CroALa: documentum

Documentum ALEANDRO.amar-01.xml in db pdill0

---

egloga cui nomen Amaryllis Lycidas En rapidis torret omnes sol ignibus ardens, Aret et aestivis hirsutus campus aristis: Hic mecum, Doryla, hic mecum requiesce sub umbra. Floribus hic pingit variis Liquentia ripas, Hic animos mulcet vitreae leve murmur aquai, Hic sunt et virides pinus et mollia tempe. Interea pascent herbas per pabula laeta Tauri, quos noster nobis servabit Amyntas. Tu cantabis, ego at modulabor carmen avena. Dorylas Heu, Lycida, nostra efflexerunt gaudia mente, Nec mihi pulchra magis nunc aestas laeta videtur, Quam si humus hibernis alberet tecta pruinis. In luctu vitam posthac trahere inque tenebris Mens est et largos lacrimarum effundere rivos. Illa, heu, illa mihi tantum usque Amaryllis amata, Cui pater Aemonius, genuit quam mater Anilla, Aemonius dives pecudum, cui pascua centum Balantumque greges centum per rura vagantur; Illa Amaryllis, oves quae mecum saepe solebat Pascere per prata, at, cum nox induceret umbras Terris, sueta erat illas mecum in tecta vocare, (Heu misero mihi) nunc fato est erepta maligno. Lycidas Scilicet id fuerat, quod dum inter opaca rubeta Alitibus nuper laqueos et retia tendo: Nescio quid streperet corvus, crocitaret et ore, Et passim ad tumulos ululae per gramina sparsae Complerent maestis silvas ploratibus omnes. Cum iam nec querulae ranae per stagna silerent, Nec solitas geminaret avis Philomela querelas, Sed faceret cum maesto muta silentia luctu. Dorylas Ad tumulos Amaryllis aves (si credimus) illas, Ad gemitus Amaryllis aves, ad iusta vocabat; Namque usque ipsa Amaryllis aves dilexit et usque Dilexere Amaryllida aves, dum vita manebat. Lycidas Iam memoro, volucres cum eius vestigia circum Ludebant; illa at dextra mulcebat et ipsis Tritica saepe manu, spargebat saepe cuminum. Dorylas Heu, quam blanda fuit, quam nobis cara Amaryllis! Nunc recolo, his oculis cum illius funera vidit Funera prospexi, nec vitam ac aera liqui. Ipsa "Vale - dixit - Doryla mihi care, valeto." Lycidas Magna quidem, magna est Doryla tibi causa querendi, Si ipse agites animo quam Nympham immitia fata Abstulerint; quae sueta fuit sedare querelas Agricolum, pacem inserere atque in rustica corda; Tanta fuit semper nitidi reverentia vultus. Sed tu, si quid habes, priscos quod ploret amores, Ossa quod et cineres tantum testetur amicos: Incipe, quandoquidem multum hoc Amaryllis amabit, Incipe, dum Phoebus percurrit lumine terras. Dorylas Immo, hos in celsi versus, quos cortice pinus Descripsi, cum prospicerem alti saxa sepulcri, Cantabo: flores tu sparge ad busta nitentes, Atque super tumulum myrtis umbracula texe. Lycidas En tibi cupressum teneram, muscumque virentem Adferimus tumulumque hederis obducimus albis. Eia, age nunc, Doryla, solemnes incipe cantus; Incipe, dum Thyrsis viscatas arbore virgas Detrahit et pedicas virgultis explicat altis. Dorylas Quas mihi nunc caecas latebras, quae ostenditis antra O Linquentiades Nymphae, quas panditis amnis Ignotas partes, ubi, terrarum orbe relicto, Ah infelix, fluvii et factus novus incola vestri Vos comiter verso piscosis corpore lymphis? Nam quid ego (heu) posthac terris Amaryllide rapta Infelix faciam? Aut quid iam miser amplius optem? Quid sperem? Lux effugit me fulgida postquam, Mens est in tenebris et luctu ducere vitam. Has ego felices taedas gratosque hymenaeos Concelebrem? Certe hos lusus, haec gaudia laeta Promisit Venus? Haec