in pectore curae Ardentes subeunt, damnatae et taedia vitae: Morte mori certum est. Bargus Sed longe tristius illa Est aliquid: sonti scelerum tibi cernere dirae Ultrices dabitur, non quae cupis ora puellae. Quin potius placidis mecum secede sub umbris Phyliroemque tuam meritis tollemus ad astra Laudibus: alterno resonabunt carmine valles. Tityrus Perge, sequar: forsan melior fortuna paratur.