CroALa: documentum

Documentum BOCCACC.eglo-03.xml in db pdill0

---

Faunus Palemon Pamphyle, tu patrio recubas hic lentus in antro, Dum fremit omne nemus pulsum clamoribus egre Testilis, et parvi vacuus nunc omnia pendis. Pamphylus Cantarus attrita nimium, puto, lapsus ab ansa Terruit hunc. I, siste sues, ne gramina campis Evellant rostris; et silvas mitte sonantes. Palemon Marcidus externo credis tibi forsan hyaco Alloquar in somnum presso? Auribus accipe voces, Si patitur torpor, patitur si grata Licisca. Pamphylus Pace precor nostra sedeas, ac ista sinamus; Ignaroque aperi, queso, percepta, Palemon. Palemon Tempus erat placidum; pastores ludus habebat Aut somnus lenis; paste sub quercubus altis Ac patulis passim recubabant lacte petulcis Ubera prebentes natis distenta capelle; Ast ego serta michi pulchro distinguere acantho Querebam, servanda tamen dum fistula gratos Nostra ciet versus Mopso, cui tempora dignis Nectere concessum, lauro et vincire capillos; Ocia cum subito rupit vox improba meste Testilis, "O - clamans - que te vesania cepit? Ursos quid sequeris montana per ardua, Faune? Non te cura tui retinet? non parva tuorum Edis mixta cohors cornu ludentibus arvis Natorum? non matris amor? Dic, obsecro: nescis Qualis in hos rabies circumstrepat atra luporum Allobrogum? Credis tantis obstare periclis (Femina sum) possim paucis sociata molosis?" Pamphylus Semper in adversos saltus fractasque ruinas Ire cupit Faunus, monstra atque minantia mortem Querere. Quid tandem? Tenuit vox ire volentem? Palemon Hoc ego querebam veniens. Sed Meris, ut opto, Ecce venit tardus baculoque innixus adunco, Nescio quid secum meditans. Salveris, amice! En optate venis. Quis nostris, obsecro, nuper Rumor inest silvis? Nostin que Testilis ire? Meris Quis petis? Est usquam crebras qui nesciat iras Testilis et Fauni? Nequeunt subsistere quercus, Depereunt fesse frondes clamoribus: et tu Si cantet phylomena petis, si ruminet hyrcus! Pamphylus Sepius has quondam memini risisse querelas. Sed tu, Meri, decus nostrum, modo pone galerum Et baculum, mecumque sede lucemque severam Hanc fugito. Nulle veniunt de montibus umbre; Alta crepidinibus terre petiere lacerti. Hic nemus et gelidi fontes et mollia prata, Hic hedere viridis tectum pictumque corimbis Antrum, quo magnus quondam requievit Amintas; Et pariter calamis una cantabimus omnes. Meris His ego cantabo silvis? Nemus omne cicadis, Dedecus in nostrum, milvis corvisque relictum est. Pamphylus Quid tandem? Corvos observent mente subulci; Nos equidem nobis Mopso Musisque canamus, Et placidum gremio servabunt sydera carmen. Palemon Cura gregis parvi, quem forsan mergere lymphis, Dum calor arva tenet, cupit, hoc nunc carmine Musis Et nobis placuisse vetat. Sine, queso, revisat Delirus Cidypem tenuesque recenseat edos. Meris Est Cidypes nobis niveos que contrahat agnos In fontem cithysumque paret vaccisque salicta; Et surgent celse salso de gurgite pinus Ante quidem, et blande venient ad ovilia tygres, Atque leo cervas fugiet, lupus atque capellas, Quam michi non animo Musis servire. Sed ecce, Si tibi tantus amor silvarum nosse tumultum, Expediam paucis, postquam consedimus antro. Nescio si montes unquam memorosaque plana Nostis que gemino resident contermina ponto Ausoniis, magno quondam disiuncta Peloro. His Argus pastor, merito cantandus ubique, Vivus erat campis. Flavos hunc mille per arva Audivi servare greges; nec plenius usquam Et soles imbresque graves frondesque salubres Et pecori fetuque novo seu flumina quisquam Cognovit, tantusque fuit, dum carmine valles Tangeret, ut noster, Nyse cui summa dicamus, Amphrisus pastor vix quiret tendere secum Vocibus aut calamis vel nervis. Horrida tandem Parca virum rapuit meritisque recondidit astris. Fleverunt montes Argum, flevere dolentes Et satyri faunique leves et flevit Apollo. Ast moriens silvas iuveni commisit Alexi, Qui cautus modicum dum armenta per arva trahebat In gravidam tum forte lupam rabieque tremendam Incidit, inpavidus nullo cum lumine lustrum Ingrediens; cuius surgens sevissima guctur Dentibus invasit, potuit neque ab inde revelli Donec et occulto spirasset tramite vita. Hoc fertur. Plerique volunt quod silva leones Nutriat hec dirasque feras, quibus ipse severus Occurrens venans mortem suscepit Adonis. Si nunc cuncta velim que tunc gessere propinqui Pastores narrare, dies non, lucis ab ortu Usque domum sature redeunt cum nocte capelle, Sufficeret spatio. Sed postquam Tytirus ista Cognovit de rupe cava que terminat Hystrum, Flevit et innumeros secum de vallibus altis Danubii vocitare canes durosque bubulcos Infrendens cepit; linquensque armenta suosque Saltus infandam tendit discerpere silvam, Atque lupam captare petit flavosque leones Ut penas tribuat meritis: nam frater Alexis Tytirus iste fuit. Nunquid vidisse furente Stat menti ferro nuper venabula acuto Gestantem manibus, multos et retia post hunc Portantes humeris, ira rabieque frementes, Hac olim transire via silvamque per omnem? Palemon Calcidicos hystrosque refers. Quid, queso, tenenti Eridanum secus arva queunt inferre laboris? Meris Ecce tene. Multi per devia Tytiron istum Ex nostris, canibus sumptis telisque, sequuntur, Inter quos Faunus, quem tristis et anxia fletu Testilis in cassum revocat, clamoribus omnem Concutiens silvam: tendit tamen ille, neglectis Fletibus atque suis. Pulvis patet: aspice colles. Pamphylus Semper in adversum fertur male sanus, et egre Fert Faunus requiem. Veniet, ni sibilus austri Nunc aures fallit, tempus quo Testilis ibit Hesperi in amplexus; dabitur nec posse volenti Sistere. Sed redeat cupio melioribus astris! Palemon Quis queat ardores iuvenum compescere frenis? Apta quies senibus, sedeant in limine matres; Naritius nullas potuit preponere laudes Quesitis peregre. Tibi si mens antra nemusque Est servare, precor, cum sim post ire paratus, Pasce greges nostros: et donec forte revertar In silvas, ne meam Crisidem tu solus habeto. Pamphylus I felix, factumque putes rediturus, amice.