nostri solatia lecti? Heu miser, has taedas, hos speratos hymenaeos Aspicio? Sunt haec thalami solatia nostri? Quis mihi, quis tete rapuit, formosa Amarylli? O nostrae spes et requies luxque unica vitae! Quae mihi, quae te tempestas, quis fluctus ademit? Sic raperis? Sic muta siles? Sic lumina condis? Nec me me miserum paulum solare querentem? O me, me tandem ferro, me absumite Nymphae Motenses (si qua est pietas), me perdite ferro. Sic mihi, sic tecum optatos coniungere somnos? Sic mihi, sic licuit tecum deducere vitam, Aetatis primae et dulces decerpere fructus? O quis me scythicis saxis et rupe Promethei Alliget? Instiget rapidas quis vulturis ungues? Syrtibus aut mediis statuat mediave Charybdi? Sic mihi sic raperis? Miserum sic linquis amantem? Carior o luce et vita mihi, blanda Amarylli? Sic raperis? Sic me solum sine corde relinquis? Currite, pastores, o undique currite Nymphae, (Proh stupor) eia omnes miracula cernite amoris. Cor Amaryllis habet nostrum, nos vivimus absque Corde. Quis hoc umquam vidit? Quis hoc audiit umquam? O mecum o pisces, mecum o lugete, volucres. Orbis honos periit: periit nam pulchra Amaryllis. O mecum o silvae, mecum o lacrimate fluenta. Lux mundo erepta est: erepta est namque Amaryllis. O mecum o pecudes, mecum o vos flete feraeque. Sol obiit, fuscis terras nox occupat umbris. Naiades o mecum, mecum o lugete Napaeae. Et plangant mecum Panes Faunique bicornes. Vos, o vos Dryades, mecum geminate querelas. Ah dolor, ah gemitus. Vitae, eheu, gaudia nostrae Ruperunt, quae te fata absumpsere, Amarylli. O mecum o coryli, mecum o plorate myricae, Cortice quae illius servatis nomina vestro. Et plangat pastor maerens et plangat arator; Extinctamque Amaryllida ager deploret et hortus, Et deserta domus, deserti et compita ruris. Ah dolor, ah lacrymae! Quis te, formosa Amarylli, Eripuit clausitque aeterno lumina somno? O me, me tandem ferro, me perdite, Nymphae Motenses (si qua est pietas), me absumite ferro. Cur non crudeles terras, crudelia dicam Astra miser, me crudelem, quod iam amplius orbe Vitam agitem, tecum tandem nec lumina condam? Te sequor, o Amarylli, expecta, Amarylli, sequentem. Arescant herbae et mihi olus iam deneget hortus. Non olus o mihi, non quae tondeat alba Amaryllis. Ah, pereant pisces, omnes pereantque volucres. Non o non volucres capiat quae mecum Amaryllis. Squalescant fruges, segetes agrique negarint. Non o non segetes quae ventilet alba Amaryllis. Non mulctralia dent lac, aut pomaria fructus. Non o non fructus comedat quae mecum Amaryllis. Non dent fetum armenta, negent viridaria flores. Non o non flores quae colligat alba Amaryllis. Dispereant fontes, arescant fluminis undae. Non o non undas mihi quae hauriat alba Amaryllis. Gignat apis non mella, ferat non pampinus uvas. Non o non uvas mihi quae exprimat alma Amaryllis. Ah, moriantur oves, nullas dent vellera lanas. Non o non lanas mihi quae neat alba Amaryllis. Omnia deficiant et totus concidat orbis. Non o non orbem quae habitet mecum alma Amaryllis. Sic te, sic, heu, te amisi, mea vita, meum cor? Crudeles mage sunt Parcae an deus improbus ille, Qui te, qui iussit fulgentes claudere ocellos? Improbus ille deus, crudeles vos quoque Parcae. Nusquam igitur, nusquam terrarum te amplius, eheu, Carior o vita, aspiciam, formosa Amarylli? O mecum, o violae, mecum o plorate ligustra. Flores mecum omnes lacriment iungantque querelas, Addere nec cessent querulae suspiria frondes. Triste fleant Amaryllida aves, Amaryllida montes Responsent, Amaryllida agri, atque Amaryllida silvae, Murmuraque ipsa sonent Amaryllida, et antra resultent Flebilibus numeris, iterentque Amaryllida saxa; Ad gemitum colles veniant, Amaryllida valles, Speluncae referant Amaryllida, flebilis Echo Semper "Io Amaryllida, io Amaryllida" clamet. Nunc recolo infelix, cum saepe armenta solebas Ducere mecum una in saltus vallesque repostas, Dum curru oceani Phoebus se tolleret undis. Ah, quoties una laqueis viscoque volucres Cepimus! ah, quoties una cantavimus, ambo et Viximus usque velut gemini sine lite columbi! Tunc mihi, tunc teneras nudabas blanda papillas. Oscula tunc tibi ego et mihi tu oscula mutua labris Iungebas, nostro et nectebas brachia collo. O, quoties mecum armenta intra tecta vocabas, Cum nox obscuris terras obduceret umbris! O, quoties capras et oves mulgere solebas Et tua candenti tunc brachia lacte madebant! Candidiora albo sed brachia lacte videbam. Sed quid ego haec refero? Crescunt referendo dolores. Quae nos, quae miseri tibi solvimus, accipe iusta. Hos flores, Amarylli, tibi atque haec serta paramus. Nec non perpetui monimenta ac pignora amoris Hos gemitus Amarylli tibi lacrimasque vovemus. Nos tibi, nos septem niveo splendentia saxo Aras ponemus, septem de more quotannis Hirsutos hircos, septem mactabimus agnos, Floribus ac variis tumulum sertisque tegemus, Atque incisa gerent tua cortice nomina trunci. Constituent omnes tibi certis sacra diebus Pastores, veluti Pani Faunisque Palique. Hic Nymphae nectent choreas rurisque coloni Contendent cursu et nudabunt membra palaestris. Quinetiam Uranius dulci cantabit avena CArmina, quae solitus quondam Syncerus amoenis Sebethi canere in ripis, dum vimine nassas Sarciebat, tenui et nectebat arundine linum. Sed tu, seu sedes habitas fulgentis Olympi Sub pedibus nubes atque aurea sidera spectans, Seu silvas colis Elysias interque beatos Concelebras choreas manes (ubi murmure rivi Dulcisono currunt, volucres atque aera mulcent Concentu vario) atque legis per gramina flores, Aspice nos et mitis ades. Tu numen amicum Semper eris, felix semper pastoribus omen. Interea hoc socii tumulo superaddite carmen, Carmen, quod, volucres dum fallit, perlegat auceps, Perlegat et lacrimans suspiria pectore fundat: "Qui transis, genua inclina, et venerare sepulcrum. Orbis honos Amaryllis ego, usque ad sidera nota." Lycidas Dulce tui resonant gemitus, tua carmina dulce O Doryla: mihi nec malim sentire querelas, Quas geminat quercus maerens Philomela sub umbra, Dum raptos queritur natos, crudelis arator Quos nido implumes servans detraxit ab alto. At tu: sic varias volucres dum fallere tentas, Plurima avis visco captetur; proxima Gerde Sic ferat incautos turdos pavidasque columbas. Quandoquidem nondum vesper consurgit Olympo, Eia itera rursus cantus, Doryla, incipe rursus, Et colles questus geminent atque antra querelas: Permulcet carmen geminatum suavius aures. Dorylas Ne, Lycida, miserum cogas renovare dolorem. Dum questus canto, infelix, nova cura recursat. Sat lacrimis maduere genae. Dolor anxius, eheu, Me pene extinxit. Sentin singultibus imum Ut quatiat pectus, me et iam vox deserit aegra. Sed, quoniam socii expectant per gramina passim, Nunc age, iam surgamus. Ego haec ad busta manebo: Ipsos tu invise; armenta est nam ducere tempus Et pecudes tecta ad solita, ad praesepia nota. Furtibus est rabidum nox opportuna luporum.